μη μαδας τη μαργαριτα

από την Καθημερινή Α​​κούγεται παράλογο, αυτό που καταγράφει ο ΟΟΣΑ στην έκθεσή του για την ελληνική οικονομία το 2016, αλλά δεν είναι. Οι αποδοχές πέφτουν, αλλά το κόστος εργασίας αυξάνεται. Το φαινομενικά παράλογο εξηγείται διότι σε μια οικονομία δεν μετράει πόσο πληρώνονται οι εργαζόμενοι ή πόσο κερδίζουν οι επιχειρήσεις. Αυτό που μετράει είναι η αναλογία του παραγόμενου προϊόντος με τις αποδοχές ή τα κέρδη, η αποκαλούμενη παραγωγικότητα. Εκεί –ιστορικώς– η Ελλάδα δεν τα πήγαινε ποτέ καλά. Το πρόβλημα της οικονομίας μας, ακόμη και πριν από την κρίση, δεν ήταν ότι καταναλώναμε ή συνεχίζουμε να καταναλώνουμε πολλά. Ηταν ότι η παραγωγή εμπορεύσιμων διεθνώς προϊόντων και υπηρεσιών υπολειπόταν της κατανάλωσης. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα προτίμησε τη στασιμότητα που φέρνει φτώχεια, έναντι των μεταρρυθμίσεων που υποβοηθούν την παραγωγή πλούτου. Προτίμησε τα φέουδα των κλειστών αγορών έναντι του ανταγωνισμού, που βελτιώνει τα προϊόντα και ρίχνει τις τιμές. «Η Ελλάδα», γράφει σε...

του Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή Στον χώρο της διανόησης πολλοί παραλογισμοί συγχωρούνται. Ετσι προχωρεί η ανθρώπινη σκέψη: επιτρέπεται σε όλους να λένε το κοντό και το μακρύ τους, οι υπόλοιποι τα ζυγίζουν σε σχέση με την πραγματικότητα και στο τέλος κρατούν τις πραγματικά πρωτοποριακές ιδέες, απορρίπτοντας τις ανοησίες. Υπ’ αυτή την έννοια η ποιητική αντιμετώπιση της νέας τεχνολογίας από τον καθηγητή Αριστείδη Μπαλτά πρέπει να αντιμετωπίζεται με ένα απλό μειδίαμα συγκατάβασης και με την προτροπή «εντάξει, πάμε παρακάτω». Να θυμίσουμε ότι με παλαιότερο άρθρο του ο νυν υπουργός (και) Παιδείας ζητούσε την επιστροφή στους παλιούς «καλούς» καιρούς του μαυροπίνακα και της κιμωλίας, που «αν και λερώνουν» υλοποιούν την «ενσώματη διδακτική σχέση» (πάει η τηλεκπαίδευση!). «Προτζέκτορες, επιδιασκόπια και λοιπά υποκατάστατα αποστειρώνουν τη διδακτική σχέση. Την εξαϋλώνουν τείνοντας τελικά να την καταργήσουν», έγραψε ο κ. Μπαλτάς (Αυγή 6.4.2014), προτείνοντας την επιστροφή...

του Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή Κάτι πολύ σημαντικό συνέβη κατά τη διάρκεια της τελευταίας απεργίας της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Δεν είναι ότι, σχεδόν, πέρασε στο ντούκου. Και προγραμματισμένες διακοπές ρεύματος υπήρξαν και άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν. Η βασικότερη αλλαγή αυτής της απεργίας ήταν η μετάθεση χρονικώς της «ζώνης του φόβου». Ενώ παλιότερα τρέμαμε στην ιδέα ότι οι «διακοπτοκράτορες» συνδικαλιστές θα μας άφηναν να βράζουμε στο λιοπύρι μεσ’ το καταμεσήμερο, τώρα οι προειδοποιήσεις αφορούσαν μόνο τις βραδινές ώρες. Ο εχθρός των πολιτών, δηλαδή ο καλοκαιρινός ήλιος, έγινε σύμμαχός τους και υπονόμευσε την εξουσία των συνδικαλιστών. Μπορούσαν να κλείσουν τους διακόπτες των εργοστασίων, αλλά δεν μπορούσαν να αγγίξουν τις υπόλοιπες χιλιάδες μονάδες παραγωγής ρεύματος από τα φωτοβολταϊκά. Η υπονόμευση της ισχύος των συνδικαλιστών δεν έχει να κάνει τόσο με την τεχνολογία καθαυτή, αλλά με την αποκέντρωση της παραγωγής σε χιλιάδες μονάδες, ασχέτως με τις αντιρρήσεις που μπορεί ευλόγως...

του Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή Ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινείται ταχύτατα προς το κέντρο και πολύ καλά κάνει. Και γι’ αυτόν και για τη χώρα. Είναι διαφορετικό π.χ. το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αγγελοσκιάζεται με «επαχθή χρέη» και άλλες ανοησίες και διαφορετικό να έχει τη λογική και διαπραγματεύσιμη θέση περί μη βιωσιμότητας του χρέους. Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ δρόμο ακόμη, αλλά η μετακίνησή του προς τη λογική αναγκαστικά δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα στον εκλογικό σχεδιασμό των κομμάτων της συγκυβέρνησης, τα οποία επιμένουν σε παλαιολιθικές τακτικές αντιμετώπισής του. Δεν αναφερόμαστε μόνο στα περί αθεΐας του κ. Αλέξη Τσίπρα, ούτε στα περσινά ξινά σταφύλια περί συμπάθειας στελεχών του στην ανομία και την τρομοκρατία. Το πρόβλημα για τα κόμματα της συγκυβέρνησης είναι ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα μπορέσουν να παίξουν το χαρτί του 2012, «ή εμείς ή η δραχμή». Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνει εργώδη προσπάθεια να φτιάξει φιλοευρωπαϊκό προφίλ και λίγ...

Διαφωνώ με τον Πάσχο στις 31 εβδομάδες ανά έτος. Τις βγάζω 28. Αν βάλεις και τις καταλήψεις (που δεν αναπληρώνονται ποτέ) είναι και λιγότερες. Ο σημαντικότερος λόγος που δεν μπορεί ένας επαρκής και εργατικός εκπαιδευτικός να συναγωνιστεί το φροντιστήριο είναι η μικρή διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Πελατειακό Κράτος και συνδικαλιστές διέλυσαν το δημόσιο σχολείο και τώρα τσακώνονται πάνω στα ερείπια.  Οι μαθητές διδάχθηκαν και διδάσκονται από ολόκληρη την κοινωνία της αρπαχτής και όχι μόνο από τους καθηγητές τους, η πλειοψηφία των οποίων ξέρει και κάνει το σωστό.  Έχουμε δρόμο, η ιστορία έχει τους δικούς της ρυθμούς, που όμως επιταχύνονται σε αυτή τη φάση. Ας αδράξουμε την ευκαιρία  (leo). Του  Πάσχου Μανδραβέλη Οι Ελληνες καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης έχουν τις λιγότερες ώρες  διδασκαλίας από όλους τους συναδέλφους τους στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ. Ενώ στις ΗΠΑ οι καθηγητές είναι μέσα στην τάξη 1.068 ώρες ετησίως, οι Ελληνε...

