μη μαδας τη μαργαριτα

του  Κίμωνα Χατζημπίρου Όλοι περίπου συγκλίνουν στην άποψη ότι η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη, για να αποκαταστήσει εν μέρει το χαμένο βιοτικό της επίπεδο και, σταδιακά, να ξεπληρώσει το χρέος της. Το περίφημο μνημόνιο έρριχνε το βάρος στη λιτότητα,  αλλά εμπεριείχε και πολλά μέτρα για την προώθηση οικονομικής μεγέθυνσης. Έτσι, η σκληρή περιοριστική δημοσιονομική πολιτική μπορεί να έπιανε τόπο και σταδιακά να οδηγούσε σε εξυγίανση της οικονομίας και αύξηση της παραγωγής και των εξαγωγών. Πλην όμως, πολλά από τα αναπτυξιακά μέτρα έθιγαν κατεστημένες συνήθειες και συμφέροντα, συντεχνίες, παρασιτικές ομάδες κ.λπ. Προστατεύοντας τη ραχοκοκκαλιά των πελατειακών μηχανισμών, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ στο διάστημα που έμεινε στην κυβέρνηση, μας παραπλάνησαν, σαμποτάροντας όσο μπορούσαν τις περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν ανάπτυξη, ενώ η Τρόϊκα, θαμπωμένη από το πρωτογενές πλεόνασμα, έκανε πώς δεν έβλεπε την αθέτηση των δεσμεύσεων. Στρεβλά πληροφορημένη απ...

του Δημήτρη Κουμάνταρου 200 χρόνια κοντά μετά το 1821, η Ελλάδα έχει ανάγκη την ιστορική της επανίδρυση. Ο κόσμος όλος, ο πλανήτης, είναι αλληλένδετος. Μα κάθε τόπος και κάθε λαός έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, που αλληλεπιδρούν με το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Το σύγχρονο ελληνικό κράτος και η σύγρονη ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζονται από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής τους το 1828 από μιαν ανέχεια, η οποία διατρέχει με διάφορες μορφές το σύνολο της νεοελληνικής ιστορίας μέχρι και σήμερα. Η ανέχεια είναι «ιδρυτική». Η Ελλάδα δεν είχε, τότε το 1828, από μόνη της τις δυνάμεις να απαλλαχθεί από τον Οθωμανικό ζυγό και να συγκροτήσει την κοινωνία της. Χρειάστηκε την παρέμβαση- βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Το δίπολο ανέχειας-παρέμβασης έχει έκτοτε πολλά επεισόδια, μεταξύ άλλων: Τη δολοφονία από Έλληνες του πρώτου Έλληνα κυβερνήτη, αλλά και υπουργού εξωτερικών της τσαρικής Ρωσσίας, Καποδίστρια. Τη διακυβέρνηση της χώρας για κοντά 140 χρόνια από αλλοδαπούς βασιλείς. Τ...

του Λεωνίδα Καστανά Ας υποθέσουμε ότι ο Αντώνης δεν έκλεινε άγαρμπα την ΕΡΤ και ήθελε να την αναδιαρθρώσει επί της ουσίας. Όχι σε χρόνο αόριστο, αλλά σε 6 μήνες. Όχι μεταφέροντας τις ξανθιές στο ισόγειο και τους ψηλούς στον τρίτο,  αλλά περιορίζοντας το μέγεθος και τις δραστηριότητές της  στα μέτρα που μπορεί να σηκώσει μια πτωχευμένη χώρα με άλλες σοβαρότερες προτεραιότητες. Με ανεξάρτητη διοίκηση όπως προβλέπει το σχέδιο της επιτροπής Αλιβιζάτου. Με αξιολόγηση του προσωπικού από ανεξάρτητη αρχή. Χωρίς κομματικά κριτήρια. Με απολύσεις όσων δεν χρειάζονται, με προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ.   Πόσοι εργαζόμενοι θα συμφωνούσαν; Ποια συνδικάτα θα συνέβαλαν στην αναδιάρθρωση; Πόση και ποια Αριστερά θα αποδέχονταν τη διαδικασία; Πανώ, κατάληψη, Άξιον Εστί, Συριζαίικα συνθήματα και μια δυο τρεις….. πολλές βίλες «Αμαλία». « H E Ρ T χρειάζεται αναδιάρθρωση αλλά όχι απολύσεις εργαζομένων.» Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ΕΡΤ. Η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει επειδή σήμερα κλείνει ...

