μη μαδας τη μαργαριτα

του Αντρέα Ζαμπούκα από το protagon O Αριστοτέλης, στα Ηθικά Νικομάχεια, μιλούσε για την ηδονή της πολιτικής πράξης. Να ευχαριστιέσαι δηλαδή από την εφαρμογή της ιδέας σου. Να εμπνέεσαι, να σχεδιάζεις και να σου αρέσει να εφαρμόζεις. Τώρα θα μου πεις πως αν δεν το έλεγε ο Αριστοτέλης δεν θα ίσχυε; Απλά, έχει σημασία να σκεφτούμε ότι ένας φιλόσοφος και μάλιστα Έλληνας, δεν προτείνει αλλά ερμηνεύει. Δεν παρουσιάζει δόγματα και νέες στάσεις ζωής αλλά παρατηρεί, ερευνά και αποδεικνύει. Ποιον παρατηρεί; Τον «φυσικό» άνθρωπο και τις κοινωνίες του. Και ποιον παρατηρούσε ο Αριστοτέλης; Τον «πολιτικό» άνθρωπο και τις «πολιτείες» του. Τις αληθινές, αυτές που υπάρχουν, αυτές που οργανώνονται από, επίσης, κανονικούς και πραγματικούς ανθρώπους. Εδώ ακριβώς, βρίσκεται το πρόβλημα με την αριστερά. Το πεδίο πολιτικού προβληματισμού της δεν βρίσκεται στην οντολογική αλλά στη δεοντολογική υπόσταση του κόσμου. Όχι στο επιστητό, αλλά σε μια φαντασιακή «θέσμιση» της πραγματικότητας. Ούτε καν...

Ένα κείμενο για τη διαφθορά του πανεπιστημιακού Γιάννη Πανούση και ένα ενδιαφέρον σχόλιο του φίλου μας Αφώτιστου Φιλέλληνος του Γιάννη Πανούση από τη Μεταρρύθμιση 1. Η πολιτική διαφθορά, ως «ανάρμοστη σχέση μεταξύ αγοράς και πολιτικής», δηλαδή ως διαπλοκή, κατέστη μέρος της πολιτικής κουλτούρας. Κουλτούρα της διαφθοράς και κουλτούρα του δημόσιου βίου (συμ)πορεύονται. Ως «μη φαινόμενο» (άδηλο, αόρατο) φαινόμενο, η διαφθορά είτε εξελίσσεται προς τα πάνω σε διαπλοκή και σκάνδαλο, ή γενικεύεται προς τα κάτω σε «ρουσφέτια επιβίωσης». 2. Ιστορικά, ο όρος διαφθορά απέκτησε διαφορετικές έννοιες και οδήγησε σε διαφορετικούς συνειρμούς (ηθικούς, κοινωνικούς, θεσμικούς). Άλλοτε συνδέθηκε με τα Καθεστώτα, άλλοτε με τα Συντάγματα, άλλοτε με την (πρώιμη) νεωτερικότητα. Η ιστορικότητα του φαινομένου της διαφθοράς δεν ακολουθείται όμως από μια συγκεκριμένη ποινική αντιμετώπιση. Το «έγκλημα διαφθοράς» δεν έχει ακόμα τυποποιηθεί ως τέτοιο. Η παλαιά και η νέα, η μικρή και η μεγάλη, η δομική κ...