μη μαδας τη μαργαριτα

Η αλήθεια είναι ότι πασχίζουμε με κάθε τρόπο να κατηγορήσουμε του βόρειους συμμάχους μας για αναλγησία και ρατσισμό για να τονίσουμε τον εγχώριο πλην όμως δυσεύρετο αλτρουισμό. Επειδή αγνοώ το θέμα, αναζητώ πληροφορίες. Leo  από το Millennials Μετά λύπης μου παρατηρώ, πως ως επί το πλείστον το προσωπικό μου κίνητρο για τη συγγραφή ενός άρθρου στη σελίδα, αποτελεί η αποκατάσταση μιας παρεξήγησης ή μη κατανόησης της πραγματικής διάστασης ενός θέματος.  Βρίσκω τον εαυτό μου λοιπόν αντιμέτωπο με δεκάδες ειδήσεις, δημοσιεύσεις και κυρίως αναδημοσιεύσεις μιας απόλυτης παρεξήγησης της πολιτικής της Δανίας απέναντι στους πρόσφυγες τις τελευταίες ημέρες. Και φυσικά της αντίστοιχης υπόνοιας που κρύβουν αυτές οι κριτικές – ότι ποτέ δεν κοιτάμε την καμπούρα μας, που είμαστε και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, αλλά στεκόμαστε ως οι αυστηρότεροι κριτές των άλλων. Ίσως να είναι αυτή, η προσπάθειά μας να κρύψουμε την τραγική μας ανεπάρκεια πίσω από τα όσα κάνουν ή δεν κάνουν οι Άλλοι. Κάπως έ

του Λεωνίδα Καστανά Μπορεί η πλειοψηφία των πολιτών να το αγνοεί αλλά ο «ΧΩΡΟΣ» («Χ») βρίσκεται στην εξουσία. Με τον όρο «ΧΩΡΟΣ» αποκαλούσαμε στα 80 s τον πολιτικό υπόχωρο της Αριστεράς που περιελάμβανε μέρος του ΚΚΕ εσ, τη Β’ Πανελλαδική, την ομάδα «ΠΟΛΙΤΗ», διαγραμμένους του ΚΚΕ, ανένταχτους τροτσκιστές και μαοϊκούς, αναρχοαυτόνομους και ακτιβιστές, τέως αριστερούς Πασόκους,  αριστερούς οικολόγους και αριστερές φεμινίστριες και γενικά ανέστιους της  Αριστεράς. Όλοι αυτοί αποτελούσαν την εναλλακτική Αριστερά. Από το χώρο αυτόν προέκυψε αργότερα ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά σήμερα μετά την αποχώρηση των ΛΑΕ, των προερχομένων δηλαδή από το ΚΚΕ, και των αριστερίστικων συνιστωσών μπορούμε να πούμε ότι κυβερνά ο «Χ». Αν μάλιστα δεν είχε κάνει την κουτουράδα να αποχωρήσει από το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, η Ανανεωτική Πτέρυγα για να φτιάξει τη ΔΗΜΑΡ, ο κύκλος θα είχε κλείσει με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Την εποχή εκείνη ο «Χ» δεχόταν την αφόρητη πίεση

από το Amagi Η Ελλάδα ζει στιγμές ενός ιδιότυπου «εξαιρετισμού». Αποκλεισμένη για χρόνια από τις διεθνείς αγορές, σε ασταθές πολιτικό περιβάλλον και με το κοινωνικό της σώμα να πορεύεται αμήχανο και κουρασμένο, η χώρα παλεύει να επιστρέψει σε κάποιας μορφής κανονικότητα. Η ανερμάτιστη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ επέτεινε δραματικά την οικονομική ασφυξία, ενίσχυσε την πολιτική αβεβαιότητα και έσπρωξε τη χώρα στο χείλος μιας ιστορικής καταστροφής. Σήμερα επείγει η ανάταξη των δημόσιων οικονομικών, η ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής και η επανεκκίνηση της παραγωγικής μηχανής. Το Grexit πρέπει να ενταφιαστεί οριστικά. Ωστόσο, η ζητούμενη επιστροφή στην κανονικότητα δεν πρέπει να ταυτίζεται με την ανασύσταση της προ-Μνημονίου εποχής. Αν και άβολη παραδοχή, η οικονομική μας κατάρρευση είχε πρωτίστως ενδογενή χαρακτηριστικά: με απλά λόγια, μόνοι εμείς υποθηκεύσαμε το μέλλον μας. Ο δημοσιονομικός λαϊκισμός, η διαρκής υποβάθμιση των θεσμών, ο ευτελισμός του πολιτικού λόγου, μπόλιασαν

