Ποια γραφή διδάσκουμε;
του Τάσου Ανθουλιά Τον Σεπτέμβριο του 1989, σε ένα διεθνές συνέδριο που είχα συνδιοργανώσει στη Ρόδο, είχα θέσει δύο πολύ προκλητικά ερωτήματα. Το ένα ήταν: «Χρειαζόμαστε πραγματικά τη γραφή;». Λίγους μήνες πριν είχα πάει στο Άμστερνταμ για να παρακολουθήσω μια μεγάλη έκθεση (με παράλληλα σεμινάρια) για τις δυνατότητες χρήσης των υπολογιστών στην εκπαίδευση. Εκεί, ένα απόγευμα, γυρίζοντας στο ξενοδοχείο και πηγαίνοντας στο δωμάτιό μου, είδα στην άκρη του διαδρόμου μια καμαριέρα να κρατάει κάτι στο χέρι της και να μιλάει. Επηρεασμένος από το κλίμα της τεχνολογίας, μέσα στο οποίο βρισκόμουν εκείνες τις μέρες, φαντάστηκα πως ήταν κάποιο μηχάνημα για την εσωτερική λειτουργία του ξενοδοχείου – και ήμουνα περίεργος. Τη ρώτησα, λοιπόν, ευγενικά τι ακριβώς έκανε. Μου απάντησε απλά πως ήταν από την Αργεντινή, χρησιμοποιούσε ένα κασετόφωνο και έγραφε μια κασέτα να τη στείλει στη μητέρα της. Μου εξήγησε πως μπορούσε να της πει πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όσα θα της έλεγε σε...