μη μαδας τη μαργαριτα

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό. Αξίζει να διαβαστεί ειδικά από εκείνους που βλέπουν έστω και μια αχτίδα φωτός στο πολιτικό αυτό μόρφωμα. από το left gr Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη διάρθρωση των κοινωνιών, οι πολιτισμικές δομές και εκφάνσεις φέρουν έντονο το στίγμα της άνισης κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης και της αυτοτελούς γιγάντωσης της οπτικοακουστικής και ψηφιακής παραγωγής που εκπορεύεται πρωτίστως από τις ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, η διεύρυνση του φαινομένου του  πολιτισμικού ιμπεριαλισμού,  πλήττει δραστικά την άνθηση των ιδιαίτερων εθνικών και περιφερειακών πολιτισμών, επιβάλλοντας ένα πλέγμα τυποποιημένων πολιτισμικών προτύπων, που προβάλλουν τον  ατομοκεντρισμό  και τον  καταναλωτισμό,  ως κυρίαρχες αξίες ενός θεμιτού και επιθυμητού παγκοσμιοποιημένου « στυλ ζωής». Η παγκόσμια διάχυση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού θα ήταν ανέφικτη χωρίς την πρότερη κατίσχυση της πολιτισμικής-ιδεολογικής ηγεμονίας μιας  διεθνοποιημένης  μαζικής εμπορικής κουλτούρας,  που παράγετα

του Μιχάλη Δημητρακόπουλου Οι εισηγήσεις, την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου , σχετικά με την εκπαίδευση ήταν ένας πολύ σοβαρός λόγος για να παρακολουθήσει κάποιος την ημερίδα που διοργανώθηκε από το Ποτάμι, στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ενδιαφέρουσες απόψεις και διαπιστώσεις από ανθρώπους όπως ο καθηγητής Σταμάτης Κριμιζής, ο Αχιλλέας Γραβάνης, ο Άγγελος Δεληβοριάς και πολλοί άλλοι εξίσου σημαντικοί τον τομέα τους,  δεν είναι εύκολο να τις συναντήσεις καθημερινά. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπόρεσα να παρακολουθήσω το μεγαλύτερο μέρος της ημερίδας. Όμως δεν γλυτώσαμε. Ο εύκολος λαϊκίστικος λόγος τελικά παρεισφρέει παντού. Τι θέλουν ν’ ακούσουν οι νεοέλληνες για το κακό το ριζικό μας ; Θα τους το πούμε. Κατά τον κύριο Τάσο Αποστολίδη μαθηματικό, ιδιωτικό εκπαιδευτικό και αντιπρόεδρο της Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής, τα κάθε είδους φροντιστήρια κατά κύριο λόγο (και οι ιδιαιτεράδες βεβαίως) αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα δεινά της ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Το ό

του Σπύρου Κασσιμάτη από το protagon Πέρασα πάλι προχτές απ' το Ποτάμι και μπήκα σε σκέψεις. Εγώ για την Παιδεία και τον Πολιτισμό ενδιαφέρομαι. Κόσμος πολύς, εισηγήσεις σοβαρές. Το απόσταγμα των εισηγήσεων είναι η θέση 8 από τις 21 θέσεις που δημοσιεύτηκαν. Το δοκίμασα το απόσταγμα, ζεστό ακόμα απ' το ρουξούνι, και δε θα 'λεγα "μ' αρέσει". Η θέση 8 δεν είναι αντάξια του κινήματος που στην προμετωπίδα του έχει την Παιδεία. Ειδικά η κουβέντα για τη μεταφορά των φροντιστηρίων μέσα στα σχολεία, είναι αφόρητα ελαφριά και αποκαλύπτει πλήρη σύγχυση παιδαγωγικής και εκπαιδευτικής συνείδησης. Το Σχολείο διδάσκει Παιδεία και Πολιτισμό· το Φροντιστήριο παρέχει Προπόνηση Εξετάσεως (άλλη φορά όμως αυτή η συζήτηση). Προτείνω η 8/21 να ξαναδουλευτεί με άλλη σύνεση· και από δασκάλους, όσον τουλάχιστον αφορά τη σχολική εκπαίδευση. Η προχειρότητα της θέσης 8 είναι τοξική για τα νερά του ποταμού, έστω και άσπρα.  Τι είναι όμως παιδαγωγική και εκπαιδευτική συνείδηση

