μη μαδας τη μαργαριτα

από το fb Λίγο πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο στην Καθημερινή με τίτλο "Μεταρρυθμιστικός Λαϊκισμός". Από βεριτάμπλ μεταρρυθμιστές (κατά επίμονη δήλωση των ιδίων) προεκλογικά είχαν ειπωθεί παπάδες. Τόση ήταν η μεταρρύθμα ζέση που το μνημόνιο θα έβγαινε σε δύο χρόνια αντίγια τρία, τα κόκκινα δάνεια θα καθαρίζονταν πριν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και άλλα τέτοια. Οι μεταρρυθμιστές μας συνεχίζουν ακάθεκτοι. Χρυσό βραβείο βέβαια παίρνει η ανεκδιήγητη πρόταση δανεισμού (από πού;) για να μη μειωθούν οι συντάξεις και το ΕΚΑΣ. Αυτό όμως που ακούγεται σέξυ, γιατί απευθύνεται σε όλη τη γκάμα των αυτιών από φιλελέδες μέχρι αριστερούς σοσιαλδημοκράτες είναι η ανάπτυξη. Να συμφωνήσουμε με τους θεσμούς σε 3.5% πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά το 2% να πάει στην ανάπτυξη. Ωραίο ακούγεται. Βέβαια, το ερώτημα είναι γιατί να μη διεκδικήσουμε 1.5% πλεονάσματα και να δομήσουμε "αναπτυξιακούς" προϋπολογισμούς; Δεν έχω απάντηση. Ίσως για ν...

του Περικλή Βαλλιάνου Απόψε είναι προφανές ότι η εγκληματική ανικανότητα της πολιτικής μας ηγεσίας (κυβερνητικής και αντιπολιτευόμενης) έχει πάλι σπρώξει τη χώρα στο χείλος τραγικής κατάρρευσης. Ένα νέο '22 είναι προ των πυλών. Σε λιγότερο από ενάμιση μήνα είναι πιθανότατο, αν τα πράγματα συνεχίσουν ως έχουν, να έχει δρομολογηθεί η αμετάκλητη εκδίωξη της χώρας από το κοινό νόμισμα και την ΕΕ. Και τότε ο λαός μας θα κατρακυλήσει σε απίστευτη αθλιότητα, που μπροστά της αυτά που περάσαμε τα τελευταία χρόνια θα φαντάζουν παράδεισος. Το "enough is enough" αυτή τη φορά οι (ευτυχώς μέχρι τώρα) εταίροι μας το εννοούν (σε αντίθεση με το "the game is over" του 2010). Η ανεύθυνη "αντιμνημονιακή" στροφή των κυβερνητικών μετά τις ευρωεκλογές, που θέλησαν να ξεγελάσουν την διεθνή κοινότητα με ψεύτικα "πλεονάσματα" από την εξόντωση των μεσαίων τάξεων και την καταστροφή της παραγωγικής οικονομίας, δέχτηκε ισχυρό ράπισμα στο Παρίσι. Ταυτόχρονα σ...

"Ποιος γνωρίζει τι συμβολίζει το μούσι ενός χίπστερ στην Αγία Ειρήνη; Σίγουρα όχι τη ρεβάνς του Βελουχιώτη." Ένα θαυμάσιο κείμενο του φίλου μου Παναγή, για την ελληνική κοινωνία του σήμερα και τις εσωτερικές της αποκλίσεις και διαιρέσεις του Παναγή Παναγιωτόπουλου Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια έχει λοιδορηθεί έξωθεν και έσωθεν και έχει μαστιγωθεί όσο καμία άλλη. Το έκαναν ο διεθνής Τύπος αλλά και η γερμανική κυβέρνηση. Ακούστηκε από τα χείλη των θεσμικών πιστωτών μας και ενισχύθηκε από τους εγχώριους δημοσιολογούντες, τους ζηλωτές μιας επείγουσας κοινωνικής αναμόρφωσης: η κοινωνία μας δεν είναι Κοινωνία μα πλέγμα αρχαϊκών πολιτισμικών έξεων, ιστορικό ρίζωμα οθωμανικής αδράνειας, άτυπος θύλακος ανομίας, χρήστης κανιβαλιστικών προνομίων, ατελείωτος πελατειακός ιστός που βαμπιρίζει τα παιδιά του. Επί πέντε χρόνια επιβάλλεται αυτή η ρητορική καταδίκη της ίδιας της ζωής μας, της σάρκινης καθημερινότητας και του ηθικού μας ορίζοντα. Ετσι, ένα μεγάλο μέρος...

