μη μαδας τη μαργαριτα

Συνέντευξη του Θανάση Πολλάτου στον Αντώνη Παγκράτη  από την Καθημερινή Υπάρχουν άνθρωποι που «παράγουν» σκέψη στη σύγχρονη Ελλάδα; Υπάρχουν, ανάμεσά τους, νέοι διανοούμενοι, που διατυπώνουν πρωτότυπους ή διαφορετικά επεξεργασμένους συλλογισμούς και ιδέες πάνω σε κοινά ζητήματα; Υπάρχει μια παράλληλη πραγματικότητα, η οποία εξελίσσεται από ανθρώπους που κάνουν υπεύθυνα και αθόρυβα τη δουλειά τους; Υπάρχει λόγος για όλα αυτά; Μια έρευνα με ερωτήσεις και απαντήσεις για ό,τι μας απασχολεί ή δεν μας απασχολεί ως χώρα και ως πολίτες του κόσμου. Η πρώτη συζήτηση γίνεται με τον Θανάση Πολλάτο, συγγραφέα του βιβλίου «Παρασιτισμός και επίπλαστη εμπειρία. Ο Παναγιώτης Κονδύλης και η ελληνική κρίση» (εκδ. Επίκεντρο) στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών ή αλλιώς στο Ιλίου Μέλαθρον (την οικία του Ερρίκου Σλήμαν, ερασιτέχνη αρχαιολόγου, ευρύτερα γνωστού για τις ανασκαφές της Τροίας και των Μυκηνών) που από το 1881 -οπότε εγκαινιάστηκε- μέχρι σήμερα, έχει γνωρίσει μεγαλεία αλλά κ...

του Θανάση Πολλάτου Καθώς οι παραλυτικές δυνάμεις της καταστροφής απλώνουν πάνω μας την επιρροή τους, οφείλουμε να αναζητήσουμε τις ικμάδες εκείνες της ζωτικής δύναμης που θα μας κρατήσουν όρθιους. Να στερεώσουμε τις διανοητικές μας δυνάμεις, να προσανατολιστούμε, να σταματήσουμε την υπνοβασία ένα βήμα πριν τον όλεθρο.  Η ζημιά που έχει συντελεστεί στην οικονομία είναι ήδη μεγάλη και θα χρειαστεί αρκετός χρόνος και πολύς κόπος για να αποκατασταθεί.  Αυτό που έρχεται όμως είναι αδιανόητο.  Είναι η πλήρης ανατροπή κάθε κανονικότητας στην κοινωνική ζωή, μια δίνη που επαναφέρει τους σκληρότερους όρους επιβίωσης που μπορούμε να φανταστούμε. Η χώρα απέχει πολύ από το να μπορεί να αυτοσυντηρηθεί.  Η έξοδος από το κανονιστικό πλαίσιο της ευρωζώνης, η άρση των όρων της συντεταγμένης χρεοκοπίας που ζούμε σε συνδυασμό με θεσμικές και πολιτειακές παραμέτρους θα σημάνει την έναρξη ενός πολέμου όλων εναντίον όλων.  Το πρόβλημα της σπάνης των εισαγομένων βασικ...

από το arguments Έγραψα πριν από μερικές μέρες πόση απέχθεια μου γεννά η ρητορική του μίσους που αναπαράγει το φαιοκόκκινο μέτωπο κατά του μνημονίου. Η ρητορική του μίσους απέχει μόλις ένα βήμα από τη φυσική βία. Το βήμα αυτό έχει πραγματοποιηθεί επανειλημμένα με τις επιθέσεις ενάντια σε πολιτικούς και δημοσιογράφους. Χθες ο Γιώργος Νταλάρας εισέπραξε ως αμοιβή για μια συναυλία του γιαούρτια, καρέκλες και άλλα εδώδιμα και αποικιακά. Μας αρέσει δεν μας αρέσει αυτό που είναι και αυτό που εκπροσωπεί ο Νταλάρας, υπάρχουν στις φιλελεύθερες δημοκρατίες τα απαραίτητα μέσα για να το εκφράσουμε. Και τα μέσα αυτά εξαντλούνται στη δημόσια εκφορά του λόγου. Η φυσική και η λεκτική βία δεν είναι μέσα σε αυτά. Στην ελληνική περίπτωση φαίνεται ότι λείπει η κριτική ικανότητα, η αγωγή, η παιδεία, η αισθητική και το δημοκρατικό ήθος να θέτουμε τα όρια μεταξύ της πολιτικής διαμαρτυρίας και των πογκρόμ των ταγμάτων εφόδου. Εν προκειμένω η διάκριση μεταξύ των ταγμάτων εφόδου που χτυπάνε τους μετ...