Το Άουσβιτς στο σχολείο.  (αφιερωμένο στη σημερινή μέρα μνήμης των θυμάτων του ναζισμού) Σε όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω σε μεγάλες τάξεις (Ε΄, ΣΤ΄) της πρωτοβάθμιας εκπαίδευση προσπαθώ πάντα (είτε ευκαιριακά είτε οργανωμένα και συστηματικά) να ανοίγω το θέμα του ολοκαυτώματος των Εβραίων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της φρίκης του Άουσβιτς. Είναι ένα μεγάλο εκπαιδευτικό καθήκον. Έτσι το καταλαβαίνω. Κανείς δεν είχε προβλέψει το Άουσβιτς. Και όμως συνέβη. Υπήρξε ένα γεγον ός απροσδόκητο αλλά συνταρακτικό. Κλόνισε πολλά από τα θεμέλια του πολιτισμένου κόσμου: τη θρησκευτική αγωγή, την αξία της τέχνης, το πρότυπο του «καλλιεργημένου» ανθρώπου, την ίδια την ύπαρξη του Θεού. Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι δε θα ξανασυμβεί. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που στη χώρα μας βρέθηκαν αρκετοί που κρέμασαν σβάστικες στα δωμάτιά τους, έδερναν μετανάστες, χαιρετούσαν και ψήφιζαν ναζιστικά η ανάγκη αυτών των συζητήσεων έγινε πιο έντονη. Όχι μόνο για μένα, αλλά νομίζω και για τους μαθητ

Πολλοί συμπολίτες, φίλοι μας και κλάδοι επαγγελματιών διαμαρτύρονται και κινητοποιούνται αυτές τις μέρες. Για μια σειρά ζητήματα από αυτά, «υπερφορολόγιση, ΦΠΑ, κόστος παραγωγής, ασφαλιστικό, στρεβλώσεις, ανισότητες κλπ», έχουν δίκιο, -βέβαια Όχι σε Όλα, και Όχι Όλοι. ***Στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ άλλωστε είναι αναφαίρετο ΔΙΚΑΙΩΜΑ η διαμαρτυρία των πολιτών και των Ομάδων. Είτε για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους ή για να αποτρέψουν τις αδικίες που νομίζουν ότι γίνονται εις βάρος τους. ***Στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ όμως είναι αναφαίρετη ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ όλων να μην διαμαρτύρονται σε Βάρος των υπόλοιπων πολιτών, ομάδων και της χώρας, δηλαδή όπως: 1)Να θέλουν να κερδίσουν διαφορετική, επιλεκτικά ευνοϊκή μεταχείριση στον τρόπο ΦΟΡΟΛΟΓΙΣΗΣ ή στο Ασφαλιστικό. 2)Να επιβάλουν κλίμα βίας και επιθετικότητας, να απειλούν με πολεμικές εκφράσεις και επιπτώσεις εμάς τους υπόλοιπους. 3)Να κλείνουν τους δρόμους και να εμποδίζουν την ελεύθερη μετακίνηση των υπόλοιπων πολιτών, επιβαρύνοντας επιπλέον την οικονο

Ο Τάσος Μπουλμέτης φίλος από τα πολύ παλιά και Φυσικός.  Από το Σινεφίλια Ο Τάσος Μπουλμέτης, μετά την πιο ελεύθερη Βιοτεχνία ονείρων (1990) γύρισε το 2003 μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του σημερινού ελληνικού κινηματογράφου, την ατμοσφαιρική και ρεαλιστική ταυτόχρονα, πολύ καλοκουρδισμένη και μαεστρικά σκηνοθετημένηΠολίτικη κουζίνα. Η τελευταία μεγάλου μήκους ταινία του είναι ο Νοτιάς, γυρισμένη το 2015, πάνω στην ενηλικίωση κι ωρίμανση ενός εφήβου κατά τη διάρκεια της δύσκολης, πολιτικοποιημένης δεκαετίας του '70. Πρόκειται για μια αισθαντική, φιλόδοξη καλλιτεχνική ταινία (που επιδιώκει να φέρει το θεατή στο ταμείο των κινηματογράφων και συνακόλουθα να τον γοητεύσει), η οποία έχει ένα σοβαρότατο concept, να εκθέσει γλαφυρά, με λυρισμό, σφρίγος και αφηγηματική αποτελεσματικότητα, σε ισορροπία μεταξύ τους, πολλά, ουσιώδη και θεμελιώδη θέματα: Την παιδική ηλικία, την παιδική φαντασία, τάση φυγής κι ονειροπόλησης· τη μικροαστική οικογένεια (εδώ παραδοσιακή