Δημήτρης Τριανταφυλλίδης από τη Μεταρρύθμιση Μπορεί το βασικό μήνυμα των παθών του Χριστού να είναι η ελπίδα της Ανάστασης και με αυτό τον τρόπο να δικαιώνεται όλη τη κοσμοθεώρηση του χριστιανισμού, δεν ισχύει όμως το ίδιο για μια άλλη θρησκεία, το τέλος της οποίας βιώνουμε στις μέρες μας. Ο λόγος για τη θρησκεία του ανορθολογισμού, της αυθαιρεσίας έναντι στη λογική και της μιζέριας ως τρόπου προσέγγισης και ανάλυσης της πραγματικότητας. Η θρησκεία αυτή δεν πρόλαβε να μετρήσει πολλά χρόνια. Η γέννηση της προσδιορίζεται, περίπου, στην έναρξη της πολύπλευρης κρίσης που συντάραξε και εξακολουθεί να συνταράζει την Ελλάδα, ωστόσο, προϊόντος του χρόνου εκφυλίστηκε σε μια πολιτική σέκτα, οριζόντιας διαστρωμάτωσης ως προς το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος. Βασικές αρχές της ετοιμοθάνατης θρησκείας ήταν η αναζήτηση κάποιου Άλλου για την απόδοση ευθυνών, οι κραυγές και οι κατάρες κατά παντός που έθετε σε αμφισβήτηση τα ιερά θέσφατα του ιερατείου της, οι απειλές για κρεμάλες ...

Σακελλάρης Σκουμπουρδής από Αthens Voice Δύο είναι τα μείζονα στοιχεία  της τρέχουσας ανθηρής επικαιρότητας. Η θεαματική κινητικότητα στο πεδίο της αντιμετώπισης της διαφθοράς και οι απολογιστικές ανακοινώσεις γύρω από τα αποτελέσματα της «μνημονιακής» προσπάθειας της χώρας. Πιστεύουμε ότι κακώς δεν συνδέονται τα δύο αυτά θέματα, που ο κόσμος θεωρεί άσχετα μεταξύ τους. Εδώ θα προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε αυτό το λάθος. Πράματα και θάματα γίνονται λοιπόν εσχάτως , μια που μέρος –τουλάχιστον– της Δικαιοσύνης άρχισε να ξυπνά. Λέγεται ότι γκρεμίζεται το σύστημα. Εδώ ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Όχι γιατί φοβόμαστε πως η Δικαιοσύνη θα κωλώσει και δεν θα προχωρήσει το δύσκολο έργο της. Απλώς καλό είναι να μην τρελαινόμαστε. Κανένα σύστημα δεν θα γκρεμιστεί, εφόσον δεν ορίσουμε πρώτα επακριβώς την ταυτότητά του. Έχουμε ισχυρές ενδείξεις  ότι πλέον οι αντιστάσεις του τέρατος αδυνατίζουν. Έτσι εσχάτως η Δικαιοσύνη άρχισε να πιάνει στο στόχαστρό της και την κεφαλή του, κά...

