μη μαδας τη μαργαριτα

Ήταν πολλοί αυτοί που είχαν υποστηρίξει και προεκλογικά, ότι η αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου θα ήταν δυνατή, στο μέτρο που η ελληνική κυβέρνηση προχωρούσε σε μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο, είναι δεδομένο ότι ένα κράτος και μια κοινωνία που επί 100 χρόνια έμαθαν να δουλεύουν με έναν τρόπο, είναι αδύνατο να μεταρρυθμιστούν ριζικά από τη μια μέρα στην άλλη. Έστω και αν η κυβέρνηση έδειχνε τη μεγαλύτερη δυνατή διάθεση να αλλάξει τα πάντα. Και επειδή οι αλλαγές θα είναι αργές και επίπονες και γεμάτες συγκρούσεις, αυτό που απέμεινε είναι να ξεπεραστεί ο σκόπελος των 11,5 δις, με νέα περιοριστικά μέτρα. Τώρα, δίκαια ή άδικα, στοχευμένα ή οριζόντια, αυτή είναι μια άλλη συζήτηση που την κάναμε πριν λίγες μέρες. Οι περικοπές των δαπανών είναι το μοναδικό που μπορεί να κάνει αυτή η χώρα άμεσα, δυστυχώς. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι επενδύσεις, η αύξηση των εσόδων κλπ είναι για μας δύσκολα πράγματα. Θα γίνουν, αλλά θέλουν χρόνο. Συνεπώς, αν η Ευρώπη θέλει κρατήσει τη χώρα μας στην ΕΕ, ένας τρόπος ...

Του Σάκη Παπαθανασίου*   από την Ανανεωτική  Οι πολιτικές ελίτ των ισχυρών κρατών της Ευρωζώνης - εκτός από την προσήλωση τους στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και πολιτική - έχουν επιπλέον 3 σημαντικούς περιορισμούς: α) Διαθέτουν ένα κοινό νόμισμα - καυτή πατάτα το οποίο δε στηρίζεται σε μια οικονομία κοινού επιπέδου   και δεν διοικείται από μια ενιαία – συνεκτική πολιτική θέσπιση. β) Εκλέγονται μέσα από τις διαδικασίες των κρατών μελών και οι   τάσεις της κοινής   γνώμης αυτών επιδρούν σημαντικά στις επιλογές που κάνουν, δηλαδή ακόμη και αν ξέρουν που πρέπει να πάει το καράβι πρέπει πρώτα να πείσουν τους πελάτες και το πλήρωμα. γ) Λειτουργούν εντός μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας στην οποία λειτουργούν σημαντικοί παράγοντες εκτός της επιρροής τους και έχουν δεχθεί το αμερικανικό μοντέλο της  πρωτοκαθεδρίας του σύμπλεγματος   χρηματαγορών, μεγάλων τραπεζών και πολυεθνικών. Εγκλωβίζονται λοιπόν σε ένα «μι...