μη μαδας τη μαργαριτα

Ο αριστερός πολιτικός τουρισμός, είναι η άλλη όψη του νομίσματος του σεξουαλικού τουρισμού. Οι αριστεροί πολιτικοί τουρίστες, των ανεπτυγμένων Δυτικών χωρών, παγιδευμένοι σε μια αντιερωτική σχέση με τις χώρες τους, στις οποίες το προλεταριάτο έχει "αλλοτριωθεί" από τον καπιταλισμό, αναζητουν εδώ και μια δεκαετία, την ηδονή των Αριστερων φαντασιώσεων τους στην Βενεζουέλα του Τσάβες.  Ηθοποιοί του Χόλυγουντ, η ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, οι "λ αϊκοί αγωνιστές" σε Ισπανία και Ελλάδα, όλοι οι ψεύτο-αριστεροί διανοούμενοι από τον Νόαμ Τσόμσκι έως τον Τζον Πίλτζερ, από τον Όλιβερ Στόουν και τον Σον Πεν, αναζήτησαν την σοσιαλιστική Εδέμ στην τροπική Βενεζουλα.  Ο Τσάβες ήταν η επιτομή των ονειρώξεών τους: Αντι-Αμερικανός, Αντι-Καπιταλιστής, πραγματικός Σοσιαλιστής παλιας κοπής. Ο οποίος κατά τον Seumas Milne τον επι χρόνια αρθρογράφο της Γκάρντιαν και νυν υπεύθυνο επικοινωνίας και πολιτικού σχεδιασμού των Εργατικών του Κορμπιν "αναδιένειμε τον πλούτο, εδω...

Μετάφραση: Μαρία Τσάκος από το blog του συγγραφέα Αυτό ζήλεψε ο Πρωθυπουργός μας: τα αποτελέσματα του καθεστώτος Τσάβες, μια εθνική αυτοκτονία. Και τον μιμείται -- λυπάμαι που θα το πω χρονιάρες μέρες. Φοβερός γραφιάς ο συγγραφέας και αντιφρονούντας Τζόελ Χιρστ που έγραψε αυτό το κομμάτι στο μπλογκ του. Μετέφρασα πρόχειρα τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «Δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα γινόμουν μάρτυρας της αργής αυτοκτονίας μιας χώρας, ενός πολιτισμού. Μάλλον κανείς δεν το φαντάζεται πριν συμβεί. Και, πιστέψτε με, δεν υπάρχει τίποτε το ηρωικό στο θέαμα αυτό. Εμείς που έχουμε το προνόμιο να μπορούμε να ταξιδέψουμε, συχνά αγναντεύουμε με ικανοποίηση τα ερείπια της αρχαίας Ελλάδας· τον Παρθενώνα λουσμένο σε μπλε και πράσινα φώτα. Την Ακρόπολη. Το Κολοσσαίο στη Ρώμη. Περπατάμε στους χωματόδρομους της Τιμπουκτού και περιεργαζόμαστε όλο θαυμασμό τεμένη προσπαθώντας να φανταστούμε την εποχή που τα μέρη αυτά είχαν ενέργεια και λόγο ύπαρξης. Κι αυτές οι σκέψεις δεν είναι ...

του Νικόλα Σεβαστάκη* από την Εφημερίδα των Συντακτών Υπάρχουν στιγμές της πολιτικής, όχι αναγκαστικά από τις κεντρικές ή τις περισσότερο εντυπωσιακές, που αναδεικνύουν βαθύτερα προβλήματα στην πολιτική μας κουλτούρα. Τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά της πολιτικής σκακιέρας. Αναλογίζομαι, για παράδειγμα, τη στάση που φάνηκε να υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ έναντι όσων συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη μακρινή Βενεζουέλα. Είναι γνωστό ότι στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει από χρόνια μια συναισθηματική και πολιτική έλξη έως ταύτιση με την «Μπολιβαριανή Επανάσταση» και το πείραμα Τσάβες. Λειτουργεί επίσης μια ολόκληρη νεο-τριτοκοσμική μυθολογία που αποτελεί συνέχεια του παλιού αντιιμπεριαλισμού των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Από αυτές τις συναισθηματικές και πολιτικές ταυτίσεις προκύπτει, νομίζω, και η ανάγνωση των τωρινών συγκρούσεων στις πόλεις της Βενεζουέλας με όρους «αντεπανάστασης», «αντίδρασης των αστικών στρωμάτων» ή εξέγερσης των «κολεγιόπαιδων». Και αυτή η ερμηνεία, όπως πάντα...