μη μαδας τη μαργαριτα

Την Τετάρτη 30/4/2013 στα γραφεία της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα έγινε μια συζήτηση μεταξύ Ελλήνων bloggers με θέμα «Απειλές κατά της δημοκρατίας στο δρόμο προς τις ευρωεκλογές: Η αναζήτηση μιας νέας αφήγησης για την Ευρώπη». Στο διάλογο συμμετείχε και το δικό μας ιστολόγιο. Ακολουθεί η τοποθέτησή μας στο θέμα. Λεωνίδας Καστανάς: Είναι  δυσάρεστο να βλέπεις την Ευρώπη σε βαθιά οικονομική κρίση. Ειδικά όταν ανήκεις σε αυτήν. Και ακόμα πιο δυσάρεστο να βλέπεις την Ελλάδα στα όρια της χρεοκοπίας ειδικά όταν είναι η πατρίδα σου. Αλλά καλό είναι να έχεις αυτογνωσία και εργαλεία να κατανοήσεις το γεγονός. Να γνωρίζεις στοιχειώδεις νόμους της φύσης όπως η αρχή διατήρησης της μάζας και της ενέργειας. Να μην βρίσκεις εύκολα άλλοθι σε νεοφιλελευθερισμούς, μονεταρισμούς, καζινοκαπιταλισμούς, Γερμανούς και προτεστάντες. Ο διαφωτισμός που δεν έφτασε ποτέ εδώ και ο ορθολογισμός, είδος σε ανεπάρκεια στην Ελλάδα, μας έμαθαν τουλάχιστον να μετράμε. Όταν αποφασίσ

 Η "μαργαρίτα" εγκαινιάζει μια σειρά συνεργασιών με θέμα το κινηματογράφο με τον παλιό καλό της φίλο Θόδωρο Σούμα.  Ο Θόδωρος Σούμας είναι κριτικός κινηματογράφου. Έχει δημοσιεύσει έξι βιβλία για τον κινηματογράφο. Στις εκδ. Αιγόκερως δημοσίευσε τα βιβλία: Κινηματογράφος & σεξουαλικότητα/ερωτισμός,  Έρωτας,ψυχολογία και αισθητική στο χολλυγουντιανό σινεμά, 12 Ευρωπαίοι σκηνοθέτες, Κινηματογράφος και έρωτας,  Εθνικές κινηματογραφίες, στιλ και σκηνοθέτες. Σήμερα γράφει στα περιοδικά The books ’ Journal και Δένδρο. Έχει γράψει πολλά κείμενα για το σινεμά σε διάφορα έντυπα: στα κινηματογραφικά περιοδικά Σύγχρονος Κινηματογράφος, Οθόνη, Καθρέφτης, Camera - Stylo , Κινηματογράφος και επικοινωνία, σε βιβλία-μονογραφίες σκηνοθετών του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο περιοδικό Τέταρτο και την Αυγή. A νέλαβε την αρχισυνταξία και έγραψε άρθρα στα ετήσια Αλμανάκ της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Υπήρξε υπεύθυνος ύλης του κινηματογραφικού περιοδικού

του Λεωνίδα Καστανά από τη Μεταρρύθμιση Παρακολουθώ τη χλιαρή κίνηση γύρω από τα δημοτικά και περιφερειακά προεκλογικά πράγματα και αναρωτιέμαι αν όλος αυτός ο συρφετός υποψηφίων που διαγκωνίζεται για ένα αυτοδιοικητικό πόστο έχει καταλάβει που πάει, γιατί πάει και κυρίως με πιο σχέδιο. Μέχρι χτες τα δημοτικά πράγματα ήταν «απλά». Ξεκοκάλισμα πόρων μετά της εκλογικής πελατείας πασπαλισμένο με αριστερή ρητορική περί αποκέντρωσης, αυτονομίας, «πρώτα ο πολίτης» και άλλα τέτοια κενά. Οι δήμοι  ίδρυαν «δημοτικές επιχειρήσεις» για να απορροφούν κοινοτικά κονδύλια δηλαδή να διπλασιάζουν οι δημοτικοί άρχοντες το μισθό τους. Έκαναν «έργα» για να ζουν οι μικρομεσαίες κατασκευαστικές με το αζημίωτο βεβαίως. Και με μεγάλο κόπο και απρόθυμα μάζευαν τα σκουπίδια. Από τα οποία ένα αποκεντρωμένο κύκλωμα έβγαζε ένα καλό μεροκάματο. Οι δήμαρχοι άλλαζαν κάθε 4 χρόνια με κριτήριο την εκάστοτε κομματική επιρροή και την ποιότητα του κυβόλιθου. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των δημοτικών σ

