Ενοχλητικός εν ζωή, χρήσιμος νεκρός.
της Ντόρας Τσικαρδάνη από τη Μεταρρύθμιση Δεν είναι εύκολο να γράψει κανείς για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, χωρίς να αδικήσει το μέγεθος του ανθρώπου. Ακόμα δυσκολότερο όταν, χάριν μνημοσύνου, γράφονται πολλά από πολλούς, υπακούοντας στη σύμβαση που θέλει τους νεκρούς δικαιωμένους και τους ζώντες τεθλιμμένους. Η άλλη επιλογή όμως, είναι η σιωπή. Και αυτή είναι μάλλον ανάρμοστη. Είχα την τύχη και την ευτυχία λοιπόν στη ζωή μου, να βρεθώ με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη και να συνυπάρξω μαζί του στην ξέφρενη πορεία της δικής μας αριστεράς. Τον πρωτογνώρισα στην ΕΑΡ, όπου τον θυμάμαι, να δηλώνει σοσιαλδημοκράτης. Τον θυμάμαι, να επαναλαμβάνει τη δήλωση αυτή στο παλλόμενο κοινό του πρώιμου ΣΥΝ, ανταποκρινόμενος σε κείνες τις συνομιλίες με τους διαφωνούντες μαζί του, που μόνον εκείνος ήξερε να διεξέρχεται κερδισμένος. Τον θυμάμαι, να εισηγείται το «όχι» στην εκτροπή του Αχελώου, απόφαση σταθμό του ΣΥΝ, που του στοίχισε σε μεγάλο βαθμό τη στήριξή του στη Θεσσαλία. Αργότερα, να επιχειρηματ...