μη μαδας τη μαργαριτα

Κακό πράγμα η ιδεολογική ανάγνωση της Ιστορίας. Όχι για την Ιστορία αλλά για όσους την κάνουν. Ο Σ. Καλύβας έγραψε κάποια πράγματα σε μια απόπειρα να ξαναδούμε την περίοδο της χούντας. Άλλα εύστοχα και άλλα άστοχα κατά τη γνώμη μου, αλλά αυτό είναι το άρθρο, γράφεται για να ανοίξει συζητήσεις. Προκάλεσε αγανάκτηση σε αριστερούς και έφερε το "λιθοβολισμό" του συγγραφέα. Ο  Ε. Δημόπουλος όμως δείχνει ότι τα όσα γράφει ο Καλύβας τα έχουν πει κι άλλοι χωρίς να προκαλέσουν σύστριγγλο. Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος βάζει τα πράγματα σε άλλη βάση   Οι υστερικές αντιδράσεις οφείλονται στα Εμφύλια πάθη. Οι αριστεροί μεγαλώσαμε με μια ανάγνωση του εμφυλίου, αυτής των αμυνόμενων και τελικώς σφαγιασθέντων κομμουνιστών και αγωνιστών της εθνικής αντίστασης. Ο Καλύβας με το Μαραντζίδη έγραψαν ότι συνέβησαν και άλλα πράγματα. Ότι το ΚΚΕ ήθελε από την αρχή να μας κάνει Σοβιετία και σε όλη τη διάρκεια της κατοχής αλλά και μετά και δούλεψε πάνω σε αυτό. Την αμφισβήτηση αυτού του θεμελιακ

Με αφορμή τη συμφωνία στο τελευταίο Eurogroup ο πρωθυπουργός εκφώνησε έναν ακόμη πανηγυρικό στον ελληνικό λαό, ο Καμένος μόστραρε διαδικτυακά τις γραβάτες που προτιμά για την περίσταση και ο Πολάκης κραύγασε «πάρτε τα !». Υστερικές επικοινωνιακές αντιδράσεις που δείχνουν ανευθυνότητα αλλά και πανικό.  Οι πιο έγκυροι αναλυτές χαρακτηρίζουν τη συμφωνία ως «συμφωνία διατυπώσεων», γεμάτη εκκρεμότητες και «ιδρώνουν» να την αποκρυπτογραφήσου ν. Φαίνεται ότι πρόκειται για μια προσωρινή διευθέτηση θεσμικών ισορροπιών και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων στην Ευρώπη. Αν έτσι προσλαμβάνουν τη συμφωνία μυημένοι αναλυτές, καταλαβαίνετε τι συμβαίνει με τους απλούς πολίτες. Για αυτούς οι γρίφοι της συμφωνίας συνεπάγονται αδιαφορία, αποχή από την ενημέρωση, αποστασιοποίηση από την πολιτική και τελικά εκνευρισμό για τους χειρισμούς των πολιτικών. Και όμως η δημοκρατική πολιτική θα έπρεπε να διαχέεται στην κοινωνία με αποκρυσταλλώσεις και εκλαϊκεύσεις που εξασφαλίζουν συμμετοχή, συσπειρώνουν και συνεγείρ

Το νέο θέμα συζήτησης στο f/b είναι η πρόνοια για την εισαγωγή Ρομά στο Πανεπιστήμιο. Από κοντά και οι συζητήσεις για το αν και πώς το Ελληνικό σχολείο, ιστορικά, αναπαρήγαγε και συντήρησε την κοινωνική διαστρωμάτωση, αντί να την αίρει. Επ΄αυτών αξίζει να σημειωθούν μερικά ιστορικά στοιχεία και ένα ... βιωματικό. Ας ξεκινήσουμε με τα ιστορικά. *Η Ελλάδα λοιπόν περιλαμβανόταν μεταξύ των πρώτων ευρωπαϊκών κρατών που καθιέρωσαν την υποχρεωτική δημοτική εκπαίδευση (1834) *Στα μέσα του 19ου αιώνα η Ελλάδα είχε 5.000 μαθητές που φοιτούσαν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σε σχέση με τους 20.000 μαθητές, της εικοσαπλάσιας σε πληθυσμό Γαλλίας. * Στα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης στις ΗΠΑ (1900-1914), μόνο ένας στους τέσσερις Έλληνες μετανάστες ήταν αναλφάβητος, ενώ αντίθετα ένας στους δύο Ιταλούς. *Στα τέλη του 19ου αιώνα, η Ελλάδα ήδη είχε ένα από τα υψηλότερα ευρωπαϊκά ποσοστά φοιτητών σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό. Και το βιωματικό: Μιλώντας τις προάλλες για τις αλλαγές

