μη μαδας τη μαργαριτα

Η αγροτική τάξη είναι παραγωγική και όλοι οι αγρότες δεν είναι το ίδιο πράγμα. Αλλά η ισονομία είναι η βασική αρχή της Δημοκρατίας.  (Leo) Αλήθεια πρώτη: Το 20% των αγροτών απολάμβανε το 70% των επιδοτήσεων για πάνω από τριάντα χρόνια. Και επειδή ή ΚΑΠ που εφαρμόζεται φέτος για πρώτη φορά, είναι δικαιότερη και επιδοτεί και εκείνο το 50% που μέχρι σήμερα δεν πήρε μία, η χώρα κάνοντας χρήση του βαθμού ευελιξίας που πάντα η ΕΕ αφήνει στα κράτη μέλη στο εφαρμοστικό σκέλος, κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Το 10% περιπου των αγροτών, να παίρνει το 70% των επιδοτήσεων. Από φέτος. Αλήθεια δεύτερη: Ο ΟΓΑ, σε ότι αφορά τους αγρότες, από το 1998 είναι ταμείο ανταποδοτικό. Ταυτόχρονα, έχει και ένα κοινωνικό σκέλος που συνταξιοδοτεί ανασφάλιστους άνω των 65 τα τελευταία δε χρόνια του φόρτωσαν μονογονεϊκές οικογένειες και οικογένειες με τους δύο γονείς άνεργους. Όταν οι Σημιτης - Γιαννίτσης κατέθεσαν το ασφαλιστικό, το κοινωνικό σκέλος ΟΓΑ θα καλυπτόταν από την βασική σύνταξη και θα α...

Λέλα Παπαγιαννοπούλου από τη Μεταρρύθμιση Αντιλαμβάνομαι το πολιτικό κενό, παρακολουθώ τη συζήτηση, συμμερίζομαι την αγωνία και ελπίζω να καταλήξει η συγκρότηση μιας πολιτικής έκφρασης του χώρου μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Όχι, δεν θα μπω σε πολιτικές αναλύσεις, υπάρχουν άλλοι πιο ειδικοί που τα έχουν πει όλα με τη συστηματική τους αρθρογραφία. «Όλα», ίσως είναι μεγάλη λέξη, τα «κυριότερα» ίσως ταιριάζει καλύτερα. Η συμμετοχή μου λοιπόν στον διάλογο που δεν έχει ανοίξει επισήμως, είναι περισσότερο πρακτική και στέκεται σε δύο σημεία. Το πρώτο έχει να κάνει με το φαίνεσθαι, το δεύτερο με το είναι. Ο όρος Κεντροαριστερά έχει αρνητικό φορτίο. Εκφράζει αποτυχημένες προσπάθειες που ξεκίνησαν με καλό σκοπό, αλλά έμειναν μετέωρες, εκφράζει την αγωνία πολιτικά άστεγων που δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι η πολιτική τούς έχει αφήσει πίσω (αν τους συμπεριέλαβε πραγματικά, διότι το πιθανότερο ήταν ότι συγκυριακά βρέθηκαν κάποια στιγμή μέσα σ’ αυτήν) και διεκδικούν ρόλο και λόγο που αποδεδε...

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές υπονομεύει την ανάπτυξη. Ή αν ο κόσμος είναι αντίθετος στην αλλαγή αυτή. Όποιος θέλει ανοίγει το μαγαζί ή το μαγαζάκι του τις Κυριακές και τις νύχτες και τα ξημερώματα και ανήμερα το ΠΑΣΧΑ και όποτε θέλει και προσφέρει τις υπηρεσίες του. Δουλειά να υπάρχει να δουλεύουν οι άνθρωποι και φυσικά να πληρώνονται τα νόμιμα. Όχι σαν τη Μανωλάδα την οποία το ανάλγητο κράτος των κολλητών προστάτευε με κάθε τρόπο εδώ και χρόνια. Σάμπως δεν υπάρχουν μαγαζιά ανοικτά στις λεγόμενες αργίες; Τι δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη της επιχειρηματικότητας είναι αυτή;  Η κάθε επιχείρηση μπορεί να κάνει μια συμφωνία με τους εργαζόμενους σ’ αυτήν και να ρυθμιστούν τα θέματα. Σε όλο τον πλανήτη έτσι συμβαίνει. Παραθέτω ένα μικρό σχόλιο της φίλης μου της Λέλας Παπαγιαννοπούλου επί του θέματος «Βλέπω πολλά σχόλια σε μεγάλο βαθμό ειρωνικά, για το αν θα πρέπει τα μαγαζιά να ανοίγουν τις Κυριακές. Η εμπειρία μου: κάτω από το σπίτι μου π...