από την Athens Voice Το καινούργιο βιβλίο του Τάσου Γιαννίτση με τίτλο «Το ασφαλιστικό και η κρίση» θα κυκλοφορήσει αυτή την εβδομάδα από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ. Σημεία αυτού του βιβλίου συμπεριλήφθησαν στη σημερινή ομιλία του για το Ασφαλιστικό που πραγματοποιήθηκε στην ανοικτή εκδήλωση του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση και του Friedrich Ebert Stiftung με θέμα: «Ασφαλιστικό, Δικαιοσύνη και Πραγματισμός» στο Ξενοδοχείο Royal Olympic. Θα ξεκινήσω την τοποθέτησή μου θέτοντας τρία ερωτήματα: Πώς μπορεί ένα θέμα, στο οποίο κόμματα, φορείς και πολλά άτομα, που συν-διαμόρφωσαν το σκηνικό στα τελευταία 15-20 χρόνια, και που κινούνταν με στόχο την διασφάλιση κοινωνικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού, τελικά, να καταλήγει σε ένα μεγάλο κοινωνικό φιάσκο, και μάλιστα φιάσκο, όχι μόνο για τους συνταξιούχους, αλλά ακόμα περισσότερο για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, την χώρα την ίδια και τις προοπτικές της; Πώς μπορεί ένα ζήτημα, στο οποίο στα τελευταία 5 χρόνια έγιναν πάνω από δέκα μεταβολές

Απλά πράγματα: Μια προνοιακή σύνταξη που παρέχεται από το κράτος ίδια σε όλους τους δικαιούχους μετά τα 67. Και μια σύνταξη από εισφορές που καταβάλει ο κάθε πολίτης σε ένα ταμείο (ιδιωτικό ή δημόσιο) της αρεσκείας του και αποτελούν περιουσία του που του αποδίδεται εφάπαξ ή με δόσεις μετά από κάποια ηλικία. (Leo) από το   Amagi ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ Τα βασικά στοιχεία (οι αρχές) που πρέπει να έχει ένα λειτουργικό ασφαλιστικό σύστημα είναι τα εξής: (α΄) Αξιοπιστία. Οι φορείς κοινωνικής ασφάλισης και, ιδίως, το κράτος πρέπει να είναι σε θέση να εκπληρώνουν τις υποσχέσεις που δίνουν. Η αντίστροφη πλευρά της αρχής αυτής είναι η εξής: το ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να έχει μηχανισμούς αυτοπεριορισμού, ώστε να μη δημιουργεί προσδοκίες που δεν θα επαληθευθούν, ή να είναι μινιμαλιστικό (περιοριζόμενο, δηλαδή, μόνο σε προνοιακό χαρακτήρα). (β΄) Έναν ελάχιστο βαθμό αλληλεγγύης. Άνθρωποι πάνω από μία ηλικία δεν μπορούν να εργάζονται. Η κοινωνία δεν μπορεί να τους αφήν

Η αγροτική τάξη είναι παραγωγική και όλοι οι αγρότες δεν είναι το ίδιο πράγμα. Αλλά η ισονομία είναι η βασική αρχή της Δημοκρατίας.  (Leo) Αλήθεια πρώτη: Το 20% των αγροτών απολάμβανε το 70% των επιδοτήσεων για πάνω από τριάντα χρόνια. Και επειδή ή ΚΑΠ που εφαρμόζεται φέτος για πρώτη φορά, είναι δικαιότερη και επιδοτεί και εκείνο το 50% που μέχρι σήμερα δεν πήρε μία, η χώρα κάνοντας χρήση του βαθμού ευελιξίας που πάντα η ΕΕ αφήνει στα κράτη μέλη στο εφαρμοστικό σκέλος, κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Το 10% περιπου των αγροτών, να παίρνει το 70% των επιδοτήσεων. Από φέτος. Αλήθεια δεύτερη: Ο ΟΓΑ, σε ότι αφορά τους αγρότες, από το 1998 είναι ταμείο ανταποδοτικό. Ταυτόχρονα, έχει και ένα κοινωνικό σκέλος που συνταξιοδοτεί ανασφάλιστους άνω των 65 τα τελευταία δε χρόνια του φόρτωσαν μονογονεϊκές οικογένειες και οικογένειες με τους δύο γονείς άνεργους. Όταν οι Σημιτης - Γιαννίτσης κατέθεσαν το ασφαλιστικό, το κοινωνικό σκέλος ΟΓΑ θα καλυπτόταν από την βασική σύνταξη και θα αποκο