μη μαδας τη μαργαριτα

Το 2005 (όρε μάνα μου κάτι πάρτι) ένας συνοικιακός έμπορος ειδών υγιεινής επαίρονταν ότι ακόμα και αν οι δουλειές του πάτωναν το 4όροφο ιδιόκτητο κατάστημά του σε αθηναϊκό προάστιο κόστιζε 1 μύριο ευρώ που τούφταναν για να ζήσει αυτός και η οικογένειά του τρεις ζωές καθήμενοι. Όταν εγώ, ο φτωχός φυσικός του είπα ότι και οι αξίες των ακινήτων υπόκεινται σε αυξομειώσεις, όπως και οι τιμές των μετοχών με χτύπησε πατρικά στην πλάτη και χαμογέλασε. Μόνο μαλάκα δεν με είπε, από έξω του. Γιατί απομέσα του με είπε. Μαζί του φυσικά συμφωνούσε και όλη η επιχειρηματική παρέα εκείνης της βραδιάς. Πήγαινε ο άλλος στην τράπεζα να πάρει ένα δάνειο 200 χιλιάρικα να το κολλήσει σε άλλα 100 που είχε για να αγοράσει 100 τμ κάπου βόρεια, να βάλει την οικογένειά του. Αυτός και η σύζυγος εργάζονταν καλά στον ιδιωτικό τομέα και καθάριζαν 4000 μηνιαίως «ααβάδιστα». Δάνειο για ξέρω γω άπειρα χρόνια με ένα 400άρι το μήνα χαλαρά. Μπορούσαν. Ο παντογνώστης τραπεζικός - πωλητής δανείων προσπαθούσε να ...

  100 χρόνια τώρα η αριστερά χτίζει επιμελώς   το ηθικόν της πλεονέκτημα και η δεξιά αμελώς το ηθικό της μειονέκτημα. Δεν θα αλλάξουν αυτά τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη. Σε όλο τον δυτικό μεταπολεμικό κόσμο οι συνεργάτες των Γερμανών ναζιστών - κατακτητών έπεσαν στα μαλάκα, αν αναλογιστεί κανείς ότι ολόκληρες χώρες, λέγε με Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ιταλία,   Νορβηγία κλπ συνεργάστηκαν ανοικτά και επισήμως με τον άξονα. Στην Ελλάδα μάλιστα στον τοίχο στήθηκαν όχι οι συνεργάτες αλλά όσοι πολέμησαν τον κατακτητή και μόνο με την υπόνοια ότι ήσαν κομμουνιστές. Αυτό η συλλογική ευρωπαϊκή μνήμη το ξέρει και ας μη το έκανε ποτέ θέμα εμφανώς. Και δικαίως το ξέρει.   Την ίδια στιγμή στην ανατολική Ευρώπη καθαρίζονταν από τους σοβιετικούς όσοι και όσες υπήρχε πιθανότητα να αντισταθούν στο νέο κατακτητή, δηλαδή το Ρώσο. Είτε πολέμησαν είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Αλλά αυτό πέρασε στο ντούκου. Γιατί το άλλο ήταν πιο ισχυρό. Το τείχος έπεσε, ο σοσιαλισμός...

Η τρομοκρατία λατρεύτηκε στην Ελλάδα, με έμφαση, την εποχή της αστακομακαρονάδας. Μόλις τέλειωσαν τα αντάρτικα στις ταβέρνες. Δεν είναι τέκνο της κρίσης. Είναι τέκνο της δανεικής ευδαιμονίας. Λατρεύτηκε από πολίτες όλου του πολιτικού φάσματος ειδικά βέβαια της ευρύτερης αριστεράς μιας και οι πιστολέρο καθάριζαν στο όνομα αυτής και της παγκόσμιας επανάστασης. Είχαν τύψεις οι σύντροφοι που ήταν βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια μες τη «σάλτσα» και νόμιζαν ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες τους αν δηλώσουν θαυμαστές της «ένοπλης αριστεράς». Μετά σκούπιζαν τη σάλτσα του αστακού από τα γένια τους, όχι την άλλη βέβαια. Την εποχή εκείνη που άλλοι αγνοείτε και άλλοι «ξεχνάτε» και μόνο η ιδέα ότι κάποιος μεγαλόσχημος πασόκος ήταν ο αρχηγός της οργάνωσης σκορπούσε ρίγη ενθουσιασμού και προκαλούσε πολλαπλούς οργασμούς ανά την επικράτεια.  Όταν αποκαλύφθηκε ότι το κόλπο τόχε στήσει ο μελισσοκόμος, ο "καθηγητής" (μαϊμού, ούτε καν αυθεντικός)  με τα παιδιά της παπαδιάς ξενέρωσαν βέβαια ...