Λέλα Παπαγιαννοπούλου από τη Μεταρρύθμιση Η δική μου στήλη στη Μεταρρύθμιση, είναι οι «Ματιές στην πόλη». Πέρα όμως από -εδώ και κάτι λιγότερο από 30 χρόνια, πολιτογραφημένη- Αθηναία και μάλιστα από αυτούς που περπατάνε, βλέπουν, αγαπούν την πόλη, τυχαίνει να εργάζομαι στο ελληνικό δημόσιο. Αγρο-οικονομολόγος, στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Με αυτή μου λοιπόν την ιδιότητα, παρακολούθησα το 1 ο  συνέδριο για την Ανάπτυξη, 2014-2020. Για το επόμενο ΕΣΠΑ, όπως λέμε στην καθομιλουμένη. Οφείλω εξ αρχής να ομολογήσω την αμαρτία μου, την προκατάληψή μου δηλαδή απέναντι σε όλους αυτούς που σχεδιάζουν την ανάπτυξη. Δουλεύοντας κάποια χρόνια στο πεδίο, δυστυχώς όχι πριν να αρχίσω την καριέρα μου στο υπουργείο, κατάλαβα την απόκλιση που υπάρχει στον τρόπο που αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη, αυτοί που την σχεδιάζουν και αυτοί στους οποίους απευθύνεται. Και η απόκλιση αυτή μπορεί να μετρηθεί σε 180 ο  μοίρες πραγματικότητας.

Λέλα Παπαγιαννοπούλου από τη Μεταρρύθμιση Δύσκολα θα μπορέσει μη Θεσσαλονικιός, να καταλάβει πόσο σημαντική ήταν η χθεσινή μέρα για την πόλη. Η πορεία απο την πλατεία Ελευθερίας προς τον παλιο σιδηροδρομικό σταθμό, πάνω στα χνάρια των Εβραίων της Θεσσαλονικης, εμπεριείχε και μια μεγάλη συγνώμη για τον τρόπο που διαχειριστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια τη συλλογική μας μνήμη, θάβοντάς την κάτω από μεγαλοπρεπείς αδριάντες του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Συγνώμη για όλα τα ένοχα μυστικά που απλώς τα σιγοψιθύριζαν οι πατεράδες και οι μανάδες μας και που αφορούσαν την αναδυόμενη οικονομικά, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, νέα τάξη προυχόντων στην πόλη, που σε μεγάλο βαθμό (έτσι έλεγαν, τουλάχιστον) χτίστηκε πάνω στις περιουσίες της εβραϊκής κοινότητας. Πάρα πολλές φορές, ο μπαμπάς μου, μου είχε διηγηθεί τις σκηνές, έτσι όπως είχαν αποτυπωθεί και στο δικό του εφηβικό σκληρό δίσκο, μιας και ήταν αυτόπτης μάρτυρας (ο μεγαλύτερος αδερφός του είχε μαγαζί πάνω στην πλατεία Ελευθερίας, γωνία με...

Λέλα Παπαγιαννοπούλου από τη Μεταρρύθμιση Μια μικρή είδηση «πέθανε ο εγκέφαλος της μεγάλης ληστείας του τραίνου», με γύρισε πολλά πολλά χρόνια πίσω, στον ασφαλή τόπο της παιδικής ηλικίας και μου θυμισε εκείνο το ανόθευτο είδος γέλιου που μόνο όταν είμαστε μικρά το μπορούμε. Πρωταγωνίστριες της ιστορίας μου, η γιαγιά μου και η αδερφή της, η θεια Αθηνά. Κωνσταντινουπολιτισσες. Η γιαγιά μου ήταν μια απίστευτα αυταρχική γυναίκα και όχι μόνο. Η φράση της μαμάς μου κάθε φορά που την έφερνα σε απόγνωση, «ίδια η γιαγιά σου είσαι», συνήθως συνοδευόταν και από τους χαρακτηρισμούς « εγωίστρια, εγωκεντρική και αλαζών». Δεν ξέρω αν είμαι ίδια η γιαγιά μου, η αλήθεια είναι ότι μου το έχουν προσάψει και εξωτερικοί αξιολογητές εκτός της συναισθηματικά φορτισμένης μαμάς μου, αλλά σίγουρα οι χαρακτηρισμοί της ταίριαζαν γάντι. Όχι, δεν τα πηγαίναμε καλά, όχι δεν την συμπαθούσα ιδιαίτερα. Στον αντίποδα η θεία Αθηνά. Ήταν δασκάλα, στην Χάλκη. Γεροντοκόρη, όπως λέγανε τότε. Ήρθε στην Ελλάδα το 196...