μη μαδας τη μαργαριτα

του Λεωνίδα Καστανά Μετά το σχηματισμό κυβέρνησης ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα ο νόμος πλαίσιο των ελληνικών πανεπιστημίων. Νόμος ψηφισμένος από τα 4/5 της προηγούμενης βουλής που κινδυνεύει να ανατραπεί πριν εφαρμοστεί. Ισχυρές θεσμικές και εξωθεσμικές δυνάμεις μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια εμπόδισαν με βίαιο και αντιδημοκρατικό τρόπο την εκλογή των συμβουλίων διοίκησης με αποτέλεσμα τα ΑΕΙ να μείνουν ακέφαλα. Αυτό οδήγησε στη ρήξη των πανεπιστημίων με την προηγούμενη ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Οι προϋπολογισμοί των ΑΕΙ δεν εγκρίθηκαν για το τρέχον έτος και ουσιαστικά διεκόπη η χρηματοδότησή τους. Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση  δέχθηκε ισχυρό πλήγμα, ξεχαρβαλώθηκε. Σήμερα μπαίνουμε σε μια καινούργια εποχή. Οι πληροφορίες μας λένε ότι η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου επιθυμεί την εφαρμογή του νόμου μετά από κάποιες ουσιαστικές διορθωτικές επεμβάσεις. Αυτές, βέβαια, δεν θα θίγουν τη φιλοσοφία του, δεν θα τον απονευρώνουν, δεν θα μεταλλάσσουν το DNA του. Αυτή φαί

του Γεράσιμου Γεωργάτου «Δεν έγιναν όλα, έγιναν όμως πολλά». Με αυτή τη φράση θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής, 28 – 29 Ιουνίου 2012, σε σχέση με την πολυεπίπεδη κρίση που αντιμετωπίζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και με δεδομένο το δυσμενή συσχετικό δυνάμεων με πλειοψηφία συντηρητικών κυβερνήσεων. Πιο συγκεκριμένα, οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν: α) την πιλοτική εφαρμογή του ομολόγου έργων β) τη διάθεση κονδυλίων ύψους 120 δις ευρώ για την ανάπτυξη στους τομείς των μεταφορών, της ενέργειας και της ψηφιακής τεχνολογίας γ) τη δυνατότητα επέμβασης μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας στην αγορά ομολόγων ώστε να συμπιέζονται τα επιτόκια των χωρών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα δ) την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απευθείας από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), ώστε να μην εγγράφονται τα σχετικά κονδύλια στους δημόσιους προϋπολογισμούς και αυξάνουν το έλλειμμα. Το τελευταίο θα ισχύσει άμεσα για την Ισπανία, την Ιταλί

Σήμερα αναδημοσιεύουμε το 2ο μέρος της μελέτης του φίλου μας - γιατρού Στ. Κυρζόπουλου για τον πολύπαθο χώρο της Υγείας από το blog Σχολιαστής.  Το πρώτο μέρος είναι εδώ του Σταμάτη Κυρζόπουλου  Κλειστά Ενοποιημένα Νοσήλεια-ΚΕΝ Παρούσα κατάσταση:  Θα προσπαθήσω με απλά λόγια να εξηγήσω το θέμα. Από τα τέλη του προηγουμένου έτους -πιλοτικά- και από την αρχή του τρέχοντος έτους -υποχρεωτικά- εφαρμόζεται ένας νέος τρόπος κοστολόγησης και αποζημίωσης από τα ταμεία (ΕΟΠΥΥ και τα υπόλοιπα) του κόστους νοσηλείας των ασθενών σε δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία και θεραπευτήρια βάσει προκαθορισμένου τιμολογίου-"πακέτου", ανάλογα με τη διάγνωση της πάθησης ή την επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε κάθε ασθενής. Το σύστημα αυτό αντικατέστησε τον προηγούμενο τρόπο κοστολόγησης που χονδρικά άθροιζε νοσήλεια με το κόστος των χρησιμοποιηθέντων υλικών, αναλωσίμων και φαρμάκων καθώς και το κόστος των διενεργηθεισών εξετάσεων. Τα ΚΕΝ χρησιμοποιούνται στις περισσότερες προοδευμένες χώρες,

