μη μαδας τη μαργαριτα

Από το facebook Όσοι μιλώντας για πολιτική αντιπαραβάλλουν το συναίσθημα με τον ορθό λόγο και προτρέπουν όσους μιλούν δημόσια, ιδίως τους πιο ορθολογιστές, να χρησιμοποιούν το συναίσθημα για να επικοινωνήσουν με τους πολλούς, είναι σαν τους λένε, εξαπάτησε και συ λίγο για να σε ακούσουν. Βάλε και λίγο συναίσθημα, δείξε ότι υποφέρεις, μίλα τους για όνειρα, μην τους μιλάς μόνο για αριθμούς. Και θα είναι εξαπάτηση όχι γιατί δεν θα είσαι ειλικρινής. Ακόμη κι αν τα κάνεις όλα αυτά ειλικρινά, δη λαδή αν όντως συμπάσχεις και συναισθάνεσαι ειλικρινά, ακόμη κι αν ανήκεις «στους θιγμένους από την αγριότητα του νεοφιλελευθερισμού», πάλι καλείσαι με αυτές τις προτροπές να εξαπατήσεις διότι καλείσαι να απευθυνθείς στο θυμικό του άλλου –στο συναίσθημα- ώστε στην ουσία να τον παρασύρεις, όχι να τον πείσεις. Εκτός εάν πιστεύουμε ότι όποιος ανήκει ψυχικά «στους θιγμένους από την αγριότητα του νεοφιλελευθερισμού» επικοινωνεί χωρίς να εξαπατά. Με μαγικό τρόπο. Δηλαδή πιστεύουμε ότι ακούει κανεί...

Σχόλιο "μαργαρίτας": Δε νομίζω ότι είναι κανείς εκ των διοργανωτών θυμωμένος με το μόρφωμα που κυβερνά. Γελαστούς τους βλέπω. Θυμωμένοι θάπρεπε να είναι οι εξαπατηθέντες ψηφοφόροι που άλλο ψήφισαν και άλλο παίρνουν. Κάναμε "Ανατολικό ζήτημα", μια απλή εκδήλωση διαμαρτυρίας αντιπολιτευομένων στην κυβέρνηση. Ίσως γιατί η διαμαρτυρία νομιμοποείται μόνο όταν εκφράζεται από τα άκρα. Βαρέθηκα φίλες και φίλοι μου.   από την Καθημερινή Α​​ντιδρώ με δυσπεψία στο αντικυβερνητικό σύνθημα «Φύγετε» (#fygete). Τι θα πει «Φύγετε» σε μια δημοκρατία όπου οι εκλογές (και όχι οι διαδηλώσεις των οργισμένων μαζών) είναι αυτό που καθορίζει πότε έρχεται και πότε φεύγει μια κυβέρνηση; Τι θα πει «Φύγετε» προς μια κυβέρνηση που σε ενάμιση χρόνο προκάλεσε ήδη δύο εκλογές και ένα δημοψήφισμα και τα κέρδισε όλα; Η λαϊκή βούληση καταγράφεται στα πεζοδρόμια ή στο Κοινοβούλιο; Επίσης, τι νόημα έχει το «Φύγετε» τώρα; Ο Τσίπρας πραγματοποίησε τη στροφή που ελπίζαμε. Συνεργάζεται με την Ευ...

Το 1989-1990 μελετώντας στην Ρωσία το "Σοβιετικό" σύστημα που κατέρρεε διαπίστωσα με έκπληξη ότι στην Ελλάδα είχαμε ένα παρόμοιο σύστημα για την ακρίβεια ένα ιδιότυπο Σοβιετικό μόρφωμα. Μεγάλο γραφειοκρατικό και αναποτελεσματικό κράτος, πολλές ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις, εμπόδια και δυσφήμηση της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας κτλ κτλ. Η προσπάθεια να μοιραστώ την αναπάντεχη διαπίστωση μου αυτή με διάφορους φίλους στην Αριστερά και την Δεξιά απέβη άκαρπη. Ήταν όλοι σίγουροι ότι στην Ελλάδα είχαμε κάποιο Καπιταλιστικό μόρφωμα και ότι εγώ απλώς υπερέβαλα. Εγώ παρέμενα με τις απόψεις μου και θεωρούσα σταθερά ότι χωρίς βαθειά φιλελεύθερη μεταρρύθμιση η Ελλάδα θα κατέρρεε όπως κατέρρευσαν όλα τα Σοβιετικά μορφώματα. Η πορεία της Ελλάδας στην συνέχεια είναι γνωστή με ένα μικρό διάλλειμα άγαρμπου Φιλελευθερισμού από τον Κων/νο Μητσοτάκη, ακολούθησε μια μακροχρόνια πορεία σε σταθερή Σοβιετική κατεύθυνση. Τα καύσιμα αυτής της Σοβιετικής πορείας ήταν οι πόροι...

