μη μαδας τη μαργαριτα

του Νικόλαου Ραχωβίτη από το Protasis Σ΄αυτές τις ευρωεκλογές, πίσω από δεξιά και αριστερά πρόσημα, υπάρχουν δύο κυρίαρχες αντιλήψεις που συγκρούονται: η πρώτη μας λέει πως περισσότερη Ευρώπη είναι απαραίτητη, ενώ η δεύτερη πιέζει για επιστροφή στο παραδοσιακό πλαίσιο του έθνους κράτους. Αναλυτικότερα, η πρώτη ισχυρίζεται πως κάποια προβλήματα (ολοένα και περισσότερα) μπορούν αν λυθούν μόνο μέσα από υπερεθνικούς θεσμούς, ενώ η δεύτερη προκρίνει την επάρκεια των εθνικών θεσμών και ορίων. Το δίλημμα δεν είναι τωρινό, αν και είναι πλέον αφόρητα πιεστικό. Απασχόλησε τους θεωρητικούς από την εποχή του Διαφωτισμού ακόμη: Ο Τζον Λοκ στο κοινωνικό του συμβόλαιο προτείνει τη λειτουργία θεσμών που προστατεύουν τη ζωή, την ελευθερία και την περιουσία, αλλά επιτρέπουν στο άτομο πλήρη ελευθερία επιλογών, ως την καλύτερη φόρμουλα συνύπαρξης του ατόμου εντός κοινωνίας. Αντιθέτως, ο Ντέίβιντ Χιουμ υποστηρίζει πως η παράδοση και η πολιτισμική προκατάληψη είναι η συγκολλητική ουσία των...

του Νικόλαου Ραχωβίτη  από το protasis Μετά τις 6 Μαΐου η ελληνική αριστερά (κατά βάση ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι πλέον δέσμια της δυναμικής που απελευθέρωσε. Ενδύθηκε, με τη λαϊκή ψήφο, το ένδυμα μιας ιδιαιτέρως ετερόκλιτης λογικής, που στο βαθμό που δεν ξεχωρίζει τη φεντεραλιστική-ευρωπαϊκή από την αντιευρωπαϊκή οπτική κι αναγκάζεται να ισορροπεί αποκλειστικά στους συσχετισμούς δύναμης εντός του «αντιμνημονιακού» στρατοπέδου, οδηγείται κατά πάσα βεβαιότητα σε μία ταχεία αποδόμησή, αν δεν τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της. Ο εγκλωβισμός στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο ήταν εξαρχής και παραμένει ατελέσφορος. Δεν βρίσκεται εκεί η ουσία. Όταν μιλάς για τοκογλύφους τη στιγμή που δανείζεσαι με 3.7%, ενώ οι χώρες που σε δανείζουν δανείζονται με 6% (π.χ. Ιταλία), τότε πρέπει να επανακαθορίσεις τη σημασία του όρου «τοκογλύφος» στο αντίστοιχο λήμμα του λεξικού.  Όταν πλάθεις μύθους, δαιμονοποιείς πρόσωπα, καταστάσεις και αντιλήψεις, μετά είναι αδύνατο να πολιτευθείς με άλ...