μη μαδας τη μαργαριτα

Από τον τοίχο του Σπύρου στο fb Θα μπορούσα πολλά να γράψω για το δικαίωμα στο θάνατο καθότι αποτέλεσε και το πεδίο της ερευνητικής μου εξειδίκευσης κατά τρόπο παράδοξο όμως μου είναι δύσκολο να το συνθέσω σε άρθρο με τρόπο ικανοποιητικό οπότε ας δούμε μερικά σχηματικά και εκλαϊκευμένα. 1.Τα άτομα που επιλέγουν να δώσουν ένα τέλος στη ζωή τους θέλουν με αυτό τον συμβολικό τρόπο να προασπίσουν τις αξίες που χαρακτήρισαν την ύπαρξη τους. Επιλέγουν τον χρόνο και το μέρος λαμβάνοντας μία αυτόνομη απόφαση προστ ατεύοντας την αξιοπρέπεια τους. Ο φόβος τους δεν είναι ο θάνατος αλλα μία ζωή χωρίς νόημα, μια διάρκεια πόνου, μία ροή ανυπόφορη.  2.Σε αυτές τις περιπτώσεις όταν η απόφαση είναι αποκλειστικά δική τους και δεν γίνεται υπό τα κράτος συγγενικής πίεσης παρουσιάζονται μπροστά στο νομικό και ιατρικό σύστημα ως οι απόλυτοι ικέτες που επιζητούν με σεβασμό το δικαίωμα στην επιλογή. 3.Τα προβλήματα που ανακύπτουν στις χώρες που απαγορεύεται η ευθανασία -για παράδειγμα στην Αγγλι...

Από το books Journal Εδώ και καιρό στη χώρα, ήδη από τις ιαχές του δραχμισμού, στο όνομα του λαού διαμεσολαβείται ο πιο ακραίος ελιτισμός. Και είναι πράγματι ελιτισμός, και μάλιστα πρόστυχος, όταν το σύνορο ή το νόμισμα προσλαμβάνονται σε μια αυθαίρετη, αναρχίζουσα διάσταση, η οποία μπορεί να καταλυθεί ακαριαία χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψη οι αντοχές και η κοινωνική συνοχή στο πλαίσιο ενός αδιαφανούς ανοιχτού «δραχμοσυνόρου».  Ένα εντασιακό χαρακτηριστικό της εγχώριας αριστερής θεολογίας είναι η δημιουργία μίας εικόνας του εαυτού που διεκδικεί το ρόλο του συλλογικού υποκειμένου της Ευρώπης. Το έκανε αποτυχημένα στην περίπτωση του αντιμνημονίου με τον τυχοδιωκτισμό υπέρβασης της λιτότητας, το επαναλαμβάνει μετασχηματίζοντάς το σε εκείνην του προσφυγικού. Η βολονταριστική οπτική της παγκόσμιας μεταβολής, σχηματικά το «εδώ, τώρα, αλλάζει η ιστορία με εμάς πρωταγωνιστές», ένας ναΐφ εξαιρετισμός, ένας ατελέσφορος δικαιωματισμός, αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί το αφετ...