του Απόστολου Σκουμπούρη από το Liberal Ιδιαίτερα οξύς στους χαρακτηρισμούς του «αγγίζοντας» μάλιστα έννοιες και θέματα... ταμπού, που έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση εμφανίστηκε το βράδυ της Δευτέρας ο γνωστός Γάλλος δημοσιογράφος, μπλόγκερ και ανταποκριτής της  «Liberation»  στις Βρυξέλλες Jean Quatremer, μιλώντας σε εκδήλωση στην Αθήνα υπό τον τίτλο «Υπάρχει λύση στο Ελληνικό Πρόβλημα». Η εκδήλωση διοργανώθηκε από τον Κύκλο ιδεών για την εθνική ανασυγκρότηση, ekyklos.gr. στο γαλλικό ινστιτούτο παρουσία πλήθους ακαδημαϊκών, επιστημόνων και πολιτικών, ενώ ο κ. Jean Quatremer ήρθε στην Ελλάδα ειδικά για αυτήν. « Στην ουσία στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος. Σ' αυτή τη χώρα δεν αγαπήσατε ποτέ το κράτος.  Και αυτό γιατί 400 χρόνια υπήρχε η οθωμανική αυτοκρατορία με ότι κοινωνικοπολιτικά επακόλουθα έφερε αυτό. Είναι πολύ απλό. Το να πληρώνεις φόρους, είναι μέρος αυτής της σχέσης πολίτη – κράτους» σημείωσε ο Γάλλος δημοσιογράφος. Στη συνέχεια, ο κ. Quatremer ήταν καταπέ...

από την Καθημερινή Ο ​​Cesar Augusto Gaviria Trujillo διετέλεσε πρόεδρος της Κολομβίας για την περίοδο 1990 - 1994. Ξεκινώντας την προεκλογική εκστρατεία του και μιλώντας στους ξένους δημοσιογράφους, είπε (στα αγγλικά) μεταξύ άλλων τα ακόλουθα: «Colombians say, God made our land so beautiful it was unfair to the rest of the world. So to even the score, God populated the land with a race of evil men». Οταν άκουσα τα παραπάνω λόγια, βλέποντας την εξαιρετική τηλεοπτική σειρά «Narcos» (παραγωγή Netflix), πέρασαν από το μυαλό μου διάφορες σκέψεις. Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν ότι αν κάποιος Ελληνας πολιτικός έκανε τη δήλωση αυτή σε ξένους δημοσιογράφους, όχι μόνο πρόεδρος δεν θα εκλεγόταν αλλά ούτε και βουλευτής δεν θα γινόταν. Θυμάστε την καθολική αντίδραση που είχαμε όταν ο ΓΑΠ σαν πρωθυπουργός μίλησε στο Davos (Ιανουάριος 2010) για την «αντιμετώπιση της διαφθοράς και της σπάταλης»; Εγώ τη θυμάμαι. Είμαστε έτοιμοι να τον κρεμάσουμε γιατί τόλμησε να μας εκθέσει στο εξωτερικό. Η δεύτ...

