μη μαδας τη μαργαριτα

από το fb Ναρκισσισμός τσέπης, κουτσομπολιό της ανηδονικής μιζέριας, αναρτησιοεξάρτηση, likισμός, ψευδείς εμπειρίες φιλανθρωπίας, γνώμες να πέφτουν σαν το χαλάζι, μικροπρέπειες και αγωνίες αναγνώρισης από το "κοινό μας", "αγαπουλίνια" και σοβαροφανείς χαιρετισμοί... Αυτές είναι ορισμένες παγιωμένες απολήξεις της φεισμπουκικής καθημερινής τριβής- υπάρχουν και οι φωτεινές και εμπνευσμένες ώρες του δεν είναι όμως της παρούσης. Πολλά τα θραύσματα κατακερματισμένων εαυτών, ομοιωμάτων μιας α τομικής ισχύος που έχει χαθεί, άπειρο το υλικό για την εποχή των ρευστών συναισθημάτων και των αποσαρθρωμένων νοοτροπιακών κανόνων.  Είναι συνήθως δύσκολο να εξαχθούν συμπεράσματα γενικής ισχύος για την κοινωνία απ' αυτό το πλήθος πληροφοριών. Σχεδόν αδύνατον. Και η ιδέα του σύνθετου εαυτού, των πολλαπλών έσω-ταυτοτήτων, που αβίαστα προκύπτει, παραμένει γνωστικά φτωχή.   Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που το θυμικό εκφράζεται χωρίς όρια, χωρίς φίλτρο κοι...

από τη σελίδα του στο fb Ο Παρασκευόπουλος δεν είναι ούτε ανθρωπάκι, ούτε ασήμαντος επιστήμονας. Και δεν ανήκει στον λαμογιακό εσμό εκείνων που παρασιτούν πάνω στο πανεπιστήμιο.  Οι ιδέες του είναι το θέμα. Η ιδεολογική οργάνωση του τρόπου που βλέπει το έγκλημα και την κοινωνία. Η ρουσσωική του ανθρωπολογία και η κοινωνιολογική δικαιολόγηση που αυτή προσφέρει στο έγκλημα, η φαντασίωση ότι η εξουσία και η άδικη κοινωνία παράγει το έγκλημα - ένα έγκλημα που για την σύλληψη αυτή είναι πάντοτε υπερκατα σκευασμένο από την επικοινωνιακή στρατηγική των ΜΜΕ και τον εκφοβισμό εκείνον που προάγει μια (δήθεν) φοβισμένη κοινωνία- είναι το επίδικο ζήτημα. Ο αντι-αυταρχισμός και η αντι-κατασταλτική εγκληματολογία του '70, ο έσχατος ανθρωπινοδικαιωματισμός χωρίς όρια και κοινωνικούς συνυπολογισμούς, αυτά είναι που παράγουν τα τραγικά δολοφονικά αποτελέσματα που βλέπουμε. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια άτυπη αντι-καπιταλιστική εμμονή που μεταφέρει το υποκείμενο της ιστορίας...

ο Παναγής Παναγιωτόπουλος από το fb. Πύρρος Δήμας: ο μετανάστης με ελπίδα, ο ταξικός αποστάτης Τα ελατήρια των επιθέσεων που δέχεται ο Πύρρος Δήμας είναι πολλά. 1. Ομολογείται από τους υβριστές του ότι φταίει η πολιτική του συμμετοχή στο ΠΑΣΟΚ και στην προηγούμενη κυβερνητική πλειοψηφία. 2. Αρκετοί πιστεύουν ότι στο πρόσωπό του αναπαράγεται η εχθροπάθεια και η εμφυλιοπολεμική λογική των δήθεν συμπαγών ταυτοτήτων της δημοψηφισματικής παρωδίας του 2015. 3. Υπάρχει ακόμη η μνήμη της σωματικής του διαθεσιμότητας μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής όταν ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής κινήθηκε επιθετικά προς άλλον βουλευτή, τις ένδοξες εποχές της αντιμνημονιακής ενότητας. 4. Νομίζω ακόμα πως οι επιθέσεις αυτές πρέπει να συνδεθούν με την αμηχανία που προκάλεσαν τα ελληνικά μετάλλια στους Ολυμπιακούς του Ριο, η ταυτότητα των αθλημάτων, η συμπεριφορά και η ρητορική των ολυμπιονικών. Ακόμα, όπως διάβασα σε φίλο ( Kavallierakis ), είναι μια έμμεση προει...

