μη μαδας τη μαργαριτα

Πολλές φορές ο τρόπος που ασκείται η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι άγονος, μηχανικός κι αυτόματος, σχεδόν τυφλός. Στην αρχή αρνήθηκε την κατάργηση του ασύλου της ανομίας των αναρχομπαχαλάκηδων και των ντίλερς στα ΑΕΙ. Έβαλαν πλάτη στις άθλιες μεθοδεύσεις του προερχόμενου από τη δεξιά, δολοπλόκου υπουργού Δικαιοσύνης τους, ο οποίος σήμερα ελέγχεται από τη Βουλή. Κατόπιν καταδίκασαν τον θεμιτό αγώνα της κυβέρνησης να κρατήσει τα σύνορα του Έβρου αδιαπέραστα από τους κατευθυνόμενους από τον Ερντογκάν μετανάστες, που ήθελαν να σπάσουν, επί έξαρσης της πανδημίας, τα ελληνικά σύνορα. Μετά αρνήθηκαν τη θετική αντιμετώπιση του κορονοϊού από την κυβέρνηση (όταν είδαν πως ούτε αυτό πουλούσε, σιώπησαν). Ύστερα σήκωσαν την μπαντιέρα της επανάστασης ενάντια στην τηλεμετάδοση των μαθημάτων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση λες και μετατρεπόταν η Ελλάδα σε πελώριο τηλεοπτικό Big brother ή ξανάνοιγε η Μακρόνησος υπό μορφή reality show , κάνοντας την τρίχα παλαμάρι. Πολλή φασαρία για το σχεδόν τί...

Η λογική που εξέφρασε ο Κούλογλου χθες, ότι περίμεναν/περίμενε να κερδίσει η ακροδεξιά ώστε να γίνουν καλύτερα τα πράγματα για την Ευρώπη από τη σκοπιά της αριστεράς, δεν είναι ιδιοσυγκρασιακή λογική. Εκτός του ότι ήταν πάντα χαρακτηριστικό του αριστερισμού, που υπάρχει έντονος στον Συριζα, και ο οποίος (αριστερισμός) θέλει τα πράγματα να πηγαίνουν χειρότερα για να στρέφεται, ελπίζουν,ο κόσμος απελπισμένος σε αυτούς, είναι αποτέλεσμα μιας γενικότερης αντίληψης που συνδυάζει τ ην πίστη στην απόλυτη ισχύ της αλήθειας που κατέχει η αριστερά και την αλαζονική πίστη ότι αυτή η αλήθεια τους προσδίδει ηθικό πλεονέκτημα. Δηλαδή κατέχουν την αλήθεια και είναι και ηθικά σωστοί. Οπότε, τα πάντα μπορούν να υποταχθούν στην εξυπηρέτηση όσων ενσαρκώνουν αυτό το δίδυμο. Με αυτή τη λογική αυτοί που ομνύουν, υποτίθεται, σε αρχές, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τους πάντες και τα πάντα ως μέσα για την εξυπηρέτηση του φορέα που προβάλλει ως κάτοχος της αλήθειας και του αγαθού. Ένας τέτοιος σκοπό...

Σχόλιο μαργαρίτας: Σπάμε πλάκα με διάφορους ανεξάρτητους ανένταχτους κλπ που ψάχνουν γεφυράκι προς ΣΥΡΙΖΑ και πιάνονται από κάτι Τζαμιά, κάτι δηλώσεις περί θρησκευτικών κλπ. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άνθρωποι καλών προθέσεων που τσιμπάνε στα παραμυθάκια.  από το fb Όταν το υπουργείο Παιδείας και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο χρηματοδοτήσουν, ετοιμάσουν και ολοκληρώσουν τη συγγραφή του νέου εκπαιδευτικού πακέτου με τα «πολυαναμενόμενα» (ως νέους Μεσσίες) βιβλία της «θρησκειολογίας» ή της ιστορίας των Θρησκειών τέλος πάντων, όταν αυτά μελετηθούν και αξιολογηθούν, όταν οργανωθούν και παρουσιαστούν τα πρώτα σεμινάρια στους θεολόγους και κριθεί η ποιότητά τους, όταν υπάρξει συγκεκριμένη πρόταση για το γνωστικό περιεχόμενο κ αι τη διδακτική προσέγγιση του μαθήματος ( ; ) στις τάξεις της πρωτοβάθμιας (από την Γ΄ Δημοτικού) και της δευτεροβάθμιας (όπου υπάρχει σε όλες τις τάξεις) τότε ίσως μπορέσουμε να κάνουμε μια ουσιαστική συζήτηση για το θέμα. Όμως το υπουργείο Παιδεία...

