μη μαδας τη μαργαριτα

Η λογική που εξέφρασε ο Κούλογλου χθες, ότι περίμεναν/περίμενε να κερδίσει η ακροδεξιά ώστε να γίνουν καλύτερα τα πράγματα για την Ευρώπη από τη σκοπιά της αριστεράς, δεν είναι ιδιοσυγκρασιακή λογική. Εκτός του ότι ήταν πάντα χαρακτηριστικό του αριστερισμού, που υπάρχει έντονος στον Συριζα, και ο οποίος (αριστερισμός) θέλει τα πράγματα να πηγαίνουν χειρότερα για να στρέφεται, ελπίζουν,ο κόσμος απελπισμένος σε αυτούς, είναι αποτέλεσμα μιας γενικότερης αντίληψης που συνδυάζει τ ην πίστη στην απόλυτη ισχύ της αλήθειας που κατέχει η αριστερά και την αλαζονική πίστη ότι αυτή η αλήθεια τους προσδίδει ηθικό πλεονέκτημα. Δηλαδή κατέχουν την αλήθεια και είναι και ηθικά σωστοί. Οπότε, τα πάντα μπορούν να υποταχθούν στην εξυπηρέτηση όσων ενσαρκώνουν αυτό το δίδυμο. Με αυτή τη λογική αυτοί που ομνύουν, υποτίθεται, σε αρχές, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τους πάντες και τα πάντα ως μέσα για την εξυπηρέτηση του φορέα που προβάλλει ως κάτοχος της αλήθειας και του αγαθού. Ένας τέτοιος σκοπό...

Η φωτογραφία είναι του Κωνστανίνου Πίττα «Μα είναι αυτή η Αριστερά του Δρακόπουλου, του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη, του τάδε και του δείνα που…» και αραδιάζουν ηχηρά ονόματα αριστερών στελεχών που δεν είναι πλέον στη ζωή. Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει, ούτε θα μάθουμε ποτέ. Κρίνουμε μόνο εκ του αποτελέσματος, κρίνουμε αυτό που ζούμε. Η κυβερνώσα Αριστερά το σωτήριον έτος 2016 αυτή είναι. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερη αν αναλογιστούμε μια πλειάδα «σκληρών» που είτε απεσύρθησαν από το προσκήνιο είτε βρίσκονται στο περιθώριο του κυβερνώντος κόμματος. Καλύτερη και κυβερνώσα δεν είχαμε ποτέ. Γιατί άλλη η Αριστερά της αντιπολίτευσης και άλλη της εξουσίας. Παγκοσμίως και διαχρονικώς. Η εξουσία δεν αλλάζει τους ανθρώπους. Η εξουσία είναι ψυχοδηλωτική.  Αναδεικνύει με ακρίβεια GPS τα συμπλέγματα και τις ιδεοληψίες τους,  τις πραγματικές επιδιώξεις τους. Ακόμα και όταν αναγκάζονται να αλλάξουν τακτική το κάνουν για να επιβιώσουν με στόχο κάποια στιγμή να ικανοποιήσουν τ...

Η απανταχού "ριζοσπαστική" Αριστερά ομνύει ακόμα στο μπολσεβικισμό και τον ολοκληρωτισμό, στον αντιαμερικανισμό και τον αντισημιτισμό. Στο μέτρο αυτό θα δείχνει μια ρητή ή υπόρρητη συμπάθεια και προς τον ισλαμοφασισμό που εμφανίζεται με αντιιμπεριαλιστικό προσωπείο. Είναι το τελευταίο της διεθνές έρεισμα. Τρομάρα της. (leo) του Νικόλα Σεβαστάκη από την Εφημερίδα των Συντακτών Σαράντα έξι χρόνια πέρασαν από την εισβολή των τανκς του «Συμφώνου της Βαρσοβίας» στην Πράγα. Ηταν, όπως εκ των υστέρων μάθαμε, η αρχή του τέλους μιας αυταρχικής αυτοκρατορίας, όπου ακούμπησαν τα όνειρα και οι αυταπάτες πολλών γενεών αριστερών. Η καταστολή των Τσεχοσλοβάκων έγινε αφορμή για να απελευθερωθούν περισσότερες δυνάμεις κριτικής και αυτεπίγνωσης στο διεθνές αριστερό κίνημα. Κυκλοφόρησαν άλλωστε κείμενα καταγγελίας μέχρι και στα στρατόπεδα εξορίστων της δικής μας δικτατορίας. Το πολιτιστικό αποτύπωμα των ανθρώπων που αποτέλεσαν τη μαγιά της Ανοιξης της Πράγας συγκίνησε αργότερα τα ...