΄ Αναίμακτοι πόλεμοι και διαχείριση προσωπικοτήτων τη στιγμή που κρίνονται κρίσιμα ευρωπαϊκά ζητήματα της Μυρσίνης Ζορμπά   Τα τελευταία χρόνια στις εκλογές υπάρχουν δύο ειδών κατά φαντασίαν υποψήφιοι. Εκείνοι που αναμένουν κάποια στιγμή να τους επιλέξουν ως υποψήφιους και εκείνοι που ξαφνιάζονται, βλέποντας το όνομά τους στον κατάλογο των υποψηφίων. Μπαίνεις δηλαδή μια ωραία ημέρα ανυποψίαστη στο διαδίκτυο, βλέπεις το όνομά σου ως υποψήφιας στις Ευρωεκλογές. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια, τσιμπιέσαι, αυτοσαρκάζεσαι. Προσπαθείς να σκεφτείς ποιος είναι δυνατόν να σκαρφίστηκε την ιδέα, σε ποιους να επικεντρώσεις τις υποψίες σου. Τις επόμενες κιόλας ώρες ανακαλύπτεις πως ό,τι για σένα παραμένει μυστήριο, για τους άλλους αποτελεί γεγονός αδιαμφισβήτητο. Η είδηση επαναλαμβάνεται και αναπαράγεται. Δημιουργεί μια εικονική πραγματικότητα. Λαμβάνεις μάλιστα ενθαρρυντικά e-mail, προτάσεις φιλίας στο FB, υβριστικά σχόλια από παθιασμένους αντιπάλους, ακόμη και αποδοκιμασίες από κάποιους ευφ

Συμφωνώ με το φίλο μου τον Αχιλλέα. Αν Το "Ποτάμι" περπατήσει κατά πως φαίνεται επωμίζεται εκ των πραγμάτων την ανασύσταση του μεσαίου χώρου. Μόνο που το σχέδιο δεν περιλαμβάνει πλέον τους μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Αυτοί καλούνται να εισέλθουν στο σεντούκι με τα παλιά και άχρηστα. Περιλαμβάνει όμως τα μέλη και τους φίλους τους, όσους τους έχουν απομείνει. (Leo)   του Αχιλλέα Γραβάνη από τα ΝΕΑ Η χώρα έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει μέχρι την ευρωπαϊκή της κανονικότητα. Τον λόγο έχουν ακόμη οι βολεμένοι με το υπάρχον πελατειακό σύστημα: οι βερμπαλιστές επαναστάτες, για χρόνια ομοτράπεζοι και προστάτες άδικων προνομίων, οι απαίδευτοι θεματοφύλακες κενών νοήματος και ουσίας εθνικών «ιερών και οσίων», οι αμετροεπείς μετριότητες του «ξερολισμού», της εύκολης και δίχως τίμημα λύσης σε κάθε πρόβλημα, οι βαυκαλίζοντες τους πολίτες ότι πάντα φταίνε οι άλλοι (πολιτικοί, Αμερικανοί, Γερμανοί, εξωγήινοι), λες και άλλοι ψήφιζαν, εργάζονταν, σπούδαζαν, επιχειρού

