μη μαδας τη μαργαριτα

του Γιάννη Βούλγαρη απο τα ΝΕΑ (30/07/2011) Η πρόσφατη Σύνοδος της Ε.Ε. απογοήτευσε τους διεθνείς κύκλους που ποντάρουν στη χρεοκοπία του ευρώ και διέψευσε τις εγχώριες φωνές που είτε επιθυμούν τη χρεοκοπία της Ελλάδας είτε την προκρίνουν ως λύση. Μένοντας πράγματι στον κοινό παρονομαστή των εκτιμήσεων των ξένων και εγχώριων ειδικών, η Ευρώπη έκανε ένα μεγάλο βήμα για τη διάσωση της ευρωζώνης χωρίς να δώσει μια οριστική «συστημική λύση». Η Ελλάδα βγήκε ανακουφισμένη καθώς απομάκρυνε τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και εξασφάλισε μια μακρά περίοδο για να ρυθμίσει τα του οίκου της, να ελέγξει δηλαδή τα δημοσιονομικά και να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά της. Υπάρχει και ένα πρόσθετο πολύ σημαντικό όφελος. Η συνειδητοποίηση εκ μέρους των ευρωπαίων ηγετών και των δανειστών ότι η λύση του ελληνικού προβλήματος πρέπει να περιλαμβάνει μια ουσιαστική αναπτυξιακή βοήθεια όχι μόνο για τη βραχυχρόνια αντιμετώπιση της ύφεσης αλλά για τη μακροπρόθεσμη αναβάθμιση της παραγωγικής βάσης της χώρα

Της Mαριας Kατσουνακη Απο την Καθημερινή (29/07/11) Πέμπτη, νωρίς το απόγευμα, στην πλατεία Συντάγματος. Ο ήλιος του απομεσήμερου διαλύει πρόσωπα, διαπερνά διαθέσεις, παραδίδει τις εικόνες γυμνές και αφτιασίδωτες. Κάποια πανό έχουν φύγει, κάποια άλλα ρημαγμένα, όσα απέμειναν στις θέσεις τους, ένα συνονθύλευμα από πρώην οργισμένους και νυν θλιβερούς μικρόκοσμους. Κάτι αποκαμωμένοι μεσήλικες και βάλε στα -ας πούμε- κιόσκια, δεκάδες σκηνές, απλωμένα υφάσματα, τραπέζια και ταμπέλες, απομεινάρια μιας πρώην οργανωμένης κοινότητας. Αιφνιδίως, μια σφυρίχτρα κάνει τους περαστικούς να στραφούν. Ο,τι επιβίωσε από τη μετά τους «Αγανακτισμένους» περίοδο: κάποιος με βερμούδα, κρατώντας μια μεγάλη ελληνική σημαία, διασχίζει, θορυβωδώς, τον δρόμο της κάτω πλατείας. Στο ηλεκτρονικό φόρουμ του real - democracy.gr, η χθεσινή είδηση επικείμενης παρέμβασης του εισαγγελέα για τις σκηνές στο Σύνταγμα, «εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις και κρίνεται απαραίτητο», προκαλεί σάλο. Οι πιο ψύχραιμοι αναρωτι

από τον Πολυβώτη Αναδημοσιεύω ένα εξαιρετικό σχόλιο του  Προκόπη Δούκα  σε συζήτηση που έγινε στο  buzz  επί ενός  άρθρου  του καθηγητή Κ. Τσουκαλά. Ο συγγραφέας απευθύνεται στο  Νίκο Ξυδάκη , ο οποίος προηγουμένως σχολίασε: «Ο Τσουκαλάς είναι επιτέλους, δεν είναι ο Φούφουτος. Για την ουσία της δημοκρατίας και της παιδείας μιλάει. Αν δεν ακούσουμε κ τον Τσουκαλά, ποιον θ' ακουσουμε, τον Πανάρετο; [..] Οποιος έχει αντιρρήσεις ή αμφιβολίες, δεν είναι συλλήβδην "συντεχνία"... » Θα τον ακούσω τον Τσουκαλά, φυσικά. Αλλά δυσκολεύομαι να πειστώ. Ένας από τους λόγους είναι το λογικό σφάλμα που επεσήμανα: Δεν μπορείς να λες, όταν μιλάς για ένα τόσο διεφθαρμένο τοπίο, οτι δέχεσαι ως αξίωμα οτι "όλοι οι συμμετέχοντες έχουν καλή πρόθεση". Το αντίθετο είναι φυσιολογικό να συμβαίνει, οι περισσότεροι να θέλουν να υπερασπίσουν συμφέροντα, μαγαζάκια και τριτοκοσμικούς εγωισμούς. Όχι, όποιος έχει αντιρρήσεις, δεν είναι συλλήβδην συντεχνία. Αλλά όποιος με τις αντιρρήσεις του, π