Αναδημοσιεύω από το arguments ένα σημαντικό κείμενο του φίλου Θανάση Πολλάτου . Αισθάνομαι όμως και την ανάγκη να αναφέρω πως προσυπογράφω τα όσα γράφονται, πως ενθουσιάστηκα όταν το διάβασα, πώς χάρηκα, που τα όσα μας απασχολούν, ερμηνεύονται και περιγράφονται με θαυμαστή ακρίβεια. Κάπου θα βγει όλο αυτό το ωφέλιμο έργο. Από το Μάρξ στον Κορνήλιο και στο Λεφόρ, στη ρώσικη γραφειοκρατική κοινωνία και από εκεί στην Ελληνική κρίση. Η πολιτική σκέψη στα καλύτερά της. Kαι ευτυχώς αυτό συμβαίνει έξω από κομματικά πλαίσια. (Leo) του Θανάση Πολλάτου από το Arguments Έχω πάψει από καιρό να πιστεύω στη μαρξική θεωρία της πάλης των τάξεων· ίσως μάλιστα να μην την πίστεψα ποτέ. Δεν βλέπω γύρω μου εργάτες να αντιμάχονται τα αφεντικά τους, βλέπω μια κοινωνία να καταφάσκει σύσσωμη τη θεαματική και καταναλωτική της αναπαράσταση. Είναι επειδή, έχοντας διαβάσει τον Καστοριάδη και τον Λεφόρ, αναζητώ την τάξη όχι με βάση τα αντικειμενικά της χαρακτηριστικά, τη θέση των υποτιθέμενων μελών...

κείμενα   Θανάσης Πολλάτος  ( arguments) Διάβασα με προσοχή  το κείμενο  του καθηγητή Αντώνη Μανιτάκη και συμφωνώ με το μεγαλύτερο μέρος των προβληματισμών, των αναλύσεων και της τοποθέτησης του. Αυτό που με ξένισε στην ανάλυσή του ήταν μια μεγάλη αναφορά, κάπου στη μέση του κειμένου, στην  Αυτοκρατορία   του Αντόνιο Νέγκρι και του Μάικλ Χαρντ. Ο καθηγητής είχε πρωτύτερα προσεγγίσει το ζήτημα της ελληνικής κρίσης με όπλο την εμβριθή μελέτη του Παναγιώτη Κονδύλη και τις οξυδερκείς αναλύσεις του Γιάννη Βούλγαρη. Όταν έφτασε, λοιπόν, στο σημείο να εξηγήσει την παγκόσμια κατάσταση, ο Μανιτάκης προσέφυγε στην ανάλυση περί της Αυτοκρατορίας που επιχειρεί να προσεγγίσει το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης με τρόπο, κατά τη γνώμη μου, μονοσήμαντο. Τις προηγούμενες του αναφορές θα τις κατέτασσα σχηματικά σε έναν τρόπο σκέψης περισσότερο φιλελεύθερο ενώ τις αναφορές στον Νέγκρι, τον Χαρντ, τον Αγκάμπεν και τον Φουκώ θα τις κατέτασσα σε ένα ύστερο ...