της Άντζελας Κροκίδη από το 24 Corfu Σε μια κανονική χώρα ο πολίτης σηκώνεται το πρωί να πάει στη δουλειά του χωρίς να χρειαστεί να αναρωτηθεί αν ο Δήμος θα έχει μαζέψει τα σκουπίδια από τους κάδους. Σε μια κανονική χώρα ο πεζός, η μαμά με το μωρό της στο καροτσάκι, ο ποδηλάτης και ο ανάπηρος ξέρει ότι θα έχει πρόσβαση στο δημόσιο χώρο από άκρη σε άκρη και ότι θα μπορέσει να κινηθεί αυτόνομα, απολαμβάνοντας την ελευθερία του να ζει μέσα στην πόλη του, χωρίς να χρειάζεται να γίνει Ταρζάν. Σε μια κανονική χώρα ο πολίτης μπορεί να διεκπεραιώσει τις βασικότερες δουλειές του μέσω του διαδικτύου, χωρίς να χρειάζεται να μετακινηθεί, να στηθεί σε ουρές, να προλάβει το πετσοκομμένο ωράριο των Υπηρεσιών, να παρακαλέσει ή να λογομαχήσει για να φύγει τελικά άπρακτος για να ξαναγυρίσει την επόμενη. Σε μια κανονική χώρα ο πολίτης δε χρειάζεται να απευθυνθεί στη μαύρη οικονομία για να διασφαλίσει στοιχειωδώς την υγεία του ή την εκπαίδευση του παιδιού του. Σε μια κανονική χώρα ένας νέος πολίτης...

του Σταύρου Θεοδωράκη από τη Real News Τι συνέβη λοιπόν αυτόν τον μήνα; Και γιατί η οικονομία δε συμμερίζεται τη χαρά που νιώθουν οι κυβερνητικοί τώρα που βγαίνουμε από την κρίση; Γιατί οι οικονομικοί δείκτες συνεχίζουν να υποχωρούν; Γιατί δεν υπάρχει κανείς στην οικονομία που να ενθουσιάζεται με την ιδέα ότι την εξουσία πλησιάζει ένας νέος πολιτικός που θα διαγράψει τα προσωπικά, εταιρικά και εθνικά χρέη και αν βρει χρόνο θα διαγράψει και τα χρέη όλου του Νότου; Κανένας επιτέλους στον έξω κόσμο δεν αντιλαμβάνεται ότι εδώ έχουμε κόμματα εξουσίας που έχουν εύκολες και γρήγορες λύσεις για όλα αυτά που απασχολούν την παγκόσμια οικονομία; Το ένα θα σκίσει το μνημόνιο (στην αυλή της Βουλής!) την πρώτη κιόλας μέρα της νέας διακυβέρνησης. Και την επόμενη μέρα θα καταργήσει (με έναν νόμο και ένα άρθρο!) όλες τις «μνημονιακές υποχρεώσεις». Και από την τρίτη μέρα θα μπορούμε να καθόμαστε. Αλλά επειδή οι Έλληνες είναι ανυπόμονοι και δεν μπορούν να περιμένουν, αυτοί που σήμερ...

του Δημήτρη Κουμάνταρου 200 χρόνια κοντά μετά το 1821, η Ελλάδα έχει ανάγκη την ιστορική της επανίδρυση. Ο κόσμος όλος, ο πλανήτης, είναι αλληλένδετος. Μα κάθε τόπος και κάθε λαός έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, που αλληλεπιδρούν με το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Το σύγχρονο ελληνικό κράτος και η σύγρονη ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζονται από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής τους το 1828 από μιαν ανέχεια, η οποία διατρέχει με διάφορες μορφές το σύνολο της νεοελληνικής ιστορίας μέχρι και σήμερα. Η ανέχεια είναι «ιδρυτική». Η Ελλάδα δεν είχε, τότε το 1828, από μόνη της τις δυνάμεις να απαλλαχθεί από τον Οθωμανικό ζυγό και να συγκροτήσει την κοινωνία της. Χρειάστηκε την παρέμβαση- βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Το δίπολο ανέχειας-παρέμβασης έχει έκτοτε πολλά επεισόδια, μεταξύ άλλων: Τη δολοφονία από Έλληνες του πρώτου Έλληνα κυβερνήτη, αλλά και υπουργού εξωτερικών της τσαρικής Ρωσσίας, Καποδίστρια. Τη διακυβέρνηση της χώρας για κοντά 140 χρόνια από αλλοδαπούς βασιλείς. Τ...