Η φίλη μου η Άννα δε μασάει τα λόγια της. Μπορεί να μην είναι κρητικιά, αλλά είναι παιδί τη Μακεδονίας και δεν κρύβεται. Για τα όπλα ο λόγος και την εθιμοτυπική τους χρήση, αυτή τη σύγχρονη ελληνική βαρβαρότητα και αθλιότητα για την οποία πολλοί συμπολίτες μας  είναι υπερήφανοι και ανάμεσα σ’ αυτούς ο υπουργός μας κ. Πολάκης.  Δεν θα μπορούσε να λείψει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή. Από το GOODnet Αγαπητέ κύριε Υπουργέ, Δεν είμαι δημοσιογράφος του ΔΟΛ, δεν είμαι «τσιράκι» ή ευνοημένη κάποιας εξουσίας και κυρίως δεν είμαι γλείφτρα. Έχω λοιπόν κι εγώ το ηθικό πλεονέκτημα, που τόσο πολύ επικαλείται η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, να μιλώ. Θέλω, με όλο τον σεβασμό προς τον θεσμικό σας ρόλο και την εξαρτημένη -κατά κάποιον τρόπο- σχέση εργασίας μας, να σας ρωτήσω κάτι. Τα γεγονότα στα Μυριοκέφαλα Ρεθύμνου το Πάσχα του 2014 τα θυμάστε; Διάβασα, κύριε Πολάκη, μια μακροσκελή και αναλυτική σας ανάρτηση στο Διαδίκτυο όπου υποστηρίζετε την πρακτική να ρίχνουμε και καμιά μπαλωθιά σε γάμους κ

Από ένα ωραίο κείμενο του Μένη Κουμανταρέα για τον Χατζιδάκι:  Με την ευγενική χορηγία του Ευθύμη Δημόπουλου « Το σπίτι είχε λίγα φώτα και υποβλητικά. Όχι από διάθεση μυστηρίου και πολύ λιγότερο αισθητικής. Τα πράγματα οικονομικά ήταν δύσκολα και η οικογένεια Χατζιδάκι – που άλλοτε είχε γνωρίσει πολυτέλειες στην Ξάνθη – μετά το θάνατο του πατέρα σε αεροπορικό δυστύχημα, τα έφερνε δύσκολα βόλτα. Πίσω από την τζαμένια πόρτα που χώριζε το δωμάτιο υποδοχής από τα υπόλοιπα δωμάτια ζωγραφιζόταν – σαν φιγούρα κάποιου θεάτρου σκι ών – μια μικροκαμωμένη ελάχιστα κυρτή κυρία. Κρατούσε με το ένα χέρι το δισκάκι του καφέ και σπρώχνοντας με τον αγκώνα του άλλου, έκανε την είσοδό της. Ήταν η μητέρα του, η κυρία Αλίκη, με τα μενεξεδένια μάτια της που σου έκαναν face control, εγκρίνοντας ή απορρίπτοντάς σε.  Κι από κοντά εμφανιζόταν μια αφράτη κοπέλα με ωραίο λευκό δέρμα και μαύρα μαλλιά, η γλυκειά Μιράντα, η αδελφή του. Είχε πρόσφατα περάσει μια φυματίωση, κι εγώ κάθε φορά που την έβλεπα τη

Ο φίλος μας καθηγητής Χρήστος Δ. Παπαγεωργίου έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για το μέλλον της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και μας έκανε την  τιμή να τη στείλει προς δημοσίευση. Η μεταρρύθμιση της Παιδείας μας έχει ανάγκη από τις γνώμες των ειδικών, γιατί μέσα από το διάλογο θα καταλήξουμε στο σωστό και θα το εφαρμόσουμε στην πράξη. Την επόμενη μέρα,  φυσικά  . Όταν θα έχει περάσει η καταιγίδα της ερημοποίησης. ( Leo) Με αφορμή την συζήτηση για την τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα, ως παλαιός διδάσκαλος, αρχικά φροντιστής, στην συνέχεια καθηγητής στην Ιδιωτική σχολή Ηλεκτρονικών Αναστασιάδη (που μετεξελίχθηκε στο ΤΕΙ Πειραιά) διδάκτωρ του IMPERIAL COLLEGE και αναπλ. καθηγητής στο ΕΜΠ, πιστεύω ότι δικαιούμαι να έχω άποψη για το θέμα αυτό την οποία συνοπτικά μοιράζομαι μαζί σας. Πιστεύω ότι ο σημαντικότερος πόρος στην εποχή μας, για όλα τα κράτη, είναι οι μορφωμένοι εκπαιδευμένοι και καλλιεργημένοι πολίτες του. Η πρόσφατη θεαματική ανάπτυξη της Κίνας και Ινδίας