Κάθησα και διέτρεξα το κείμενο των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για το συνέδριό του. Καλά να πάθω. Ακολουθούν κάποιες παρατηρήσεις. (δεν σχολιάζω τα της γενικής πολιτικής). --Με προκλητική αμετροέπεια εξακολουθούν να μιλάνε για «τρομακτικό ανθρωπιστικό κόστος» και για μια «άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση» σε σχέση με τα Μνημόνια --Χωρίς συναίσθηση ότι τους αφορά ευθέως έχουν το θράσος να ψέγουν « Το ίδιο πολιτικό προσωπικό, που με άνεση μετακινούνταν από το ένα κόμμα στο άλλο, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχουν εν τέλει ιδεολογικά στεγανά ή πολιτικές διαφορές μεταξύ των πόλων του παραδοσιακού μεταπολιτευτικού δικομματισμού» --Λένε ωμά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «επικέντρωσε σχεδόν αποκλειστικά τη δράση του στην προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης [Σαμαρά] --Λένε διπλωματικά ότι σχεδίασαν καθαρό εκβιασμό της ΕΕ «Η πλειοψηφία στα θεσμικά όργανα του κόμματος θεωρούσε ότι οι προαναφερθέντες στόχοι [του προγράμματος Θεσ/νίκης] ήταν εφικτοί εντός της Ευρωζώνης, εκτιμώντας ότι οι δανειστές δεν ...

Από την Καθημερινή Δεν ξέρω ακριβώς γιατί πτώχευσε η Ηλεκτρονική Αθηνών αφήνοντας 450 ανθρώπους στον δρόμο. Διαβάζω ότι είχε μεγάλα ανοίγματα, ήταν υπερχρεωμένη, όμως είχε κλείσει ένα πλάνο αναδιάρθρωσης, το οποίο τα capital controls αχρήστευσαν. Οι ξένοι προμηθευτές την εγκατέλειψαν, οι τράπεζες μπήκαν σε καταστροφική περιδίνηση, η επιχείρηση ποτέ δεν συνήλθε από τις σωρευμένες ζημίες. Διάβασα ότι πριν πτωχεύσει εξασφάλισε την πληρωμή των εργαζομένων και το δώρο του Πάσχα – αντίθετα από την πρακτική άλλων επιχειρήσεων που πτωχεύουν αφού επί μακρόν είχαν αφήσει τους εργαζομένους απλήρωτους. Το τέλος μιας επιχείρησης είναι ένας μικρός θάνατος για τους ανθρώπους της. Για τους ιδιοκτήτες, τα στελέχη, τους εργαζομένους, έχει συχνά το βάρος απώλειας οικείου προσώπου. Ακόμα κι αν στη μακροκλίμακα αποτελεί μέρος μιας «δημιουργικής καταστροφής» – επιχειρήσεις κλείνουν, άλλες ανοίγουν. Ομως εδώ επιχειρήσεις κυρίως κλείνουν, ελάχιστες ανοίγουν. Η δημιουργική καταστροφή είναι καταστροφή...

από του Capital Ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο πατριάρχης του ρεμπέτικου τραγουδιού, ο άνθρωπος που –όπως έχει αναγνωρίσει ο Γιώργος Ζαμπέτας –  "έστρωσε το τραπέζι της μουσικής μας και είπε σε όλους τους νεότερους "κοπιάστε-φάτε!”, ο Μάρκος της Φραγκοσυριανής δεν είχε μια εύκολη ζωή. Ούτε μιαν εύκολη σταδιοδρομία. Πολυτεχνίτης από παιδάκι, αναγνωρίστηκε ως ο πρώτος και καλύτερος στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 όμως, ξανάπεσε σχεδόν στην αφάνεια. Το ύφος του θεωρήθηκε ξεπερασμένο. Οι δισκογραφικές εταιρείες έπαψαν να ενδιαφέρονται για τραγούδια του. Τα περίοπτα λαϊκά πάλκα δεν είχαν θέση για εκείνον. Τι να’κανε ο Μάρκος; Άρχισε να γυρνάει στις ταβέρνες από τραπέζι σε τραπέζι, με το μπουζούκι και με το πιατάκι για να ρίχνουν οι θαμώνες φραγκοδίφραγκα. Όταν ακόμα και τα φραγκοδίφραγκα έλειψαν, ο Μάρκος Βαμβακάρης εγκατέλειψε την τέχνη του και έγινε πλανόδιος μανάβης και διαλαλούσε με την εντελώς χαρακτηριστική φωνή του φρέσκα φρούτα. Δεν πή...