του Παναγιώτη Πασπαλιάρη «Κάτω τα χέρια από τους δημοσίους, όχι στην αξιολόγησή τους, όχι στον ξενόφερτο έλεγχο των οικονομικών, όχι στο ξεπούλημα της χώρας, όχι στους πλουτοκράτες, τουλάχιστον όσους είναι κόντρα με εμάς, κάτω ο ΕΝΦΙΑ, κάτω οι φόροι, και εν τέλει κάτω η κυβέρνηση». Μα είναι αυτή η αριστερά; Πότε ξέχασε η αριστερά τον κανόνα της ισότητας; Πότε υπερασπίστηκε τα προνόμια μιας κάστας ανθρώπων ενάντια στο σύνολο; Που ακούστηκε να υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα και η αριστερά να ξεσηκώνεται για 500 δημοσίους της ΕΡΤ; Δεν είναι η αριστερά που κατήργησε τους τίτλους Ευγενίας; Πώς διανοείται σήμερα να έχει στους κόλπους της πανεπιστημιακούς, γιατρούς, εφοριακούς, πολεοδόμους, δικαστικούς, διπλωματικούς και εσχάτως στρατιωτικούς που πήραν τη θέση από τον παππού και τον προπάππου τους και θα τη δώσουν στο γιο, τον γαμπρό ή την κόρη τους; Ποτέ ήταν η αριστερά εναντίον των φόρων και μάλιστα των άμεσων, πότε ήταν ξενοφοβική, ποτέ ήταν ...

Σπαρταριστό ρεπορτάζ από τις εκλογές του ΤΕΕ και κριτική στην "Αριστερά" εκ των έσω. Από το blog   τοίχο- τοίχο Διεξήχθησαν χθες οι εκλογές των μηχανικών. Του ΤΕΕ, που λένε. Πριν σας πω τα αποτελέσματα, ας δούμε τους βασικότερους συνδυασμούς. Υπήρχαν δύο δεξιές παρατάξεις που, λόγω των εκτάκτων καταστάσεων, αποφάσισαν να παραμερίσουν τις διαφορές και για πρώτη φορά στην ιστορία τους να κατέβουν με μία, ενιαία παράταξη! Λες να 'ναι τρελοί; Υπήρχαν επίσης παρατάξεις που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τους Οικολόγους Πράσινους, οι οποίες, αντί να κατέβουν η καθεμιά ξεχωριστά παίρνοντας τον πούλο, συναισθανόμενες την κρισιμότητα των στιγμών, αποφάσισαν να κατεβούν με κοινό ψηφοδέλτιο, παραμερίζοντας επίσης τις διαφορές τους, έχοντας ως κοινό πρόταγμα την επιβίωση του πολιτικού τους χώρου. Τρελοί θα 'ναι κι αυτοί... Και τώρα μαντέψτε ποιοι κατέβηκαν χώρια, διαιρεμένοι σε χίλια κομμάτια! Ε βέβαια! Σωστά μαντέψατε! Οι αρχιμαλάκες οι αριστεροί! ...

Μπορεί τον Αύγουστο να μην έχει ειδήσεις, έχει όμως αυτομόρφωση. Αυτά που λέμε σήμερα περί Αριστεράς και Φιλελευθερισμού, κάποιοι πρωτοπόροι όπως ο Μάνος Ματσαγγάνης τα έλεγαν από το 1999. Ευκαιρία γα μια βουτιά και στην Ιστορία. του Μάνου Ματσαγγάνη Δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» (05/12/1999) Η αντιπαράθεση των ιστορικών σχετικά με το “κλειδί ανάγνωσης” του 20ου αιώνα – ζήτημα συναρπαστικό, στο οποίο τα Ενθέματα αφιέρωσαν πρόσφατα αρκετές σελίδες τους – ανήκει στην κατηγορία των ερωτημάτων που σχεδόν υποχρεώνουν τον καθένα να πάρει θέση. Δεν θα εξέπληττε, ασφαλώς, κανένα αναγνώστη της εφημερίδας αυτής το να δηλώσω εξ αρχής ότι σε αυτή την αντιπαράθεση συντάσσομαι με τον Hobsbawm έναντι του Furet και του Nolte. Με άλλα λόγια, θεωρώ κορυφαία στιγμή της τραγικής ιστορίας του “αιώνα των άκρων” τον αντιφασισμό, τη συμμαχία κομμουνισμού και φιλελεύθερης δημοκρατίας που συνέτριψε το ναζισμό και το φασισμό, κινήματα που ιδρύθηκαν ως αντίδραση στη Ρωσική Επανάσταση μα ουσιαστικά στό...

