μη μαδας τη μαργαριτα

Δημοσιεύτηκε στην Athens Voice   Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η τήρηση ίσων αποστάσεων, η εκλογική αναμέτρηση στη Γαλλία, η φιλελεύθερη δημοκρατία Όλο λέω ότι δεν θα γράψω πάλι για τον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά όλο σ’ αυτόν γυρίζω. Αδύνατον να αποστασιοποιηθείς, αδύνατον να το βουλώσεις. Είναι τόσο κοντά μας το δράμα των Ουκρανών που είναι αδύνατο να κάνεις ότι δεν το βλέπεις. Τόσο σκληρό που δεν σε αφήνει να το ξεχάσεις. Τόσο άδικο που σε κρατάει εδώ και 45 μέρες θυμωμένο. Θυμωμένο με τη Ρωσία που βάλθηκε να εξαφανίσει από τον χάρτη μια γειτονική χώρα 40 εκατομμυρίων ψυχών. Αλλά είναι συνάμα και τόσο επικίνδυνο στο μέτρο που κινδυνεύει η φιλελεύθερη δημοκρατία σε όλη την Ευρώπη. Μερικοί όμως τα καταφέρνουν και μένουν χαλαροί μέσα στη φρίκη ενός άδικου πολέμου. Διαβάζουν αλλιώς την Ιστορία και στέκονται στην άλλη της πλευρά. Μπορούν να αιωρούνται στην ουδετερότητα ή να μετράνε με τον χωροβάτη τις ίσες αποστάσεις τους. Μπορούν να αποφεύγουν τη λέξη Ουκρανία ακόμα και όταν πηγαίνουν να πουν

Από την Athens Voice   Κοιτάζω το εξώφυλλο της Libération με τη φέηκ φωτογραφία του Μακρόν να επιστρέφει σπίτι βιαστικά και να λέει στη γυναίκα του, την οποία δεν βλέπουμε, «chérie, j’ ai oublié la gauche» (αγάπη, ξέχασα την αριστερά!). Έξυπνο και πολυσήμαντο αλλά, όταν το λέει η Libé, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Ο καθένας και η αριστερά του δηλαδή. Η εφημερίδα, σύμβολο πάλαι ποτέ της ανεξάρτητης, ανένταχτης, ριζοσπαστικής και εικονοκλαστικής αριστεράς, μεγαλωμένη με τις ιδέες του Μάη του 1968 και των άλλων Μαΐων που ακολούθησαν, η Libé του Σαρτρ και του Σερζ Ζουλί, σήμερα δεν είναι παρά ένας θλιβερός απόγονος εκείνης της περιπέτειας που ήθελε τη «φαντασία στη εξουσία». Όσο για την αριστερά την οποία υπαινίσσεται, δεν είναι άλλη απ’ αυτή του Μελανσόν, προϊόν ενός ετεροθαλούς υβριδισμού, κατά το πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ, των Podemos και της Die Linke, μια αριστερά που έκανε σημαία τον αντι-ευρωπαϊσμό, όπως άλλωστε και οι Λε Πεν, βλέποντας ότι ο λαϊκισμός (με δεξιό ή αριστερό πρόσημο) έχει ανταπ

  Δημοσιεύτηκε στην Athens Voice 1/4/2022  «Η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας». «Η Ρωσία ξανά στην πρώτη γραμμή του αντιφασιστικού αγώνα». «Το τέλος του δυτικού, αγγλοσαξωνικού  ιμπεριαλισμού». Είναι εκφράσεις που τις ακούς και τις διαβάζεις. Όχι μόνο από ανθρώπους του Πούτιν που έχουν το λιβάνισμα ως επάγγελμα. Και έχουμε αρκετούς τέτοιους στην Ελλάδα.  Αλλά και από απλούς και μάλιστα μορφωμένους πολίτες της Ευρώπης.  Που δεν κρύβουν το υποκριτικό τους μίσος για την περιοχή αυτή του κόσμου που τους φιλοξενεί. Και βρήκαν ευκαιρία να ξεσπαθώσουν. Με τις χαμένες ζωές των Ουκρανών, όχι βέβαια τις δικές τους.   Ένα νέο παραπέτασμα χτίζεται ταχύτατα στην Ευρώπη μόνο που δεν είναι σιδηρούν, αλλά πυρηνικό. Και δεν συνοδεύεται από μια υπόρρητη απειλή πολέμου, αλλά από μια άμεση απειλή πυρηνικού ολέθρου. Για πρώτη φορά, μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, τα πυρηνικά μπαίνουν ανοικτά στο τραπέζι των όποιων διαπραγματεύσεων, σηματοδοτώντας το τέλος της δυτικής «αθωότητας». Η πολιτική κατευνασμο

  Ενέργεια για την ειρήνη (από ΤΑ ΝΕΑ) Πριν λίγες εβδομάδες, η απωθητική πραγματικότητα του πολέμου μπήκε ορμητικά στις ζωές των Ουκρανών, στις οθόνες των τηλεοράσεων και στις σκέψεις όλων. Προτεραιότητα   η καταδίκη του εισβολέα και η άμεση παύση των εχθροπραξιών, αναγκαιότητα οι γενικότερες προληπτικές δράσεις αποτροπής των πολέμων. Οι πόλεμοι συνδέονται συνήθως με ανταγωνισμούς για τους πόρους και η ενέργεια είναι ο ύψιστος πόρος της βιομηχανικής εποχής. Όταν κάποιες χώρες κατέχουν ενεργειακούς πόρους μονοπωλιακά,   οι πιθανότητες ένοπλων συγκρούσεων αυξάνονται και τα δημοκρατικά δικαιώματα συχνά υποτιμώνται .   Κορυφαίο παράδειγμα τα πολύχρονα προβλήματα της Μέσης Ανατολής, με τις εξαρτήσεις από εξαγωγές ορυκτών καυσίμων να επιφέρουν αλλεπάλληλους πολέμους και γεωπολιτικές εντάσεις .   Παράλληλα, η ενέργεια είναι ύψιστος ρυπαντής κατά την βιομηχανική εποχή. Πολλές οι βλαβερές συνέπειες σε ανθρώπους, βιοποικιλότητα, οικοσυστήματα και μνημεία από εξόρυξη, μεταφορά και καταν