Μπορεί το facebook να ασχολείται στη σχόλη του με τις δηλώσεις φύλου, τις παρελάσεις, το δράμα του Αμίρ και ότι άλλο έχει η κυβερνητική ατζέντα  αλλά η ζωή εκεί έξω θέτει άλλα σοβαρότερα προβλήματα για τα οποία οι προτάσεις είναι ασαφείς και οι λύσεις σπάνιες. Το ζήτημα της παραγωγής άρα και της ανεργίας γλιστράει και χάνεται, η φορολογία πέφτει βαριά επί δικαίων και αδίκων, ο κόσμος αγκομαχά μέσα στην ακρίβεια που έχει ήδη ανακάμψει και η κοινωνία των πολιτών σκυφτή, παραδομένη, καρτερική ξοδεύεται στην καθημερινότητα και περιμένει. Τι; Ποιος ξέρει; Τα δράμα των προσφύγων και των μεταναστών έχει πια περάσει στα ψιλά, η βία και η ανομία απλώνονται και καταλαμβάνουν το ζωτικό μας χώρο, η Αθήνα καθίσταται σταδιακά αλλά με πρόθεση άσχημη και αβίωτη πόλη. Απ’ ότι φαίνεται οι λύσεις θα δοθούν από την ίδια τη ζωή. Η Ελλάδα θα αλλάξει όχι από κάποιες επιλογές του πολιτικού συστήματος αλλά από την ίδια τη ζωή. Κάποια στιγμή η κατάρρευση του κράτους θα γίνει εμφανής και όλα αυτά που ...

Ποτέ άλλοτε οι παρελάσεις δεν είχαν τόσο πολιτικό σουξέ. Αδιάφορα περνούσαν σχεδόν για όλους. Στις μέρες μας κάτι τα μίνι των κορασίδων, κάτι οι εντυπωσιακές δασκάλες, κάτι τα αγανακτισμένα φασιστοειδή τις έκαναν «γεγονότα». Έτσι υποχωρεί και κείνο το παλιό αίτημα να καταργηθούν. Γιατί σ’ αυτές ο καθένας μας βρίσκει αυτό που πάντοτε ποθούσε. Φυσικά ούτε οι δασκάλες ούτε τα μίνι έχουν κάτι το μεμπτό και το ανάρμοστο. Όποιος θέλει να σκανδαλιστεί είναι δικαίωμά του και ας μείνει με το σκάνδαλο.. Οι μούτζες όμως και τα κρωξίματα κατά των επισήμων είναι αχαρακτήριστα ή μάλλον χαρακτηρίζουν αυτούς που τα πραγματοποιούν. Ανάρμοστες προσπάθειες εθνολαϊκιστών να έρθουν στον αφρό που όμως απεδείχθησαν αποτελεσματικές στο παρελθόν. Το γεγονός ότι σήμερα πολλοί εξ αυτών βρέθηκαν στη θέση των επισήμων και απήλαυσαν παρέλαση ας είναι μάθημα γι αυτήν την έρμη κοινωνία. Ας καταλάβει επιτέλους ότι το πρόβλημά μας είναι πολύπλοκο δυσεπίλυτο και θέλει σοβαρούς λύτες. Πιο σοβαρούς από τους αγανακ...