Από το ΒΗΜΑ Από το 2010 που το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε, γινόμαστε κάθε καλοκαίρι μάρτυρες ενός διαγωνισμού ηθικολογίας και αντικαταναλωτισμού. «Δεν υπάρχει κρίση» λένε πολλοί όταν αδειάζει για λίγο η Αθήνα και όταν σχηματίζονται ουρές στους δρόμους που οδηγούν τους Θεσσαλονικείς στη Χαλκιδική. Αυτό είναι το ελαφρύ πυροβολικό, ο πικρόχολος και αμήχανος σχολιασμός ο οποίος άλλοτε γίνεται ευτελής ψυχο-κοινωνιολογία, άλλοτε δικαιώνει τη φυλετική ροπή του έθνους των Ζορμπάδων προς το γλέντι. «Ζουν σαν να μην υπάρχει αύριο» λένε οι πρώτοι για να εξηγήσουν γιατί μια μέση ελληνική οικογένεια θέλει να στήσει στα λίγα τετραγωνικά πέριξ της ομπρέλας μια καταναλωτική επικράτεια φρέντο, κοκτέιλ, παραθαλάσσια σκηνή γαστριμαργίας, γιατί παράγει άπειρες ποζαριστές φωτογραφίες που ποστάρονται ως άλλο ντεφιλέ καινούργιων μαγιό, τατού και νυχιών arc en ciel - περίεργα πράγματα, ε; Οι άλλοι θα σχετικοποιήσουν αυτές τις παραμέτρους μιλώντας αφηρημένα για τη μαγική ικανότητα να μην υποτασσόμαστ...

Σχόλιο Μ:  Στην περίπτωση των δολοφόνων της 17 Νοέμβρη η δικαιοσύνη έτρεξε ως όφειλε και δεν αποφυλακίστηκε κανένας λόγω 18μηνου. Και ορθώς. Στην περίπτωση του Ρουπακιά η δικαιοσύνη έχασε ταχύτητα σε μια παρόμοια δολοφονία με πολιτικό μανδύα. Γιατί; Μήπως γιατί η ΧΑ διαβάζεται ως ακραίο καταφύγιο αντιμνημονιασμού και αντισυστημικότητας που λέει και ο Π. Παναγιωτόπουλος ακριβώς από κάτω; Μην κρυβόμαστε όμως τόσο πολύ γιατί η υποκρισία όταν διαρκεί πολύ γίνεται παθολογική αυτοπαγίδευση στο ψέμα.  Η Χρυσή Αυγή είναι πρωτίστως πολιτικό θέμα, που όφειλε να λάβει και πολιτειακά χαρακτηριστικά εάν υπήρχε η βούληση των αντιπάλων της να την αντιμετωπίζουν. Το Πολίτευμα θα έφτανε στο ελαστικό όριο του ενδεχομένως αλλά θα είχε προστατευτεί η ιστορική του προοπτική. Η δημοκρατία λοιπόν δεν θεώρησε την Χρυσή Αυγή εχθρό της και συνεπώς δεν την πολέμησε- παρά μόνον στο δ ιάστημα που ακολούθησε την δολοφονία Φύσσα και αυτό με αμφισβήτηση από μέρος της τότε κυβέρνησης - η οποία όμως...

