μη μαδας τη μαργαριτα

Άννα Δαμιανίδη από Protagon Είδα αυτό το βίντεο με τις φοιτήτριες που βρίζουν τον καθηγητή τους, πρόεδρος της Σχολής τους είναι μάλιστα, κάθεται αμίλητος σε μια θέση αμφιθεάτρου ανάμεσά τους... Περιμένεις κάτι να πει, δεν λέει τίποτε. Δεν θα έπρεπε, μου είπε μια γνωστή μου καθηγήτρια, θα ήταν επικίνδυνο να μιλήσει, μπορεί να τον χτυπούσαν... Έχει συμβεί να χτυπήσουν καθηγητές αν τολμήσουν να τους πάνε κόντρα. Δεν μιλάει, λοιπόν, ο καθηγητής και οι μικρές από πάνω του τον βρίζουν, αφρίζουν, φωνάζουν, ψάχνουν να βρουν τις λέξεις. "Σκατά", λέει η νεαρή στο γκρο πλαν και την ικανοποιεί αρκετά, το ξαναλέει. "Σκατά, σκατά, σκατά, τα κάνατε όλα", διευκρινίζει. Η φωνή της ακούγεται υστερική, απωθητική, στρίγγλικη. Μια μικρή στρίγγλα που εκτίθεται με σιγουριά. Θα βρει υπερασπιστές, το ξέρει. Στο facebook που είδα το βίντεο μια γυναίκα είχε γράψει από κάτω το εξής σχόλιο: "Μα, σκεφτείτε πόση βία υφίστανται τα παιδιά και γίνονται βίαια!". Υφίστανται βί...

Της  Άννας Δαμιανίδη , www.protagon.gr, 18.9.12 Ακούω μια φράση κι αναρωτιέμαι αν ακούω καλά: «Θεωρούμε ότι αυτή η οργάνωση, (Χρυσή Αυγή) που η δράση της βρίσκεται έξω από τα όρια της νομιμότητας, δεν είναι μια τυχαία οργάνωση, αλλά είναι το μακρύ χέρι του συστήματος…» Απόσπασμα από το λόγο του Τσίπρα. Κάτι μου θυμίζει… α, ναι, το είδα προχτές γραμμένο σε κάποιο άρθρο. «Η Χρυσή Αυγή είναι συστημική». Δεν πρόκειται για ρητορικό σχήμα εν τη ρύμη του λόγου, αλλά για μια ιδέα που κυκλοφορεί και γράφεται, για ένα κλισέ περίπου αυτονόητο. Τι πάει να πει αυτό; Ποιανού συστήματος είναι μακρύ χέρι η ΧΑ; Υποθέτω ότι εννοούν το καπιταλιστικό σύστημα. Τι άλλο; Να εννοεί κάποιο άλλο σύστημα; Κάποιο μυστικό σύστημα που λειτουργεί εντός του φανερού συστήματος; Κάποιο σύστημα που δεν το αντιλαμβανόμαστε εμείς οι κοινοί θνητοί, το οποίο κρύβεται ύπουλα στους θεσμούς και τους νόμους κι όταν τα βρίσκει σκούρα βγάζει το μακρύ του χέρι για να σκεπάσει τη γύμνια του;...

