μη μαδας τη μαργαριτα

του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη από τη Μεταρρύθμιση Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους της μεταπολιτευτικής περιόδου, είναι και εκείνος που θέλει την «Αριστερά» στη χώρα μας χειραφετημένη από διάφορες εξαρτήσεις, ακόμη και ψυχαναλυτικού χαρακτήρα. Με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την απομυθοποίηση της Αριστεράς ως ιδεολογική και πολιτική πρόταση, όπου το βασικό πρόταγμα ήταν η ηθική και η υπεράσπιση των «ταπεινών και καταφρονεμένων» του κόσμου τούτου. Η στάση που κράτησε η Αριστερά στο θέμα της αναδιανομής του πλούτου, αποδεικνύει πως δεν την ενδιέφερε ποτέ η ενίσχυση των αδυνάμων, μα η υπεράσπιση των κεκτημένων των συντεχνιών, που μέχρι σήμερα καταδυναστεύουν τον τόπο. Γαλουχημένη στα νάματα της σοβιετικής - λενινιστικής θρησκείας του «πανίσχυρου κράτους, πατέρα – αφέντη», η ελληνική Αριστερά, έζησε το δικό της μεταπολιτευτικό μύθο, συμβάλλοντας τα μέγιστα στη δημιουργία ενός κράτους – αφέντη μέσα στον καπιταλισμό. Στο κράτος αυτό ήθελε να δι...

του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη από τη Μεταρρύθμιση Το έθνος θα πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές Διονύσιος Σολωμός Μεταξύ των άλλων ερειπίων που αφήνει πίσω της η κρίση, είναι και οι διάφοροι μύθοι, με τους οποίους πορεύτηκε η ελληνική κοινωνία στην μεταπολιτευτική περίοδο της αμεριμνησίας. Όπως και κάθε άλλη κατάρρευση, έτσι και αυτή, φανερώνει ένα τεράστιο κενό που υπάρχει στο πολιτισμικό εποικοδόμημα της κοινωνίας, και το οποίο δεν είναι άλλο από την έλλειψη κουλτούρας διαλόγου. Το κενό αυτό σήμερα, το καλύπτουν τα άτακτα στίφη των ημιμαθών και των παντελώς αγράμματων, ο όχλος των τηλεκπαιδευμένων «πολιτών», οι αρνητές της επιστημοσύνης ως κατάκτησης του ανθρώπινου πνεύματος, οι εκχυδαϊστές, οι φανατικοί όλων των αποχρώσεων.

το υ Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη Ο μόνος δυνατός ρεμβασμός είναι ν’ αφήνω τις αναμνήσεις μου να κοιμούνται. Περπατάω στην πόλη. Περπατάω πολύ. Στους δρόμους, τα σοκάκια, τις λεωφόρους, τις πλατείες. Περπατάω και παρατηρώ γύρω. Βλέπω με καλειδοσκοπική όραση σχεδόν τα πάντα. Και τα όμορφα και τα άσχημα. Θέλω να βλέπω. Δεν μ’ αρέσει να αποστρέφω το βλέμμα. Τελευταία, προσπαθώ να εντοπίσω βλέμματα. Τα χαμόγελα τα ξέχασα προ πολλού. Οι άνθρωποι δεν χαμογελούν πια στο δρόμο. Προσπαθώ να εντοπίσω βλέμματα. Και πάλι δύσκολο είναι. Οι περισσότεροι κυκλοφορούν με σκυμμένο το κεφάλι. Σαν κάτι βαρύ κι ασήκωτο να κουβαλούν στους ώμους τους. Πότε κάνω πως κοιτάζω μια βιτρίνα, πότε περπατώ ευθεία για να διασταυρωθεί το δικό μου βλέμμα μ’ εκείνο ενός περαστικού. Δύσκολο. Οι άνθρωποι περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι. Το κέντρο της Αθήνας μοιάζει με εγκαταλελειμμένη πόλη. Μαγαζιά κλειστά. Ολόκληροι δρόμοι ερημώνουν. Κι από εκεί περνούν όμως άνθρωποι. Πάντα βιαστικοί. Πάντα με σκυμμένο το κεφάλι....