"Ποιος γνωρίζει τι συμβολίζει το μούσι ενός χίπστερ στην Αγία Ειρήνη; Σίγουρα όχι τη ρεβάνς του Βελουχιώτη." Ένα θαυμάσιο κείμενο του φίλου μου Παναγή, για την ελληνική κοινωνία του σήμερα και τις εσωτερικές της αποκλίσεις και διαιρέσεις του Παναγή Παναγιωτόπουλου Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια έχει λοιδορηθεί έξωθεν και έσωθεν και έχει μαστιγωθεί όσο καμία άλλη. Το έκαναν ο διεθνής Τύπος αλλά και η γερμανική κυβέρνηση. Ακούστηκε από τα χείλη των θεσμικών πιστωτών μας και ενισχύθηκε από τους εγχώριους δημοσιολογούντες, τους ζηλωτές μιας επείγουσας κοινωνικής αναμόρφωσης: η κοινωνία μας δεν είναι Κοινωνία μα πλέγμα αρχαϊκών πολιτισμικών έξεων, ιστορικό ρίζωμα οθωμανικής αδράνειας, άτυπος θύλακος ανομίας, χρήστης κανιβαλιστικών προνομίων, ατελείωτος πελατειακός ιστός που βαμπιρίζει τα παιδιά του. Επί πέντε χρόνια επιβάλλεται αυτή η ρητορική καταδίκη της ίδιας της ζωής μας, της σάρκινης καθημερινότητας και του ηθικού μας ορίζοντα. Ετσι, ένα μεγάλο μέρος...

Πρωινό σημείωμα για την πραγματιστική γείωση της χαμένης άνοιξης. του Παναγή Παναγιωτόπουλου Ο Σταθάκης και ο Τσακαλώτος χρησιμοποιύνται από τους μετρημένους κάπως και εγγράμματους φίλους του Σύριζα ως φωτεινά παραδέιγματα σοβαρότητας και ρεαλισμού όταν τύχει σε κάποια κουβέντα να σπάσει ο πάγος και να γίνει δημιουργική ανταλλαγή απόψεων και αγωνίας. Ο Τσακαλώτος δεν μου είναι συμπαθής παρότι δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Δεν με πείθει η περιγραφή του για την κρίση, με ενοχλεί ιδιαίτερα η κομμουνιστική του επίκληση κάθε τρεις και λίγο αλλά αυτό είναι επειδή με ενοχλεί η κομμουνιστική προοπτική της χώρας, γελάω πικρά όταν τον θυμάμαι στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματός του να λεει οτι το κόμμα του δεν πρέπει να ασχολείται με τον κυβερνητισμό και να φωνάζει "πίσω στις Σκουριές σύντροφοι" (αλήθεια τι απέγιναν αυτές; αντιμετωπίζεται το οικολογικό πρόβλημα εκεί τώρα;). Νομίζω ότι ότι δεν είναι κάποια τυχαία περίπτωση ή κάποιος ανόητος άνθρωπος. Αντιθέτως ο Σταθάκης μου ...

Έχει δίκιο ο φίλος μου ο Παναγής. Σήμερα η δημοκρατική πολιτεία εκπροσώπησε τον πολλαπλό εαυτό μας ως όφειλε. Και το αισθανόμαστε καλά αυτό, μας ποτίζει, το απολαμβάνουμε. Με όλα τα "σου" και "μου" που εκστομίζει ο καθένας λόγω πολιτικής τοποθέτησης. Το έθνος συντονίζεται με την ιστορική αξία της στιγμής και πάλλεται με μέγιστο πλάτος. Παναγής Παναγιωτόπουλος από τη Μεταρρύθμιση Η ελληνική κοινωνία έχει λοιδορηθεί πολλαπλώς τα τελευταία χρόνια- τα πιο δύσκολα χρόνια της. Έχει υβριστεί. Το ίδιο και η δημοκρατία, η ατομικότητα, η ζωή των ανθρώπων, το μυαλό τους, η δράση τους, οι αγωνίες μας, η προσπάθεια, ο κόπος, η επίμονη και παράδοξη ευρωπαϊκότητα μας, η μεταπολίτευση, οι έρωτές μας και οι λύπες μας, όλα όσα μας συγκροτούν ως ζωντανούς νοήμονες επιθυμούντες πολίτες. Το έκαναν συντηρητικοί και αριστεροί ηθικολόγοι, το έκαναν ευρωπαίοι δύσθυμοι και ενίοτε βάναυσοι σύμμαχοι. Μαζί με αυτούς που τρία χρόνια τώρα δεν πίστευαν ότι δικαιούμαστε να υπάρχουμε ω...

