μη μαδας τη μαργαριτα

του Γιώργου Προκοπάκη Ο ΥΠΟΙΚ δήλωσε πως δεν θέλει η χώρα μας τα €7.2 δις και οποιοδήποτε άλλο δάνειο. Τα δάνεια ανατροφοδοτούν, λέει, το χρέος - και την κρίση. Την ίδια στιγμή ζητάει μετακύλιση λήξεων χρεολυσίων, την οποία αδυνατεί να προσφέρει το ευρωσύστημα από κανονιστικούς περιορισμούς - ακόμη και εάν ήθελε. Την ίδια στιγμή, υπόσχεται ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς στο διηνεκές, με χαμηλό πρωτογενές πλεόνασμα. Ας δούμε τη δοξασία πρώτα. Δάνειο που αγοράζει παλιότερο δάνειο ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ δεν αυξάνει το χρέος. Το χρέος μένει το ίδιο - μπορεί να αλλάζουν οι όροι εξυπηρέτησής του, να πληρώνεις υψηλότερο ή χαμηλότερο επιτόκιο. Εάν οι όροι παραμένουν οι ίδιοι, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ διαφορά όσον αφορά το χρέος με τη μετακύλιση λήξεως. Αν δεν θέλεις να "σκλαβώνεσαι" μπορείς όταν έχεις τα λεφτά να εξαγοράσεις το νέο δάνειο. Η Ελλάδα μπήκε στο μνημόνιο το 2010 με χρέος €310 δις, μέσο επιτόκιο 4.6% και μέσο χρόνο αναχρηματοδότησης του συνόλου του χρέους

του Ευθύμη Δημόπουλου Η σύνθεση, οι αποφάσεις, οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΑΝΕΛ αλλά και οι δηλώσεις στελεχών των κυβερνητικών κομμάτων έχουν διπλή στόχευση. ΠΡΩΤΟΝ: Επιδιώκουν την οριστική αποδόμηση του μεταρρυθμιστικού αφηγήματος για τη χρεοκοπία. Αμφισβητούν και αποσιωπούν ότι υπάρχουν θεμελιακές εθνικές αιτίες (παραγωγικού, πολιτικού, πολιτισμικού χαρακτήρα) για τη χρεοκοπία. Μέσω των επαναπροσλήψεων στο Δημόσιο, της επαναφοράς της 13ης σύνταξης, της διατήρησης των επικουρικών συντάξεων στα σημερινά επίπεδα, της ακύρωσης των αποκρατικοποιήσεων, της απόλυτης καταδίκης της πολιτικής της λιτότητας προωθείται στο δημόσιο λόγο η ακόλουθη ερμηνεία: «Το πρόβλημα δεν είναι τα ελλείμματα και το μείζον ζητούμενο δεν είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα. Το πρόβλημα δεν είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση στο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο. Η ευθύνη για τη χρεοκοπία και την κρίση της κοινωνίας ανήκει στα μνημόνια, ανήκει στους ξένους». Η δικαιολογία αυτή γίνεται δεκτή με ανακούφιση από έν

του Τάσου Τέλογλου από το Protagon «Η Ελλάδα από την Κυριακή το βράδυ είναι μια χώρα που έχει τις δικές της προτάσεις. Καταλαβαίνουμε πως και οι άλλες χώρες έχουν τις δικές τους προτάσεις, τα δικά τους κοινοβούλια και για αυτό μιλάμε για διάλογο και όχι για τσαμπουκάδες και αμοιβαίους εκβιασμούς». Αυτό δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, μετά από σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, εν όψει της άφιξης στη χώρα μας του Μάρτιν Σουλτς και του Γερούν Ντέισελμπλουμ και αφού σχολίασε ότι το Μνημόνιο θεωρείται λήξαν για τη νέα κυβέρνηση. Tι γίνεται οταν μία χώρα κηρύσσει το μνημόνιο μονομερώς λήξαν και «έχει τις προτάσεις της»; (Σκεφτείτε να πάρετε τραπεζικά δάνεια με τις δικές σας προτάσεις). Το «Ινστιτούτο για την γερμανική Οικονομία της Κολωνίας», ένα από τα γερμανικά ινστιτούτα που βρίσκεται κοντά στη γερμανική κυβέρνηση, ανέλαβε να το ξεκαθαρίσει μία μέρα μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Τι γίνεται, λοιπόν, με μια χώρα που θέλει να τερματίσει