Από την αρχή της κρίσης το ελληνικό πολιτικό σύστημα επιδίωξε να διαστείλει το χρόνο εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου. Να καθυστερήσει τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις, επιδιώκοντας απανωτές παρατάσεις. Καμιά όμως κυβέρνηση δεν εκμεταλλεύτηκε το χρόνο με τρόπο τόσο οδυνηρό για τη χώρα και τόσο παραπλανητικό για την κοινή γνώμη όσο η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Από την υπερήφανη διαπραγμάτευση του 2015 ως το κλείσιμο της αξιολόγησης «στις αρχές του 2016 » και από τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού ως την Ειδομένη η κυβέρνηση αφήνει τη χώρα να σαπίσει μέσα σε ένα περιβάλλον στασιμότητας και προκλητικής αδράνειας.  Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το χειρότερο όλων είναι ότι με πολιτικαντισμούς και απίστευτες ίντριγκες (όπως η συζήτηση στη Βουλή για τη διαφθορά και το πρόσφατο με το ΔΝΤ) βαφτίζει τη στασιμοχρεωκοπία (ο όρος του Ε. Βενιζέλου είναι ο πλέον εύστοχος) αντίσταση για τη χώρα και το λαό της. Εθνοκαπηλεία και άγιος ο Θεός. Αφήνει να πλανάται στην ατμόσφαιρα ότι κάτι θα ...

του Δημήτρη Ραφτόπουλου από την Αthens Voice Δεν ήταν παρόλα που ξέφυγε  από το έρκος υφυπουργικών οδόντων η δήλωση ότι η αυτονόμηση των ΜΜΕ είναι παθογένεια της Δημοκρατίας. Το επαναβεβαίωσε ο ίδιος ο κ. Χρ. Βερναρδάκης με αγωνιστική παρρησία, εξηγώντας ότι η άποψή του δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτελεί ιδεολογικό προαπαιτούμενο. Και ως προς αυτό έχει δίκιο. Η ιδεολογία της ριζοσπαστικής αριστεράς θέλει την ενημέρωση των πολιτών κρατική υπόθεση· με τον έλεγχο, εννοείται, του κόμματος μονιμοποιημένου στην εξουσία. Διαφορετικά δεν θα ήθελε, βέβαια, κηδεμονία των ΜΜΕ από μια δεξιά κυβέρνηση π.χ., αφού η «παθογένεια» της Δημοκρατίας επιτρέπει την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία… Η ριζική θεραπεία,  επομένως, είναι η απαλλαγή από την αρχιπαθογένεια: τη Δημοκρατία. Οι κυβερνητικές απόπειρες  για τον έλεγχο των ιδιωτικών ΜΜΕ, μετά την ΥΕΝΕΔοποίηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, δεν είναι απλό επεισόδιο αυταρχισμού μιας διακυβέρνησης καταστροφικής και ανίκανης. Μαζί με...

Το κείμενο του Cas  Mudde  που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε στις 25 Ιανουαρίου 2016 στο The  Huffington  Post , με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Κεντρική διαπίστωση του συγγραφέα είναι ότι ο απολογισμός ενός χρόνου με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι ιδιαίτερα αρνητικός. Ανικανότητα διακυβέρνησης, καιροσκοπισμός, βεβαιότητα ότι «κατείχε την απόλυτη αλήθεια», κλασική λαϊκιστική φρασεολογία χαρακτηρίζοντας τους αντιπάλους ως «εχθρούς», «προδότες», ακόμα και «τρομοκράτες», είναι μερικές από τις διαπιστώσεις του συγγραφέα για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Συνακόλουθα, η διεθνής απομόνωση που δημιουργεί μεγάλους κινδύνους για τη χώρα. Το πρωτότυπο κείμενο στο  http://www.huffingtonpost.com/cas-mudde/after-one-year-in-governm_b_9070880.html Πριν από έναν χρόνο, το αριστερό λαϊκιστικό κόμμα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Ήταν η πρώτη φορά μετά την αποκατάστα...