Παναγής Παναγιωτόπουλος από τα ΝΕΑ Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ξύπνησε τις δημοκρατικές δυνάμεις Η φρικτή δολοφονία του συμπολίτη Παύλου Φύσσα από απόσπασμα θανάτου της Χρυσής Αυγής δίπλωσε τον χρόνο, τσαλάκωσε τις επιφάνειες πάνω στις οποίες γλιστρούσαμε ανόητα. Ως αυθεντικό γεγονός ιστορικής σημασίας, η δολοφονία διέσπασε τη μολυσματική αδιαφορία των θεσμών, των κομμάτων, των ελίτ απέναντι στους κινδύνους που διατρέχει η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία του πλουραλισμού και των ελεύθερων εκλογών, όπως ορίζεται από το Σύνταγμα. Πολίτευμα που απειλείται κατʼ αρχήν από τη δράση και την οργανωτική δομή της Χρυσής Αυγής αλλά και από το υποτιμημένο ενδεχόμενο εξωθεσμικών επεμβάσεων, στην περίπτωση που η δημοκρατική πολιτεία δεν καταφέρει να απενεργοποιήσει πιθανούς αυτόκλητους εκδικητές και άλλους τιμωρούς αν θελήσουν να επιδιώξουν τους δικούς τους σκοπούς μέσα από τη βία και την εχθρότητα. Μαζί όμως με το πολίτευμα απειλούνται η ελεύθερη οικονομία και η εμπεδωμένη σ...

Συμβολικές χρήσεις του ριζοσπαστισμού στη Μεταπολίτευση Παναγής Παναγιωτόπουλος από τη Μεταρρύθμιση (Η ομιλία στο συνέδριο του ΙΣΤΑΜΕ) Η ιδιορρυθμία της Ελλάδας του ’80 όπως αυτή εκφράστηκε ηγεμονικά από το Πασοκ στην εξουσία, έχει μελετηθεί, αναλυθεί, συζητιέται σήμερα στην συγκυρία της χρεοκοπίας. Για άλλους είναι η επάρατη φάση της μεταπολίτευσης, της οποίας οι μεταστάσεις απέβησαν μοιραίες το 2010˙ για άλλους είναι η χρυσή εποχή του αναίμακτου ριζοσπαστισμού. Θα έλεγα του δωρεάν σοσιαλισμού και κάποιας εθνικής και πολιτικής ταχυδακτυλουργίας, που μπορεί με την δύναμη της απόφασης και την λαϊκή στήριξη να επαναληφθεί. Στην πλούσια πάντως βιβλιογραφία, στη γνώση που προσφέρει η έρευνα και ο πολιτικός αναστοχασμός για την περίοδο, θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να προσθέσουμε την αξία ενός πολύ σημαντικού πολιτισμικού προϊόντος. Αναφέρομαι στην κορυφαία κωμωδία του ελληνικού κινηματογράφου των τελευταίων δεκαετιών, την ταινία «Βίος και πολιτεία» του Νίκου Περράκη. Μια ...

Παναγής Παναγιωτόπουλος από τα ΝΕΑ Η ριζοσπαστική Αριστερά νομίζει ότι η πραγματικότητα στριμώχνεται στα μέτρα τής υπο-μαρξίζουσας κοινωνιολογίας της. Οι πεινασμένοι εξεγείρονται, οι χορτάτοι πείθονται ότι πεινούν και μαζί επαναστατούν για να «κοινωνικοποιήσουν εξαγωγικές επιχειρήσεις», να τιμωρήσουν τους νεογερμανoτσολιάδες, να απολαύσουν την ανταλλακτική οικονομία και τη λαϊκή εξουσία. Λίγος αντισυστημισμός ακόμα και ο λαός θα εγκαταλείψει τον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, τον αλλοτριωτικό καπιταλιστικό τρόπο ζωής, για να χαρεί την πλήρη δημοκρατία και τις καινοφανείς ελευθερίες που θα του διαθέσουν οι κοινότητες αλληλεγγύης. Σ ε αυτή τη νεοκομμουνιστική σύλληψη της ελληνικής κοινωνίας του 2013 μπορείς να αντιπαρατεθείς προβάλλοντας τη διαφωτιστική παράδοση του κοινωνικού συμβολαίου, την ορθολογική δυναμική του εμπορίου ή να ξαναθυμίσεις τις τραγωδίες της κοινοκτημοσύνης του 20ού αιώνα. Τίποτα τέτοιο δεν είναι ωστόσο αναγκαίο. Απέναντι στην επαναστατική υπόσχεση στέκεται μια ...