της Λέλας Παπαγιανακοπούλου από τη Μεταρρύθμιση Χθες ήταν η παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών και οι ευαίσθητες κεραίες της τηλεόρασης προσπάθησαν να αναδείξουν το θέμα. Η προσέγγιση, πάντα η ίδια. Ο αναχρονιστικός νόμος για τα ναρκωτικά, η αδυναμία την Πολιτείας για εναλλακτικές θεραπείες, κ.λπ. Ωραία, κάναμε το καθήκον μας με τη δέουσα ευαισθησία, είμαστε πολιτικά ορθοί, τελειώσαμε. Του χρόνου πάλι τέτοια μέρα τα ξανάλεμε. Δεν έχει κανείς καταλάβει ότι αυτές είναι συζητήσεις της περασμένης 10ετιας; Ότι πια το πρόβλημα έχει ξεφύγει τόσο πολύ, που είναι πολυτέλεια να αναλωνόμαστε σε τέτοιου είδους συζητήσεις; Μα πού κυκλοφορούν, τέλος πάντων; Μόνο στην Τοσίτσα και στην Τριλογία είναι το πρόβλημα; Δεν υπάρχει εσοχή στο κέντρο της πόλης, που να μην έχει στηθεί ένα πρόχειρο τσαρδάκι όπου «διαμένουν» ναρκομανείς. Δεν υπάρχει σημείο που να μη σε πνίγει η μπόχα και η βρωμιά. Δεν υπάρχει πια γωνιά που να μη συναντάς μπροστά σου τη συναλλαγή. Πριν από 15 μέρες, Κυριακή πρωί, 11 η ώρα

του Νίκου Μπίστη από τη Μεταρρύθμιση Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα, επί 43 ημέρες, από τις 6 Μαΐου μέχρι τις 19 Ιουνίου που η ΚΕ της ΔΗΜΑΡ αποφάσισε τη συμμετοχή στην κυβέρνηση, καλοπροαίρετοι και κακοπροαίρετοι, φίλοι και αντίπαλοι, με έπρηξαν αμφισβητώντας έντονα τη δυνατότητα του κόμματος αυτού να αντέξει σε μια τριπλή, συνεχόμενη πρόκληση. Πρώτον, να διαμορφώσει κυβερνητική πρόταση ( Εντολή για λύση), δεύτερον, να επιμείνει σε αυτήν και να αντέξει με αυτήν στην επίθεση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και τρίτον, να υλοποιήσει την εντολή συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση, ιδίως αν πρώτο κόμμα ήταν η ΝΔ. Όσο και αν ήταν σαφές ότι το πρώτο άλμα οδηγούσε στο δεύτερο και τα δύο μαζί φορσέ στο τρίτο, πολλοί πίστευαν ότι ένας από τους τρεις κρίκους – ιδιαίτερα ο τρίτος – θα έσπαγε, κάποια συσταλτική ερμηνεία τού «Εντολή για λύση» θα οδηγούσε τη ΔΗΜΑΡ στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης, ή, το πολύ-πολύ, σε μια αμφίσημη ψήφο ανοχής. Δεν πίστευαν ότι σε κάθε περίπτωση, η ΔΗΜΑΡ θα αποτελέσει φρένο

Του  Ανδρέα Πανταζόπουλου,  ΒΗΜΑ, 24.6.12 Τα αποτελέσματα και των δύο εκλογικών αναμετρήσεων ανέδειξαν έναν πολιτικό και αξιακό διχασμό της κοινωνίας. Σε συνθήκες φόβου και καθοδικής κοινωνικής κινητικότητας, οι λεγόμενες αντισυστημικές δυνάμεις, παρά τις μεταξύ τους μικρές ή μεγάλες διαφορές, και από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, εκπροσωπούν σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα. Παρ' όλα αυτά, έστω και οριακά, την προηγούμενη Κυριακή, αυτή η «αδούλωτη Ελλάδα της Κερατέας» έχασε τη μάχη.  Τι εκπροσωπεί αυτή η Ελλάδα; Εκπροσωπεί την κοινωνική ανευθυνότητα, τον μνησίκακο εγωισμό που ενίοτε τον καλύπτει με την επίκληση της «αξιοπρέπειας», τον καιροσκοπισμό, τις θηριώδεις πελατειακές σχέσεις, τον αλαζονικό εθνικισμό, τη θρησκοληψία, τον εργαλειακό ευρωπαϊσμό. Πρόκειται για την κομφορμιστική Ελλάδα της καθ' ημάς Ανατολής η οποία διαμορφώνει κάθε φορά το πλαίσιο της πολιτικής προσφοράς. Με άλλα λόγια, είναι αυτή η Ελλάδα που ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης λειτουργεί «κινη

του Λεωνίδα Καστανά (και στη Μεταρρύθμιση ) Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης δεν μας γέμισε αισιοδοξία για το μέλλον, τόσο το δικό της όσο και της χώρας. Πολλά ονόματα γνωστών αποτυχημένων πολιτικών βρίσκονται σε καίριες θέσεις.  Πολιτικών που διακρίθηκαν για την πελατειακή τους αντίληψη περί την πολιτική, τουλάχιστον κατά το πρόσφατο παρελθόν. Δίπλα τους λίγα λαμπερά ονόματα ανθρώπων που κοσμούν με τη δράση τους  τη δημόσια ζωή και δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί. Ονόματα με έντονα μεταρρυθμιστικές απόψεις, με όραμα και κέφι για δουλειά. Στον περίγυρο πολλά άγνωστα ονόματα που ελπίζουμε τα περισσότερα εξ αυτών να αποδειχθούν καλές περιπτώσεις.  Το πώς θα δουλέψει το ετερόκλητο αυτό σύνολο, μέλει να αποδειχθεί. Δυστυχώς η χώρα έχασε την ευκαιρία να έχει ένα πολύ συμπαγές οικονομικό επιτελείο από τους καλύτερους που διαθέτει. Και αναφέρομαι στους Α. Παπαδόπουλο, Στουρνάρα, Μαραβέγια, Ζαννιά, Ηλ. Κικίκλια οι οποίοι μαζί με το Ράπανο και το Χατζηδάκη   θα έφτιαχναν την  dr

