μη μαδας τη μαργαριτα

Η αλήθεια είναι ότι τα προσχήματα τέλειωσαν.  Η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν υπολογίζει κανένα διεθνές δίκαιο. Αρνείται ακόμα και την ανθρωπιστική βοήθεια για τους Παλαιστίνιους. Σκοπός της είναι να τελειώνει κάποια στιγμή με αυτούς, δηλαδή η τελική λύση. Οι ΜΚΟ που διοργανώνουν τέτοιες αποστολές είναι τελείως απροστάτευτες από τα κράτη τους και τις διεθνείς οργανώσεις, που σπεύδουν πάντοτε εκ των υστέρων. Σήμερα όμως μιλάμε για νεκρούς.  Να καταδικάσουμε την πολιτική της βαρβαρότητας και της κρατικής βίας της κυβέρνησης του Ισραήλ.  Λευτεριά στον παλαιστινιακό λαό και στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου.  Σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας καλούν η πρωτοβουλία "Ένα Καράβι για τη Γάζα", η "Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο", Παλαιστινιακές οργανώσεις, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι Οικολόγοι Πράσινοι, αριστερές συσπειρώσεις αλλά και οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάνοντας στο σύνολο τους λόγο για «δολοφονική επίθεση» εναντίον των ακτιβιστ

Το τέλος της ομιλίας του Αλέκου Αλαβάνου στο Σπόρτιγκ ......Ε ίμαστε σίγουροι ότι γρήγορα οι νέοι και οι νέες θα βρεθούν στις πρώτες γραμμές του εργατικού Δεκέμβρη που έχει φανεί ήδη στον ορίζοντα. Θα πλημμυρίσουν οι πλατείες και οι δρόμοι από πολύχρωμα πλήθη που πιστεύουν και αγωνίζονται για μια Ελλάδα που μπορεί να σταθεί απέναντι στη νεολαία της, την μόρφωση και την εργασία του, όχι με κυνισμό αλλά με αγάπη. Κι αν το ΔΝΤ και η ΕΚΤ είναι ασύλληπτα ισχυροί για να τους αντιταχθεί η νεολαία στη χώρα μας, θα σηκωθούν από τα μνήματα και θα τους συνεπάρουν οι γενιές της ΕΠΟΝ , ο Πέτρουλας, ο Διομήδης Κομνηνός, οι χαμένοι του Πολυτεχνείου, ο Κουμής, η Κανελλοπούλου, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Όλη η ομιλία εδώ Της Μαρίλης Μαργωμένου από την Καθημερινή 30/5/2010 Η ώρα είναι 7.30 - τώρα κανονικά θα έπρεπε να ξεκινά η συγκέντρωση στο Σπόρτινγκ, αλλά ο Αλ. Αλαβάνος είναι... καμουφλαρισμένος κάπου στην εξέδρα ανάμεσα σε άλλους μεσήλικους μουσάτους. Στο κλειστό του Σπόρτινγκ είναι ζήτ

Συνέντευξη του καθηγητή  K . T σουκαλά στο tvxs . gr . Δεδομένη η πολιτική κρίση Κατ’ ομολογία και των κύριων πρεσβευτών του, το σημερινό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε αδιέξοδο, γεγονός το οποίο έχει να κάνει «με την τρέχουσα κρίση, με την απρόβλεπτη εξέλιξη των πραγμάτων, με την υποβάθμιση ζωής, με τις απειλούμενες περαιτέρω υποβαθμίσεις και καταστροφές και με το γεγονός ότι η οποιαδήποτε πολιτική ελπίδα υπήρχε στον ορίζοντα μέχρι προ ολίγου φαίνεται να εξανεμίζεται». Σύμφωνα με τον κ. Τσουκαλά, «βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής κατά το οποίο για πρώτη φορά, και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και η αναξιοπιστία όλων των παραδοσιακών κομμάτων και συμμαχιών που διεκδικούσαν την εξουσία δεν είναι δυνατό παρά να υφίστανται καίρια πλήγματα. Eκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι αυτή τη στιγμή τα κόμματα εξουσίας συγκλίνουν σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα το οποίο -είτε φταίνε είτε δεν φταίνε, είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν- οδηγε

Κάποιοι έχουν ένα   παγιωμένο μοντέλο για την επόμενη μέρα του καπιταλισμού. Το σοβιετικό μοντέλο με ή χωρίς παραλλαγές. Το πιστεύουν τόσο πολύ που έχει για τη ζωή τους τη θέση θρησκείας. Άλλοι πάλι υποθέτουν ότι το κλυδωνιζόμενο σύστημα θα καταφέρει και πάλι να φύγει προς τα μπρος με νέες δυνατότητες ανάπτυξης, ίσως να είναι πιο σκληρό και εξουσιαστικό για να αποφύγει τις μελλοντικές επαναστάσεις. Άλλοι πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός μπορεί και να έχει ανθρώπινο πρόσωπο, να είναι φιλικός προς το περιβάλλον, περισσότερο κοινωνικά δίκαιος. Άλλοι θέτουν το πρόταγμα της   από - ανάπτυξης, για επιστροφή των κοινωνιών σε μέτρα περισσότερο συμβατά με τα μέτρα της φύσης, για απαλλαγή από το στόχο της οικονομικής ανάπτυξης. Όπως και νάχει αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να συζητάμε. Πολίτες και πολιτικές δυνάμεις μπορούν να ξαναδώσουν στην πολιτική το περιεχόμενό της, δηλαδή τη δυνατότητα να ρυθμίζει αυτή τις τύχες του κόσμου και όχι οι αγορές. Αρκεί βέβαια να το θέλουν και να προσπαθήσ