του Παναγιώτη Γκλαβίνη από το Capital Στην ομιλία του το βράδυ της Κυριακής, ο νικητής των εκλογών, κ. Τσίπρας, ανέφερε πως η Ελλάδα ζητά χώρο και χρόνο για να δημιουργήσει ξανά ένα μέλλον με αξιοπρέπεια. Ένα  χώρο κι έναν χρόνο που ο ίδιος δεν έδωσε σε καμιά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτά τα περιθώρια χώρου και χρόνου ζητά τώρα να του δώσουν οι δανειστές μας.  Όλοι γνωρίζουμε πως ο χρόνος είναι χρήμα. Κι εμείς χρήματα δεν έχουμε. Για να επιβιώσουμε, χρειαζόμαστε τα χρήματα των εταίρων μας και του ΔΝΤ. Ο κ. Τσίπρας ξεκαθάρισε πως θα επιδιώξει να κλείσει μια νέα συμφωνία μαζί τους, μέσα από διαπραγματεύσεις για μια «δίκαιη, αμοιβαία επωφελή και βιώσιμη λύση». Διαβεβαίωσε τους «εταίρους μας», όπως τους αποκάλεσε, ότι επιθυμεί έναν «ειλικρινή διάλογο» μαζί τους και μια «ουσιαστική διαπραγμάτευση», στην οποία η Ελλάδα θα προσέλθει με τεκμηριωμένες προτάσεις και το δικό της σχέδιο μεταρρυθμίσεων και ριζικών αλλαγών. Μέχρι τώρα, όμως, δεν ψήφισε ούτε μία μεταρρύθμιση από αυτέ

του Τάκη Θεοδωρόπουλου από την Καθημερινή Οι συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος το 2011 μεταμόρφωσαν το πολιτικό τοπίο. Εκεί, κάπου ανάμεσα στην πάνω και την κάτω πλατεία οικοδομήθηκαν οι γέφυρες ανάμεσα σε δυνάμεις που μέχρι πριν μιλούσαν άλλες γλώσσες. Η αγανάκτηση που προκάλεσε ο πρώτος χρόνος εφαρμογής του Μνημονίου ήταν ο καταλύτης της χημικής αντίδρασης που επέτρεψε σε πολλούς να ρίξουν στα ψιλά του πολιτικού συμβολαίου τους παλιούς καλούς διαχωρισμούς ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά. Παράδειγμα πρώτο: η σύμπραξη των δύο πρωταγωνιστών του δικομματισμού της αντιπολίτευσης. Μερικούς μήνες μετά, και με έναν Παπανδρέου λιγότερο, έγινε ό,τι μέχρι λίγο πριν θεωρείτο αδιανόητο, η συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ και με την προσθήκη ενός τμήματος της αριστεράς, της ΔΗΜΑΡ. Για να γίνει δυνατή η σύμπραξη κηρύχθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο ο θάνατος της μεταπολίτευσης και η θεαματική εγκατάλειψη από τη Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά της αντ

