μη μαδας τη μαργαριτα

Ήμουν και είμαι φιλοευρωπαϊστής. Δεν έχω αρθρογραφήσει για πάνω από έναν χρόνο. Όλοι έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας τόσο για την παρούσα Ελληνική Κυβέρνηση όσο και για τις Ευρωπαϊκές Πολιτικές Ηγεσίες και Κυβερνήσεις. i Θα ήθελα να βάλω μια άλλη διάσταση στη συζήτηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως την ξέρουμε. Οι Ευρωπαίοι Ηγέτες θα πρέπει να αναρωτηθούν μήπως αυτή η Ένωση αρχίζει να θυμίζει κάτι από μια άλλη Ένωση που οι λαοί της την απέρριψαν μαζικά. Και φυσικά αναφέρομαι στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Η ταύτιση δεν είναι απόλυτη και οι διαφορές πολλές. Όμως οι ομοιότητες αρχίζουν και τρομάζουν. Και οι λαοί, μέρος των οποίων είναι και οι φτωχοί, οι περιθωριοποιημένοι, οι μη μορφωμένοι, οι εργάτες, οι άνεργοι, θα πρέπει να είναι μέρος του ευρωπαϊκού οράματος. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι χωρίς την ουσιαστική πολιτική συμμετοχή του λαού καμία πολιτική αλλαγή δεν είναι εφικτή. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η λέξη «Ελίτ» ήταν απαγορευμένη στ...

του Τά σου Αβραντίνη από την Athens Voice Σύγχρονες μελέτες ανθρωπολόγων  αποδεικνύουν ότι για ένα διάστημα στην ιστορία ο σύγχρονος άνθρωπος συνυπήρξε με τον άνθρωπο του Νεάντερταλ πριν ο τελευταίος εξαφανιστεί. Ο ιστορικός του μέλλοντος στα θέματα εκπαίδευσης θα αποδείξει κάτι αντίστοιχο, ότι στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα συνυπήρξαν δύο είδη ανθρώπων χωρίς «γενετική» συγγένεια. Αυτοί που επιθυμούσαν η χώρα να ενταχθεί στο διεθνές εκπαιδευτικό γίγνεσθαι και να παρακολουθεί τις παγκόσμιες αλλαγές και εξελίξεις κι εκείνοι που αντιστέκονταν υπεραμυνόμενοι ενός κλειστού ανελεύθερου κρατικού συστήματος μηδενικών επιλογών, το οποίο εξυπηρετούσε το κυρίαρχο στη χώρα κρατικοδίαιτο πελατειακό-κομματικό μοντέλο εξουσίας. Οι τελευταίοι έφθασαν στο σημείο να αρνηθούν τις εφαρμογές της τεχνολογικής προόδου στην εκπαιδευτική διαδικασία  γράφοντας  επί λέξει: «Η διδακτική σχέση είναι σχέση ενσώματη. Δεν περιορίζεται σε λόγια, αλλά περιλαμβάνει τον τόνο, την ένταση,...

του Νικόλαου Οικονομίδη από την Καθημερινή Στις 25 Ιανουαρίου έχουμε τη δυνατότητα, καταλαβαίνοντας τις αλήθειες αυτού του άρθρου, να ψηφίσουμε εναντίον του λαϊκισμού και των μύθων του και υπέρ της ανάπτυξης και της ευημερίας της Ελλάδας στην Ευρώπη. Μύθος 1: Το ελληνικό κρατικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Πρέπει να το διαγράψουμε! Αλήθεια:  Ασφαλώς το χρέος είναι εξυπηρετήσιμο και βιώσιμο, απλώς χρειάζεται ανάπτυξη και όχι πολιτική αβεβαιότητα και λεονταρισμούς. Καμία χώρα δεν αποπληρώνει το χρέος της. Οι χώρες πληρώνουν τους τόκους μόνο. Η Ελλάδα έχει πολύ μικρούς τόκους στα δάνεια από την Ευρωπαϊκή Ενωση (1,82% τον χρόνο που οι λαϊκιστές ονομάζουν «τοκογλυφία»!) και περίοδο χάριτος τόκων 25 ετών στα 60% του χρέους και 13 ετών σε άλλα 20% του χρέους. Αν η Ελλάδα αναπτυχθεί, όπως είχε αρχίσει το 2014 όταν είχε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη, το χρέος, παρότι μεγάλο, θα γίνεται όλο και μικρότερο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας. Η πραγματική λύση στο πρόβλημα του χρέου...