Τι ανέλαβαν να κάνουν και τι δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να κάνουν Μανιτάκης και Ρουπακιώτης στα δυο υπουργεία κλειδιά κάθε μεταρρύθμισης. του Μιχαλη Πεγκλή * από την Καθημερινή Φτάσαμε στη χρεοκοπία ως χώρα επειδή για πάρα πολλά χρόνια η «πολιτική» ήταν πάνω από τις «πολιτικές». Τόσο η ανάληψη υπουργικών καθηκόντων όσο και η παραμονή, αλλά και η απομάκρυνση από αυτά δεν γινόταν, κατά βάση, με όρους αξιολόγησης: «τι» παραλαμβάνω, «τι» πρέπει να πετύχω, «ποιες» είναι οι πολιτικές που οδηγούν στον στόχο και διαρκή παρακολούθηση για το κατά πόσο πλησιάζω ή αποκλίνω από τον στόχο. Η παραμονή σε θέσεις ευθύνης, αντί γι’ αυτό το τετράπτυχο, γινόταν με τον γνωστό τρόπο: «τι» χρωστάμε σε αυτόν, «ποιος» τον στηρίζει, «τι» συμβολίζει η αποχώρησή του κ.λπ. Η απομάκρυνση των δύο υπουργών της ΔΗΜΑΡ, κ. Μανιτάκη και Ρουπακιώτη, προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα στην κοινή γνώμη. Ευπρεπείς και καλλιεπείς, αμφότεροι, δεν προκάλεσαν το κοινό αίσθημα αυτό το δωδεκάμηνο. Εύλογα θα έλεγε κανείς,...

του Λεωνίδα Καστανά Διαβάζω δεξιά και αριστερά για το πόσο σκληρά φέρεται  ο Βορράς στο Νότο και δη στη χώρα μας. Ο Βορράς των αριθμών, ο Νότος των ανθρώπων. Για  το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα που στηρίχτηκε στους κανόνες των αγορών και όχι στην πολιτική  ολοκλήρωση ( sic ). Για το μονεταρισμό, τη γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών, τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα, το γερμανικό ηγεμονισμό, τον καλβινισμό κλπ. Για τον Ευρωσκεπτικισμό που δυναμώνει δικαίως. Για το κούρεμα του χρέους και το Ευρωομόλογο  που είναι η μόνη λύση. Όλα αυτά γράφονται την ίδια στιγμή που κάποιοι γραφειοκράτες, μονεταριστές, νεοφιλελεύθεροι, τύποι σκληροί, εμμονικοί  καλύπτουν τα ελλείμματα της χώρας μας, στέλνουν τις απαραίτητες δόσεις και μας κρατάνε στη ζωή. Και μαζί με μας διασώζουν και ένα τσούρμο κρατικοδίαιτους αργόσχολους, κάποιοι εκ των οποίων γράφουν αυτές τις βαρύγδουπες αναλύσεις. Δυστυχώς, όσοι τα λένε αυτά δεν μένουν μόνο στα γραπτά. Κάνουν και ανάλογη πολιτική....

Από το blog Τσούγδω Πέρασαν κιόλας τρια χρόνια από τη μέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε από το Καστελόριζο την ένταξή μας στον μηχανισμό στήριξης. Την αναγγελία της είδησης την δεχθήκαμε αν όχι με εχθρικότητα, τουλάχιστον με έντονο σκεπτικισμό. Τρια χρόνια μετά υπάρχουν άπειρες διαψευσμένες προβλέψεις, πράγματα που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα και εντυπωσιακές αλλαγές στην κοινωνία. Το κλίμα που επικρατούσε τότε διεθνώς ήταν οτι η Ελλάδα "έπεσε έξω", είχε ξεγελάσει με τα ψευδή στοιχεία που έδινε για το έλλειμμα και οι αγορές έκλειναν. Όσο κι αν προσπαθούσαν κάποιοι να τονίσουν οτι το πρόβλημα δεν είναι τοπικό, αλλά ευρωπαϊκό, φαινόταν σαν να προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Η ίδια η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη να δεχθεί μία τέτοια άποψη. Το βάθος του προβλήματος άρχισε να διαφαίνεται σιγά σιγά, όταν την Ελλάδα ακολούθησε σειρά άλλων χωρών. Πλέον όλοι αποδέχονται οτι οι ρίζες του προβλήματος είναι βαθιές, μιλάμε για τεράστιο χάσμα ...