του Αλέξανδρου Φιλιππίδη από τη Μεταρρύθμιση Συνεχίζουμε στο παρόν δεύτερο άρθρο της σειράς την α νάλυση περί διοικητικών βαρών ή βαριδιών.  Έτσι, σαν δυο βαρίδια, που κρατούν το κράτος μας στο τέλμα της ύφεσης, σαν δυο μυλόπετρες που συνθλίβουν τις υγιείς δημόσιες υπηρεσίες, λειτουργούν οι πάμπολλοι νόμοι και ρυθμίσεις από τη μια και οι επίσης πάμπολλοι φορείς και οργανισμοί του Δημοσίου από την άλλη. Μια ατελέστατη προσπάθεια εκκίνησης της διαδικασίας απλοποίησης της ελληνικής νομοθεσίας αποτέλεσε ο Ν. 4048/2012, που ψηφίστηκε υπό την καθοδήγηση της τρόικας, ως υποχρέωση απορρέουσα από το πρώτο επικαιροποιημένο μνημόνιο, με τίτλο «Ρυθμιστική Διακυβέρνηση: Αρχές, Διαδικασίες και Μέσα Καλής Νομοθέτησης». Ο νόμος αυτός θέτει ένα αρχικό ρυθμιστικό πλαίσιο παραγωγής ‘καλών νόμων’, με τη σύσταση, για παράδειγμα, «Γραφείου Καλής Νομοθέτησης», υπό την Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης (δηλαδή, έως πρόσφατα, υπό τον κ. Μπαλτάκο!), «Γραφείων Νομοθετικής Πρωτοβουλίας», ένα για κάθε υπουργ

Χαίμ Πολίτης από τη Μεταρρύθμιση Συμπληρώθηκαν ήδη τέσσερα χρόνια από τη μέρα που ο πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουν» με διάγγελμά του στον Ελληνικό λαό σηματοδότησε την είσοδο της χώρας στην περίοδο της διεθνούς επιτήρησης και σαράντα χρόνια από τότε που η χούντα παρέδωσε την εξουσία στην προδικτατορική πολιτική ηγεσία και εγκαινιάσθηκε η περίοδος της μεταπολίτευσης. Πολλοί, με την έναρξη της «περιόδου των μνημονίων» έσπευσαν, αυτάρεσκα, να υπερθεματίσουν για το τέλος της. Σε πείσμα όλων, παραμένει εδώ για να μας υπενθυμίζει και να επιβεβαιώνει πως ο δρόμος της ευρωπαϊκής σύγκλισης παραμένει ζητούμενος. Oι μεγαλόστομες εξαγγελίες, ένθεν κακείθεν, αποτελούν συστατικό στοιχείο της και εξακολουθούν να εκφωνούνται τόσο από αυτούς που με την πολιτεία τους μας οδήγησαν μέχρις εδώ, όσο και από εκείνους, που στοχεύουν να μας κυβερνήσουν ευαγγελιζόμενοι μια, δήθεν, άλλη πολιτική. Αποτελεί παραδοσιακή φθινοπωρινή συνήθεια οι ομιλίες και οι συνεντεύξεις των πολιτικών ηγετών στη ΔΕΘ να εί

του Αχιλλέα Γραβάνη Διαπιστώσεις Η οικονομική και κοινωνική κρίση ανέδειξε πολλές από τις διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας: ο ατομικισμός, ο οχαδερφισμός   και η αδιαφορία για το συλλογικό συμφέρον, η λατρεία της ήσσονος προσπάθειας και η ανάδειξη του προσωπικού βολέματος ως κυρίαρχη νοοτροπία, η ελαττωμένη αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης και της αλληλεγγύης χαρακτήρισαν την στάση των περισσότερων πολιτών για δεκαετίες.   Ένα τέτοιο κλίμα κοινωνικής συμπεριφοράς συνέδραμε καθοριστικά στις διαμορφούμενες πολιτικές συμπεριφορές των πολιτικών κομμάτων, των συντεχνιών και των διαφόρων συμφερόντων ώστε η χώρα να χάσει την όποια παραγωγική βάση είχε κτίσει μεταπολεμικά. Επιπλέον, η οικονομία της, παρά την είσοδο της στην Ευρωπική Ένωση, κάτω από την πίεση των συντεχνιών και της πελατειακής κομματοκρατίας μετατράπηκε σε μεταπρατική, επιδοματική, συντεχνιακή και εσωστρεφή προς τον δημόσιο τομέα. Η χώρα αντί να επωφεληθεί από την ευρωπαϊκή της ενσωμάτωση οδηγήθηκε σε

