μη μαδας τη μαργαριτα

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβάζει στην προπαγάνδα του τα ζητήματα της διαφθοράς και της διεφθαρμένης ολιγαρχίας (καναλάρχες, εκδότες λίστα Λαγκάρντ κτλ) θολώνει σκόπιμα την εικόνα της ελληνικής χρεοκοπίας. Την ορίζει πρωτίστως ως αποτέλεσμα σκανδάλων και διαφθοράς των ελίτ και όχι ως αποτέλεσμα κατάρρευσης ενός ολόκληρου οικονομικού και πολιτικού μοντέλου (υποπαραγωγικού, υπερκαταναλωτικού, πελατειακού).  Περιγράφει τη χρεοκοπία με κεντρική ερμηνεία τον Τσοχατζόπουλο, τα υποβρύχια, τους απλήρωτους φόρους των καναλαρχών, την καθίζηση του ασφαλιστικού ως αποτέλεσμα του PSI κτλ. Σκόπιμα αφήνει απέξω το πελατειακό κράτος, κλείνει το μάτι στη «λαϊκή» φοροδιαφυγή, αποσιωπά τις ριζικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, υπονοεί ότι η χρεοκοπία αντιμετωπίζεται με δίκες (ο Καμμένος αυτό το χαρτί παίζει). Μέσα σε αυτό το ερμηνευτικό σχήμα βολεύονται όλα τα λαϊκιστικά στερεότυπα. Το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», το «δεν πληρώνω», τα «ψίχουλα που παίρνει ο φτωχός από το τραπέζι», η «ανθρωπιστική κρίση» της ...

«Εμείς θα επιλέξουμε πότε θα δώσουμε τα ονόματα, τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα της διαπλοκής» ανέφερε στον ΣΚΑΪ ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης, στον απόηχο των καταγγελιών του Γιάννη Δραγασάκη ότι επιχειρηματίες και εκδότες νομοθετούν από το παρασκήνιο, (από τη Μεταρρύθμιση). Δηλαδή μάγκες μου ή δεν έχετε στοιχεία και λέτε και καμιά για να περνάει η ώρα, ή έχετε αλλά δεν τολμάτε να τα βγάλετε στη φόρα. Γιατί όταν βγάζεις όπλο πρέπει να ξέρεις ότι μπορεί και να το χρησιμοποιήσεις.  του Λευτέρη Κουσούλη  athensvoice.gr, 10/10/2014 1794 Δεύτερο έτος της Γαλλικής Επανάστασης.   Πρώτες μέρες του μήνα Θερμιδόρ (Ιούνιος). Ο ίλιγγος της τρομοκρατίας διαπερνά το Παρίσι. Ο Ροβεσπιέρος ψυχή της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας, μαζί με τους αφοσιωμένους στο πρόσωπό του Σεν Ζυστ και Κουτόν, κραδαίνει λίστες περί υπόπτων. Για την επαναστατική τριανδρία, όλοι είναι ύποπτοι. Εχθροί της Επανάστασης. Όλοι τελούν υπό απειλή. Όλοι μετέχουν στη συνωμοσία. Όλοι μπορεί να ο...

Προφανώς και δεν θέλουμε να περιορίσουμε τη διαφθορά. Γιαυτό και συντηρούμε όσο μπορούμε τις δομές του μετασοβιετικού μας κράτους. Γιαυτό και κρυβόμαστε γύρω από το ιδεολόγημα που λέει ότι κάθε τι που είναι κρατικό είναι αξιόπιστο και κάθε τι ιδιωτικό είναι διεφθαρμένο. Η δυσανεξία της κοινωνίας προς την πραγματική ελευθερία είναι η αλυσίδα μας. Όταν την κόψουμε θα έχουμε ελπίδα. του Ανδρέα Δρυμιώτη * από την Καθημερινή Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Παρά τις εξαγγελίες, παρά τα μεγάλα λόγια, παρά την κρίση, προσωπικά δεν έχω πεισθεί ότι υπάρχει η βούληση να μειωθεί η διαφθορά στο Δημόσιο. Κάθε τόσο διαβάζουμε για επίορκους υπαλλήλους και την εφευρετικότητά τους στη λαμογιά, αλλά πουθενά δεν βλέπουμε προτάσεις για να περιορίσουμε τις δραστηριότητες του Δημοσίου, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε το πεδίο της διαφθοράς. Διαβάζουμε για τιμωρίες των επίορκων και την πιθανή απόλυσή τους. Αυτή δεν είναι λύση. Ριζική λύση είναι να ξαναδούμε μία-μία τις δραστηριότητες από μηδενική βάση...

Γιώργος Παπαμώκος Η τοπική αυτοδιοίκηση  θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες εστίες διαφθοράς στη χώρα. Αυτό δυστυχώς επιβεβαιώνεται τόσο από κρατικές υπηρεσίες όπως η επιθεώρηση της δημόσιας διοίκησης ή  ο συνήγορος του πολίτη αλλά και από την κοινή γνώμη. Επιβεβαιώνεται δε και από την πρόσφατη επικαιρότητα. Το πρόβλημα πηγάζει τόσο από το κυρίαρχο μοντέλο διακυβέρνησης (παρακαλώ στον σύνδεσμο που παραπέμπω δώστε έμφαση στο κομματικό κράτος και όχι στην τότε πολιτική σκηνή) που ακολουθήθηκε πιστά και από πολλούς εκλεγμένους τοπικούς άρχοντες όσο και πολλές φορές από την ποιότητα των εκλεγμένων αντιπροσώπων στο Δήμο ή στη Νομαρχία ή στην Περιφέρεια. Οι δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι και οι  δημοτικοί σύμβουλοι καθώς και οι αντίστοιχοι του Β’ βαθμού, είναι πολλές φορές άσχετοι με τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.  Άλλοι ασκούν διοίκηση για πρώτη φορά.  Η άγνοια για τη λειτουργία και το νομικό καθεστώς των φορέων ή των δομών που πρόκειται να διαχειριστούν...