Ο φίλος μου Ευθύμης Δημόπουλος είχε διαβάσει κάπου ότι παλιά πολύ παλιά ο αείμνηστος Αλέκος Σακελλάριος και η παρέα του είχαν κατασκευάσει ένα κώδικα επικοινωνίας για να κάνουν πλάκα στο γκαρσόνι της ταβέρνας της οποίας ήταν τακτικοί θαμώνες. Ο κώδικας είχε το όνομα «σουσπασό». Η ιδέα ήταν να μετατρέπουν το ρήμα της πρότασης  σε όνομα και το όνομα σε ρήμα. Του στυλ: Γεμίζει η ταβέρνα= «ταβερνώνει το γεμιζί.» Η γυναίκα φεύγει= «Γυναικώνει το φευγί», Θέλω γλυκό= «γλυκώνει το θελί» και πάει λέγοντας. Παράγγελναν λοιπόν με αυτόν τον τρόπο. Αντί να πουν «φέρε μας μια κεφτέδες του έλεγαν «κεφτέδε μας το φερί» και ο δύστυχος σερβιτόρος τάπαιζε, ενώ αυτοί το διασκέδαζαν, χωρίς όμως να γελούν. Έτσι αυτός κατάλαβε ότι η παρέα μιλούσε κάπως έτσι και για να μπορεί να τους εξυπηρετεί έμαθε τον κώδικα και όχι μόνο τους έφερνε ακριβώς την παραγγελία αλλά τους μιλούσε με τον ίδιο τρόπο. Γιατί το θυμήθηκα; Διότι αφού οι υποψήφιοι ηγέτες της κεντροαριστεράς δεν θέλουν να μας πουν σε α...

της «μαργαρίτας» Γιατί όλα είναι χρήμα ακόμα και τα κλάματα Ο καπιταλισμός αγαπητοί μου έχει τον τρόπο να νικάει χωρίς να προσπαθήσει και πολύ. Τρανταχτό παράδειγμα η Καταλονία. Μόλις οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις άρχισαν να τα φορτώνουν για άλλες πολιτείες, ο θίασος των εθνικιστών βάρεσε υποχώρηση και κατέβηκε από το πάλκο της ανεξαρτησίας. Δυστυχώς κάποιοι αφελείς έβαλαν τα κλάματα γιατί έχασαν την ευκαιρία να νιώσουν επιτέλους «ελεύθεροι» και «ανεξάρτητοι». Γιατί όλα είναι χρήμα, ακόμα και τα κλάματα. Το χρέος της όμορφης αυτής επαρχίας της Ισπανίας είναι 77 δισεκατομμύρια Euro εκ των οποίων τα 52 στη Μαδρίτη που έβαλε το χέρι στην τσέπη και τη δάνεισε απλόχερα όταν αυτή δεν μπορούσε να βγει αυτόνομα στις αγορές.  Που να πάει ο Πουτσδαίμων ή όπως αλλιώς τον προφέρουν; Όπου και ο Καραμήτρος ή ο δικός μας.  Σε μια εποχή που στην Ευρώπη όλοι ψάχνουν συμμάχους και συσπειρώσεις μπας και βρουν τρόπο να αντιμετωπίσουν την Ανατολή, μια εθνικιστική μειοψηφία...

Ομαδική Παράκρουση, η δύναμη του λαϊκισμού Το σχόλιο της μαργαρίτας Ο Άγγελος Συρίγος έμεινε σχεδόν μόνος. Έχει την αμέριστη συμπαράσταση χιλιάδων συνανθρώπων μας, ιδιωτικά,  αλλά πολύ ολίγων δημόσια και ανοικτά, προς το παρόν. Προς τιμήν του ο ΠτΔ κ. Προκόπης Παυλόπουλος εξέφρασε δημόσια τη συμπάθεια και συμπαράστασή του. Δεν είναι κανένας φόβος που φυλάει τα έρημα. Απλά δεν είναι πρέπον στη χώρα αυτή να κάνεις παρατηρήσεις σε κάποιον που λερώνει έναν τοίχο με κάποιο «προοδευτικού» τύπου περιεχόμενο. Μόνο αυτό συμπάσχοντες.  Από την πάντα εύστοχη δημοσιογράφο Maria Kastrisianaki-guyton και τον τοίχο της στο facebook . Καταλονία Βγήκε ο πιονέρος της Ανεξαρτησίας, πρώην Πρόεδρος της Καταλονίας Artur Mas, ο απόλυτος υπεύθυνος για το μπάχαλο που δημιούργησε ο ίδιος, με το πρώτο Δημοψήφισμα το 2014 και τη ριζοσπαστικοποίηση με αισχρά ψέματα και υποσχέσεις, και δηλώνει ότι δεν είναι η κατάλληλη ώρα για Ανεξαρτησία. Ο παπατζής που υπόσχονταν ότι με την απ...

