μη μαδας τη μαργαριτα

 της Αλίκης Νικολού Αναρωτήθηκα: πώς θα αντιδρούσε ένα μέλος παραδοσιακής κοινωνίας στην είδηση του τραγικού θανάτου ενός παιδιού; Θα έκανε το σταυρό του, ίσως. Θα έμενε για λίγο περιδεής. Μπορεί και να άντεχε να συναισθανθεί κάπως την απροσμέτρητη οδύνη των γονιών. Μπορεί και να μακάριζε την τύχη του που τα δικά του παιδιά είναι ζωντανά. Ίσως και να σώπαιναν τη μέρα τής κηδείας οι συζητήσεις και οι καυγάδες στο καφενείο, για τα κομματικά, τις κτηματικές διαφορές και την ομάδα. Ίσως και να χτυπούσε όλη εκείνη τη μέρα η καμπάνα πένθιμα. Και μετά, όλα βέβαια θα ξαναγίνονταν όπως πριν. Όμως, ο άνθρωπος θα είχε σταθεί απέναντι στο τραγικό γεγονός ακέραιος, με όλα τα κομμάτια του εαυτού του στη θέση τους -ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Στη δική μας σημερινή συγκυρία, της ακραίας πόλωσης, του οπαδισμού, της τυφλής επιθετικότητας, της παράνοιας και του άστοργου μελοδράματος, τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά: το γεγονός ξεσήκωσε εν ριπή οφθαλμού θύελλα σ...

Όταν βλέπω, ακούω, διαβάζω το θάνατο ενός παιδιού το μυαλό μου πάει στους γονείς. Μετά στ’ αδέλφια, στους φίλους, στους κοντινούς. Μα πρώτα στους γονείς. Μετά ψάχνω τα δικά μου. Αν είναι βράδυ και κοιμούνται πάω από πάνω τους, τα ψαχουλεύω, τα αφουγκράζομαι να δω αν αναπνέουν αν είναι εκεί, αν ζούνε. Αν λείπουν τα ψάχνω. Αν είναι δίπλα μου τα ακουμπάω και τους μιλώ, φωνάζω τ’ όνομά τους. Αρνούμαι να κάνω άλλη σκέψη. Πως έγινε, ποιος έφταιξε, τι σημασία έχει; Τι θα γινόταν αν δεν έτρεχε, δεν πέρναγε, δεν έμπαινε, δε στέκονταν, δεν μίλαγε, δε μάλωνε, δεν…  Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να θάβει ένας άνθρωπος το παιδί του. Όποιος τόκανε νιώθει. Όποια είδε άλλον να το κάνει ξέρει. Τα υπόλοιπα απλά δεν υπάρχουν. Γι αυτό και δεν θέλω πληροφορίες και λεπτομέρειες για το πώς έγινε. Δεν θέλω δικηγόρους ερευνητές, πραγματογνώμονες, ρεπόρτερ. Η ψυχή πέταξε και όπως και να πέταξε η ψυχή ενός παιδιού είναι μεγάλο άδικο. Τόσο μεγάλο που τα λόγια περισσεύουν. Γι αυτό τρελαίνομαι ότ...