του Λεωνίδα Καστανά Αν αυτοί που ψήφιζαν μνημόνια και επέβαλαν σκληρά οριζόντια μέτρα ακόμα και στους πιο αδύναμους προστάτευαν ταυτόχρονα τους φοροδιαφεύγοντες πάμπλουτους συγγενείς, φίλους, αδελφούς και εαυτούς τότε το φάουλ είναι σκληρό και πρέπει να πληρώσουν. Ακόμα και με κόκκινη κάρτα. Και δεν καταλαβαίνω γιατί ο Γιωργάκης ή ο Μπένι είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Καταλαβαίνω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να προκαλέσει τριγμούς στο κυβερνητικό μπλοκ  αλλά αν αυτό στηρίζεται σε τόσο σαθρούς πυλώνες τότε ας κάνει τα κουμάντα του και ας ψάξει τρόπο να επιβιώσει. Γιατί όλες τις ιστορίες που έρχονται αυτές τις μέρες στην επιφάνεια τις διαπερνά ένα κοινό νήμα. Από το Βασιλάκο που εκπαιδεύτηκε στο «σχολείο» του 2004 μέχρι τους «μπάτσους που πουλάνε την ηρωίνη» και από τον Άκη μέχρι το κρυφτό με τη λίστα Λαγκάρντ ένα είναι το νήμα. Κρατισμός. Και ως νήμα αποτελείται από μικρότερα ινίδια που είναι, η κομματοκρατία, ο νεποτισμός, η αδιαφάνεια, η αναξιοκρατία, η διαπλοκή, η διαφθορά...

Όποιος δεν θέλει να κυνηγήσει τη φοροδιαφυγή, συζητάει επί μήνες για τη λίστα Λαγκάρντ, χωρίς να κινεί τις πρέπουσες διαδικασίες. Πότε τη χάνει και πότε τη βρίσκει, πότε είναι αυτή και πότε μια άλλη, πότε είναι κάλπικη και πότε αυθεντική. Και στο Βαξεβάνη τη δίνει και τον Παπακωνσταντίνου ενοχοποιεί και το Διώτη διώχνει και το ΣΔΟΕ... Ανοησίες. Η ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των υπουργών της είναι προφανής. Αλλά και η ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης επίσης. Τα υπόλοιπα είναι αστειότητες. Κάντε τη δουλειά σας και ενημερώστε μας. Στη ζωή αυτή, όχι στην άλλη. Αλλά με τόσους δικούς μέσα στις λίστες πως να κάνεις τη δουλειά σου ακέραια; Λογικό. του Προκόπη Δούκα από την ΑV Τα επιχειρήματα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου  είναι λογικοφανή: Γιατί να σβήσει, τόσο εξώφθαλμα, τα ονόματα μόνο δύο εξαδέλφων του (και όχι και πολλών άλλων καταθετών για “ξεκάρφωμα”), που μάλιστα, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, θα φανεί ότι είχαν τα λεφτά τους νόμιμα έξω και δεν είχαν τίποτα να φοβηθο...

Ένα κείμενο για τη διαφθορά του πανεπιστημιακού Γιάννη Πανούση και ένα ενδιαφέρον σχόλιο του φίλου μας Αφώτιστου Φιλέλληνος του Γιάννη Πανούση από τη Μεταρρύθμιση 1. Η πολιτική διαφθορά, ως «ανάρμοστη σχέση μεταξύ αγοράς και πολιτικής», δηλαδή ως διαπλοκή, κατέστη μέρος της πολιτικής κουλτούρας. Κουλτούρα της διαφθοράς και κουλτούρα του δημόσιου βίου (συμ)πορεύονται. Ως «μη φαινόμενο» (άδηλο, αόρατο) φαινόμενο, η διαφθορά είτε εξελίσσεται προς τα πάνω σε διαπλοκή και σκάνδαλο, ή γενικεύεται προς τα κάτω σε «ρουσφέτια επιβίωσης». 2. Ιστορικά, ο όρος διαφθορά απέκτησε διαφορετικές έννοιες και οδήγησε σε διαφορετικούς συνειρμούς (ηθικούς, κοινωνικούς, θεσμικούς). Άλλοτε συνδέθηκε με τα Καθεστώτα, άλλοτε με τα Συντάγματα, άλλοτε με την (πρώιμη) νεωτερικότητα. Η ιστορικότητα του φαινομένου της διαφθοράς δεν ακολουθείται όμως από μια συγκεκριμένη ποινική αντιμετώπιση. Το «έγκλημα διαφθοράς» δεν έχει ακόμα τυποποιηθεί ως τέτοιο. Η παλαιά και η νέα, η μικρή και η μεγάλη, η δομική κ...