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, Ημερησία, 23.7.11 H «μοιραία πενταετία», όπως εύστοχα βάφτισε στο τελευταίο βιβλίο του (εκδόσεις Πόλις) ο κορυφαίος δημοσιολόγος και πανεπιστημιακός Γιάννης Bούλγαρης την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον Kώστα Kαραμανλή, τείνει να ξεχαστεί. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έχουμε (σχεδόν) διαγράψει τη χειρότερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση, η οποία σε σημαντικό βαθμό οδήγησε τη χώρα στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση. O κ. Kαραμανλής οπαδός της... λύσης «άστο για αργότερα», ενώ επαγγέλθηκε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, τελικώς κατάφερε να γυρίσει την Eλλάδα αρκετά χρόνια πίσω. Mολονότι είχε κτίσει συμμαχίες με το σύνολο των επιχειρηματιών, είχε πετύχει για ικανό διάστημα την ανοχή της κοινωνίας και είχε απέναντί του ένα διαλυμένο ΠAΣOK, δεν έκανε το παραμικρό. Eκτός από σκάνδαλα, με την πολιτική του κατέστρεψε την οικονομία και τη δημόσια διοίκηση, κοροϊδεύοντας συνειδητά τους κουτόφραγκους Eυρωπαίους . Θα πει κανείς τι μας τα θυμίζεις

Αυτό που έρχεται επίκαιρα σχόλια   Θανάσης Πολλάτος Μια επιφανειακή ανάγνωση του φαινομένου των αγανακτισμένων πλατειών, των αποδοκιμασιών των βουλευτών κ.λπ. διαβλέπει μια δήθεν σαφή αντίθεση μεταξύ αυτού του «πολιτικού» ρεύματος και του απερχόμενου πολιτικού συστήματος. Το λαϊκιστικό ρεύμα των τελευταίων μηνών, η διανοητική, ιδεολογική και αισθητική ταυτότητα του οποίου μπορεί να συνοψιστεί στη συμβολική κίνηση του μουντζώματος της Βουλής, φαίνεται να βρίσκεται σε σύγκρουση με μια πολιτική τάξη που είναι διεφθαρμένη και ληστρική, ενδιαφέρεται μόνο για τα δικά της συμφέροντα και όχι για τα συμφέροντα του λαού κ.ο.κ. Το πραγματικό διακύβευμα της σύγκρουσης όμως είναι κατά τη γνώμη μου άλλο. Τόσο οι αγανακτισμένες πλατείες όσο και το πολιτικό σύστημα εκπροσωπούν το παλιό καθεστώς που φαίνεται να μας αφήνει ανεπιστρεπτί. Οι πλατείες βρίσκονται στο στάδιο της ολοκληρωτικής άρνησης (ούτε χρωστάμε, ούτε πουλάμε ούτε πληρώνουμε) του γεγονότος του οριστικού θανάτου ενός παλα