Ο Σταύρος Τσακυράκης βάζει τα πράγματα στη θέση τους  με εργαλείο την απλή λογική. Όταν η αριστερή ιδεοληψία θέλει να κάνει μειονοτική πολιτική απλά γελοιοποιείται. του Σταύρου Τσακυράκη από την Καθημερινή Υπάρχουν δύο όψεις στην υπόθεση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν. Η πρώτη είναι η πολιτική. Αφού πρώτα επελέγη από τον ΣΥΡΙΖΑ ως υποψήφια του κόμματος για τις ευρωεκλογές, στη συνέχεια, χωρίς πολλά πολλά, αποσύρθηκε η υποψηφιότητά της, προφανώς για λόγους ψηφοθηρικούς. Η κυρία Σουλεϊμάν αυτοπροσδιορίζεται ως Ελληνίδα μουσουλμάνα Ρομά και όχι ως μουσουλμάνα Τουρκάλα. Στον ΣΥΡΙΖΑ μέτρησαν τα κουκιά και τις αντιδράσεις των τουρκογενών μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης και κατάλαβαν ότι, εάν επέμεναν, οι τελευταίοι θα μποϊκοτάριζαν την υποψηφιότητά της. Λάθος πολιτική επιλογή; Οπως το κρίνει κανείς. Αλλος είπε ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ενέδωσε στις υποδείξεις του τουρκικού προξενείου, άλλος ότι «εκλογές έρχονται, το ζητούμενο είναι να μαζέψουν τις ψήφους της μειονότητας». Βέβαιο είναι ότι έσπ

του Δημήτρη Σκάλκου από τα ΝΕΑ Η επιτυχής δοκιμαστική και περιορισμένη έξοδος στις αγορές, αν και μικρής κλίμακας ως προς τις δημοσιονομικές της επιπτώσεις, υπήρξε αναμφίβολα σημαντική εξέλιξη ως προς τις πολιτικές της συνέπειες: στη βελτίωση της δημόσιας εικόνας της χώρας στη διεθνή σκηνή και την εμπέδωση θετικού κλίματος για την δύσκολη συνέχεια, την αίσθηση αποτελεσματικής αξιοποίησης των (άνισα κατανεμημένων) θυσιών ενός δοκιμαζόμενου, κουρασμένου και αποθαρρυμένου κοινωνικού σώματος. Καθώς φαίνεται να απομακρύνεται οριστικά ο κίνδυνος της πλήρους κατάρρευσης που θα έφερνε ενδεχόμενη έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη, έρχεται η στιγμή της επιστροφής στην πραγματική πολιτική. Η εφαρμογή δύο κοινωνικά επώδυνων προγραμμάτων προσαρμογής (Μνημόνιο 1 και 2), οδήγησε σε μία εντυπωσιακή συρρίκνωση του ελλείμματος και σε σημαντικές παρεμβάσεις σε μία σειρά τομέων (αγορές εργασίας, ανα-κεφαλαιοποίηση των τραπεζών, εξορθολογισμός λειτουργιών και δαπανών της δημόσιας διοίκησης). Ωστ

Μελίττα Γκουρτσογιάννη Όλη η φασαρία γύρω από την υποψηφιότητα της Σαμπιχά Σουλειμάν έφερε πάλι στο προσκήνιο την εξαιρετικά πολύπλοκη κατάσταση που ακόμα επικρατεί στη Θράκη, φανέρωσε την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί το παραμικρό και δυστυχώς έδωσε αέρα στα πανιά των τουρκοφάγων και των κάθε λογής εθνόπληκτων ψώνιων. Ωστόσο οι συνεντεύξεις του κ. Δ. Χριστόπουλου (στον 9.84, στο ΒΗΜΑ και αλλού) είναι πολύ διαφωτιστικές ως προς την διαχρονική νοοτροπία της αριστεράς. Αντιγράφω: "Το πρόβλημα που έχει και που πρέπει να έχει η αριστερά με αυτήν την υποψηφιότητα είναι ότι αυτή στρέφεται εναντίον ενός εθνικισμού, εν προκειμένω του τουρκικού, όχι στο όνομα ενός επιχειρήματος αλληλεγγύης αλλά στο όνομα επιχειρήματος της άλλης πλευράς...'Η είμαστε με την αριστερά, ή δεν είμαστε....Όλη η Αριστερά της Ξάνθης είναι εναντίον αυτής της υποψηφιότητας" "...Η Αριστερά στη Θράκη δεν θέλει πολιτικές και υποψηφιότητες τριχοτόμησης, αλλά ενότητας και όχι μόνο της με