του Θανάση Πολλάτου Ανταπόκριση από το μέτωπο: Ένα ταξί κατεβαίνει κορνάροντας τη Σόλωνος με μια τεράστια ελληνική σημαία να κυματίζει από το τζάμι και το σύνθημα «Κάτω η χούντα» κακογραμμένο με μαρκαδόρο σε όλες τις πλευρές του ταξί. Πιο κάτω, στην Ακαδημίας, η διαδήλωση των ταξιτζήδων πλησιάζει το Σύνταγμα και φωνάζει «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73». Η αναπόληση της πτώσης της χούντας από τη συμπαθή συντεχνία με την αδιαμφισβήτητη αντιδικτατορική δράση συνδέεται με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Στον ομιχλώδη συνειρμό περί της μεταπολίτευσης προσκολλάται το συντεχνιακό συμφέρον. Η χούντα είναι αυτό που μας χαλάει τη βόλεψη, που θίγει τα μικροσυμφέροντά μας. Η ιστορία ξαναγράφεται. Ή μάλλον η ιστορία έτσι γράφτηκε, απλώς δεν το ξέραμε. Η χούντα έπεσε το ’73 και όχι το ’74, μάλλον επειδή κι αυτή τόλμησε να τα βάλει με τους ταξιτζήδες. Το όποιο κοινωνικό συμβόλαιο συγκροτήθηκε έκτοτε βασίστηκε στη χυδαία συναλλαγή. Την κοινωνική ειρήνη την εγγυ...

Θεωρώ τιμή μου το γεγονός ότι  Θανάσης Πολλάτος κάνει αναφορά σε κείμενο δικό μου στη "Μαργαρίτα"και συμβάλει στη συζήτηση που άνοιξε ο LLS σχετικά με την αναγκαιότητα της δίκαιης, αριστερής, οικολογικής λιτότητας. Αναδημοσιεύω σήμερα τις τρεις παλιές ιδέες του Θανάση όχι μόνο γιατί είναι επίκαιρες και μου αρέσουν. Κυρίως γιατί φανερώνουν ότι ένα τέτοιο κίνημα έχει πολύ ψωμί  μπροστά του και αξίζει να τύχει μεγαλύτερης προσοχής από όλο τον προοδευτικό κόσμο. του Θανάση Πολλάτου Με αφορμή την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και των περικοπών των εισοδημάτων που περιλαμβάνει, αλλά και της ανοικτής συζήτησης στους κόλπους της έλλογης αριστεράς περί της ανάγκαιότητας μιας δίκαιης λιτότητας ( εδώ  κι  εδώ ), ας θυμηθούμε τρεις παλιές ιδέες της πολιτικής οικολογίας που οριοθετούν έναν νέο τρόπο ζωής μακριά από το καταναλωτικό πρότυπο. Ισχυρίζομαι ότι οι ιδέες αυτές που υιοθετούνται και από τους θεωρητικούς της αποανάπτυξης, όπως ο Σερζ Λατούς, ο Πωλ Α...

Σε μια εποχή που ο λαϊκισμός περισσεύει κρυμμένος και πίσω από τα αμεσοδημοκρατικά αιτήματα των αγανακτισμένων, ο φίλος Θανάσης Πολλάτος θέτει  εύστοχα ερωτήματα, και ιχνηλατεί τις προϋποθέσεις  και τα χαρακτηριστικά μιας πραγματικά φιλελεύθερης δημοκρατίας. Θεωρώ τη συμβολή του ιδιαίτερα σημαντική στη συζήτηση που ήδη έχει ξεκινήσει. ( Leo) του Θανάση Πολλάτου από το arguments Πρώτα απ’ όλα, θεωρώ πως η άμεση δημοκρατία είναι όχι ένα προτεινόμενο πολίτευμα ή ένα επαναστατικό πρόταγμα, αλλά μια διαδικασία που χρειάζεται πολλή επεξεργασία για να εφαρμοστεί. Λέγοντας άμεση δημοκρατία αναφερόμαστε στη διαδικασία της πλειοψηφικής λήψης των αποφάσεων από μια συνέλευση του συνόλου των πολιτών και όχι από μια συνέλευση αντιπροσώπων τους. Αυτός ο ορισμός, ο οποίος εκτιμώ ότι είναι ως σήμερα ο μοναδικός προτεινόμενος ορισμός από όλους τους ενδιαφερόμενους, είναι υπερβολικά ελλιπής. Για μένα σήμερα, το περιεχόμενο των αποφάσεων που λαμβάνονται είναι πολύ σημαντικότερο από τον τ...