μη μαδας τη μαργαριτα

της Κατερίνας Επιτροπάκη Ένας από τους λόγους που χαίρομαι που βρίσκομαι στο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς είναι το ότι έχω την ευκαιρία να παρακολουθώ κατά καιρούς πολύ ενδιαφέροντες διαλόγους, ιδεολογικές «παρτίδες», ενίοτε και συγκρούσεις πάνω σε ζητήματα, όπως αυτά που εσχάτως έχουν ανακύψει σε σχέση με την κρίση και τις διάφορες οπτικές της. Σπεύδω να διευκρινίσω, ότι όσο μου προκαλούν αλλεργία οι μανιχαϊστικοί διαχωρισμοί τύπου «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί», άλλο τόσο μου προκαλούν πλήξη οι εκ του προχείρου απόπειρες ουδετεροποίησης των διλημμάτων στη λογική του «ούτε-ούτε», ή η απαξίωση των ιδεολογικών επίδικων με χιλιοειπωμένες φράσεις-κλισέ, π.χ. περί «ομφαλοσκόπησης» , «αυτομαστιγώματος» και άλλων. Προφανώς υπάρχουν πολλά ζητήματα σε σχέση με την κρίση, στα οποία όλοι –πλην των εντελώς κακοπροαίρετων– αναγνωρίζουν ότι συμφωνούν οι πάντες. Και βεβαίως ομιλώ για τους εντός του τόξου της σκέψης της Δημοκρατικής Αριστεράς, οπότε δεν αναφέρομαι καν σε λογι...

της Κατερίνας Επιτροπάκη Τις τελευταίες μέρες, μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου στο χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς ακούστηκε μια επιχειρηματολογία που επιχειρούσε να δικαιώσει έστω και εκ των υστέρων την απόφαση της Κ.Ε. για καταψήφιση της νέας κυβέρνησης, απόφαση που υλοποίησαν οι 3 από τους 4 βουλευτές του κόμματος στη βουλή. Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία αυτή, δικαίως η ΔΗΜΑΡ τάχθηκε “κατά”. Σε μία κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει το ακροδεξιό ΛΑΟΣ με τρεις  εκπροσώπους του, ένας τέτοιος φαιός πολιτικός χώρος, πώς θα μπορούσε η ΔΗΜΑΡ να δώσει ψήφο έστω και ανοχής; Δεν θα ήταν αυτό ανοχή στις φασίζουσες ιδέες του; Στην εύλογη παρατήρηση βέβαια ότι συμμετέχουν μόνο τα τρία κόμματα επειδή  δεν συμμετέχουν με δική τους ευθύνη  τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα, δηλαδή τα δύο της Αριστεράς, και ότι το ΛΑΟΣ είναι ψηφισμένο από τη λαϊκή ετυμηγορία, η απάντηση είναι ότι αυτό δεν μετριάζει ούτε την δέουσα απέχθεια απέναντί του, ούτε την ανάγκη της μ...

Της Κατερίνας Επιτροπάκη Υπάρχουν μερικές στιγμές όπου με κάποιες αφορμές χαράσσονται διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία, άρα και στα πολιτικά κόμματα. Τις στιγμές αυτές, είναι από τα πράγματα αναγκαίο να επιλέξεις «με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις». Οι συγκεκριμένες αυτές στιγμές, δεν χωρούν αμφισημίες, δεν χωρούν «ολίγον έγκυος», δεν χωρούν «ούτε-ούτε», δεν χωρούν δηλώσεις και τοποθετήσεις που απλά θα περιγράφουν μια κατάσταση χωρίς εμφανές «δια ταύτα». Πολλάκις οι διαχωριστικές αυτές γραμμές δεν αποτελούν αναγκαστικά συνέχεια και ακολουθία με το σύνολο των θέσεων, των προτάσεων, της στάσης που κράτησε κανείς στο παρελθόν, προκρίνοντας άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, το βιβλίο της 6ης Δημοτικού και η θύελλα που ξεσήκωσε, είχε προκαλέσει τότε μια διαχωριστική γραμμή στην κοινωνία ανάμεσα στο «πρόοδος» και «συντήρηση». Αυτή η διαχωριστική γραμμή διαπερνούσε κάθετα και τους πολιτικούς σχηματισμούς που υπήρχαν τότε, και εμφανίζονταν για παράδειγμα στο εσωτερικό των ...

|   Κατερίνα Επιτροπάκη Μέλος της οργάνωσης ΔΗΜ.ΑΡ. Νέου Κόσμου ·          Τα κόμματα που θέλουμε αντανακλούν τις κοινωνίες που επαγγελλόμαστε. Μέρος της διαφοράς της ανανεωτικής αριστεράς   από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς είναι ότι δεν έχει στο μυαλό της   το μοντέλο της κοινωνίας του «εφηρμοσμένου σοσιαλισμού», με τις δομές, τις ιεραρχίες και εν τέλει τις μεταξύ των μελών της τεράστιες ανισότητες. Αν η κοινωνία των πολιτών έναντι εκείνης των «κολλητών» είναι ζητούμενο, εξίσου ζητούμενο είναι και το κόμμα των μελών που το λέει και το εννοεί. Σε σύγχρονες και δημοκρατικά ανεπτυγμένες κοινωνίες άλλωστε, ελάχιστο μέλλον έχουν κόμματα συγκεντρωτικά ή αρχηγικά. Αυτή θα μπορούσε να είναι η πρώτη, από μια σειρά απαντήσεων στην ερώτηση: τι κόμμα, άραγε, θέλουμε; Γιατί συχνά, μία μέθοδος να αποτυπώσουμε αυτό που θέλουμε, είναι να προσδιορίσουμε καταρχήν αυτά που δεν θέλουμε. ·     ...