μη μαδας τη μαργαριτα

Πως το ίδιο το δημόσιο για να εξυπηρετήσει την πελατεία του καταστρατηγεί τους ίδιους του τους νόμους;  Πως επιβραβεύονται οι αφανείς διαδικασίες και το μέσον και υποβαθμίζεται η αντικειμενική αξιολόγηση;  Μιλάει κανένα κόμμα για αυτά, κανένας συνδικαλιστής, καμιά ομοσπονδία, κανένας εσμός ημετέρων που λυμαίνονται τον τόπο και κόβουν το οξυγόνο από όσους παλεύουν τίμια και στηρίζονται μόνο στις δικές τους δυνάμεις;  Φυσικά και  όχι, δεν μπορούν, γιατί είναι μπουκωμένοι. A ναδημοσιεύω από το Α lfavita   ένα τεκμηριωμένο και θαρραλέο άρθρο για το πρόβλημα των διορισμών στη Μέση εκπαίδευση. ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ Α.Σ.Ε.Π. Χατζηθεοδώρου Δέσποινα     Είναι γνωστό ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, αρχίζει να εμφανίζεται το πρόβλημα διορισμού των εκπαιδευτικών στη Δημόσια εκπαίδευση. Κριτήριο για πρόσληψη στο Δημόσιο αποτελούσε ο χρόνος κτήσης του πτυχίου. Το κράτος δεχόταν ότι ασφαλές εχέγγυο, για να μπορείς να διδάξεις,

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ, ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΚΑΥΣΙΜΑ ΝΑ ΦΥΓΩ by left division           Καταθέτω χωρίς σχόλια την είδηση που δημοσιεύεται Νέα για να πω την δική μου ιστορία στο τέλος. Αγριεύει η κόντρα ΣΥΝ με Αλαβάνο ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βούλα Κεχαγιά ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 27 Ιουλίου 2010 ΑΓΡΙΕΥΕΙ η κόντρα του Συνασπισμού με τον Αλέκο Αλαβάνο μετά τις πληροφορίες που επιμένουν ότι ο πρώην πρόεδρος του κόμματος εμφανίζεται αποφασισμένος να διεκδικήσει την περιφέρεια Αττικής. Και χθες κύκλοι της Κουμουνδούρου εξέφραζαν τη δυσφορία τους για τη διαφαινόμενη πρόθεση του κ. Αλαβάνου να κατέβει ως υποψήφιος περιφερειάρχης την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας έχει συμφωνήσει με συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ για στήριξη της υποψηφιότητας της Σοφίας Σακοράφα, επαναλαμβάνοντας πως «ο Αλέκος Αλαβάνος δεν χωράει στην απόφαση για στήριξη υποψηφιότητας που ενώνει και συγχρόνως υπερβαίνει τον ΣΥΡΙΖΑ». Την ίδια ώρα ο Αλέκος Αλαβάνος που βρίσκεται στην Κρήτη απέφυγε να ανοίξει

Δοσίλογοι, γερμανοτσολιάδες, κατακτητές, αποικιοκράτες, Τσολάκογλου, κουίσλινγκς, ξερονήσια, Ιουλιανό πραξικόπημα, γύψος, ποινικοποίηση απεργιών, είναι μόνο μερικές από τις εκφράσεις με τις οποίες η παλιά Αριστερά προσπαθεί να δείξει την αντίθεσή της στα πρόσφατα κυβερνητικά μέτρα. Όλες αποπνέουν παλιά καλή Ελλάδα, όπως εξάλλου το ιδρωμένο look αυτών που τις εκφέρουν. Αυτών που αναζητούν σωσίβια στο βαθύ Πασόκ, αυτών που δεν δίνουν δεκάρα για τις τοπικές κοινωνίες και τα ανοικτά τους προβλήματα και θέλουν να μετατρέψουν τις δημοτικές εκλογές σε δημοψήφισμα κατά της ξενόδουλης  κυβέρνησης. Αυτών που ανακάλυψαν στις ευεργετημένες συντεχνίες των φορτηγατζήδων, των λιμενεργατών, των τελωνειακών και των ελεγκτών, τις επαναστατικές δυνάμεις που θα ανατρέψουν την κυβέρνηση και θα εγκαθιδρύσουν την εξουσία των σοβιέτ. Μα με τους 800 ιδιοκτήτες φορτηγών, παιδιά, δεν θα κάνετε τίποτα. Δεξιοί και πασόκοι είναι όλοι, άλλοι δουλεύουν ως προλετάριοι στα φορτηγά τους, άλλοι λειώνουν επάνω στο

