μη μαδας τη μαργαριτα

της Swuzy Menkes.   Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 12 Αυγούστου 2012. μέσω του site πόλεις και πολιτικές Χορεύοντας όλη νύχτα στο Moon Roof με θέα τον Σηκουάνα ύστερα από μια βόλτα σε αβάν–γκαρντ εκθέσεις και καταστήματα ντιζάιν – αυτό λογικά δεν θυμίζει κάτι από το μεγαλειώδες και ιστορικό Παρίσι. Αλλά, παρ’ όλα αυτά, το θυμίζει, και η μεταμόρφωση των Les Docks –η περιοχή γύρω από το παλιό παρισινό λιμάνι κοντά στο Gare d’Austerlitz–, μέσα στο «Cite de la Mode et du Design» είναι αληθινή. Το Les Docks, η αποθήκη που από το 1907 εξελίσσεται σε ένα κράμα από γκαλερί, μαγαζιά, καφέ και ένα νυχτερινό κλαμπ με ταράτσα, δίνει νέα πνοή σε αυτή την περιοχή του Παρισιού, με τον ίδιο τρόπο που προσέδωσαν νέα ζωή για τον 21ο αιώνα το Far West Side στη Νέα Υόρκη και τα Docklands του Λονδίνου. Εμπνευσμένοι από την παλίρροια και τη ροή του Σηκουάνα, οι αρχιτέκτονες Ντομινίκ Ζακόμπ και Μπρέντα ΜακΦάρλαν μεταμόρφωσαν το βιομηχανικό κτίριο «αποκαλύπτοντας τον συμπαγή σκελετό...

όπως λέμε «Ο θάνατος και η κόρη» του  Γιώργου Στόγια  από το feleki Περπατώ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου κάτω από τον  πρωινό ήλιο και βλέπω τους τουρίστες να ανεβαίνουν στην Ακρόπολη (ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Ισπανών αποσπάται από το γκρουπ και μπαίνει εσπευσμένα λόγω ζέστης  σε ένα ταξί).  Ότι επέλεξαν την Αθήνα για προορισμό τους παρά την όλη αρνητική σχετική ειδησιογραφία με κάνει να τους κοιτώ με ιδιαίτερη απορία αλλά και συμπάθεια. Βλέπω το Μουσείο στα αριστερά μου, μια μικρή ουρά που έχει σχηματιστεί στην είσοδο και νιώθω – κόντρα στις αλλεργίες μου- εθνικά υπερήφανος για την ύπαρξή του. Το ίδιο βράδυ, σε μια ταράτσα στο Θησείο με μαγική θέα στην πόλη, με αφορμή την περιγραφή που σας μετέφερα κι εδώ, κουβεντιάζουμε με φίλους σχετικά με το αν η Αθήνα είναι μια όμορφη ή μια άσχημη πόλη για να ζεις σε αυτή ή να την επισκέπτεσαι, σε σύγκριση μάλιστα με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Επιγραμματικά, οι υποστηρικτές της πρώτης άποψης,  έλεγαν πως εί...

A πό το blog  Cynical Ο χθεσινός μολοτωφ-πόλεμος αμαύρωσε για ακόμα μια φορά τη μέρα, κηλίδωσε την εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό, και υποβίβασε κατά 5 βαθμίδες την αξιοπιστία της τουριστικής βιομηχανίας και του τουριστικού προϊόντος της πατρίδας μας, στο ΒΒ-. Οι ξενοδόχοι του κέντρου της Αθήνας για ακόμα μια φορά διαμαρτυρήθηκαν μυξοκλαίγοντας για την απώλεια κρατήσεων και κερδών, παρά τις αυξήσεις που επέβαλαν στην τιμή της διανυκτέρευσης, και τη ελάττωση της συχνότητας αλλαγής των σεντονιών. Ενώ όμως, όλοι εμείς οι υπόλοιποι έλληνες έχουμε αλλάξει πνεύμα, μετατρέποντας την κρίση σε ευκαιρία, και βγάζοντας κέρδος απ’ αυτήν, οι αγαπητοί μας ξενοδόχοι αδυνατούν, ως φαίνεται να το πράξουν, και αντί να βάλουν μπρος το καινοτόμο πνεύμα τους και να εκμεταλλευτούν το νέο διεθνές οικονομικο-κοινωνικό περιβάλλον, μένουν προσκολλημένοι και αδρανείς στα παλιά, περιμένοντας από την Τρέμη και τον Καψή να βγάλουνε το φίδι από την τρύπα. Βέβαια, ό,τι και να λένε αυτοί, είναι ...

από το site "Η καλύβα ψηλά στο βουνό" Η εξέλιξη των σύγχρονων πόλεων είναι στενά συνδεδεμένη με την πρόοδο  στον τομέα των μεταφορικών μέσων, κυρίως των πλοίων και των τρένων. Αλλά  ήταν η μηχανή εσωτερικής καύσεως σε συνδυασμό με το φτηνό πετρέλαιο  που προήγαγαν την κινητικότητα των ανθρώπων και τα μεγάλα φορτία εμπορευμάτων τα οποία τροφοδότησαν την εντυπωσιακή ανάπτυξη των πόλεων του 20αιώνα. Lester Brown, Plan B, 4.0 Οι πόλεις απαιτούν μια συγκέντρωση τροφίμων, υδάτων, ενέργειας και υλικών, πράγματα τα οποία η ίδια η φύση δεν μπορεί να τα κάνει από μόνη της. Η συγκέντρωση όλων αυτών των υλικών και αργότερα η αποβολή τους με τη μορφή απορριμμάτων, λυμάτων, ρύπων και επιμολυντών στον αέρα και στα νερά, προκαλούν απέραντα προβλήματα στις δημοτικές αρχές. Οι πόλεις των αρχών του 20 ου  αιώνα,  για να εξασφαλίσουν την τροφή και τα ύδατά τους, στηρίζονταν στις κοντινές αγροτικές περιοχές, αλλά σήμερα, όλο και πιο συχνά για να καλύψουν τα βασικά μέσ...