της Αγγελικής Σπανού από τη Μεταρρύθμιση Ενας λόγος που δεν μας καταλαβαίνουν οι ξένοι και κάνουν συνεχώς λάθος αναγνώσεις της ελληνικής κατάστασης είναι, ίσως, ότι ούτε οι ίδιοι ξέρουμε ή αναγνωρίζουμε ποιοι είμαστε. Η συλλογική αυτογνωσία είναι εξαιρετικά χαμηλή και κυριαρχεί ο εξωραϊσμός της αυτοεικόνας μας με την επίκληση της σοφίας του λαού από τα κόμματα αλλά και με την -μελοδραματική συχνά- επίδειξη κατανόησης από το σύστημα απέναντι ακόμη και στα πιο αποκρουστικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Λέγεται, για παράδειγμα, με έμφαση ότι, αφού η ΧΑ κατάφερε ξανά να είναι τρίτη δύναμη, με την ηγετική της ομάδα έγκλειστη στον Κορυδαλλό για δολοφονίες και άλλα κακουργήματα, μήπως να ξαναδούμε τον τρόπο που αντιμετώπισε το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα το νεοναζιστικό κόμμα, αφού η μέθοδος που ακολουθήθηκε δεν αποδίδει. Δεν πολυσυζητείται, αντίθετα, πόσο αποκαλυπτικό είναι αυτό το φοβερό φαινόμενο για την ποιότητα της παιδείας ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας

Δήλωση του Επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρου Θεοδωράκη: Για πρώτη φορά η συγκρότηση μιας κυβέρνησης ανακοινώνεται από το αρχηγό του 6ου κόμματος. Δεν ξέρω για ποιους λόγους επιλέχτηκε αυτή η τακτική αλλά υπάρχει και ένα θέμα ουσίας. Ο κύριος Καμμένος εκπροσωπεί ακροδεξιές και αντιευρωπαϊκές απόψεις στην Ελλάδα και αναρωτιόμαστε, νομίζω όχι μόνο εμείς αλλά και χιλιάδες άνθρωποι που ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ, τι θα βγάλει αυτή η σύμπραξη του κυρίου Τσίπρα με τον κύριο Καμμένο. Σε κάθε περίπτωση το Ποτάμι είναι εδώ και δεν αλλάζει την αρχική του θέση και την αρχική του διαβεβαίωση προς τον Ελληνικό λαό. Θα αξιολογούμε κάθε φορά τις προτάσεις που θα κάνει η κυβέρνηση και θα είμαστε παρόντες για να πούμε είτε «Ναι», είτε «Όχι». Στη συνέχεια ακολούθησαν ερωτήσεις των δημοσιογράφων: Θα γίνει συνάντηση με τον κύριο Τσίπρα; Η συνάντηση θα γίνει σήμερα στις 19:00 το απόγευμα. Θα είναι τυπική η συνάντηση; Ο Πρωθυπουργός της χώρας με κάλεσε και θα πάω να τον δω σήμερα το απόγευμα. Θα δώσ

του Νικόλαου Οικονομίδη από την Καθημερινή Στις 25 Ιανουαρίου έχουμε τη δυνατότητα, καταλαβαίνοντας τις αλήθειες αυτού του άρθρου, να ψηφίσουμε εναντίον του λαϊκισμού και των μύθων του και υπέρ της ανάπτυξης και της ευημερίας της Ελλάδας στην Ευρώπη. Μύθος 1: Το ελληνικό κρατικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Πρέπει να το διαγράψουμε! Αλήθεια:  Ασφαλώς το χρέος είναι εξυπηρετήσιμο και βιώσιμο, απλώς χρειάζεται ανάπτυξη και όχι πολιτική αβεβαιότητα και λεονταρισμούς. Καμία χώρα δεν αποπληρώνει το χρέος της. Οι χώρες πληρώνουν τους τόκους μόνο. Η Ελλάδα έχει πολύ μικρούς τόκους στα δάνεια από την Ευρωπαϊκή Ενωση (1,82% τον χρόνο που οι λαϊκιστές ονομάζουν «τοκογλυφία»!) και περίοδο χάριτος τόκων 25 ετών στα 60% του χρέους και 13 ετών σε άλλα 20% του χρέους. Αν η Ελλάδα αναπτυχθεί, όπως είχε αρχίσει το 2014 όταν είχε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη, το χρέος, παρότι μεγάλο, θα γίνεται όλο και μικρότερο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας. Η πραγματική λύση στο πρόβλημα του χρέους εί

