μη μαδας τη μαργαριτα

από το books' journal Ανήκειν εις την Δύσιν! Κλειστή και βαλτώδης θάλασσα η Βαλτική, αλλά οι ιστορικές εξελίξεις γύρω της δεν βαλτώνουν. Σουηδία, Δανία, Φινλανδία, Γερμανία βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή των ιδεών και της προόδου, οι δε χώρες των Ανατολικών ακτών της Βαλτικής, Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία, αποτελούν μοναδικό ιστορικό παράδειγμα διαχρονικής προσήλωσης και προσέγγισης προς τις αξίες της Δύσης. Από αιώνες, η Γεωγραφία πρωταγωνιστεί και καθορίζει την πορεία των τριών μικρών ανυπότακτων κοινωνιών. Στα Ανατολικά, τεράστια ηπειρωτική ενδοχώρα, συντηρητική και μυστικιστική, στα Δυτικά ελπιδοφόροι θαλάσσιοι δρόμοι, πολλαπλή αναπτυξιακή διέξοδος για ανταλλαγές, εμπόριο, αξιοποίηση της ενδοχώρας, πλούτο και πολιτισμό. Οι τρεις μικρές Βαλτικές χώρες, με συνολικό πληθυσμό λίγο πάνω από 6 εκατομμύρια, έγιναν το 2004 μέλη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εντάχθηκαν δε πρόσφατα στην Ευρωζώνη ( Εσθονία 2011, Λετονία 2014, Λιθουανία 2015). Εκτάσεις επίπεδες,...

Η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η εθνική ανωριμότητα *Οι πρόσφατες κρίσεις στα Ίμια και την ΑΟΖ της Κύπρου έχουν κάνει κάποιους να εκφράζοντα κριτικά και ειρωνικά προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία υποτίθεται “δεν κάνει τίποτε”, λέει “μόνο λόγια”, “κρατάει ίσες αποστάσεις”, “τους ενδιαφέρουν μόνο τα συμφέροντά τους” και διάφορα άλλα τέτοια καφενειακού επιπέδου σχόλια. Και το ερώτημα που προφανώς τίθεται είναι “έχει υποχρέωση η Ευρωπαϊκή Ένωση να δράσει υπέρ της Ελλάδας και της Κύπρου;” Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε “τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση”. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος με μια ενιαία κυριαρχία, όπως είναι πχ οι ΗΠΑ. Πρόκειται για 27 (μέχρι το 2019 28) κυρίαρχα κράτη που έχουν συνάψει μια συνομοσπονδία. Και αυτό σημαίνει ότι κάθε ένα από τα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ είναι το ίδιο πρωτίστως υπεύθυνο για την υπεράσπιση της κυριαρχίας του. Αυτή είναι και μια βασική αρχή της ΕΕ:...

UKI GONI / THE NEW YORK TIMES Οταν ο πρόεδρος Αδόλφος Σαά ανακοίνωσε στο Κογκρέσο στις 23 Δεκεμβρίου του 2001 ότι «το κράτος της Αργεντινής θα διακόψει την εξυπηρέτηση του εξωτερικού τους χρέους», οι βουλευτές πετάχτηκαν στον αέρα από τη χαρά τους. Οι ζητωκραυγές τους μετατράπηκαν γρήγορα στην ιαχή «Α-ργε-ντι-νή! Α-ργε-ντι-νή!». Σήμερα είναι η Ελλάδα, υπό την ηγεσία ενός προσφάτως εκλεγέντος λαϊκίστικου αριστερού κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή που σκέφτεται να προχωρήσει σε μια εξίσου δραστική, μονομερή, διακήρυξη ανεξαρτησίας από τους ξένους πιστωτές και τους διεθνείς οργανισμούς. Οικονομολόγοι σαν τον Νουριέλ Ρουμπινί υποστηρίζουν εδώ και χρόνια ότι η Ελλάδα θα πρέπει να «χρεοκοπήσει και να εγκαταλείψει το ευρώ», προσθέτοντας ότι η οικονομία της Αργεντινής αντί να καταστραφεί, αντιθέτως ευημέρησε σύντομα και ότι το ίδιο θα πρέπει να κάνει και η Ελλάδα. Ηταν όμως τόσο ρόδινα για τον λαό της Αργεντινής τα χρόνια που ακολούθησαν; Η πρώτη ημέρα του μεγάλου πειράματος πήγε καλά...