του Σταμάτη Κυρζόπουλου από το Σχολιαστή «Τι είναι ο Ευρωπαίος;  Είναι αυτός που έχει υποστεί φιλοσοφικά την επίδραση της αρχαίας ορθολογιστικής σκέψης, που έχει ζήσει με την ιουδαϊκοχριστιανική πνευματικότητα κι έχει υποστεί την επίδραση της ρωμαϊκής διοίκησης και των ρωμαϊκών θεσμών.  Αθήνα, Ιερουσαλήμ και Ρώμη.  Η κατανόηση, η συνείδηση, ο νόμος. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει Ευρώπη».                                                                                                                                                            Paul Valery          ...

Ο ευρωσκεπτικισμός είναι μια βαθιά αντιδραστική στάση με ακροαριστερές και ακροδεξιές αφετηρίες που βαθύτερο στόχο έχουν την κατάλυση της δημοκρατίας στα κράτη που θα εγκαταλείψουν την Ενωμένη Ευρώπη. Από το κλίμα αυτό ωφελούνται   μόνο τα πολυεθνικά κεφάλαια που στοχεύουν σε απομονωμένες και αδύναμες οικονομίες ώστε να φοροδιαφεύγουν και να καθορίζουν αυτές τους όρους στην αγορά εργασίας. Περισσότερη ενωμένη Ευρώπη είναι η μόνη λύση για τις δυνάμεις της εργασίας και της υγιούς ανάπτυξης. (leo)  του Γιώργου Παγουλάτου Βάναυσοι και ετερόκλητοι, προπετείς και θορυβώδεις, οι εχθροί της Ενωμένης Ευρώπης είναι εντός των πυλών. Σωβινιστές και αγριεμένοι αντικαπιταλιστές, νεοναζί και μέθυσοι, τσαρλατάνοι και δημαγωγοί, στάζουν μίσος, κολακεύουν φοβίες, τοκίζουν στην αγανάκτηση. Εχουν μια απλή λύση για κάθε σύνθετο πρόβλημα: για όλα φταίει η Ε.Ε. και το ευρώ, η διάλυσή τους όλα θα τα θεραπεύσει. Θέλουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στα γόνατα και το κεφάλι της Κομισιόν στο πιάτο....

Μυρσίνη Λιοναράκη από το ΕΘΝΟΣ «Νομίζω ότι τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτά τα αποτελέσματα θα τις βρείτε στην Ιταλία, όχι στις Βρυξέλλες», δήλωσε δύο εικοσιτετράωρα μετά τις εκλογές ο επίτροπος Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Χοακίν Αλμούνια. Παρότι ειδικός, θα τολμούσα να τον συμβουλέψω να μην έχει και τόσο μεγάλη σιγουριά. Γιατί εκτός από τα πολλά μηνύματα προς το εσωτερικό, που θα αναλύσουν οι πιο σχετικοί, αφού, όπως λέγεται, 16 εκατ. ψηφοφόροι μετακινήθηκαν, υπάρχει ένα κεντρικό μήνυμα προς τα έξω. Μήνυμα προς τους Ευρωπαίους αξιωματούχους, τους λεγόμενους «τεχνοκράτες των Βρυξελλών». Το είπε και ο πρόεδρος του ΣΕΒ τις προάλλες: «Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών καταδεικνύει τα όρια της αντοχής των λαών και τα όρια μιας λιτότητας που αποσταθεροποιεί ευθέως το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα». Οι Ιταλοί στις εκλογές είπαν κάτι λογικό, εδώ που τα λέμε: «Βαρεθήκαμε τα παραδοσιακά κόμματα και δεν θέλουμε άλλα μέτρα». Πώς πρέπει αυτό να το ακούσει η Ευρώπη; Σαν μια φω...