της Μαρίλυ Αργυροκαστρίτη από το dimart Διάβαζα χθες στην εφημερίδα Γκαρντιαν για την υπόθεση ενός νεαρού αγοριού το οποίο έχει μείνει ανάπηρο από ένα ατύχημα που είχε το 2004. Όταν έπαθε το ατύχημα ήταν 6 ετών και μετά από 2 μήνες σε κωματώδη κατάσταση επανέρχεται κι αρχίζει να λέει για την εμπειρία που είχε του παραδείσου σε μιαν επιθανάτια στιγμή. Περιέγραφε μυώδης αγγέλους και διαβόλους που ξεπηδούσαν από τούνελ. Το 2011 και χάρη σε μιαν ειδική επέμβαση βρέθηκε στην δημοσιότητα και έτσι γνωρίστηκε με έναν συγγραφέα ο οποίος προσφέρθηκε να συγγράψουν ένα βιβλίο για την περίπτωση του. Κι άρχισαν να λένε για τον παράδεισο και την ζωή μετά θάνατον κι έφτιαξαν έτσι ένα βιβλίο που εξέδωσε ένας χριστιανικός εκδοτικός οίκος και έγινε μπεστ σέλλερ. Σήμερα η μητέρα του αγοριού και το ίδιο το αγόρι, υποστηρίζουν ότι όλα αυτά είναι ψέμματα κι ότι ήταν όλα αποκυήματα της φαντασιας ενός 6χρονου. Κανείς όμως δεν τους πιστεύει αν και το δηλώνουν σε όλα τα μέσα. Ποιος προτιμά την αλήθ

του Λεωνίδα Καστανά Μετά και την πρόσφατη παρέμβαση του Ντράγκι τα πράγματα είναι σαφέστατα. Η ΕΚΤ θα αγοράζει ελληνικά ομόλογα στο μέτρο που η Ελλάδα ακολουθεί το πρόγραμμα προσαρμογής και ολοκληρώσει την αξιολόγηση. Δηλαδή αν θέλουμε ρευστότητα πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Όχι γενικά, αλλά αυτές που επιβάλουν η ΕΕ και το ΔΝΤ. Ενδεικτικά αναφέρω μερικά από τα προαπαιτούμενα για να ξέρουμε για τι συζητάμε. 1. Κάλυψη δημοσιονομικού κενού που η τρόικα το υπολογίζει στα 2,6 δισ. για το 2015.  2. Αλλαγές στη ρύθμιση των οφειλών σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία ( περιορισμός των 100 δόσεων). 3. Δέσμευση της κυβέρνησης ότι δεν θα κάνει οριζόντια ρύθμιση δανείων για νοικοκυριά (δηλαδή στεγαστικών και καταναλωτικών). Επίσης ότι θα άρει τους περιορισμούς στους πλειστηριασμούς στο τέλος του έτους. 4. Ολοκλήρωση της φορολογικής αναδιάρθρωσης με ανεξαρτησία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων. 5. Στο ασφαλιστικό, αλλαγές σε όρια ηλικίας, ποσοστά αναπλήρωσης, απαιτούμ

