μη μαδας τη μαργαριτα

από το blog Πληκτρολογίες Παίζουμε. Κυνηγητό, κρυφτό, τις «κουμπάρες», παιχνίδι για παιχνίδι δεν έχει μείνει –από ‘κείνα που παίζαμε πιο παλιά στις αλάνες και τις γειτονιές– που να μην «παίζεται» με αφορμή το κείμενο φάντασμα του «αντιρατσιστικού νομοσχεδίου». Μόνο η σοβαρότητα «δεν παίζει», απλώς και μόνο επειδή αυτή έχει πάει περίπατο. Δεν προσφέρεται για πλάκα το θέμα, αλλά επί τόσες ημέρες και με τόσα πήγαιν’ έλα, με τόσες δηλώσεις, ανακοινώσεις και συνομιλίες, έχει χάσει και την ουσία και το περιεχόμενο η ενασχόληση με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Σε επίπεδο αρχηγών φτάνει η κουβέντα μήπως και κατορθώσει κι επιλυθεί το δυσεπίλυτο και ακανθώδες –όπως αποδεικνύεται από τα πράγματα– για τα ελληνικά δεδομένα θέμα της ρατσιστικής βίας. Οι «αρχηγοί» πάντα ξέρουν κάτι περισσότερο από δοσολογίες συμβιβασμού και συνταγές συνεργασίας. Τα υπόλοιπα είναι θέμα χρόνου –τηλεοπτικού βεβαίως. Ο «ασκός του Αιόλου» έχει ανοίξει και το θέμα του φασ...

από το blog   ΠΛΗΚΤΡΟλογίες Δεν θα υπήρχε καμιά ανάγκη γι’ αυτό το κείμενο αν, τελικά, οι «βουβοί» δεν είχαν επιβάλει τη θέλησή τους. Αν οι «άλαλοι» δεν διατυμπάνιζαν τόσο εκκωφαντικά την αφωνία τους. Αν οι «σιωπηλοί» του Γιώργου Γραμματικάκη δεν ανέδυαν –ελέω του  διαδικτύου – και πάλι τη διαχρονική φωνή τους. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να λυπηθώ, δεν ξέρω αν θα πρέπει να ξεδιαλύνω αυτό το μπερδεμένο συναίσθημα, να λύσω αυτόν τον κόμπο στο λαιμό, να «λύσω» το χειρόφρενο του ειρμού και της καθημερινότητας και να γυρίσω πίσω, στο 2003, τότε που με συγκίνηση πρωτοδιάβασα αυτό το υπέροχο κείμενο. «Η επανάσταση των σιωπηλών». Τότε που η διαπάλη για τη δικαίωση ή όχι του αγώνα είχε κοπάσει από χρόνια κι οι μετερχόμενοι της πολιτικής ζωής και του δημόσιου βίου είχαν εν πολλοίς τακτοποιήσει τα βιλαέτια και τις επιρροές τους. Τότε, που σήμερα, ονομάσαμε με προχειρότητα κι αφέλεια «εποχή της ευμάρειας». Τότε που είχαμε ηγέτες και δεν είχαμε οικονομ...

Από το blog Πληκτρολογίες Να σου πω κάτι για να τελειώνουμε; Χέστηκα και για την κεντροαριστερά και για τη σοσιαλδημοκρατία και το δημοκρατικό σοσιαλισμό. Μια ζωή στην κόψη των εσωκομματικών ισορροπιών και συσχετισμών, στη διάθεση της κάθε ομάδας και της κάθε κλίκας, στην όρεξη του κάθε παράγοντα ή του κάθε οργάνου.  Κουβέντες για βολεμένους και συζητήσεις για χορτάτους. Σοσιαλδημοκρατίες και πράσινα άλογα. Δεν θα λαϊκίσω μιλώντας για την κοινωνία που λιμοκτονεί, για τα μνημόνια, τον πολλαπλασιαστή κι άλλα, που καταναλώνονται εύκολα. Η συζήτηση όμως είναι αλλού, σύντροφοι, κι όλες αυτές οι κουβέντες, είναι κουβέντες του στυλ «σε δουλειά να βρισκόμαστε». Ψάχνουμε να οριοθετήσουμε το χάος, να χωρίσουμε ξανά στα δυο την Ερυθρά θάλασσα, να τραβήξουμε κι άλλες «κόκκινες γραμμές» παραβλέποντας, ότι μετά από τόσο κόκκινο μελάνι που έχει χυθεί αυτή την τελευταία τριετία για να τραβιώνται γραμμές, έχουμε χάσει και την άκρη και το μέτρο. Πιείτε τον καφέ σας μ...