  του Παναγιώτης Γκλαβίνη Είμαστε αποκομμένοι από τις αγορές. Άλλη πηγή χρηματοδότησης εκτός από την ΕΕ και το ΔΝΤ δεν έχουμε. Αυτοί, όμως, συμφώνησαν να χρηματοδοτούν πλέον μόνο τις δανειακές μας υποχρεώσεις για να διατηρήσουν την πιστοληπτική μας ικανότητα, με την ελπίδα πως, κάποια στιγμή, θα καταφέρουμε να ξαναβγούμε στις αγορές, ώστε να συνεχίσουμε να χρηματοδοτούμαστε όπως όλα τα αναπτυγμένα έθνη. Άλλο δεν χρηματοδοτούν το πρωτογενές έλλειμμά μας. Δεν πρόκειται να δεχτούν να βάλουν βαθύτερα το χέρι στην τσέπη των δικών τους φορολογουμένων για να μπορούμε εμείς να διατηρούμε εδώ ένα δημόσιο τομέα που αδυνατούμε να συντηρήσουμε με δικούς μας πόρους. Θα πρέπει να τον αναδιαρθρώσουμε, ώστε να μειώσουμε τις δαπάνες, για να μην έχουμε άλλο πρωτογενές έλλειμμα. Διαφορετικά, θα υποχρεωθούμε να το χρηματοδοτήσουμε με δραχμές. Απλά πράγματα. Ποιος, λοιπόν, στην Ευρώπη θα δεχτεί να μας χρηματοδοτήσει το επιπλέον πρωτογενές έλλειμμα όταν μόλις προχθές ο νέος Πρόεδρος τη...

Νιώθω ευτυχής που, φέτος το καλοκαίρι, γνώρισα τη Ρένα Χόπλαρου και μίλησα μαζί της για το Κυπριακό, το σχολείο, τα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Αν θέλετε να νιώσετε και σεις κάτι από την ευτυχία μου διαβάστε προσεκτικά το όμορφο αυτό κείμενο. «Όμορφο», δεν βρίσκω άλλη λέξη, καλύτερη. ( leo ) Γράφει:  Ρένα Χόπλαρου   από το Cyprus News Όταν περνώ το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας, σχεδόν πάντα με μαγνητίζει η γιγαντοαφίσα που δείχνει την άγρια δολοφονία του Τάσου Ισαάκ. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου σκέφτομαι λίγο πολύ τα ίδια (άλυτα) θέματα. Τις καθημερινές στιγμές που έχασαν (και χάνουν) η οικογένεια και οι φίλοι του. Το χάδι που χαίρονταν οι αγαπημένοι, το γέλιο που άκουγαν οι φίλοι, τη φωνή, τα χέρια, τη μυρωδιά του. Όλα εκείνα που δεν μένουν παρά ως ανάμνηση. Και οι αναμνήσεις μπορεί να είναι παρηγοριά αλλά ζωή δεν είναι.   Στη δημόσια σφαίρα, ο τρόπος που η συγκεκριμένη φωτογραφία στήθηκε στο πέρασμα ανάμεσα στις δύο πλευρές σχετίζεται με την π...