του Ευτύχη Παλλήκαρη από την Athens Voice Ένα zapping στα κανάλια  το βράδυ της περασμένης Δευτέρας ήταν αρκετό: Τα πολιτικά κόμματα και οι εκπρόσωποί τους- τουλάχιστον η μεγάλη πλειοψηφία- μιλούν ήδη φωναχτά για τις επόμενες εκλογές! Κι αυτό μετά από δύο ψυχοφθόρες εκλογικές αναμετρήσεις... Δεν πάει να βουλιάζει η χώρα  από την ακυβερνησία, δεν πάνε να λένε οι εταίροι μας- κατά πολλούς οι “κατοχικές δυνάμεις”- να φτιάξουμε μια κυβέρνηση της προκοπής ώστε να διαχειριστεί τουλάχιστον τα στοιχειώδη... Εμείς εκεί, ψάχνουμε ήδη με το φανάρι το πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές στη χώρα. Έχουμε μετατρέψει τις βαλβίδες εκτάκτου ανάγκης που ορίζει το Σύνταγμα σε κανόνα της πολιτικής ζωής και την συνταγματική ομαλότητα σε εξαίρεση. Θέλετε αποδείξεις;  Στη ΝΔ, που ήρθε πρώτη, ελάχιστοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι όταν ο αρχηγός τους μιλάει για κυβέρνηση μακράς πνοής, εννοεί κάτι που θα επιβιώσει πέραν των ευρωεκλογών, δηλαδή θα βγει η τετραετία. Άλλωστε σε δύο χρόνια από τώρα θα έ

του Βασίλη Μπογιατζή Η συζήτηση περί δημοκρατίας εντός της ελληνικής Αριστεράς την τελευταία εικοσαετία σφραγίστηκε, θεωρώ, σε γενικές γραμμές από ένα έντονο παράδοξο και τις συνέπειές του: αφενός την παραγνώριση της δημοκρατικής δυναμικής, αφετέρου, τώρα που εκδηλώνεται μπροστά μας, την αδυναμία εναρμονισμού μαζί της. Ενώ ο θεωρητικός προβληματισμός είναι πλούσιος, ελάχιστα «μεταφυτεύτηκαν» στους λόγους πολιτικών στελεχών, καθημερινού τύπου και ποικίλων μορφών επικοινωνίας.    Απεναντίας, επικράτησαν δύο οπτικές –όχι μόνο στον πολιτικό λόγο: όσον αφορά την ελληνική «περίπτωση», η απαξίωση –βάσει θεωριών εξάρτησης/εκσυγχρονισμού/πολιτισμικών προσεγγίσεων– του ελληνικού κοινοβουλευτισμού ως «νόθου» . όσον αφορά τη σχέση δημοκρατίας-καπιταλισμού, η θεώρηση της πρώτης ως ιδεολογικής επικάλυψης της εκμεταλλευτικής φύσης του δεύτερου, ένα –κατά τους Horkheimer - Adorno – «επιφαινόμενο». Κατάληξη; Στην κωμική της εκδοχή, η βαρύγδουπη επανάληψη της κοινοτοπίας «αν οι εκλογές μπ

Προοίμιο Η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης που θα δημιουργηθεί με τη στήριξη των τριών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) θα έχει πλήρεις αρμοδιότητες και χρονικό ορίζοντα όπως ορίζει το Σύνταγμα. Στόχος της είναι να αντιμετωπίσει την κρίση, να ανοίξει το δρόμο της Ανάπτυξης και να αναθεωρήσει όρους της Δανειακής Σύμβασης (Μνημονίου), χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ούτε την παραμονή της στο ευρώ. Και, ασφαλώς, χωρίς να αμφισβητήσει τους αυτονόητους στόχους μηδενισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος, ελέγχου του χρέους και εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα. Στόχος επίσης είναι να δημιουργήσει τις συνθήκες για να βγει οριστικά η χώρα από την κρίση, καθώς κι από την ανάγκη εξάρτησης από δανειακές συμβάσεις στο μέλλον. Η νέα κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης θα είναι όσο το δυνατόν πιο μικρή, λειτουργική και επιτελικού χαρακτήρα. Δεν θα αποτελείται από «φέουδα» κομματικών επιρροών, θα λειτουργεί ενιαία, θα στηρίζεται στην διαφάνεια, στις προγραμματικές σ