To editorial του καινούργιου Books' Journal 34, Αύγουστος 2013 «Κάποτε, η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε έναν πολιτισμό, που επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ’ όλο τον κόσμο. […] Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί “έξυπνοι”, ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ’ άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή. Μα ό,τι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμιά αξία. Την ελληνικότητά μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη. Αυτό κανείς δεν το ’θελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. […] Ο Γιάννης Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολειά σα μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτραίτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας. Μα ό,τι έκανε, δεν το ’κανε σαν Καποδίστριας, μα σαν εκπρόσωπος ...

του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη από τη Μεταρρύθμιση Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους της μεταπολιτευτικής περιόδου, είναι και εκείνος που θέλει την «Αριστερά» στη χώρα μας χειραφετημένη από διάφορες εξαρτήσεις, ακόμη και ψυχαναλυτικού χαρακτήρα. Με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την απομυθοποίηση της Αριστεράς ως ιδεολογική και πολιτική πρόταση, όπου το βασικό πρόταγμα ήταν η ηθική και η υπεράσπιση των «ταπεινών και καταφρονεμένων» του κόσμου τούτου. Η στάση που κράτησε η Αριστερά στο θέμα της αναδιανομής του πλούτου, αποδεικνύει πως δεν την ενδιέφερε ποτέ η ενίσχυση των αδυνάμων, μα η υπεράσπιση των κεκτημένων των συντεχνιών, που μέχρι σήμερα καταδυναστεύουν τον τόπο. Γαλουχημένη στα νάματα της σοβιετικής - λενινιστικής θρησκείας του «πανίσχυρου κράτους, πατέρα – αφέντη», η ελληνική Αριστερά, έζησε το δικό της μεταπολιτευτικό μύθο, συμβάλλοντας τα μέγιστα στη δημιουργία ενός κράτους – αφέντη μέσα στον καπιταλισμό. Στο κράτος αυτό ήθελε να δι...

του Βασίλη Μπογιατζή Η συζήτηση περί δημοκρατίας εντός της ελληνικής Αριστεράς την τελευταία εικοσαετία σφραγίστηκε, θεωρώ, σε γενικές γραμμές από ένα έντονο παράδοξο και τις συνέπειές του: αφενός την παραγνώριση της δημοκρατικής δυναμικής, αφετέρου, τώρα που εκδηλώνεται μπροστά μας, την αδυναμία εναρμονισμού μαζί της. Ενώ ο θεωρητικός προβληματισμός είναι πλούσιος, ελάχιστα «μεταφυτεύτηκαν» στους λόγους πολιτικών στελεχών, καθημερινού τύπου και ποικίλων μορφών επικοινωνίας.    Απεναντίας, επικράτησαν δύο οπτικές –όχι μόνο στον πολιτικό λόγο: όσον αφορά την ελληνική «περίπτωση», η απαξίωση –βάσει θεωριών εξάρτησης/εκσυγχρονισμού/πολιτισμικών προσεγγίσεων– του ελληνικού κοινοβουλευτισμού ως «νόθου» . όσον αφορά τη σχέση δημοκρατίας-καπιταλισμού, η θεώρηση της πρώτης ως ιδεολογικής επικάλυψης της εκμεταλλευτικής φύσης του δεύτερου, ένα –κατά τους Horkheimer - Adorno – «επιφαινόμενο». Κατάληξη; Στην κωμική της εκδοχή, η βαρύγδουπη επανάληψη της κοινοτοπίας «αν οι ε...

Το κείμενο βασίζεται σε ομιλία του συγγραφέα στην εκδήλωση του Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Παπαγιαννάκης» στη Θεσσαλονίκη (Τρίτη 12 Ιουνίου 2012). Δημοσιεύτηκε στον διαδικτυακό τόπο του περιοδικού «Μεταρρύθμιση» (Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012). του Μάνου Ματσαγγάνη Ποιο είναι το μέλλον της αριστεράς στην Ελλάδα; Θα μπορούσε κανείς, κάνοντας (μαύρο) χιούμορ, να απαντήσει ότι ίσως η αριστερά στην Ελλάδα έχει περισσότερο μέλλον από την ίδια την Ελλάδα. Πράγματι, όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι που θα κάθονται αριστερά στη Βουλή (στο βαθμό βέβαια που θα υπάρχει Βουλή). Το πώς θα είναι, όμως, αυτή η αριστερά, και τι θα λέει, θα εξαρτηθεί από την πορεία της χώρας τους αμέσως επόμενους μήνες – ή ίσως εβδομάδες. Θα μείνουμε στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Εάν ναι, έχουμε μια ελπίδα να συγκλίνουμε με την υπόλοιπη Ευρώπη, δηλ. να αποκτήσουμε ένα κράτος αμερόληπτο και αποτελεσματικό, μια δυναμική οικονομία της αγοράς, με σεβασμό των ...