Η Ελλάδα είναι η τελευταία Σοβιετική Δημοκρατία. Μπορεί να καταρρέει αλλά      είναι ακόμα ζωντανή για να θυμίζει σε όλο τον κόσμο πως ήταν η πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετία. Είναι προστατευόμενο είδος. Απλά περιπτώσεις σαν αυτή που περιγράφει ο ΠΜ μας το υπενθυμίζουν.  Tου   Πάσχου Μανδραβέλη από την   Καθημερινή Tου Πασχου Μανδραβελη Προ ημερών εξηγούσαμε διά του καύσωνος την ερώτηση 12 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για μια χορηγία της εταιρείας 3Ε σε σχολεία της Θεσσαλονίκης. Γράφαμε συγκεκριμένα ότι «την ημέρα που κατατέθηκε η ερώτηση, το θερμόμετρο έδειχνε πάνω από 40 βαθμούς Κελσίου. Αυτή είναι μια εξήγηση διόλου πολιτική, αλλά είναι η πλέον κολακευτική για ένα κόμμα που κάποτε ανήκε στην ανανεωτική Αριστερά». («Της Αριστεράς και της ζέστης», «Καθημερινή» 11.8.2012.) Η ερώτηση, με τίτλο «Στα χέρια πολυεθνικών συμφερόντων τα δημόσια σχολεία», είναι μν...

Ο περιορισμός των δαπανών δεν είναι μόνο μαχαίρι στις χαμηλές συντάξεις και τους μισθούς. Είναι και μεταρρυθμίσεις, δηλαδή εξορθολογισμός παντού και περιορισμός εκεί που πρέπει. Αλλά δεν τις βλέπουμε ακόμα. (leo)  του Πάσχου Μανδραβέλη Και αυτή η κυβέρνηση μοιάζει πρόθυμη να περικόψει τους μισθούς και τις συντάξεις πραγματικών ανθρώπων, παρά να περικόψει τις δαπάνες συντήρησης διάφορων δομών. Oλα δείχνουν ότι οι ένστολοι έχουν ειδική ευαισθησία στις περικοπές και η κυβέρνηση προσανατολίζεται να επιβαρύνει όλους τους άλλους -ειδικά τους συνταξιούχους- για την αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή· ασχέτως αν και αυτή η υποχώρηση δημιουργεί τον ηθικό κίνδυνο να παραμείνουν ανέπαφα και τα άλλα ειδικά μισθολόγια. Ας θεωρήσουμε, όμως, ότι οι μισθοί των αξιωματικών πρέπει να παραμείνουν ως έχουν. Με την πληθώρα στρατηγών, ταξίαρχων -έχουμε περισσότερους από τον αμερικανικό στρατό- τι θα γίνει; Υπάρχει κάποιο σχέδιο για να εξοικονομηθούν από εκεί τουλάχιστον...

Tης Μαριας Κατσουνακη από την Καθημερινή Το σημερινό σχόλιο θα μπορούσε να είναι αναξιόπιστο και μόνο από το γεγονός ότι αναφέρεται σε συνάδελφο, με τον οποίο συστεγαζόμαστε στην ίδια εφημερίδα. Επιπλέον, οτιδήποτε αφορά στη δημοσιογραφική κοινότητα, απαξιωμένη τα τελευταία χρόνια –δίκαια και άδικα–, προκαλεί χλευασμό, καχυποψία, διφορούμενα σχόλια από τους αναγνώστες. Οι ισορροπίες είναι εύθραυστες, οι εποχές φέρνουν στην επιφάνεια πολλά λασπόνερα, η ανεργία αθέμιτους ανταγωνισμούς, η ιδεολογική απόκλιση γεννάει ψυχικά τέρατα και λεκτικούς κανιβαλισμούς. Η πειθαρχική δίωξη του Πάσχου Μανδραβέλη από το αρμόδιο όργανο της ΕΣΗΕΑ ξεκίνησε πριν από επτά μήνες. Τότε, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ απεργούσαν επί μακρόν και το κρατικό κανάλι εξέπεμπε υποτυπωδώς. Ενα άρθρο του Π. Μανδραβέλη, αποδομητικό για τη λειτουργία του καναλιού («πήρε κανείς είδηση ότι εδώ και μία εβδομάδα δεν έχουμε ΕΡΤ; Ελειψε σε κανέναν;» αναρωτιόταν μεταξύ άλλων), προκάλεσε την οργή συνδικαλιστικών εκπροσώπων το...

