μη μαδας τη μαργαριτα

της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου Μαγεία η φύσις. Τα πάντα εν σοφία εποίησεν, η άτιμη. Και κυρίως ένα: ότι κάθε πράξη, έχει και κάποιον αντίκτυπο. Σε όποια κλίμακα και αν το δει κανείς. Κοσμική, προσωπική, εθνική. Μέγας μπελάς, σπαστικός βραχνάς, αλλά... Από την άλλη, βέβαια, ο Άνθρωπος έγινε κορωνίς της Δημιουργίας χάρη στην ικανότητά του να την σκαπουλάρει ποικιλοτρόπως, ή τουλάχιστον να θεωρεί ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Να αποφεύγει τις συνέπειες ή να τις περιορίζει στο ελάχιστο. Ή να τις αγνοεί, μέχρι να γίνουν έξαλλες και να πέσουν στο κεφάλι του σαν πιάνο με ουρά εξ ουρανού. Αυτά, μεταξύ άλλων, σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες, με την «πολιτική αστάθεια», τη «σουρεαλιστική συμπεριφορά» των πολιτικών ηγετών μας και την «εξοργιστική τους στάση». Πώς βρήκαμε μπροστά μας τις συνέπειες των πράξεών μας. Πώς πήγαμε και κοπανήσαμε πάνω στο παγόβουνο. Πώς, δηλαδή, οι δύο πρόσφατες ανεκδιήγητες, κατά γενική ομολογία, ηγεσίες της χώρας δεν είναι παρά το αποτέλεσμα ενός μακροχρόνι...