του Βασίλη Καραγιάννη Από την Athens Voice Ε ίναι ξεκάθαρο ότι η σημερινή ανακοίνωση  από τη Eurostat του πρωτογενούς πλεονάσματος 3,4 δις ευρώ για το 2013 σηματοδοτεί μία καινούργια περίοδο για την ελληνική οικονομία. Ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά τις 23 Απριλίου 2010, οπότε στο Καστελόριζο ανακοινώθηκε επισήμως η ένταξη της Ελλάδας στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης, ανακοινώνεται πλεόνασμα και ταυτόχρονα πληθαίνουν τα στοιχεία που παραπέμπουν στην επαναφορά της ελληνικής οικονομίας στην αναπτυξιακή τροχιά. Αλλά, τι σημαίνει πρωτογενές πλεόνασμα?  Σημαίνει με απλά λόγια ότι το Ελληνικό Δημόσιο «βγάζει» τα ετήσια έξοδα λειτουργίας του αποκλειστικά με βάση τα έσοδα του, δηλαδή λειτουργεί χωρίς να δανείζεται. Ονομάζεται πρωτογενές γιατί σε αυτό δεν συμπεριλαμβάνονται οι τόκοι και οι αποπληρωμές προγενέστερου χρέους. Γιατί είναι τόσο σημαντική επιτυχία  η επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος? 1.  γιατί το 2009, είχαμε πρωτογενές έλλειμμα περί τα 24 δις ευρώ (ή 15,4% του ΑΕΠ)

του Ευθύμη Δημόπουλου Η χρεωκοπία της χώρας προκάλεσε ένα βαθύ , ορατό ρήγμα (για να παραλλάξω τον τίτλο του σημαντικού βιβλίου του Α.Δοξιάδη) στη σχέση των πολιτών με το μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα. Χωρίς αναγέννηση και ανανέωση της πολιτικής ζωής η πληγή αυτή θα κακοφορμίζει διαρκώς, η πολιτική σταθερότητα θα απειλείται, οι μεταρρυθμίσεις θα νοθεύονται ή θα ενοχοποιούνται και η χώρα θα σέρνεται πίσω από τις συγκυρίες. Σε αυτό το περιβάλλον το γεγονός ότι το ΠΟΤΑΜΙ εισβάλλει στην πολιτική ζωή μόνο ελπιδοφόρο μπορεί να χαρακτηριστεί. Πρώτα απ’ όλα γιατί για πρώτη φορά η μαζική δυσφορία πολιτών προς τον παλαιοκομματισμό μπαίνει στην κοίτη του κοινοβουλευτισμού, του ευρωπαϊσμού και της δημιουργίας. Πρόκειται για μια υγιή αντίδραση της κοινωνίας, αν σκεφτούμε πόσο υποφέρουμε ακόμη από τη βία και τον υστερικό ανορθολογισμό του πολιτικού εξτρεμισμού. Εξαιτίας όμως των υψηλών δημοσκοπικών αποτελεσμάτων που συγκεντρώνει το ΠΟΤΑΜΙ και επειδή δεν γεννήθηκε από κομματική μήτ

του Βασίλη Καπετανγιάννη  από την Athens Voice H εικόνα μιας χώρας διαμορφώνεται πρωτίστως   στο εσωτερικό της και αποτελεί δημόσιο αγαθό. Κοινότοπο μεν ου μην αλλά εξόχως αληθινό, αν μη τι άλλο διότι αντανακλά την εθνική της ταυτότητα σε όλες τις συνιστώσες –πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και ιδεολογική–, καθώς την αυτοπεποίθηση, τον αυτοσεβασμό, τα επιτεύγματα, το αξιακό της σύστημα, τους στόχους και τις φιλοδοξίες ολόκληρης της χώρας. Όσο πιο δύσκολη είναι η οικοδόμηση μιας θετικής εικόνας, διότι συνεπάγεται επιτεύγματα, συνθέσεις, συστηματικότητα, συνέργειες δημοσίων και ιδιωτικών φορέων, στρατηγική, θεσμικό πλαίσιο και πόρους σε βάθος χρόνου, ήτοι μια κατ’ εξοχήν πολιτική διαδικασία, τόσο εύκολη είναι η καταβαράθρωσή της. Παρά τη βελτίωση της παραδοσιακής εικόνας της χώρας  μετά την εξαιρετική διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004, που, δυστυχώς, δεν έτυχε της δέουσας αξιοποίησης,  ολοκληρωτική ήταν η κατάρρευσή της την τελευταία τετραετία, λ