του Λεωνίδα Καστανά από τη Μεταρρύθμιση  Δεξιοί, Αριστεροί, Κεντρώοι θέλουν μεταρρυθμίσεις. Κανείς δεν υπερασπίζεται γενικά την παρούσα κατάσταση του κράτους, της δημόσιας διοίκησης, της Παιδείας, της Υγείας κλπ. Όλοι διατείνονται ότι ήρθε ο καιρός να γίνουν αλλαγές. Αλλά ποιες αλλαγές και προς ποια κατεύθυνση; Ποιο πρέπει να είναι  το πρόσημο της μεταρρύθμισης; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Το γεγονός ότι ελάχιστες πραγματικές αλλαγές έχουν πραγματοποιηθεί εδώ και τρία χρόνια, δείχνει ότι το πνεύμα μπορεί να είναι πρόθυμο αλλά η σαρξ είναι ασθενής. Το γεγονός ότι σε κάθε κυοφορούμενη μεταρρύθμιση οι αντιδράσεις  είναι ισχυρές και εκπορεύονται από όλους τους πολιτικούς χώρους μας αποδεικνύει ότι πολλοί από αυτούς  που ομνύουν στο μεταρρυθμισμό απλά υποκρίνονται. Το πολιτικό σύστημα και οι κάστες που νέμονται την κρατική εξουσία (εθνικοί προμηθευτές, κλειστά επαγγέλματα, δημόσιοι υπάλληλοι) έζησαν καλά αρθρωμένοι στις κοινωνικές δομές που εγκαθίδρυσε σ...

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου από την Αριστερή Στρουθοκάμηλο Γολγοθάς αποδείχθηκε η υπόθεση της υιοθέτησης μιας συλλογικής στάσης απέναντι στην κρίση και η διαμόρφωση μιας ελληνικής αντιπρότασης στο μνημόνιο. Γολγοθάς αποδείχθηκε η ενότητα των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων απέναντι στην ισχυροποίηση του λαϊκισμού, δεξιού και αριστερού. Γολγοθάς η διαβούλευση στις τοπικές κοινωνίες για την επίλυση προβλημάτων διαχείρισης των σκουπιδιών, εγκατάστασης αιολικών πάρκων, εφαρμογής επενδυτικών προγραμμάτων, αλλαγής καλλιεργειών, σκοπιμότητας έργων διαχείρισης υδάτινων πόρων, ακόμη και προτεραιότητας κοινωνικών ομάδων σε συμμετοχή σε επιδοτούμενα προγράμματα.  Φαίνεται ότι όλα όσα απαιτούν συνεργασία είναι δύσκολα σε αυτήν την χώρα. Και επειδή το κράτος διαιρεί παραδοσιακά τις κοινωνικές ομάδες και κάνει ανταγωνιστές τους πολίτες, δεκαετίες τώρα, προκειμένου να ευχαριστήσει τους πελάτες του και να απομονώσει τους "άλλους", η κατάσταση αυτή είναι πια κάτι σαν εθιμικό δίκαιο. Το δί...

