μη μαδας τη μαργαριτα

από την Athens Voice Tις τελευταίες εβδομάδες πολιορκούμεθα  από το προσφυγικό πρόβλημα, αλλά και από ποικίλους τρόπους παρουσίασής του από ΜΜΕ και πολιτικούς. Εστιάζοντας στο δεύτερο σκέλος, δηλαδή της πρόσληψης/θεώρησης, σχολιάζω ορισμένα ζητήματα. 1. Μια «νεοφιλελεύθερη» μεταναστευτική πολιτική; «Νεοφιλελευθερισμός»: αυτός ο αρκούντως ασαφής όρος, που τον χρησιμοποιούν καταγγελτικά κυβερνητικοί παράγοντες (δόκτορες και μη), ταιριάζει νομίζω στην περιγραφή της ασκούμενης από τους ίδιους πολιτικής. Έχουμε συστηματική υποκατάσταση της παρουσίας του κράτους από ιδιωτικές πρωτοβουλίες (ΜΚΟ και εταιρείες) και, το κυριότερο, προσδοκία ότι το πρόβλημα θα «αυτορυθμιστεί»: οι μεν πρόσφυγες/μετανάστες απογοητευμένοι θα φύγουν από την Ειδομένη, οι δε επίδοξοι στα τουρκικά παράλια θα πάρουν το σήμα. Λίγο σαν τα σήματα που εκπέμπει η αγορά σε παραγωγούς και καταναλωτές. Οσμή «νεοφιλελευθερισμού»; 2. Το ιστορικό «βάθος» ως αναλυτική ρηχότητα; Πρόσφατα, ο ΣΚΑΙ στις 6 (ενδεχομένως κα...

Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το άρθρο του Βασίλη Πεσμαζόγλου με τίτλο "Κρίση: πρίσματα θέασης" που δημοσιεύεται στο τεύχος των Σύγχρονων Θεμάτων που μόλις κυκλοφόρησε.  Με την ευγενική  χορηγία του Μάνου Ματσαγγάνη από το fb O Α. Gramsci και η δραχμή  H συζητούμενη επιστροφή σε εθνικό νόμισμα εμπεριέχει διαστάσεις που άπτονται και της ι δεολογικής ηγεμονίας τού πώς οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο, την κοινωνία, τη χώρα τους, τους εαυτούς τους. Στη δεκαετία του 1990, το ευρώ λειτούργησε ως ενοποιητικός παράγοντας, δίνοντας έναν απτό στόχο στο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα. Στις χαλεπές μέρες μας, η αίγλη του ως κεκτημένου πλέον τείνει να ξεθωριάσει, αποκτώντας στην καλύτερη περίπτωση τον «αμυντικό» ρεαλιστικό χαρακτήρα της αποφυγής του χειρότερου. Λεκτική παρατήρηση: η χρήση σήμερα του όρου «δραχμή», όσο και αν είναι πρακτική, μπορεί να κρύβει ορισμένες συνδηλώσεις. Η πρόταση «πίσω στη δραχμή» κερδίζει έδαφος εν πολλοίς ως αποτέλεσμα της διάχυτης νοστ...