μη μαδας τη μαργαριτα

Μια θαυμάσια παρέμβαση του φίλου Τάσου Ανθουλιά στα ζητήματα της Ανάπτυξης και της λιτότητας τα οποία αποφεύγουμε να συζητήσουμε στην Αριστερά. Ίσως γιατί δεν θέλουμε κανένα από τα δύο. Προτιμάμε μάλλον το δανεισμό και την ημεραργία. (leo) του Τάσου Ανθουλιά  Οι δύο λέξεις που θα ακούμε να συγκρούονται από δω και πέρα στις πολιτικές αντιπαραθέσεις είναι ανάπτυξη και λιτότητα. Ξέρουμε, όμως, τι σημαίνουν πραγματικά αυτές οι λέξεις; Φοβάμαι πως ο καθένας δίνει και άλλο νόημα σ' αυτές. Για τους περισσότερους η ανάπτυξη ταυτίζεται αποκλειστικά με τις επιδοτήσεις και τα δάνεια. Και η λιτότητα αποκλειστικά με τη μείωση των μισθών. Είναι, όμως, έτσι απλοϊκά τα πράγματα; Βέβαια, για να μπορούμε να φτάσουμε σε σωστά συμπεράσματα θα πρέπει να μάθουμε κρίσιμους αριθμούς. Για παράδειγμα, πόσους τόνους αγροτικά προϊόντα εξάγουμε και πόσους εισάγουμε - πόσους τόνους ψαριών εξάγουμε και πόσους εισάγουμε - πόσους τόνους κρέας εξάγουμε και πόσους εισάγουμε - πόσους τόνους...

Ένα οδοιπορικό στη λιτότητα που μπορεί να είναι δίκαιη, οικολογική και αναπτυξιακή για τα δικά μας μέτρα. Μπορεί να είναι αριστερή λιτότητα; Αν κάτι με ξενίζει στις πρόσφατες κινητοποιήσεις είναι η καθολικότητα . Βλέπω στο ίδιο κοινωνικό μετερίζι, άνεργους, νέους των 500 Ευρώ, χαμηλόμισθους ΔΥ, χειμαζόμενους μικρέμπορους, αλλά και παχυλά αμειβόμενους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ, και κατά τεκμήριο φοροδιαφεύγοντες επαγγελματίες κλειστών επαγγελμάτων. Ένας εκ των αγανακτισμένων που χτύπησαν το Χατζηδάκη ήταν συνταξιούχος του ΟΤΕ. Όλοι αυτοί αν και ανήκουν σε διαφορετικά στρώματα με διαφορετικές και ανταγωνιστικές προτεραιότητες συμμαχούν κατά των κυβερνητικών επιλογών ή των δεσμεύσεων που επιβάλουν οι δανειστές. Όλοι αντιμάχονται τα μέτρα λιτότητας . Την ίδια εικόνα βλέπω και στις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Γόνοι αστικών οικογενειών, με έτοιμη μια θέση στο Η arvard , αγκαλιά με παιδιά απόρων οικογενειών και φτωχούς μετανάστες αρνούνται την «εμπορευματοποίηση» και απαιτούν κοινωνικές π...