μη μαδας τη μαργαριτα

To editorial του καινούργιου Books' Journal 34, Αύγουστος 2013 «Κάποτε, η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε έναν πολιτισμό, που επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ’ όλο τον κόσμο. […] Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί “έξυπνοι”, ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ’ άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή. Μα ό,τι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμιά αξία. Την ελληνικότητά μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη. Αυτό κανείς δεν το ’θελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. […] Ο Γιάννης Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολειά σα μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτραίτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας. Μα ό,τι έκανε, δεν το ’κανε σαν Καποδίστριας, μα σαν εκπρόσωπος ...

Αναδημοσίευση από την Πολιτική Επιθεώρηση Μια απάντηση του Χ. Α. Χωμενίδη στους Σ. Καλύβα και Ν. Μαραντζίδη, από το The books' journal τχ.1 Από την εφηβική ηλικία της ανθρωπότητας -μα και του καθενός ξεχωριστά- ήταν άκρως γοητευτικό το να γίνεσαι εικονοκλάστης. Να βγάζεις τη γλώσσα στα ιερά και τα όσια, να αμφισβητείς παραδομένες αξίες και αποκρυσταλλωμένες αφηγήσεις, να σκοτώνεις -συμβολικά τουλάχιστον- τον πατέρα σου ή έστω τον πατέρα του διπλανού σου. Πέρα από την ψυχωφελή εκτόνωση που προσέφερε, συνέβαλλε συνήθως και σε ό,τι αποκαλούμε πρόοδο: απελευθέρωνε το χώρο από τα μνημεία των προηγούμενων ώστε οι επόμενοι να ανεγείρουν τα δικά τους, τα οποία θα έμπαιναν στη μύτη και στο στόχαστρο των μεθεπόμενων. Και ούτω καθεξής… Στην Ελλάδα, πατρίδα του Οιδίποδα, η παραπάνω διαδικασία υπήρξε -ανέκαθεν ίσως- ιδιαίτερα επίπονη και τραυματική. Ιδιαίτερα δε αφότου συγκροτήθηκε το νέο ελληνικό κράτος και αποφασίστηκε να γίνει αντιληπτό και να προβληθεί ως κληρονόμος κα...