του Tonchev Plamen από το Βοοks' Journal Το 2014 έτυχε να βρεθώ από τις Βρυξέλλες, την πρωτεύουσα της ΕΕ, μέχρι την εσωτερικά διχασμένη Τουρκία, το εμπόλεμο Ιράκ, το παγίως εκρηκτικό Αφγανιστάν, το εγγενώς ασταθές Πακιστάν και την ανερχόμενη υπερδύναμη Κίνα. Πρόκειται για μια διαδρομή που μοιάζει να καλύπτει τρεις διαφορετικούς κόσμους: την παρακμάζουσα Ευρώπη, τον σπαρασσόμενο αραβομουσουλμανικό χώρο και την δυναμική ανατολική Ασία. Ή, με άλλα λόγια: (α') τη Γηραιά Ήπειρο που δεν δικαιούται πια να θεωρεί εγγυημένη την θέση της στην παγκόσμια ηγεσία, (β') την περιοχή που αυτήν την περίοδο αντιμετωπίζει τις πιο βίαιες και νέου τύπου συγκρούσεις, συχνά με πολιτισμικό ή θρησκευτικό μανδύα και (γ') την ανατολική Ασία που, μαζί με την Ινδία, διεκδικεί με αξιώσεις τα σκήπτρα του μελλοντικού κέντρου οικονομικής και πολιτικής ισχύος του πλανήτη. Παρά τις μεγάλες διαφορές μεταξύ των χωρών και κοινωνικοπολιτικών συστημάτων σ'αυτήν την νοερή διαδρομή, νομίζω ότι υπάρχ...

  του Δ. Β. Τριανταφυλλίδη Κι ενώ η Δύση συνεχίζει να επιβάλει αμφιβόλου αποτελεσματικότητας κυρώσεις στη Ρωσική Ομοσπονδία, το Κρεμλίνο έρχεται, ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, αντιμέτωπο με την υπαρξιακού χαρακτήρα ερώτηση: πού πάμε ή άλλως την πιο γνωστή φράση στην ιστορία της ρωσικής γραμματείας "Τί να κάνουμε" [1] . Είναι προφανές ακόμη και στον πιο απομακρυσμένο θεατή των γεγονότων, πως η ρωσική πολιτική, σε σχέση τόσο με τη Δύση όσο και με την Ανατολή, αυτή την περίοδο αντιμετωπίζει τα επίχειρα λανθασμένων πολιτικών και αστοχιών που πλήττουν όχι μόνο το σημερινή οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας, αλλά, κυρίως, τα σχέδια της για το μέλλον. Τα τελευταία 25 χρόνια η Ρωσία προσπάθησε, άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη ειλικρίνεια να προσεγγίσει τη Δύση και, γιατί όχι, να γίνει μέλος της, τηρουμένων πάντα των ιδιορρυθμιών της ως γεωπολιτισμικός οργανισμός. Η πολιτική αυτή με ευθύνη και των δύο μερών απέτυχε και ο...