Καταλαμβάνω, Αντιστέκομαι, Παράγω… Βραζιλία – Το κίνημα των ακτημόνων * Από το blog,   Σχολιαστές χωρίς σύνορα της  Jaquou Utopie Η ελπίδα είμαστε εμείς… “ Σ τα τέλη του 19ου αιώνα κάποιος ονειροπόλος επαναστάτης, ονόματι Αντόνιο Κονσελέιρο, βαρέθηκε να περιμένει τη μέρα της επανάστασης για να αλλάξει η κοινωνία και αποφάσισε να χτίσει τη δική του την κοινωνία μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία. Αυτά στη μακρινή Βραζιλία. Άρχισε να μιλάει για το όραμά του στους περιθωριακούς, στους τρωγλοδύτες, ζητιάνους, ξεχασμένους γέρους, σε παιδιά του δρόμου, ακόμα και σε ανάπηρους. Συγκέντρωσε μερικές χιλιάδες ανθρώπους όπου κατέλαβαν μια έκταση γης, στη βόρεια Βραζιλία. Το μέρος ήταν αφιλόξενο και κακοτράχαλο. Αλλά μπορούσαν να το καλλιεργήσουν και να ζήσουν. Όλοι είχαν το ίδιο μερίδιο, και όλοι μαζί φρόντιζαν τους γέρους και τους ανήμπορους. Η είδηση αυτής της “κοινωνίας” μέσα στην κοινωνία διέτρεξε όλη την Βραζιλία και άρχισαν να καταφθάνουν εκεί φτωχοί από την κάθε γωνιά της χώρας που ήθελ

Φαίνεται ότι είμαστε και πάλι προ των πυλών μιας νέας αλλαγής στο νόμο πλαίσιο που ρυθμίζει τη λειτουργία των ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Κάθε υπουργός Παιδείας θεωρεί απαραίτητο καθήκον του, στα 3 - 4 χρόνια της θητείας του, να ψηφίσει και ένα σχετικό νόμο τον οποίο και βέβαια θεωρεί «μοχλό» εκσυγχρονισμού και επανάστασης  στον κόσμο  της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Την ίδια στιγμή, και πριν ο νόμος μελετηθεί, έχουν σταθεί απέναντί του σύσσωμη η εκάστοτε αντιπολίτευση με προεξάρχουσα την Αριστερά και όλες οι συνδικαλιστικές ενώσεις και παρατάξεις του χώρου των φοιτητών, καθηγητών και διοικητικών. Αφού γίνουν απεργίες, πορείες, διαμαρτυρίες, καταλήψεις και καταστροφές, ο νέος νόμος ψηφίζεται και όλοι ησυχάζουν. Φυσικά και η εφαρμογή του νέου νόμου δεν αλλάζει και πολλά στην ουσία της λειτουργίας των ιδρυμάτων. Τα πράγματα στις σχολές πέφτουν σε χειμέρια νάρκη,  ώσπου ένας νέος νόμος πλαίσιο εμφανίζεται προς ψήφιση και τότε το μαρμαρωμένο σκηνικό ξαναζωντανεύει. Οι δυνά

Ας διαβάσουμε προσεκτικά ένα ακόμα άρθρο το Γ. Βούλγαρη με πολλές αλήθειες, αλλά και ένοχες αποσιωπήσεις για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ στην σημερινή συγκυρία. Οι αναφορές του και πάλι στην κεντροαριστερά, τη ΔΑ και την οικολογία, ως δυνάμεων αναγεννητικών,δεν θίγουν το επίδικο, που είναι ποιες πραγματικές πολιτικές δυνάμεις από όλο αυτό το χώρο και με ποια συγκεκριμένη πολιτική. Υπάρχει μια επιμονή του αρθρογράφου στα κλασσικά σχήματα, που και ο ίδιος καταγγέλλει, που είναι ανίκανα να γεννήσουν κάτι εκτός από αδιέξοδα. Αν η ΔΑ εγκλωβιστεί σε τέτοιες λογικές.... του Γιάννη Βούλγαρη από τα ΝΕΑ Η μάχη της ορολογίας αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο κάθε μείζονος πολιτικής σύγκρουσης. Στην ορολογία συμπυκνώνονται αναλύσεις, στόχοι, συλλογικές θελήσεις και αξίες. Τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα επιδιώκουν να καθιερώσουν τη δική τους περιγραφή της κατάστασης, να καταστήσουν κοινό το δικό τους λεξιλόγιο, να επιβάλουν το δικό τους πολιτικό δίλημμα, να το συναρτήσουν με τις δικές τους ηθικές- πολιτισ

Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός η εγχώρια κομμουνιστική Αριστερά (ΚΑ) να εγκαταλείψει το σοβιετικό μοντέλο σοσιαλιστικής κοινωνίας, που ακόμα ευαγγελίζεται. Δεν είναι μόνο ανεπίκαιρο, απωθητικό, ηττημένο, αισθητικά άσχημο είναι και βαθιά εξουσιαστικό και συντηρητικό. Αν στη φορντιστική εποχή τα κατάφερε να γίνει όραμα της εργατικής τάξης, στη σύγχρονη εποχή δεν μπορεί να είναι ούτε ο εφιάλτης της. Η μαζική παιδεία της καπιταλιστικής κοινωνίας εξαφανίζει σταδιακά, από τον κόσμο, τον ανειδίκευτο μαζικό εργάτη του 19 ου και του πρώιμου 20 ου αιώνα και τον αντικαθιστά με τον κοινωνικό εργάτη (Ν egri ) που χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για την παραγωγή   πλούτου. Τι αλλάζει; Απλά, ο κοινωνικός εργάτης πλέον ελέγχει και χρησιμοποιεί τη νοητική του δύναμη και συνεπώς θέτει την προσωπική του ελευθερία πάνω και από το ψωμί του. Είναι αυτεξούσιος παραγωγός σαν τη φύση και είναι ελεύθερος. Δυστυχώς για την ΚΑ η σύγχρονη δημοκρατία και το κοινωνικό κράτος για την οποία και η ίδια αγωνίστηκε, α