από την Καθημερινή  Για «βεβιασμένη νομοθέτηση» κάνει λόγο πρωτοβουλία τριάντα πανεπιστημιακών, που υπογράφουν κείμενο με σχόλια και επισημάνσεις για το σχέδιο νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που προωθεί το υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων. Οι πανεπιστημιακοί εξέφρασαν την πλήρη αντίθεσή τους στις σχεδιαζόμενες αλλαγές, με την συντονίστρια της πρωτοβουλίας, Βάσω Κιντή, καθηγήτρια του ΕΚΠΑ, να καυτηριάζει το γεγονός οτι δόθηκαν στη δημοσιότητα δυο διαφορετικά σχέδια νόμου. «'Αλλο ήταν για τους πρυτάνεις, άλλο για τη διαβούλευση. Στο δεύτερο σχέδιο αλλάζουν οι διατυπώσεις για το άσυλο και τη συμμετοχή των φοιτητών, με τρόπο ώστε να φαίνεται ότι γίνεται μια αθώα τροποποίηση, ενώ στην πραγματικότητα δίνεται συμβολικά το σήμα στο κομματικό κυρίως ακροατήριο ότι θα επανέλθει το άσυλο και οι φοιτητές στη διοίκηση», είπε χαρακτηριστικά. Σύμφωνα με τους καθηγητές της πρωτοβουλίας, οι λόγοι της "βεβιασμένης νομοθετησης" συνίστανται στην ικανοποίηση του κομμα

Από τον τοίχο του στο fb Στην «Ιστορία του Ιβάν Ιλιτς», ο Τολστόι περιγράφει πώς ο κομφορμιστής ομώνυμος ήρωας συνειδητοποιεί το «παράλογο» της ζωής όταν τραυματίζεται θανάσιμα στο σπίτι του, προσπαθώντας να κρεμάσει μια κουρτίνα! Η ζωή του τελειώνει από ένα εντελώς τετριμμένο περιστατικό. Ασήμαντη αιτία, κολοσσιαίο αποτέλεσμα. Absurdity! Σκέφτηκα την ιστορία αυτή στην αντιστροφή της, καθώς μάζευα τα πράγματά μου χθεσ το μεσημέρι στο ξενοδοχείο, στο Borough Market - το επίκεντρο της πρόσφατης τρομοκρατικής επίθεσης στο Λονδίνο. Ήμουν ακριβώς στο σημείο της επίθεσης μια ώρα νωρίτερα, γύρω στις 9μμ! Τετριμμένο γεγονός, σημαντικό αποτέλεσμα! Για άλλους ανθρώπους, δυστυχώς, το αντίθετο συνέβη - ήταν εκεί σε 'λάθος' στιγμή. Μετά από ένα πολύωρο μάθημα στους μεταπτυχιακούς φοιτητές του Warwick Business School στο εμβληματικό The Shard, έκανα μια βόλτα, έφαγα ένα σούσι στην περιοχή (πάντα υπέροχη στην πολυχρωμία της, την κινητικότητά της και τη ζωντάνια της, ιδιαίτερα έ

από το Liberal Τη δεκαετία του ’80 και στις αρχές του ’90 η ελληνική αριστερά ανακάλυπτε τα νέα θύματα του καπιταλισμού. Τους χούλιγκαν. Κοινωνιολόγοι του Μετς κατέγραφαν την γλώσσα και τις ιεροτελεστίες τους. Επαναστάτες του Στρέφη, μαγεύονταν από τον δυναμισμό τους. Μαρξιστές της Φιλοθέης προσπαθούσαν να τους εντάξουν σε κοινωνικές δυναμικές. «Τα παιδιά στην κερκίδα που είναι η μόνη μας ελπίδα» που τραγουδούσε ο Πορτοκάλογλου δημιουργούσαν και προβληματισμό. Τι δεν κάναμε σωστά για αυτά τα παιδιά; Πώς θα τα πλησιάσουμε; Πώς θα διοχετεύσουν την οργή τους; Αντί για το απλό ότι ένα, δύο χιλιάδες αντικοινωνικοί χούλιγκαν ταλαιπωρούν την κοινωνία, η αριστερά προσπαθούσε να πείσει ότι κάποια εκατομμύρια πολίτες είχαν ταλαιπωρήσει χίλιους, δύο χιλιάδες κάφρους. Στην ίδια λογική σήμερα αντιμετωπίζεται η ισλαμική τρομοκρατία. Η συνυπευθυνότητα του δυτικού πολίτη για τα «εγκλήματα» των κυβερνήσεών του δεν είναι κάτι καινούργιο στην λογική της τρομοκρατίας. Το 1894 ο αναρχικός Εμί