της Άννας Δαμιανίδη από το Protagon Η Ευρώπη θα ενωθεί, ίσως. Το παλεύει από την εποχή των παγετώνων. Το 2005 πλησίαζε πολύ, νομίζαμε, αλλά οι γάλλοι είπαν όχι στο ευρωσύνταγμα επειδή δεν ήθελαν, λέει, ακριβώς εκείνη  την Ευρώπη. Τους φαινόταν πολύ καπιταλιστική. Δεν σκέφτηκαν ότι αν διευκόλυναν την ένωση θα μπορούσαν μετά να  αλλάξουν πολλά. Για τις διαφορές στις αποχρώσεις πέταξαν ολόκληρο τον πίνακα ζωγραφικής. Όχι, αλλιώς το λένε, «πέταξαν το μωρό μαζί με τα βρωμόνερα». Εδώ που τα λέμε δεν τους νοιάζει και πολύ τους Γάλλους. Είναι ταυτόχρονα στο Βορρά και στο κέντρο,  καρδιά της Ευρώπης. Αλίμονο σε κάτι νότιους ακραίους σαν εμάς. Τώρα πάλι κάτι κινείται δειλά, υπό την πίεση των οικονομικών εκτροχιασμών. Εμείς εδώ το βλέπουμε με το γνωστό μας στυλ, τι θα κερδίσουμε με την αναστάτωση αυτή; Θα βγουν καινούργια πακέτα, ή να τρομάξουμε καλύτερα ότι θα χάσουμε την εθνική μας κυριαρχία και ανεξαρτησία; Μα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για να γίνει η Ευρώπη πολιτι...

Δεν είναι μικρός ο θρίαμβος, είναι μεγάλος είναι τεράστιος είναι ένας θρίαμβος γεμάτος ελπίδα για τις κοινωνίες των ανθρώπων, που μάχονται και κερδίζουν. Τι να τους πουν των παιδιών οι δυσκολίες, τα μειονοτικά, η φτώχεια. Τι να της πει της δασκάλας τους, το νέο ή το παλιό σύστημα, τα βιβλία, τα αναλυτικά προγράμματα, το υπουργείο, οι θεωρίες. Εκεί μέσα στην αληθινή καθημερινή ζωή, εκεί στις λάσπες του δύσβατου δρόμου, εκεί είναι που δένεται τ΄ατσάλι. Πίσω κουφάλες και σας φάγαμε. Mπράβο Άννα που μας έφερες τέτοια νέα, μπράβο ( Leo) Ένας μικρός θρίαμβος της Άννας Δαμιανίδη από το protagon Το καλύτερο μου το 2011 ήταν το ταξίδι των τριών παιδιών από τα Πομακοχώρια στην Αθήνα. Δεν τα ξέρω τα παιδιά, και δεν τα συνάντησα. Την  ιστορία  την έμαθα συμπτωματικά, από μια φίλη μου που είναι καθηγήτρια  Μαθηματικών στο Γυμνάσιο της Σμίνθης. Χρόνια τώρα μας διηγείται τις εμπειρίες της από την καθημερινή μάχη που δίνουν με τις προκαταλήψεις, τη φτώχεια, τα στερεότυπα, το ...

Κανένα πολιτικό κόμμα και κανένας πολιτικός δεν τολμά να τους ακουμπήσει. Οι ιερές αγελάδες της χώρας. Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ. Όλοι τους χτυπούν φιλικά στην πλάτη τους σφίγγουν το χέρι. Χτες τους μάζεψαν τα ΜΑΤ, τους πήγαν μέσα, γιατί έκαναν κατάληψη σε δημόσιο ίδρυμα. Είναι κάτι, κάτι θετικό. (leo)  της 'Aννας Δαμιανίδη από το protagon Νέοι πολιτικοί γεννιούνται από τη βάση, από τους αγέρωχους συνδικαλιστές. Ας πούμε η ΔΕΗ τόσα χρόνια, πόσα χρόνια αλήθεια, πολλά μα πολλά χρόνια, κατέβαζε τους διακόπτες κάθε φορά που διεκδικούσε κάτι παραπάνω για τους μισθούς, τα επιδόματα και τα λοιπά βοηθήματα για μια καλύτερη ζωή του προσωπικού της. Δεν δικαιούνταν οι άνθρωποι να έχουν μια καλύτερη ζωή; Τη στιγμή που εργάζονταν στην καρδιά και στην ουσία της προόδου, εκεί που παράγεται και διανέμεται το ηλεκτρικό ρεύμα; Ποιος δεν τους καταλάβαινε όταν απεργούσαν κάθε τρεις και λίγο; Ποιος δεν καταλάβαινε και τη λάμψη, τη συναισθηματική επίδραση που είχε στις καρδιές μας η λέξη απεργί...