Στάθης Καλύβας από το 2012 στην Καθημερινή Η μελέτη των κομματικών συστημάτων έχει αναδείξει την ιστορική διάρκεια και αντοχή στον χρόνο των «καθιερωμένων» πολιτικών κομμάτων (γνωστή και ως «υπόθεση Rokkan») ως ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά τους. Η μακρόχρονη σχέση που αναπτύσσουν με τους ψηφοφόρους τους, εξασφαλίζει στα κόμματα αυτά μια εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα που τους επιτρέπει να επιβιώνουν μέσα από δυσχέρειες και κρίσεις. Ετσι εξηγείται η εντυπωσιακή σταθερότητα των κομματικών συστημάτων και γι' αυτό ο «θάνατος» των μεγάλων κομμάτων αποτελεί εξαίρεση. Μια τέτοια υπήρξε η καθίζηση της ιταλικής Χριστιανοδημοκρατίας το 1994. Προφανώς, ο εκλογικός καταποντισμός του ΠΑΣΟΚ, που προσθέτει μια νέα περίπτωση στον κατάλογο αυτό, συνδέεται στενά με την κρίση. Ομως, η συγκριτική εμπειρία δείχνει πως δεν αρκεί μια οικονομική κρίση, όσο βαθιά και να είναι, για να διαλύσει ένα μεγάλο κόμμα και να αποδιοργανώσει ολόκληρο το κομματικό σύστημα μιας χώρας. Το Ρεπουμπλι...

του Σπύρου Βλέτσα από την Athens Voice Mε αφορμή την ίδρυση στα Ιωάννινα  της έβδομης Αρχιτεκτονικής Σχολής στην χρεοκοπημένη Ελλάδα έγραφα πριν λίγες εβδομάδες στο κείμενό μου « Και Αρχιτεκτονική θα σας φτιάξουμε » για τον τρόπο που το πελατειακό σύστημα έσπερνε σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, έξω από κάθε εκπαιδευτική και οικονομική λογική. Λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση του άρθρου  βρέθηκα στην πατρίδα μου, τα Γιάννενα, όπου διαπίστωσα ότι οι συμπατριώτες μου ήταν πολύ ικανοποιημένοι από την ίδρυση της σχολής, θεωρώντας ότι η πόλη θα έχει μία κάποια αναπτυξιακή δυνατότητα στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Σκέφτηκα ότι οι συνομιλητές μου μάλλον δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι η αντίληψη πως η ανάπτυξη γίνεται με παροχές του κράτους προς τους πολίτες, οδήγησε το κράτος στη χρεοκοπία και πολλούς πολίτες στη φτώχεια. Κυρίως όμως δεν είχαν αναγνωρίσει ότι η χρεοκοπία σήμανε το τέλος μιας ανάπτυξης που στηρίχτηκε στην αντιπαραγωγική ...

του Γρηγόρη Φαρμάκη Περὶ δὲ πολιτείας ἀρίστης τὸν μέλλοντα ποιήσασθαι τὴν προσήκουσαν ζήτησιν ἀνάγκη διορίσασθαι πρῶτον τίς αἱρετώτατος βίος. ἀδήλου γὰρ ὄντος τούτου καὶ τὴν ἀρίστην ἀναγκαῖον ἄδηλον εἶναι πολιτείαν. (Αριστοτέλους Πολιτικά,VII-1323a) Όπως σε όλες τις έννοιες, που είναι τόσο έντεχνα αφηρημένες ώστε καταλήγουν να στερούνται πραγματικά πρακτικού νοήματος, είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με το το πολιτικό πρόταγμα του εκσυγχρονισμού, της μεταρρύθμισης, της ίδιας της λογικής. Είναι κάπου σαν τα κοινωνικά αιτήματα για δικαιοσύνη, ισότητα και αξιοκρατία: σε αυτά μπορούμε να συμφωνούμε επί της αρχής όλοι, γιατί για καθέναν μπορούν να σημαίνουν και κάτι διαφορετικό. Είναι η κοινωνική ανισότητα δίκαιη; Και αν η ολοκληρωτική ισότητα είναι ισοπεδωτική και άδικη, πόση ανισότητα είναι άραγε δίκαιη; Ένας φιλελεύθερος και ένας σοσιαλδημοκράτης θα δώσουν πολύ διαφορετικές απαντήσεις. Είναι στην πράξη που οι έννοιες αποκτούν νόημα, και είναι στην πράξη που διαφωνούμε γ...