του Θόδωρου Σούμα    Σε προηγούμενο άρθρο προσέγγισα το θέμα της αναγκαίας συστηματικής ανταλλαγής απόψεων και διαλόγου μεταξύ των πολιτικών φορέων της κεντροαριστεράς και του κέντρου, που θα ήταν θετικό να διοχετευτούν σε δημιουργημένο από κοινού ιστότοπο κατάθεσης απόψεων των μελών και οπαδών. Δηλαδή ο διάλογος στο διαδίκτυο θα παίξει καθοριστικό ρόλο, θα αποτελέσει προαπαιτούμενο μιας ενδεχόμενης, μελλοντικής σύγκλισης των φορέων. Γνωρίζουμε βέβαια, για να μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις, πως οι πολιτικές πρωτοβουλίες και συνεργασίες είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων των ηγετικών στελεχών των πολιτικών φορέων και των πολιτικών διεργασιών στο εσωτερικό αυτών των φορέων. Για παράδειγμα το ζήτημα του συντονισμού και της ενδεχόμενης δυνατότητας συνεργασίας των δυνάμεων της κεντροαριστεράς και του κέντρου επηρεάζονται από τις νεότερες διαδικασίες κι αντιπαραθέσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ, μεταξύ της βενιζελικής, μεταρρυθμιστικής πτέρυγας και του παλαιοκομματικού και παπανδρεϊκού μπλοκ. Η

του Αθανάσιου Παπανδρόπουλου από το euroday Δεν υπάρχει οικονομολόγος, επιστήμονας, διεθνής οργανισμός ανά τον κόσμο που να μην αναγνωρίζει ότι η γνώση αποτελεί κορυφαίο παραγωγικό πόρο και άρα οι επενδύσεις στον τομέα αυτόν είναι από τις πλέον ζωτικές στην εποχή μας. Έτσι, σε ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες, οι επενδύσεις στην εκπαίδευση, στην έρευνα και ανάπτυξη και στην προώθηση της «κοινωνίας των γνώσεων» όχι μόνον έχουν προτεραιότητα, αλλά παρουσιάζουν και ετήσιους ρυθμούς ανόδου υψηλότερους από οποιονδήποτε άλλον κλάδο της οικονομίας. Εξαίρεση στην κατάσταση αυτή αποτελεί η Ελλάδα, στην οποία η ιδιωτική παιδεία δεν θεωρείται παραγωγική. Έτσι, οι φορείς της δεν μπορούν να συμμετέχουν στο Ευρωπαϊκό Σχέδιο Παραγωγικής Ανάπτυξης (ΕΣΠΑ), από το οποίο, ωστόσο, μπορούν να χρηματοδοτηθούν  κομμωτήρια, σουβλατζίδικα και μπαρ διαφόρων κατηγοριών και τάσεων . Το κακό, όμως, δεν σταματά στο επίπεδο αυτό. Πάει πολύ πιο μακρυά και έχει βάθος.  Η ιδιωτική παιδεία στη χώρα μ

του Αλέξανδρου Φιλιππίδη Το νόμισμά μας, για την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως εκφράστηκε από τα πλέον επίσημα χείλη, δεν είναι φετίχ, ενώ για τη συμπολίτευση μπορούμε να εικάσουμε ότι είναι. Στόχος του παρόντος άρθρου είναι να επισημάνει τη σημασία ενός άλλου, παραμελημένου, αν όχι εντελώς ξεχασμένου, «φετιχισμού». Το κύριο μέλημά μας, το πολιτικό εκείνο υποκείμενο το οποίο πρέπει να έχει πολύ μεγάλη, την υπέρτατη, σημασία για πολίτες και πολιτικούς είναι η δημόσια διοίκηση, ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους μας. Η δημόσια διοίκηση (ΔΔ) πρέπει να είναι το φετίχ. Στην ΔΔ πρέπει να δώσουμε όλη την προσοχή και το ενδιαφέρον μας. Σε αυτό το θέμα λοιπόν θα αφιερώσουμε πέντε επόμενα, αναλυτικά, ίσως και κουραστικά άρθρα, των οποίων το παρόν αποτελεί εισαγωγή. Τα επόμενα άρθρα θα καταπιαστούν κυρίως με την αξιολόγηση στη ΔΔ, αλλά και με την επιλογή προϊσταμένων. Επειδή θα γίνει αναφορά σε πολλές λεπτομέρειες των πρόσφατων νόμων 4250/2014 και 4275/2014, προτάσσουμε σήμ