Γιαυτό μου αρέσεις ρε Γιώργο Προκοπάκη. Γιατί είσαι ο μαθηματικός των Οικονομικών. Και τα μαθηματικά κόβουν σαν μαχαίρι. του Γιώργου Προκοπάκη από τα ΝΕΑ Με την έκδοση του κειμένου εργασίας των Μπλανσάρ και Λι του ΔΝΤ, με το οποίο υψηλόβαθμοι αναλυτές του Ταμείου παραδέχονται πως οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές που χρησιμοποιήθηκαν στον σχεδιασμό των μέτρων του Μνημονίου δεν είχαν εκτιμηθεί σωστά, ξέσπασε ο νέος αντιμνημονιακός αγώνας. Περνάμε στο στάδιο που οι «σκιτζήδες» του ΔΝΤ φταίνε για όλα μας τα προβλήματα. Οχι πια ο επάρατος νεοφιλελευθερισμός, οι τοκογλύφοι, οι προτεστάντες Βησιγότθοι. Η αξιωματική αντιπολίτευση επανέρχεται στην κατάργηση των Μνημονίων, εγείροντας μάλιστα θέμα αποζημιώσεων! Ενα βήμα πριν από το αίτημα αποζημίωσης βρίσκεται και η «κυβερνώσα Αριστερά» του κ. Κουβέλη - οι ίδιοι που ψήφισαν πριν από δύο μήνες τον προϋπολογισμό του 2013 και τις προάλλες το φορολογικό νομοσχέδιο. Οι άλλοι κυβερνητικοί εταίροι βλέπουν την ευκαιρία επιβράβευσης...

  Γιώργος Στόγιας - Λεωνίδας Καστανάς Γράφει στον τοίχο του στο fb o  φίλος μου Γιώργος Στόγιας : Δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό πολλών διαδικτυακών φίλων σχετικά με τη δημοσκοπική άνοδο της ΝΔ, ούτε με την αναγωγή της Βίλα Αμαλίας στο κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Αν η κυβέρνηση κερδίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι, αυτό συμβαίνει επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση προτιμά να το χάσει παρά να εκφέρει έναν ρεαλιστικό υπεύθυνο λόγο (και έτσι να στερηθεί το φωτοστέφανο της αέναης διαμαρτυρίας και άρνησης). Πέρα όμως από τη Συριζολαγνεία και τη Συριζοφοβία, γιατί να επιχαίρουμε σχετικά με τη δράση μιας κυβέρνησης που κινείται σε αντιμεταρρυθμιστική κατεύθυνση, συνεχίζοντας, όπου μπορεί, τις πελατειακές πρακτικές του παρελθόντος; Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι, στην παρούσα φάση, δεν υπάρχει εναλλακτική, και ότι η παρουσία του Γ. Στουρνάρα στο Υπουργείο Οικονομικών αποτελεί εγγύηση σταθερότητας, σχεδόν επιβίωσης. Αν όμως η κυβέρνηση θέλει πραγματικά να...

τ ου Δημήτρη Σκάλκου από την  Αthens Voice Σε πρόσφατη συνεδρίαση  της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έκανε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρατήρηση, συγκρίνοντας τον μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας με την αντίστοιχη κατάσταση στην οποία βρέθηκαν οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ αμέσως μετά την κατάρρευση του σοβιετικού πολιτικού οικοδομήματος. Πραγματικά, το πολιτικό μας σύστημα βρίσκεται μπροστά στην πρόκληση να αντιστοιχήσει θεσμούς, πρακτικές και αντιλήψεις με τη σύγχρονη πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα τιτάνιο έργο , το οποίο ξεπερνά τις απαιτήσεις ενός ομολογουμένως δρακόντειου προγράμματος προσαρμογής. Ουσιαστικά, η Ελλάδα καλείται να αλλάξει το «παράδειγμα» λειτουργίας της, το οποίο κυριάρχησε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου και οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα. Ένα παράδειγμα που προσάρμοσε σταδιακά θεσμούς, συμπερ...

