μη μαδας τη μαργαριτα

Ένα καταπληκτικό κείμενο από τη Νορβηγία. Η "μαργαρίτα" το αφιερώνει στην καλή μας φίλη Astrid. Πρέπει να ξεχάσουμε και τ' όνομά του του Ερικ Φόσνες Χάνσεν από τα Νέα (13/08/11) και τη le Monde Ενα 11χρονο αγόρι στρέφεται προς τον δολοφόνο. Εκείνος το σημαδεύει με το όπλο του, αλλά το αγόρι τον κοιτάζει με παιδιάστικο θάρρος. «Μην πυροβολήσεις. Εχεις πυροβολήσει αρκετά. Σκότωσες τον μπαμπά μου. Είμαι πολύ μικρός για να πεθάνω. Γιατί δεν μας αφήνεις ήσυχους;», του λέει. Ο δολοφόνος διστάζει, κατεβάζει το όπλο του. Επειτα απομακρύνεται ήρεμα προς το επόμενο φονικό. Χωρίς να ξέρει κανένας γιατί λυπήθηκε αυτό το παιδί, γιατί το εγκατέλειψε στην οδύνη του. Εδώ και ημέρες, οι Νορβηγοί κλαίνε με τέτοιες ιστορίες. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλές και εμείς δεν τις έχουμε ακούσει όλες. Η οργή μας έχει λάβει διαστάσεις που θεωρούσα ασυμβίβαστες με τα νορβηγικά μέτρα. Επειδή εμείς δεν κλαίμε δημοσίως. Δεν κλαίμε στους δρόμους, δεν είναι του στυλ...