του Κωστή Παπαϊωάννου*  από το pressinaction. gr Η έννοια της πολιτικής εκδήλωσης ταυτίστηκε στις πρώτες μεταπολιτευτικές γενιές με τα γήπεδα του Μίκη, τις πορείες προς την αμερικάνικη πρεσβεία, τις πλατείες που δονούσε ο λόγος του αρχηγού. Τα χρόνια πέρασαν, τα γήπεδα, οι λεωφόροι κι οι πλατείες άδειασαν. Η πορεία αραίωσε ξέπνοη. «Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι», προφήτευε ο Σαββόπουλος ήδη από το ’69, όταν δε φιλοδοξούσε ακόμα να γίνει ένας γλυκερός «εθνικός παππούς». Η κρίση των μεταπολιτευτικών συλλογικοτήτων δε σήμανε και αντίστοιχη κρίση της πολιτικής πράξης. Νέα πολιτικά υποκείμενα εμφανίζονταν διαρκώς. Εκείνο που έμενε ίδιο ήταν το λεκτικό εκκρεμές της πολιτικής διαμαρτυρίας, συνήθως κινούμενο μεταξύ διακηρυγμένης εναντίωσης και αρθρωμένης διεκδίκησης. Παράλληλα και υπόγεια, όμως, προχωρούσε η διαμόρφωση μιας μορφής συλλογικότητας που κοίταζε όλο και περισσότερο στην πολιτική της μικρής πράξης. Μικρή πολιτική πράξη από τους μικρούς ω...

Η πόλη είναι: ένα ζεστό φιλί στην πλατεία Καρίτση το σούρσιμο των ποδιών το απομεσήμερο στην Βαρβάκειο αγορά το αγκομαχητό στα σκαλοπάτια ψηλά στη Βουλγαροκτόνου το χαρτόκουτο που σκεπάζει τον ξεπεσμό, βράδυ, στην πλατεία Κλαυθμώνος το νταλαβέρι, μέρα μεσημέρι, στην Ομόνοια μια σύριγγα καρφωμένη στο παγωμένο μπράτσο στην Τοσίτσα ο Παύλος Σιδηρόπουλος που λείπει από τη  Δεξαμενή το παλιό ζαντάδικο του Μάκη στη Λεπενιώτου οι φυλές που σπρώχνουν την πραμάτεια τους στην πλατεία Θεάτρου το ραντεβού έξω από το σταθμό στο Μοναστηράκι ένα διπλό με μπάλα πλαστική, βράδυ, στο Σύνταγμα μια καλοζωισμένη κουκλάρα στη Βουκουρεστίου μια παρέα μεθυσμένων στη Μαβίλη η οσμή από κάτουρα στην 3 η Σεπτεμβρίου οι νεανικές φωνές στου Ψυρρή τα κορίτσια που κρυώνουν, αργά το βράδυ, στη Σόλωνος οι καρεκλοκένταυροι στο Κολωνάκι το «Αν» στα Εξάρχεια ο κύριος με  τη καινούργια γραβάτα στην Ακαδημίας αυτοί που κυνηγούν το μεροκάματο  στην Ακαδημία Π...

T ην αφήσαμε και μας άφησε. Τώρα θέλουμε πολύ περισσότερο έργο για να τη ξαναβρούμε. Για την Αθήνα ο λόγος. Όπως όλα τα ανοικτά θερμοδυναμικά συστήματα αναζητούν καταστάσεις μεγίστης εντροπίας (αταξίας), έτσι και οι πόλεις. Το βέλος του χρόνου τις οδηγεί αργά η γρήγορα σε καταστάσεις, όπου η ποιότητα της ενέργειας, άρα και η ποιότητα της ζωής είναι υποβαθμισμένη. Είναι νομοτέλεια όσο και ο δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος. Ολόκληρη η δυτική πλευρά της πόλης κύλησε στο χάος και στην ανομία, γιατί πρώτοι εμείς αφήσαμε ζωτικό χώρο στη πρέζα, στο παραεμπόριο, στην πορνεία, στην εξαθλίωση. Οι φυλές της παραβατικότητας   κατέλαβαν ένα χώρο που ήταν ήδη κενός και ερειπωμένος και αναπτύχθηκαν, ανδρώθηκαν απέκτησαν δεσμούς, έφτιαξαν μια δική τους πόλη μέσα στην πόλη. Τώρα είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατον να επανακαθορίσεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Το σύστημα εκτονώνεται ελεύθερα και οδηγείται ολοένα και σε πιο χαοτικές καταστάσεις και απειλεί ολόκληρη την πόλη. Οι «ξένοι», οι νε...