Αυτά βλέπουν στον Περισσό και λιώνουν. Γιατί, μια φορά γκαγκεμπίτης για πάντα γκαγκεμπίτης της Massa Gessen  από  ΤΟ ΒΗΜΑ - THE NEW YORK TIMES Από όλα τα αρνητικά συναισθήματα που κάποιος μπορεί να νιώσει για τη χώρα του, η ντροπή είναι το πιο επώδυνο. Η οργή όποιου έχει το δίκιο με το μέρος του τον κινητοποιεί να αντιδράσει, η λύπη γεννά αλληλεγγύη, κι ο φόβος ακόμα, είναι ικανός να επιφέρει ομοψυχία. Η ντροπή όμως σε βγάζει εκτός εαυτού και ορίων, εκτός των ορίων της χώρας σου. Θυμάμαι πολύ καθαρά την τελευταία φορά που ένιωσα ντροπή. Ήταν περίπου πριν ένα χρόνο, όταν παρακολούθησα ένα βίντεο που έδειχνε τη σύλληψη ενός αμερικανού γκέι ακτιβιστή, του υπολοχαγού  Νταν Τσόι , τον οποίο είχε αρπάξει η αστυνομία της Μόσχας και τον έσερνε, λίγα μέτρα δίπλα από την Κόκκινη Πλατεία, διότι αποπειράθηκε να πάρει μέρος σε μια παρέλαση ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας η οποία είχε κριθεί παράνομη. Θυμάμαι επίσης ποιος ήταν ο λόγος που με έκανε να ντρέπομαι τόσο: φανταζόμο...

Δημοσιεύθηκε   στην   Athens Review of Books ,  τχ . 25 ( Ιανουάριος  2012). Προείκασμα της οικονομικής διακυβέρνησης και της διακυβερνητικής   ενοποίησης της Ευρώπης Από τον ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΝΙΤΑΚΗ 1. [Η μέθοδος του «βλέποντας και κάνοντας» ή της step by step προόδου ] Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετασχηματίζεται, αργά αλλά σταθερά, μέσα από την κρίση και υπό την πίεση της κρίσης. Οι αλλεπάλληλες Σύνοδοι Κορυφής, οι αποφάσεις που λαμβάνονται και ειδικά οι μηχανισμοί που στήνονται για την αντιμετώπισή της το αποδεικνύουν. Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης της ελληνικής οικονομίας (ΕΜΣ) με τη μετεξέλιξή του σταδιακά σε Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας ( ESM ) προσφέρεται τα μέγιστα, κατά τη γνώμη μου, για μια προδρομική ανάγνωση των θεσμικών αλλαγών που προοιωνίζονται και διακυβεύονται. Αυτό θα επιχειρήσω να κάνω εδώ, όσο παρακινδυνευμένο και αν είναι. Άλλωστε, ο χαρακτηρισμός ότι η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως «πειραματόζωο» μιας βίαιης και αναγκαστικής δημοσ...

από το arguments Καθώς τον τελευταίο καιρό νιώθουμε την πνιγηρή αύρα του ευρωσκεπτικισμού να μας κυκλώνει από τα αριστερά μας και από τα δεξιά μας, αισθανόμαστε την ανάγκη να τοποθετηθούμε απέναντι στην καχυποψία που διακατέχει τις πιο αντιδραστικές φωνές του πολιτικού φάσματος έναντι της Ευρώπης. Ο ευρωσκεπτικισμός που αρχικά χαρακτήριζε τα ακροδεξιά κόμματα που ονειρεύονταν πως η καταστροφή της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης θα σηματοδοτούσε την επιστροφή στο έθνος-κράτος και στην εθνικιστική ιδεολογία, μολύνει σιγά σιγά, όχι μόνο το μονολιθικό ΚΚΕ που αναγνωρίζει στην ιδέα της Ευρώπης μονάχα ό,τι του επιτρέπουν τα μυωπικά γυαλιά του (δηλαδή πολυεθνικές και μονοπώλια), αλλά και την πάλαι ποτέ ανανεωτική αριστερά που παραδομένη στον πλειοδοτικό ανταγωνισμό με το ακροαριστερό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ αναπολεί το πρόσφατο σταλινικό παρελθόν των νέων της ηγετών καθώς λησμονεί την πολιτική της κληρονομιά. Ταυτόχρονα, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας υποκύπτει στη σιτεμένη γο...