Δυστυχώς παιδιά μου δεν θα πτωχεύσουμε. Αλέξη, η αργεντινοποίηση αναβάλλεται επ’ αόριστον, Αντώνη  θα πρέπει να περιμένεις. Όλοι οι επίδοξοι σκυλευτές του πτώματος του ΠΑΣΟΚ αλλά και της χώρας θα μείνουν με την όρεξη, γιατί το κλίμα κατάθλιψης αλλάζει και οι εκλογές, απομακρύνονται. Όσοι προβάρανε το κουστουμάκι Νο 3% και κάτι, αγωνιούντες για τα πιθανά στενέματα, θα πρέπει να φορέσουν φόρμες εργασίας και να στρωθούν στη δουλειά. Θα πρέπει να κάνουν πολιτική. Θα πρέπει να προτείνουν, να υποστηρίξουν, να διορθώσουν, να είναι συγκεκριμένοι και ρεαλιστές. Θα πρέπει να πουν και κανένα ΝΑΙ. Θα πρέπει να αποδείξουν ότι είναι ευτυχείς από τη σωτηρία της χώρας. Θα πρέπει να αποδεχθούν ότι η Ελλάδα εισέρχεται σε μια άλλη εποχή με προοπτικές ανάπτυξης και να βάλουν πλάτη. Γιατί οι δυσκολίες είναι μπροστά μας.  Αν θέλουν να υπάρχουν και στο πολιτικό τοπίο του αύριο. Ξέρω βέβαια ότι «το κάνω πολιτική» δεν είναι εύκολο πράγμα για  τα  πολιτικά μας κόμματα. Γι’ αυτό στην αρχή θα θελήσουν ν

του Ευθύμη Δημόπουλου Όσοι επικρίνουν το νέο σύστημα διοίκησης των ΑΕΙ που προτείνεται από το Υπουργείο ως «ολιγαρχικό», αναγνωρίζουν ως δημοκρατικό το υπάρχον αυτοδιοίκητο μοντέλο μόνο και μόνο γιατί βασίζεται σε μια διευρυμένη εκλογική βάση, η οποία ωστόσο συγκροτείται από υπαλλήλους (μέλη ΔΕΠ, διοικητικούς) και χρήστες (φοιτητές) των υπηρεσιών του ιδρύματος. Η συζήτηση αυτή για το δημοκρατικό ή ολιγαρχικό χαρακτήρα του μοντέλου διοίκησης στα ΑΕΙ που προτείνει το νομοσχέδιο φέρνει στην επιφάνεια ευρύτερα θέματα αναφορικά με τη λειτουργία και το περιεχόμενο της δημοκρατίας. Σίγουρα δεν είμαι επαρκής να εμβαθύνω σε θέματα κυριολεκτικά αχανή (κατάχρηση δημοκρατίας, λαϊκισμός και δημαγωγία, αυθαιρεσίες αιρετής εξουσίας κ.τ.λ.) τα οποία απασχολούν τη δημοκρατία ήδη από τις καταβολές της. Ωστόσο, φαντάζομαι να συμφωνούμε όλοι ότι δεν ξεμπερδεύουμε με τις στρεβλώσεις και τις παρενέργειες στην άσκηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και εξουσιών χρησιμοποιώντας επιχειρήματα-συνθήμα

Σας παρουσιάζω το κείμενο της Πανεπιστημιακής Συμπαράταξης του ΑΠΘ σχετικά με τη μεταρρύθμιση στην Ανώτατη εκπαίδευση. Το θεωρώ κείμενο σταθμό για τα εκπαιδευτικά πράγματα της χώρας μας και ότι καλύτερο γράφτηκε πρόσφατα για την επιχειρούμενη μεταρρύθμιση.  Τελικά στον αγώνα αυτό δεν είμαστε μόνοι. Σε καιρούς δραστικών περικοπών, δεν είναι εύκολο να εφαρμοσθούν ριζικές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο, όταν το Κράτος αδυνατεί να ικανοποιήσει τις προσδοκίες που το ίδιο δημιούργησε, και τώρα μοιραία, εν μέσω οξύτατης δημοσιονομικής κρίσης, έρχεται να τις διαψεύσει. Αν, όμως, δεν αναμορφωθεί άμεσα και ριζικά η ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας, τα Πανεπιστήμια θα καταρρεύσουν. Για τον απλούστατο λόγο ότι η υφιστάμενη κατάσταση, όπως ανάγλυφα περιγράφεται στο χάρτη που ακολουθεί, δεν είναι πλέον βιώσιμη. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ήταν. Απλά, το σοκ της κρίσης αποκάλυψε   in   vivo   κάτι που όλοι γνωρίζαμε γι’ αυτό το τερατούργημα που συνδημιουργήσαμε πολιτικοί, εκπαιδευτικοί και

