μη μαδας τη μαργαριτα

Μου αρέσει ιδιαίτερα ο ψύχραιμος τρόπος ανάλυσης του Αρίστου Δοξιάδη. Μου αρέσει και η έκκληση που κάνει στο τέλος. Ζητάει από όλους, το δάσκαλο, το γονιό, το γείτονα, να φτιάξουν το σχολείο και να δώσουν προοπτική δουλειάς και δημιουργίας στα παιδιά μας. Συμπαρατάσσομαι, τι άλλο έχω να κάνω; Είμαι και δάσκαλος και γονιός και γείτονας. Είναι και τα δικά μου τα παιδιά εκεί στης πόλης το σκοτάδι. Είμαι κοντά τους. (Leo)  του Αρίστου Δοξιάδη Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 20/8/11, στη στήλη " Γράμμα από την πόλη μου " «Στη Νίκαια και στους Αγιους Ανάργυρους άνεργοι νέοι και μαθήτριες λυκείου αλώνιζαν όλη νύχτα στους δρόμους, έσπαγαν βιτρίνες, έκλεψαν αθλητικά παπούτσια και νυφικά φορέματα, και έκαψαν ραφτάδικα και καφενεία. » Κάπως έτσι θα ήταν ο αγγλικός Αύγουστος 11, μεταφρασμένος στα δικά μας.    Τον αθηναϊκό Δεκέμβρη 08, οι νέοι ήταν στους δρόμους, έσπασαν βιτρίνες, έκαψαν κτίρια. Ενα μικρό ποσοστό,    μετανάστες κατά το ρεπορτάζ, έκλεψε απ...

Μια ακόμα νεανική, μητροπολιτική εξέγερση. Μια ακόμα ίδια αφορμή, η παράλογη, αλλά νομοτελειακή,   βία της εξουσίας.   Μια ακόμα ίδια αιτία, ο αποκλεισμός από την κοινωνία των ονείρων. Οι εξεγερμένοι θα σπάσουν θα κάψουν, θα λεηλατήσουν, θα σκοτώσουν και θα σκοτωθούν. Δεν ζητούν να αλλάξουν τις κοινωνικές δομές. Ζητούν άρρητα από τις δομές να χωρέσουν και αυτούς στα συρτάρια τους.   Όμως αυτές είναι πάντοτε ταξικές, άτεγκτες, ολοκληρωτικές, έχουν τους δικούς τους νόμους και μπορούν να τους επιβάλλουν.   Και οι νόμοι τους λένε ότι τα αγαθά της φύσης δεν είναι για όλους. Θα ειπωθούν εκατοντάδες απόψεις και θα γραφτούν αντίστοιχες αναλύσεις. Θα γυριστούν ταινίες, θα φτιαχτούν ηρωικά τραγούδια, θα ζωγραφιστούν πίνακες. Θάχουμε να θυμόμαστε, ενώ μια νέα εξέγερση θα ετοιμάζεται. Τι μένει; Μένει η βία, καθαρή, μεταλλική, πυρωμένη. Η λαγνεία της καταστροφής, η ηδονή του πλιάτσικου. Η ανάγκη της νεολαίας να ξεσπ...