της Μελίττας Γκουρτσογιάννη  Παίρνεις την αλήθεια μου και την κάνεις λιώμα από το πόδι με τραβάς βαθειά μέσα στο χώμα...                                                                    (Δ. Σαββόπουλος) Στην δυστοπική σταλινική αλληγορία του Τζώρτζ  Όργουελ “1984” βασικό χαρακτηριστικό του εφιαλτικού καθεστώτος που περιγράφει είναι η “νέα γλώσσα” (“ newspeak”) : Μια γλώσσα που αντιστρέφει την αλήθεια και το ψέμα, κάνει το άσπρο μαύρο, δεν υπηρετεί την επικοινωνία αλλά τη σύγχυση και την ιδεολογική τρομοκρατία. Αυτό φέρνει στο νού μου η ρητορική της υπαρκτής σημερινής αριστεράς στην Ελλάδα (σημερινής, αλλά καθόλου σύγχρονης και καθόλου ριζοσπαστικής): έχει πάρει τις αλήθειες μας, τις αξίες του ανθρωπισμού, ό,τι πιστεύουμε από τα νιάτα μας ως προοδευτικό και τις έχει διαστρέψει σε σημείο που στην πράξη να σημαίνουν το ακριβώς αντίθετο: -         Προδευτική πολιτική= λαϊκισμός -         Αλληλεγγύη= υποστήριξη ομάδων και ατόμων και τοπικών κοινωνιών        που ελέ

του Γιάννη Μεϊμάρογλου από τη Μεταρρύθμιση Θα περίμενε κανείς, σε μια τόσο βαθιά κρίση που έχει εξουθενώσει κοινωνικά την χώρα, φορτώνοντάς την με τεράστια χρέη και δεσμεύσεις προς τους δανειστές της, η προεκλογική αντιπαράθεση να επικεντρωθεί στις προτάσεις των κομμάτων και τα σχέδιά τους για οικονομική ανάκαμψη και ανάπτυξη, στη δυνατότητα σύνθεσης και αναζήτησης συναινετικών λύσεων για το μέλλον. Τίποτα από αυτά δεν έγινε! Για μια ακόμα φορά φανήκαμε αντάξιοι των… καλύτερων προεκλογικών μας παραδόσεων. Σαν να μετακόμισε η Ελλάδα σε κάποιον εικονικό παράδεισο για ένα εικοσαήμερο. Η υποσχεσιολογία, η παροχολογία και η σωτηριολογία θυμίζουν άλλες εποχές, με μόνη διαφορά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντικαθιστά πλέον επάξια το ΠΑΣΟΚ στα δικομματικά του καθήκοντα, αξιοποιώντας άριστα το know how του προκατόχου του. Ο ίδιος αηδιαστικός λαϊκισμός δίνει και παίρνει στα τηλεοπτικά παράθυρα, στις ανακοινώσεις, τις δηλώσεις και τις αντεγκλήσεις. Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ κινείται στους ρυθμούς του… ύμνου τ

του Αχιλλέα Γραβάνη από τη Μεταρρύθμιση Με τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας το πολιτικό σύστημα αποδεικνύται για άλλη μία φορά αυτιστικό. Δεν συζητά οριζόντια, ούτε καν κάθετα σε συγγενείς πολιτικούς χώρους! Δεν συζητά καθόλου! Μόνο αλληλοβρίζεται. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα με επικίνδυνο πολιτικό ναρκισσισμό κατευθύνουν καιροσκοπικά την προεκλογική συζήτηση σε πλήρη πόλωση, με οπαδικές, αφοριστικές κορώνες, ακόμη και με προσωποποίηση της μισαλλοδοξίας, με στοχοποίηση προσώπων. Μέσα σ’ αυτήν την πολεμική ατμόσφαιρα ένα νεοπαγές κόμμα, το Ποτάμι, με σχεδόν 9 μήνες ζωής, προσπαθεί να φέρει στην δημόσια συζήτηση την εύλογη αναγκαιότητα της πολιτικής συνενόησης. Η ίδια η δημιουργία του Ποταμιού οφείλεται και σε αυτό ακριβώς το έλλειμμα του πολιτικού μας συστήματος.   Το Ποτάμι έχει από την γένεση του δύο βασικούς πολιτικούς στόχους: α) την ουσιαστική ανανέωση του πολιτικού συστήματος σε ιδέες και ανθρώπους, β) την υπέρβαση των άγονων, διαχρονικά επιτηδευμένων, διαχωριστικών γρα