μη μαδας τη μαργαριτα

Μια πρακτική πρόταση για άλλη πολιτική Το θέαμα των βιβλίων που καταστρέφονται ή καίγονται, σε «τελετουργικές πυρές», κάθε Ιούνιο, μόλις τελειώσουν οι εξετάσεις στα σχολεία προκαλεί σίγουρα αποτροπιασμό σε οποιονδήποτε έχει μάθει να τα αγαπάει. Αναρωτιέται κανείς, αν ούτε αυτήν την αγάπη καταφέρνει να εμφυσήσει το σχολείο, πόσο άραγε πετυχαίνει τους βασικούς του στόχους, γενικότερα; Δυο μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο, κάθε ελληνική οικογένεια με παιδί στο σχολείο, δημοτικό ή γυμνάσιο-λύκειο, ζει την ίδια επαναλαμβανόμενη αγωνία: πότε θα φτάσουν τα καινούρια βιβλία στα σχολεία; Τι σημαίνει, από οικονομική άποψη, «δωρεάν βιβλία στους μαθητές»; Σημαίνει περίπου 25 εκατομμύρια ευρώ (δημόσια) δαπάνη εκτύπωσης κάθε χρόνο - και επί πλέον άγνωστο ύψος εξόδων αποθήκευσης, μεταφοράς, διανομής κλπ. Η δημόσια δαπάνη πληρώνεται, φυσικά, από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή «οριζόντια» από όλους τους φορολογουμένους, είτε έχουν παιδί στο σχολείο είτε όχι. Μ’ αυτήν την έννοια τα σχ...

του Λεωνίδα Καστανά Όταν έρχονται εκείνες οι τεράστιες παλέτες με τα βιβλία στο Λύκειο με πιάνει η ψυχή μου. Τόνοι τυπωμένου χαρτιού  συνολικού κόστους 25-30 εκατομμυρίων το χρόνο. Πολλά από αυτά δεν θα ανοιχθούν καν. Κάποια στιγμή θα πεταχτούν στα σκουπίδια, ούτε καν στην ανακύκλωση. Τα περισσότερα είναι κακά βιβλία, άχρηστα, φτιαγμένα για να μη διαβάζονται από παιδιά. Οι μαθητές δίνουν σημασία μόνο στα σχολικά βιβλία των πανελλαδικώς εξεταζομένων μαθημάτων γιατί εξετάζονται πάνω σε κάποιες φράσεις ή παραγράφους τους και πρέπει να τις ξέρουν κατά λέξη. Τα υπόλοιπα πάνε κι έρχονται για κάποιες μέρες στις τσάντες και μετά εγκαταλείπονται, χάνονται, έχουν την τύχη που συνήθως τους αξίζει. Αδιαφορία. Μέσα στα πολλά άχρηστα χάνονται και διαμαντάκια. Τα φυλλάδια των φροντιστηρίων και τα βοηθήματα του εμπορίου έχουν αντιθέτως μεγάλη πέραση. Ίσως γιατί έχουν τη γνώση συμπυκνωμένη, ίσως γιατί είναι γραμμένα για να διαβάζονται, πιθανόν επειδή χρυσοπληρώνονται. Και οι ...