Του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη Η πρόσφατη έγκληση των συνδικαλιστών της ΕΡΤ κατά του Πάσχου Μανδραβέλη στο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ και η πρωτοφανής ταχύτητα με την οποία τα μέλη αυτού του συμβουλίου επιλήφθηκαν της υποθέσεως, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανένα. Η συγκεκριμένη έγκληση αφορά απόψεις, γνώμες και πεποιθήσεις ενός δημοσιογράφου, σχετικά με τις απεργιακές κινητοποιήσεις στην δημόσια ραδιοτηλεόραση. Τις διατύπωσε δε, δημοσίως, επωνύμως και μετά παρρησίας στην εφημερίδα όπου εργάζεται. Οι δημοσιογράφοι - συνδικαλιστές της ΕΡΤ εγκαλούν, με άλλα λόγια, ένα συνάδελφό τους, γιατί απλά έχει διαφορετική γνώμη από αυτούς. Για την ιστορία και μόνο αναφέρω πως εγκλήσεις κατά δημοσιογράφων που δημοσίευσαν ανώνυμους λιβέλους με υβριστικούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, εναντίον δημοσιογράφων, που επίσης δημόσια και επώνυμα, κατέθεσαν τις απόψεις τους σε συλλογικά όργανα, το εν λόγω πειθαρχικό συμβούλιο θα τις εξετάσει μετά από οκτώ ή εννέα μήνες. Σε ...

του   Πάσχου Μανδραβέλη από την   Καθημερινή Για την έξοδο από την κρίση δεν υπάρχει αριστερή λύση. Δεν υπάρχει καν δεξιά λύση. Ολα όσα ακούγονται περί νεοκεϊνσιανισμού είναι ωραία για να γεμίζουν σελίδες διάφοροι πανεπιστημιακοί, αλλά προϋποθέτουν δύο πράγματα: λεφτά και σχολάζουσες παραγωγικές υποδομές. Οταν μια χώρα είναι χωμένη στα χρέη μέχρι τον λαιμό και αποκλεισμένη από τις αγορές κάθε συζήτηση περί κεϊνσιανών λύσεων περιττεύει. Εκτός εάν αυτές είναι πανευρωπαϊκές, όπως προτείνει ο Ολάντ. Από την άλλη, η νεοελληνική εκδοχή του κεϊνσιανισμού είναι για τα μπάζα ή για τα κανάλια (όσο περνάει ο καιρός αυτά γίνονται συνώνυμα). Το «ρίχτε λεφτά στην αγορά» μπορεί να είναι καλό, από άποψη φιλανθρωπίας, μπορεί να είναι καλύτερο για όσους λυμαίνονται τα κρατικά λεφτά (που έπεφταν στην αγορά), δεν κάνει –προσθέτουν όμως– τίποτε μεσοπροθέσμως στην οικονομία. Τα λεφτά σκορπίζονται· κάποιοι παίρνουν πολλά, κάποιοι λιγότερα, οι περισσότεροι ελάχιστα και αυτά τα λεφτά ταξι...

Tου Πάσχου Μανδραβελη από την Καθημερινή (3/8/11) Με τον καλύτερο τρόπο συνόψισε τη σύγκρουση της κοινωνίας με τους ιδιοκτήτες ταξί ο αντιπρόεδρος του σωματείου Θεσσαλονίκης. «Δεν γίνεται», είπε χθες στον ΣΚΑΪ, «να μπορεί κάθε άνεργος και κάθε πικραμένος να βγάζει μια άδεια ταξί!» Ακριβώς εκεί βρίσκεται ένα θέμα αρχής μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Να μπορεί κάθε «άνεργος και πικραμένος» να κάνει τη δουλειά που θέλει. Να μπορεί να γίνει γιατρός, αν σπουδάσει Ιατρική, ή ιδιοκτήτης ταξί αν έχει τα τυπικά προσόντα. Τα πληθυσμιακά κριτήρια, που υποκριτικά πολλοί ψηφοθήρες θέτουν, δεν είναι παρά ο ευφημισμός του αποκλεισμού των «ανέργων και πικραμένων» αυτής της κοινωνίας. Σύμφωνα με τη λογική τους, όσοι βολεύτηκαν -είτε γιατί είχαν μπάρμπα στην Κορώνη, είτε έδωσαν «μαύρα» κάτω από το τραπέζι- βολεύτηκαν. Οι υπόλοιποι δεν θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα, ούτε καν να δοκιμάσουν. Στα φυσιολογικά εμπόδια (που έχει η έναρξη ενός επαγγέλματος) ή στα γραφειοκρατικά αναχώμα...