Ποιος νοιάζεται για την πατρίδα; Για την ανέχεια των περισσοτέρων κατοίκων της. Για τα καλύτερα παιδιά που φεύγουν προς αναζήτηση τύχης. Για τις επιχειρήσεις που μαραζώνουν όταν δεν κλείνουν. Για τα δημόσια σχολεία που υπολειτουργούν; Για τα νοσοκομεία; Για τη διεθνή απομόνωση της χώρας; Για τις αλλαγές που δεν γίνονται και δεν θα γίνουν ίσως ποτέ. Για τη φρίκη των προσφυγικών καταυλισμών. Για το φως που δεν φαίνεται από πουθενά; Νοιαζόμαστε εμείς οι απλοί πολίτες, εμείς που ζοριζόμαστε.  Νοιάζονται πολλοί γιατροί και  νοσηλευτές που μάχονται το θάνατο στο άθλιο περιβάλλον των δημόσιων νοσοκομείων. Πολλοί δάσκαλοι που βλέπουν την πολιτιστική παρακμή της νεολαίας μας. Πολλοί δημόσιοι λειτουργοί που καταλαβαίνουν ότι η χώρα αποσυντίθεται και οφείλουν να βάλουν μια πλάτη. Πολλοί ιδιωτικοί υπάλληλοι που τιμούν το επάγγελμά τους έστω κι αν το μεροκάματο είναι γλίσχρο. Εκείνα τα παιδιά που πάνω σε μηχανάκια παίζουν τη ζωή τους κυνηγώντας το έγκλημα που γιγαντώνεται. Αλλά...

Δεν φτιάχνει λένε ρεύμα ο Κυριάκος. Το ότι η ΝΔ προηγείται και αυτός ψηφίζεται ως ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός είναι θαύμα και δεν πρέπει να το λένε ούτε του παπά.   Θα πρέπει οι Έλληνες να βρίσκονται σε βαθιά μελαγχολία και μεγάλη απελπισία για να στρέφονται προς τον Κυριάκο. Ένα σοβαρό, μειλίχιο, φιλελεύθερο και ορθολογιστή πολιτικό της επάρατης Δεξιάς. Που λέγεται και Μητσοτάκης. Τέτοιον τύπο είχαν να δουν από την εποχή του Σημίτη, αν και οι εποχές είναι τελείως διαφορετικές και οι συγκρίσεις μάλλον άστοχες. Το Σημίτη τον σιχαίνονταν αλλά μοίραζε χρήμα και τον ανέχονταν. Ο Κυριάκος ως τύπος τους ανακατεύει το στομάχι, χρήμα δεν έχει να μοιράσει και τους λέει ότι πρέπει να δουλέψουν σοβαρά και οργανωμένα. Σα να τους στέλνει δηλαδή στην κόλαση. Πραγματικά είναι θαύμα. Αλλά 7 χρόνια κρίσης τους έχουν κάνει και βλέπουν παραισθήσεις. Ευτυχώς  για μας μέσα σ αυτές βλέπουν και τον Κυριάκο ως λύση. Ακούω συχνά να κατηγορούν το Σαμαρά ως λαϊκιστή αντιμνημονια...

Το ελληνικό ζήτημα των ημερών δεν είναι απλά να ηττηθούν οι Συριζανέλ που μας ταλαιπωρούν και από τη θέση του οδηγού. Το ζήτημα είναι να ηττηθεί η ιδεολογία που τρώει τα σωθικά της χώρας και έχει επιμολύνει σύσσωμη την κοινωνία και το πολιτικό της σύστημα. Να ηττηθεί ο ελληνοκεντρικός κομμουνισμός με λεφτά. Τις δεκαετίες 50 και 60 ζούμε στο σκληρό κράτος της δεξιάς. Οι νικητές του εμφυλίου επιβάλλουν ολοκληρωτικά την εθνικιστική ιδεολογία και την αναπαράγουν με πυγμή. Ο χριστιανικός ελληνοκεντρισμός συνεπικουρούμενος από την Εκκλησία ηγεμονεύει ως αντίπαλο δέος του σοσιαλιστικού κινδύνου αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο το διεθνές ψυχροπολεμικό κλίμα. Παραδοσιακός αντικομμουνισμός, παλάτι, βία, νοθεία και τρομοκρατία, εκτοπίσεις, λογοκρισία συνθέτουν το σκηνικό της πολιτικής ζωής της χώρας. Παράλληλα όμως η ανάγκη ανασυγκρότησης επί των ερείπιων του πολέμου και του διχασμού επιβάλλουν την οικονομική ανάπτυξη. Αυτή συντελείται μέσω της αμερικάνικης βοήθειας και της ενίσχ...