Ανεβάζω ένα τμήμα του άρθρου του Immanuel Wallerstein με τίτλο «Δομικές κρίσεις» που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό   Left Review   62 (Απρ. 2010) σε μετάφραση του φίλου Radical Desire . Το υπόλοιπο ενδιαφέρον άρθρο στο ιστολόγιο   Radical Desire . O ι υπογραμμίσεις είναι δικές μου. Θεωρώ ιδιαίτερα ενδιαφέρον το τελευταίο μέρος με τίτλο «Αγώνες για τη διαδοχή» γιατί πέρα από την ανάλυση στα αίτια της κρίσης χρειάζεται και ένα «δια ταύτα» που συνήθως απουσιάζει. Ο συγγραφέας δείχνει ένα δρόμο. Αγώνες για τη διαδοχή Η σύζευξη των τριών στοιχείων —το εύρος του ‘απλού’ κραχ, η αύξηση του κόστους παραγωγής, και η επιπρόσθετη πίεση στο σύστημα της κινεζικής (και ασιατικής) ανάπτυξης— σημαίνει ότι έχουμε εισέλθει σε μια δομική κρίση.   Το σύστημα απέχει πολύ από το να βρίσκεται σε ισορροπία, και οι παλινδρομήσεις είναι τεράστιες. Από δω και στο εξής, θα ζούμε μέσα σε μια διαίρεση της συστημικής διαδικασίας. Το ερώτημα δεν είναι πλέον “πώς θα καταφέρει

Επιστροφή στο παρελθόν. Καθώς διαβάζω την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στο συλλαλητήριο του ΚΚΕ, γίνομαι 18 χρονών, νέος με μαλλιά, μούσια και τζάκετ,   μέλος τότε του ΡΦ και χώνομαι στα πηγαδάκια για να συζητήσω το ένοπλο ή το δημοκρατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ακούγοντας τη συνέντευξη του Π. Παπακωνσταντίνου ή διαβάζοντας αποσπάσματα από το πρόσφατο βιβλίο του, αναλογίζομαι   την ένωση σοσιαλιστικών χωρών που προτείνει στη θέση της ευρωπαϊκής ένωσης και αναρωτιέμαι αν θα είναι η Βαρσοβία η πόλη που θα υπογραφεί το νέο σύμφωνο.   Σαν ζόμπυ οι παλιές αφηγήσεις του σοσιαλιστικού παράδεισου προτάσσονται με επίπεδο ή πιο εκλεπτυσμένο τρόπο ως η μοναδική προοπτική της ανθρωπότητας. Τι κι’ αν ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε μέσα στα αδιέξοδα και τα εγκλήματά του, τι κι΄ αν η Κίνα είναι μια άγρια καπιταλιστική χώρα με διαχειριστή το κομμουνιστικό κόμμα. Τι κι αν ελάχιστοι είναι οι διανοούμενοι στην Ευρώπη που επικαλούνται ακόμα αυτό το σοσιαλιστικό μοντέλο ως λύση στα αδιέξοδα του κ

Η θεωρία των «μεγάλων κύκλων» του Κοντράτιεφ και η σημερινή κρίση Ημερομηνία δημοσίευσης:   21/05/2010   Από την Αυγή Του Λευτέρη Τσιακίρη Η παγκόσμια οικονομία εισήλθε στον τρίτο χρόνο της κρίσης της και είναι φανερό πλέον ότι η έξοδος απ’ αυτήν θα αργήσει για αρκετά χρόνια. Όσο η κρίση συνεχίζεται, είναι δύσκολο να εξαχθούν συμπεράσματα. Είναι όμως βέβαιο ότι αυτή η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική και για τον λόγο αυτό την ονομάζω δομική. Αυτό σημαίνει ότι οι αιτίες της κρίσης πρέπει να αναζητηθούν όχι μόνο στη λειτουργία της οικονομίας αλλά και στο ρόλο του «κράτους» - πολιτικά κόμματα, ως ένα ενιαίο σύνολο, ως σύστημα. Η διάρκεια της κρίσης και η αναποτελεσματικότητα της «κρατικής» παρέμβασης μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως δεν πρόκειται για μια κλασική κυκλική κρίση των 7-10 ετών, που το σύστημα αντιμετώπισε στη μεταπολεμική περίοδο (9 τον αριθμό) και οι οποίες διαρκούσαν περίπου 7-10 μήνες. Θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι αυτή η κρίση αποτελε