μη μαδας τη μαργαριτα

Επιτέλους μια νίκη. Μια νίκη για να γελάσει και λίγο το χειλάκι του Περισσού. Η Χαλυβουργία του Μάνεση, αυτό το σύγχρονο κολαστήριο της εργατικής τάξης, επιτέλους έκλεισε. Μπορεί οι σύντροφοι να μην τα πήγαν καλά στις εκλογές, αλλά στον πραγματικό ταξικό αγώνα έβαλαν γκολ. Μερικές εκατοντάδες ακόμα εργαζόμενοι στο δρόμο, μια ακόμα παραγωγική μονάδα βάζει λουκέτο. Ο αγώνας δικαιώνεται. Γιατί ο στόχος της Αριστεράς που σέβεται τον εαυτό της είναι η επιβίωση της τελευταίας Σοβιετικής Δημοκρατίας και όχι των εργαζομένων. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να εξαφανιστούν όλες οι σοβαρές παραγωγικές μονάδες και να  επιβιώσουν μόνο οι κρατικές και κυρίως αυτές που δεν παράγουν τίποτα. Αυτό είναι εξάλλου και το ιστορικό προτσές της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα. Δεν έχει σημασία αν κυβερνά ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος. Σημασία έχει η οικονομία ηλίθιε. Και αυτή πρέπει να παραμείνει σοβιετική. Η Κουμουνδούρου ζηλεύει λίγο που δεν ήταν αυτή μπροστάρης σε αυτόν τον αγώνα τον κ...

Είναι σαφές ότι το ΠΑΜΕ θέλει να κλείσει τη Χαλυβουργία. Είναι άγνωστο το γιατί, και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί. Την περίπτωση της συμπαράστασης στον ταξικό αγώνα και άλλων τέτοιων ηρωικών την έχουμε αποκλείσει. ΚΚΕ και ταξικοί αγώνες έχουν πάρει διαζύγιο από καιρό. Η εύκολη απάντηση βρίσκει ως αίτιο την ιδεοληψία της εγχώριας κομμουνιστικής Αριστεράς που προτιμά ένα εργοστάσιο κλειστό και 300 εργαζόμενους στο δρόμο, παρά όλους στη δουλειά με μειωμένο ωράριο και εξασφαλισμένα τα ένσημα, μέχρι να ανακάμψει η ζήτηση. Από κοντά βέβαια και η γνωστή λογική των εργατοπατέρων της μεταπολίτευσης που λέει ότι οι απολυμένοι θα γραφτούν στο κόμμα και έτσι θα αυξήσουν την επιρροή του στο παγκόσμιο αγωνιστικό προτσές.Παπαριές. Δεν ξέρω αν τα πράγματα είναι τόσο απλά στις εποχές που ζούμε. Θα μπορούσα να ρωτήσω ποιος κερδίζει, όχι πολιτικά, αλλά οικονομικά από το κλείσιμο ενός εργοστασίου σε εποχές δύσκολες για την αγορά του χάλυβα. Οι ανταγωνιστές  Σιδενόρ, Αγγελόπουλος, κάποιος άλλο...