Οχι, δεν είναι τα μνημόνια αυτά που ακύρωσαν τις μεταρρυθμιστικές απόπειρες της  κυβέρνησης ΠαΣόκ. Χωρίς δημοσιονομική προσαρμογή, έστω όχι τόσο βίαιη, θα ήταν αδύνατη κάθε αλλαγή. Δεν είναι ούτε τα άδικα και οριζόντια μέτρα της κυβέρνησης του ΓΑΠ, έστω και αν απονομιμοποίησαν κάθε προσπάθεια εξυγείανσης στα μάτια των αγανακτισμένων.  Είναι η δημόσια διοίκηση, οι συντεχνίες και τα κόμματα, οι insiders δηλαδή, αυτοί που πρακτικά έκαναν ανενεργούς τους μεταρρυθμιστικούς νόμους. Είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα, η ίδια η κυβέρνηση ΓΑΠ που νομοθετούσαν και ταυτόχρονα δεν πίστευαν στις επιλογές τους. Τρανταχτά παραδείγματα ο νόμος για τα ΑΕΙ, η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ο ΕΟΠΠΥ και όσα όσα αναφέρει ο ΓΜ. Οι διαδρομές παγιδεύτηκαν από τους ίδιους που τις είχαν χαράξει. (leo) του Γεράσιμου Μοσχονά (από το ΒΗΜ Α) Το κράτος και τα συστήματα δημόσιας διοίκησης δεν χαρακτηρίζονται από αιώνια σταθερότητα. Είναι όμως βαριοί μηχανισμοί, εξελίσσονται αργά και αλλάζουν δύσκολα...

Ακούγονται φωνές, φωνές μεταρρυθμιστικές που αναφέρονται στην 7η Μάη. Μιλούν για ενότητα, για μια προοδευτική διακυβέρνηση, για την κοινή λογική. Οι νουνεχείς οφείλουν να τις ακούσουν σοβαρά. Να σπάσουν τα στεγανά, τις κατάρες, τις προκαταλήψεις και να συζητήσουν μαζί τους. Ούτως ή άλλως όλοι είμαστε πια εκτεθειμένοι στην πιθανότητα να αναλάβουμε ευθύνες. Κάτι πρέπει να πούμε. (leo) «Μέλη των κινήσεων «Για την Ελλάδα τώρα», «Μπροστά», «Νέοι Μεταρρυθμιστές», «Π80» και «Πολιτεία 2012» και μέλη ομάδας πολιτών , που υπογράφουμε το κείμενο αυτό, πιστεύουμε ότι στις εκλογές της 6ης Μαΐου δεν κρίνεται μόνο η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και η παραμονή της στην Ευρωζώνη, αλλά και η βιωσιμότητα βασικών αρχών και θεσμών του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Το δημοκρατικό μας πολίτευμα απειλείται από το γεγονός ότι η σύγκρουση «μνημονιακών» – «αντιμνημονιακών» οξύνεται επικίνδυνα από τις πράξεις και τη ρητορική του μίσους ορισμένων κομμάτων, συνδικάτων, ομάδων, τα οποία επιδιώκουν ...

  Ευχαριστώ το φίλο Μιχάλη Κυριακίδη για τη δημοσίευση στη Μεταρρύθμιση .  του Λεωνίδα Καστανά  Η επαναδιαπραγμάτευση είναι το νόστιμο κόκαλο που θα παίξει γερά στο προεκλογικό παιχνίδι. Όλοι μιλούν γι’ αυτήν. Πως και με ποια όπλα, θα ξανακαθίσουν την Τρόικα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και είτε με παρακάλια, είτε με προτάσεις, είτε με τσαμπουκά, θα την πείσουν να χαλαρώσει τα μέτρα και να επιμηκύνει το χρόνο αποπληρωμής.  Είναι μια πολύ ελκυστική ιδέα, η οποία παραπέμπει στα γνωστά προτερήματα της φυλής, στις ιδιότητες του καταφερτζή και του δικολάβου. Αυτό που αποφεύγουν να πουν είναι ότι για να επανέλθουν οι δανειστές σε διαπραγματεύσεις με πρόθεση να μειώσουν και όχι να αυξήσουν την πίεση, θα πρέπει να υπάρχει και ένα δικό μας δείγμα γραφής . Να έχουμε κάνει κάτι. Κάτι πραγματικό, πέρα από αγανάκτηση, κλάματα, αυτοκτονίες και ευχές για μια μεταφυσική ανάσταση του έθνους. Το πραγματικό κάτι λέγεται «μεταρρύθμιση», μια λέξη που οι περισσότερ...