Ο φίλος μου ο Θανάσης, που γυρνάει λόγω επαγγέλματος όλον τον κόσμο, μου περιέγραφε τις προάλλες την επιθυμία των κατοίκων της Άπω Ανατολής να επισκεφθούν την Ελλάδα. Μια χώρα, για τους περισσότερους εξ αυτών, μυθική. Και ο Θανάσης δεν μιλάει στα ταξίδια του με της γης τους κολασμένους που πασχίζουν να έρθουν στην Ευρώπη αναζητώντας δουλειά και καλύτερη τύχη. Μιλάει με εύπορους ανθρώπους της μεσαίας και ανώτερης τάξης της Κορέας, της Ιαπωνίας, της Κίνας και της Ινδίας που έχουν σαν όνειρο της ζωής τους να δουν από κοντά τον Παρθενώνα ή να κολυμπήσουν στις δικές μας θάλασσες. Με την ραγδαία ανάπτυξη των χωρών αυτών και τα μεγέθη τους είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι εκατομμύρια τουρίστες αναμένονται τα επόμένα χρόνια στη χώρα μας. Δεν ξέρω αν θα μας λύσουν τα προβλήματα χρέους που αντιμετωπίζουμε, αλλά σίγουρα θα μας φέρουν χρήμα, θα ανοίξουν τις δουλειές μας, θα συμβάλλουν στη μείωση της ανεργίας. Ακόμα θα μεταφέρουν στις μακρινές τους χώρες, εικόνες από τη ζωή μας. Αλήθεια

Των Ν. Κ. Αλιβιζατου και Αντ. Μανιτακη* από την Καθημερινή ( 17/07/11) «Ελλείψει ρητών εγγυήσεων και περιορισμών, η αξιολόγηση (των καθηγητών) μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε δίωξη ιδεολογικά και επιστημονικά διαφωνούντων. (…)» Η φράση αυτή δεν διατυπώθηκε στη δεκαετία του 1950, ούτε καν επί χούντας, όταν ο έλεγχος του φρονήματος των καθηγητών πανεπιστημίου ήταν στην ημερήσια διάταξη. Περιλαμβάνεται σε υπόμνημα συναδέλφου συνταγματολόγου προς την τελευταία σύνοδο των πρυτάνεων και αφορά μιαν από τις σημαντικότερες καινοτομίες του νομοσχεδίου της κ. Αννας Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια: την υποχρεωτική αξιολόγηση, των καθηγητών ΑΕΙ, σε τακτά διαστήματα, από τη στιγμή που θα μονιμοποιηθούν. Και τούτο, όχι βέβαια για να χάσουν τη θέση τους αν κριθούν «κακοί», ούτε καν για να περικοπούν οι αποδοχές τους, αλλά με πολύ πιο ανώδυνες κυρώσεις: απλώς, σε περίπτωση «εξαιρετικά αρνητικής αξιολόγησης», όπως προβλέπεται, δεν θα μπορούν να συμμετέχουν σε κρίσεις συναδέλφων τους, να δ