Του Πασχου Mανδραβελη Από την Καθημερινή 14/05/11 Δεν είναι δέκα τα πράγματα που πρέπει να γίνουν για να σωθεί η χώρα. Ούτε καν εκατόν δέκα. Είναι χιλιάδες κι όλα αλληλένδετα. Γι’ αυτό οι κουβέντες δεν καταλήγουν πουθενά. Η συζήτηση μοιάζει με φαύλο κύκλο. Ναι: η (μη) λειτουργία της Δικαιοσύνης είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του τόπου. Για να έχουμε όμως αδέκαστους δικαστές πρέπει να τους αμείβουμε καλά. Για να πληρώνουμε πολλά λεφτά, πρέπει η εφορία να τα μαζεύει. Για να τα μαζεύει πρέπει οι φοροφυγάδες να ξέρουν ότι η Δικαιοσύνη θα τους τιμωρήσει και συνεπώς θα λειτουργεί. Η Δικαιοσύνη δεν λειτουργεί, λεφτά δεν μαζεύονται, άρα αδιέξοδο... Αδιέξοδο; Μα δεν λέμε ότι «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»; Πώς γίνεται και η δική μας δημοκρατία σε κάθε πρόβλημα βρίσκει τοίχο; Πώς γίνεται να μην έχουμε λύσει ούτε καν το πρόβλημα των σκουπιδιών της Αθήνας; Πώς γίνεται να έχουμε μάχες στους δρόμους για ένα πρόβλημα που αντιμετώπισαν όλες οι δυτικές πόλεις και το έλυσαν χωρίς μ...

Για γέλια αλλά όχι και για κλάματα οι πρόσφατες σκηνές στο δημαρχείο της Αθήνας. Απλά υπογραμμίζουν κοινές σε όλους αντιλήψεις. Απέναντι στις προσπάθειες ενός λαού να βγει από την κρίση στέκονται μαύρες και κόκκινες δυνάμεις που έχουν για το δημόσιο χώρο μια αντίληψη απύθμενου πηγαδιού που μπορεί να ποτίζει τους πάντες και για πάντα. Φίλοι του λαού, εχθροί του. (Leo) Tου Πασχου Μανδραβέλη «Ηλία γερά, παρ’ τους τα μυαλά», ήταν το σύνθημα των συμβασιούχων που μπούκαραν προχθές στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Αθήνας. Αίτημα των περίπου τριακοσίων διαδηλωτών είναι η άμεση μονιμοποίησή τους στον δήμο, χωρίς τη διαδικασία του ΑΣΕΠ. Ο Ηλίας, βέβαια, είναι ο γνωστός από διάφορα show της τηλεόρασης κ. Ψινάκης, ο οποίος πήρε το μικρόφωνο να πει στους διαδηλωτές «αργήσατε να έρθετε». Aργησαν, προφανώς, για να κάνουν μπάχαλο το Δημοτικό Συμβούλιο. Από κοντά και ο κ. Νίκος Μιχαλολιάκος, της «Χρυσής Αυγής», ο οποίος άρπαξε το μικρόφωνο και καταχειροκροτούμενος από τους διαμαρτυρόμεν...