του Βασίλη Καπετανγιάννη  από την Athens Voice H εικόνα μιας χώρας διαμορφώνεται πρωτίστως   στο εσωτερικό της και αποτελεί δημόσιο αγαθό. Κοινότοπο μεν ου μην αλλά εξόχως αληθινό, αν μη τι άλλο διότι αντανακλά την εθνική της ταυτότητα σε όλες τις συνιστώσες –πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και ιδεολογική–, καθώς την αυτοπεποίθηση, τον αυτοσεβασμό, τα επιτεύγματα, το αξιακό της σύστημα, τους στόχους και τις φιλοδοξίες ολόκληρης της χώρας. Όσο πιο δύσκολη είναι η οικοδόμηση μιας θετικής εικόνας, διότι συνεπάγεται επιτεύγματα, συνθέσεις, συστηματικότητα, συνέργειες δημοσίων και ιδιωτικών φορέων, στρατηγική, θεσμικό πλαίσιο και πόρους σε βάθος χρόνου, ήτοι μια κατ’ εξοχήν πολιτική διαδικασία, τόσο εύκολη είναι η καταβαράθρωσή της. Παρά τη βελτίωση της παραδοσιακής εικόνας της χώρας  μετά την εξαιρετική διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004, που, δυστυχώς, δεν έτυχε της δέουσας αξιοποίησης,  ολοκληρωτική ήταν η κατάρρευσή της την τελ...

H συνεχιζόμενη αιματηρή βία στο μέτωπο Ισραήλ και Παλαιστίνης ένα και μόνο στόχο έχει. Να μην υπάρξει ποτέ μια ειρηνική λύση. Αυτό εξάλλου απορρέει και από το κοινό δόγμα των εμπλεκομένων. Ο ένας δεν ανέχεται την ύπαρξη του άλλου στην ίδια περιοχή. Και επειδή φυσικά είναι αδύνατο να εκλείψουν τόσο οι Ισραηλινοί όσο και οι Παλαιστίνιοι, η βία και οι σκοτωμοί αμάχων και αθώων θα συνεχίζονται. Ανάλογα με τη πολιτική συγκυρία, οι ηγετικές ομάδες χρησιμοποιούν τους βομβαρδισμούς και κάθε άλλο στρατιωτικό ή τρομοκρατικό μέσο προκειμένου να  επιτύχουν  το στόχο τους. Και αυτός είναι ένας. Η διαιώνιση της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας των αντιπάλων ελίτ. Η βία και των δύο καταστρέφει καθημερινά οποιαδήποτε προσπάθεια συνεννόησης, οποιοδήποτε κίνημα ειρήνης  και των δύο λαών, οποιαδήποτε διεθνή πρωτοβουλία επίλυσης. Κάθε φορά που πάει κάτι να γίνει ή ο ένας ή ο άλλος σέρνουν το γαϊτανάκι του θανάτου. Και οι δύο κοινωνίες υποφέρουν, τρομοκρατούνται, απελπίζονται κ...

  Διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης και στην Αργεντινή. Η άποψη ενός bloger που γνωρίζει το θέμα από μέσα. από το blog apos Ρ ίξε μια ματιά στο σύνθημα δίπλα: 8 Νοεμβρίου με σήμα τον Οβελίσκο του Buenos Aires και όχι μόνο. Σε αρκετές πόλεις της Argentina έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις, «κατά της εθνικής κυβέρνησης», όπως ήταν το σύνθημα. Όταν λέμε «εθνικής», εννοούμε την κυβέρνηση του Cristinakίου, διότι υπάρχουν και οι τοπικές κυβερνήσεις κατά των οποίων σπάνια γίνονται διαδηλώσεις. Παράδειγμα, η δεξιά κυβέρνηση του Buenos Aires, η οποία λειτουργεί αυτόνομα -κάτι σαν την Washington DC- και η οποία έχει ρημάξει την πόλη, αλλά κανείς δεν διαμαρτύρεται στον Οβελίσκο. Αντίθετα, όταν τα προβλήματά της φτάνουν στα άκρα,  νιαουρίζει  σαν γκόμενα στην «εθνική κυβέρνηση» του Cristinakίου για να σώσει την κατάσταση.  Γιατί έγινε η διαδήλωση και ποιος την διοργάνωσε; Το δεύτερο ερώτημα είναι εύκολο: τα κοινωνικά δίκτυα, ήταν δηλαδή  απολιτίκ,  τύπου όλοι οι καλοί ...