T ο νομοσχέδιο για τις αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση και οι διχοστασίες γύρω από αυτό, θέτουν ξανά επί τάπητος το θέμα των μεταρρυθμίσεων.  Έχει πρόσημο η μεταρρύθμιση; Μα φυσικά. Σε κάθε μια που προτείνεται για κάθε τομέα της δημόσιας ζωής ( εκπαίδευση, υγεία, αθλητισμός κλπ) υπάρχει πάντα μια άλλη, μια δικιά μας, μια καλύτερη; Μα και βέβαια και όχι μόνο μια, αλλά πολλές; Είμαστε υποχρεωμένοι να αρνηθούμε ντε φάκτο οποιαδήποτε πρόταση μεταρρύθμισης εκπορεύεται από μια αστική κυβέρνηση σαν αυτή του ΠΑΣΟΚ στην παρούσα συγκυρία; Και βέβαια ναι, αν βλέπουμε το ΠΑΣΟΚ ως μολυσματική ασθένεια και όχι ως πολιτικό κόμμα.  Είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε οποιαδήποτε πρόταση, αρκεί να υπόσχεται αλλαγές σε προβληματικά τοπία; Και βέβαια όχι.  Κάθε μεταρρύθμιση που προτείνεται από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιο της αριστεράς και εξετάζεται με γνώμονα τα συμφέροντα των δυνάμεων της εργασίας, τα συμφέροντα του λαού. Για το ΚΚΕ π.χ τέτοιες προτ

Γράφει ο  Γιώργος Στόγιας. από το feleki Από το διάλογο που αναπτύχθηκε  εδώ , μου μένει η συνήθης πικρή γεύση της ασυνεννοησίας. Παρά την εκτεταμένη ανταλλαγή επιχειρημάτων και τις πάμπολλες κοινές πολιτιστικές αναφορές, υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στις θέσεις μας και η όποια απόπειρα εξαγωγής κάποιας συναίνεσης  πέφτει μέσα του. Έχω την εντύπωση ότι οι διαφωνίες μας, όπως αποτυπώθηκαν στα εκατέρωθεν σχόλια, δεν αφορούν μόνο τα δύο πρόσωπα που τοποθετήθηκαν σε μια σειρά θεμάτων, αλλά επαναλαμβάνουν μοτίβα που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη σχέση δύο διαφορετικών πολιτικών χώρων. Εκεί πιστεύω έγκειται και το όποιο ενδιαφέρον του παρόντος διαλόγου για τρίτους (ιδίως όλους εκείνους που δεν τρώνε ιδιαίτερο ζόρι με τον Μαρμαρινό και το πολιτικό στίγμα του έργου του). Οι δύο πολιτικοί χώροι στους οποίους αναφέρομαι, είναι από τη μια μεριά η κεντροαριστερά (φιλελεύθερη τάση ΔΗΜ.ΑΡ., εκσυγχρονιστική πτέρυγα ΠΑΣΟΚ) τον οποίο αντιπροσώπευε ο γράφων και από την άλλη μεριά η ένα κομμάτι της

Ανεβάζω σήμερα δύο κείμενα σχετικά με το νομοσχέδιο για την ανώτατη εκπαίδευση.  Δυνάμεις τάσσονται υπέρ αλλά και κατά της επιχειρούμενης μεταρρύθμισης με πολιτικά και εκπαιδευτικά επιχειρήματα. Αν κάτι προκαλεί είναι όταν ο σκληρός συντεχνιασμός, ανεξαρτήτως χρώματος, επικαλείται ιδεολογικούς και εκπαιδευτικούς λόγους για να αποκρούσει εκείνες τις διατάξεις που επιχειρούν να βάλουν χέρι στις προνομίες του. (Leo) Μεταρρύθμιση και Αντιμεταρρύθμιση του Ορέστη Καλογήρου Από τα Νέα ( 12/07/2011) Μέσα στη μεταρρυθμιστική έρημο της κυβέρνησης κατατέθηκε επιτέλους το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Η μεταρρύθμιση του ελληνικού πανεπιστημίου επείγει και εκκρεμεί εδώ και πολλά χρόνια. Διαχρονικά οι εσωτερικές αντιδράσεις σε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης στο πανεπιστήμιο ήταν και είναι πρωτοφανείς. Η κρίση που βιώνουμε όμως δεν επιτρέπει άλλες αναστολές και αναβολές. Το ελληνικό πανεπιστήμιο βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια μετέωρο, χωρίς πυξίδα, χωρίς σχ