τα βότσαλα…
Σύγχρονη ελληνική ποίηση για το καλό του μήνα από την Κ atabran τα βότσαλα… όταν περπατάμε μαζί αλλά και … όταν περπατάμε μόνοι προσέχουμε να μην αγγίξουμε το χωρισμό που στο πλευρό μας βαδίζει μα ακούγεται κάτω από τα παπούτσια μας σαν βότσαλο που το βάρος μας αγγίζει και σκέφτομαι πως κάθε φορά όπως και κάθε βότσαλο διαθέτει μια διαφορετική φυσιογνωμία σαν τους ανθρώπους ακριβώς… πώς είναι να προχωράς ανάμεσα στους ανθρώπους όπως ανάμεσα σε φυσικές ανωμαλίες; δεν ξέρω αν είναι είναι η μοναξιά που με κάνει να το αναρωτιέμαι αυτό, αλλά θυμάμαι πως ένιωσα ξάφνιασμα όταν παιδί κάποτε μπροστά σε καθρέφτη κοίταζα την εικόνα μου κι αναρωτιόμουν, είμαι εγώ; και έπιανα το μέτωπό μου, τα μάγουλά μου, τον ώμο μου, το χέρι μου… λες και η αμφιβολία με έπνιγε… αυτή εκεί μέσα, ποια ήταν; ποια είμαι λοιπόν κατά την ώρα του ξυπνήματός μου; τί είναι πάλι αυτό το ξάφνιασμα που νιώθω; χρησιμοποιώ τη σκέψη μου… αντιλαμβάνομαι μια επιφάνεια πλατειά ...