μη μαδας τη μαργαριτα

Δυο χρόνια μετά τις φωτιές αναζητώ ακόμα το νόημά τους και όχι την αιτία. Δεν ήταν φωτιές μάχης, δεν άφησαν νικητές και ηττημένους. Ηττήθηκαν, μόνο, όσοι προσπάθησαν υστερόβουλα να τις προσεταιριστούν και να φωτίσουν με αυτές επαναστατικά μονοπάτια, αλλά και αυτό έγινε μετά, όταν κατακάθισε ο κουρνιαχτός και τα γυμνά ζόμπυ ανέβηκαν στο βήμα της πόλης. Την ώρα της φωτιάς, είδα φιγούρες που με σπουδή και επιδεξιότητα επαγγελματία γλιστρούσαν σε μια αφύλακτη πόλη, πυροδοτώντας. Μια ανώδυνη απόπειρα να προκαλέσουν αμυχές στον κοινωνικό ιστό, που τους παρακολουθούσε με συγκατάβαση και ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Στο φόβο της βίας τους θα έχτιζε τα θεμέλια του νέου κράτους, ακόμα μεγαλύτερης καταστολής και θα την έλεγε «προστασία του πολίτη». Την ώρα της φωτιάς, είδα παιδιά, πολλά παιδιά, με οργή, με μάτια ηδονικά καμένα, με απορίες, γέλια, αλλά και μίσος να ρίχνουν αυγά σε αστυνομικά τμήματα, λες και αυτό θάφερνε πίσω το φίλο τους που χάθηκε, λες και αυτό θα άλλαζε την πορεία...

Από τα πολλά κείμενα που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες για το Δεκέμβρη του 2008, διάλεξα και ανεβάζω μόνο ένα, αυτό του Ηλία Κανέλλη. Και το διάλεξα, κυρίως, γι αυτήν τη φράση: "Κι από τα φοβερά στην έντασή τους εκείνα γεγονότα δεν προέκυψε συνολικά µια απογοητευµένη, ηττηµένη γενιά - παρά τη γενικότερη κατήφεια λόγω της κρίσης." ...... και δεν προκύπτει καμιά ηττημένη γενιά γιατί δεν δόθηκε καμιά μάχη με κανένα, δεν νίκησε ούτε έχασε κανένας. Μετά τις φωτιές, στις τηλεοράσεις και στον αφασικό λόγο κάποιων χαζών της Αριστεράς ακούστηκαν κάτι   για επανάσταση. Κάτι χοντροί δεινόσαυροι, πρώην Μαοϊκοί ξέρασαν  κάτι για εξέγερση. Μετά πήραν όλα τον επετειακό τους χαρακτήρα.  Αν οι επαναστάσεις και οι εξεγέρσεις ήταν έτσι μάγκες μου ακόμα θα ήμασταν στη φεουδαρχία. Αλλά έτσι είναι,  ο κάθε πολιτισμός έχει και τις επαναστάσεις που του αξίζουν.  (Leo) Πολιτιστικός µηδενισµός  Του  ΗλίΑ  ΚΑΝΕλλΗ  Στις 6 Δεκεµβρίου 2008, ο ειδικός φρουρός ...