του Αρίστου Δοξιάδη από το protagon Ο Αρίστος Δοξιάδης γράφει τέσσερα κείμενα για το μεγάλο θέμα που δεν συζητάμε σε αυτή την εκλογική μάχη: τις μεταρρυθμίσεις. Σήμερα γράφει για τη δημόσια διοίκηση, την Τετάρτη για το κοινωνικό κράτος, την Παρασκευή για την ανάπτυξη. Την Δευτέρα θα κλείσει με τις προτάσεις του για την ψήφο. Φωνάζουν, διχάζουν  και αλλάζουν βαρειές κουβέντες τα κόμματα σε τούτο τον εκλογικό αγώνα, αλλά αν πιστέψουμε τα λόγια τους συμπίπτουν σε μερικούς μεγάλους στόχους: έντιμη και αποτελεσματική διοίκηση, κοινωνική αλληλεγγύη, ανάπτυξη. Ποιός λέει όχι σε αυτά; Συμπίπτουν, αριστεροί και δεξιοί, μεταρρυθμιστές και αντι-μνημονιακοί (για να μην πω μνημονιακοί και αντι-μεταρρυθμιστές και στεναχωρήσω). Διαφέρουν στον τρόπο. Άλλοι ζητάν αλλαγή προσώπων, άλλοι ψάχνουν περισσότερους πόρους, άλλοι προτάσσουν μεταρρυθμίσεις. Από αυτά τα τρία (πρόσωπα, πόροι, μεταρρυθμίσεις) το τρίτο έχει μακροπρόθεσμα την πιο μεγάλη σημασία  -- ποιές θα είναι και αν θα γίνουν....

Ο περιορισμός των δαπανών δεν είναι μόνο μαχαίρι στις χαμηλές συντάξεις και τους μισθούς. Είναι και μεταρρυθμίσεις, δηλαδή εξορθολογισμός παντού και περιορισμός εκεί που πρέπει. Αλλά δεν τις βλέπουμε ακόμα. (leo)  του Πάσχου Μανδραβέλη Και αυτή η κυβέρνηση μοιάζει πρόθυμη να περικόψει τους μισθούς και τις συντάξεις πραγματικών ανθρώπων, παρά να περικόψει τις δαπάνες συντήρησης διάφορων δομών. Oλα δείχνουν ότι οι ένστολοι έχουν ειδική ευαισθησία στις περικοπές και η κυβέρνηση προσανατολίζεται να επιβαρύνει όλους τους άλλους -ειδικά τους συνταξιούχους- για την αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή· ασχέτως αν και αυτή η υποχώρηση δημιουργεί τον ηθικό κίνδυνο να παραμείνουν ανέπαφα και τα άλλα ειδικά μισθολόγια. Ας θεωρήσουμε, όμως, ότι οι μισθοί των αξιωματικών πρέπει να παραμείνουν ως έχουν. Με την πληθώρα στρατηγών, ταξίαρχων -έχουμε περισσότερους από τον αμερικανικό στρατό- τι θα γίνει; Υπάρχει κάποιο σχέδιο για να εξοικονομηθούν από εκεί τουλάχιστον...

του Λεωνίδα Καστανά από τη Μεταρρύθμιση Γράφουμε, διαβάζουμε, ανεβάζουμε και πάλι γράφουμε…. Και τι βγαίνει; Η πατρίδα δεν θέλει να αλλάξει, το κοινό δεν θέλει να αλλάξει, η πλειοψηφία δεν …Δεν είναι θέμα πολιτικού συστήματος, συντεχνιών, καστών. Το ακούς, το βλέπεις, το πιάνεις, κυκλοφορεί στο δρόμο, χώνεται στα σπίτια, καπνίζει στα καφενεία. Θα πάμε έτσι, όπως πριν, καμιά καταστροφή, καμιά πραγματικότητα δεν θα μας αλλάξει. Είναι εντυπωσιακό ότι, ενώ οι εκλογές τελείωσαν, τα πολιτικά κόμματα συνεχίζουν να κάνουν προεκλογική εκστρατεία, μέσα αλλά και έξω από τη χώρα. Το κάθε κόμμα είχε ένα πακέτο με το οποίο προσπαθούσε να προσελκύσει ψηφοφόρους. Τα πακέτα αυτά έχουν ξέρετε μια απέχθεια προς την πραγματικότητα, προς τους αριθμούς. Έχουν και ένα βολονταρισμό, «εμείς το λέμε», «δεσμευόμαστε», «θα το κάνουμε», «δώστε μας την εντολή». Γιατί αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως κάτι το αφηρημένο και υπερβατικό, κάτι που δεν χρήζει εξισώσεων και αποδείξεων. Μετά σχηματίζεται κυβέ...