Μετά την εφτάρα
του Tonchev Plamen Δεν φιλοδοξώ να προσθέσω κάτι καινούριο στην οργιώδη συζήτηση που αναπτύσσεται μετά το απίστευτο 7:1 της Γερμανίας επί της Βραζιλιάς. Γράφω αυτές τις αράδες περισσότερο για δική μου εκτόνωση και επειδή διαισθάνομαι ότι πρόκειται για ένα ιστορικής σημασίας γεγονός. Στον χθεσινό αγώνα υποστήριζα τη Γερμανία και πανηγύριζα – μέχρι το 3:0. Μετά έτριβα τα μάτια μου και το δεύτερο ημίχρονο κράταγα το κεφάλι μου... Χάρηκα με τη νίκη των Γερμανών και στεναχωρέθηκα με τον διασυρμό των Βραζιλιάνων. Και προσπαθούσα να καταλάβω πώς συνέβη αυτό το μέχρι χθες αδιανόητο πράγμα. Στο καθαρά αγωνιστικό μέρος, η απομυθοποίηση της εθνικής Βραζιλίας ξεκίνησε πολύ πριν τη συντριβή από τη Γερμανία. Ήδη από τη φάση των ομίλων φάνηκε ότι αυτή η Βραζιλία είναι η χειρότερη όλων των εποχών. Ενδεικτικά και μόνο, είχε έναν περιορισμένων ικανοτήτων σέντερ φορ, τον Φρεντ, που κανείς δεν κατάλαβε γιατί επελέγη. Ο Όσκαρ είχε κάποιες εκλάμψεις, αλλά δεν φτάνει με τίποτα το Ζίκο, το Σώκρα...