Γεράσιμος Γεωργάτος, Μεταρρύθμιση, 14/3/2012 Οι πολιτικές δυνάμεις, ενόψει και των εκλογών, δεν μπορεί παρά να τοποθετούνται απέναντι στους όρους της δανειακής σύμβασης, του νέου Μνημονίου, αφού αυτοί καθορίζουν ένα ορισμένο πλαίσιο άσκησης πολιτικής για τα επόμενα χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δηλώνουν ότι οι όροι της σύμβασης θα τηρηθούν κατά γράμμα. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η ΔΗ.ΣΥ. Δηλαδή, θα συνεχίσουν την ίδια πολιτική των οριζόντιων περικοπών και της άδικης κατανομής των βαρών, που προβλέπεται να ενταθεί και με νέα μέτρα από τον προσεχή Ιούνιο. Είναι ο δρόμος της συντηρητικής προσαρμογής των δυνάμεων του λεγόμενου μνημονιακού τόξου. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, από την πλευρά τους, έχουν κατ` επανάληψη διακηρύξει την ανυπακοή απέναντι στο Μνημόνιο και τη στάση πληρωμών απέναντι σε εταίρους και πιστωτές. Δηλαδή, επιλέγουν το δρόμο της εξόδου από την ευρωζώνη, το δρόμο που οδηγεί στην άβυσσο της ανεξέλεγκτης υποτίμησης και χρεωκοπίας, στην τριτοκοσμικοποίηση της χώρας...

του   Στρατή Ψάλτου  από το Εμπρός ΝΕΤ Αν η κατανόηση του προβλήματος που ζούμε ως ελληνική κοινωνία περιοριστεί σε οικονομικούς όρους και οικονομικές προσεγγίσεις, τότε θα είναι μία προβληματική κατανόηση. Αν η κατανόηση δεν έρθει αντιμέτωπη με την πραγματική ουσία του προβλήματος που ζούμε, θα είναι καταδικασμένη να προτείνει πράγματα που η εφαρμογή τους θα χάνεται μέσα σ’ ένα πιθάρι των Δαναΐδων, δηλαδή μέσα σ’ ένα πιθάρι χωρίς πάτο. Παρατηρώ το πλήθος των οικονομικών προσεγγίσεων και των οικονομικών μέτρων που προτείνονται από οικονομολόγους και πολιτικά κόμματα, και αισθάνομαι πως μέσα σε όλα αυτά αγνοείται και χάνεται η ουσία του προβλήματος. Ο Στέλιος Ράμφος είναι από τους λίγους θεωρητικούς που, ενώ προσεγγίζουν την κρίση που ζούμε, δε χάνονται μέσα σε αυτή την παραπλανητική προσέγγισή της με οικονομικούς όρους. Αναφέρομαι για μια ακόμη φορά σε αυτόν με αφορμή την πρόσφατη ομιλία του, 16 Φεβρουαρίου 2012, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με θέμα «Time out: η ελλην...

της Κατερίνας Επιτροπάκη Ένας από τους λόγους που χαίρομαι που βρίσκομαι στο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς είναι το ότι έχω την ευκαιρία να παρακολουθώ κατά καιρούς πολύ ενδιαφέροντες διαλόγους, ιδεολογικές «παρτίδες», ενίοτε και συγκρούσεις πάνω σε ζητήματα, όπως αυτά που εσχάτως έχουν ανακύψει σε σχέση με την κρίση και τις διάφορες οπτικές της. Σπεύδω να διευκρινίσω, ότι όσο μου προκαλούν αλλεργία οι μανιχαϊστικοί διαχωρισμοί τύπου «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί», άλλο τόσο μου προκαλούν πλήξη οι εκ του προχείρου απόπειρες ουδετεροποίησης των διλημμάτων στη λογική του «ούτε-ούτε», ή η απαξίωση των ιδεολογικών επίδικων με χιλιοειπωμένες φράσεις-κλισέ, π.χ. περί «ομφαλοσκόπησης» , «αυτομαστιγώματος» και άλλων. Προφανώς υπάρχουν πολλά ζητήματα σε σχέση με την κρίση, στα οποία όλοι –πλην των εντελώς κακοπροαίρετων– αναγνωρίζουν ότι συμφωνούν οι πάντες. Και βεβαίως ομιλώ για τους εντός του τόξου της σκέψης της Δημοκρατικής Αριστεράς, οπότε δεν αναφέρομαι καν σε λογι...