Το ιντερμέτζο του Ιούλη Τα κορίτσια που αγκαλιάσαμε Με τα οποία πλαγιάσαμε, Τους φίλους που ήπιαμε παρέα, Τους συγγενείς, που μας τάισαν και μας αγόραζαν τα πάντα, Τ’ αδέλφια και τις αδελφές, που μας αγάπησαν τόσο, Τους γνωστούς, τους τυχαίους γείτονες στο πάνω πάτωμα, Τους συμμαθητές, τους δάσκαλους, - όλους μαζί, - Γιατί δεν τους βλέπω πια, Που εξαφανίστηκαν; Πλησιάζει το φθινόπωρο, άλλη μια άνοιξη έρχεται, Η νέα άνοιξη θορύβους άγνωστους βγάζει στις φυλλωσιές, Μπροστά μου όμως ξαναπερνάνε, με προσπερνάνε μέσα στη νύχτα, Στην ολόφωτη μέρα – όμορφα άγνωστα πρόσωπα. Είναι άραγε όλοι αυτοί νεκροί, αν είναι δυνατόν να είναι αλήθεια. Καθένας που μ’ αγάπησε, μ’ αγκάλιασε, γέλασε, Αν είναι δυνατόν να μην ακούω από μακριά του αδελφού την κραυγή, Αν είναι δυνατόν να έχουν φύγει, Και να απέμεινα μοναχός; Εδώ είναι, ανάμεσα στους παλιούς και τους νέους δρόμους, Περπατάω μόνος, δίχως να συναντώ κανέναν πια, Απαγορεύεται να μπω: στα στενά καθα...

Του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη Η πρόσφατη έγκληση των συνδικαλιστών της ΕΡΤ κατά του Πάσχου Μανδραβέλη στο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ και η πρωτοφανής ταχύτητα με την οποία τα μέλη αυτού του συμβουλίου επιλήφθηκαν της υποθέσεως, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανένα. Η συγκεκριμένη έγκληση αφορά απόψεις, γνώμες και πεποιθήσεις ενός δημοσιογράφου, σχετικά με τις απεργιακές κινητοποιήσεις στην δημόσια ραδιοτηλεόραση. Τις διατύπωσε δε, δημοσίως, επωνύμως και μετά παρρησίας στην εφημερίδα όπου εργάζεται. Οι δημοσιογράφοι - συνδικαλιστές της ΕΡΤ εγκαλούν, με άλλα λόγια, ένα συνάδελφό τους, γιατί απλά έχει διαφορετική γνώμη από αυτούς. Για την ιστορία και μόνο αναφέρω πως εγκλήσεις κατά δημοσιογράφων που δημοσίευσαν ανώνυμους λιβέλους με υβριστικούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, εναντίον δημοσιογράφων, που επίσης δημόσια και επώνυμα, κατέθεσαν τις απόψεις τους σε συλλογικά όργανα, το εν λόγω πειθαρχικό συμβούλιο θα τις εξετάσει μετά από οκτώ ή εννέα μήνες. Σε ...

Στα 190 χρόνια ύπαρξης του, το νεοελληνικό κράτος δεν κατάφερε να συμβαδίσει με τις ανάγκες των εποχών. Οι εποχές άλλαξαν και αλλάζουν, το ελληνικό κράτος όμως, παραμένει στο ίδιο επίπεδο που βρισκόταν στις αρχές του 19ου αιώνα. Ένα κατασκεύασμα συμβιβασμών και δοσοληψιών ανάμεσα σε τοπικά (κομματικά με την πάροδο του χρόνου) φέουδα, μεσαιωνικές συντεχνίες και πανίσχυρους δεσμούς αίματος.  του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη  από Αθήνα 9.84 Μια πρόταση έχει νόημα όχι όταν επαληθεύεται, αλλά όταν εξακολουθεί να ισχύει παρ’ όλες τις αλλεπάλληλες και συστηματικές απόπειρες διάψευσής της. Η αρχή της διαψευσιμότητας κατά τον Καρλ Πόπερ Πριν από μερικά χρόνια είδε το φως της δημοσιότητας η είδηση ότι μια ολόκληρη σχολή κεντρικού πανεπιστημίου, είχε καταληφθεί από μια οικογένεια. Από το αρχικό πυρηνικό ζευγάρι, προέκυψαν οι κατιόντες που μαζί με τους συντρόφους τους στη ζωή, κατέλαβαν σταδιακά τη μία πανεπιστημιακή έδρα μετά την άλλη, αποκλείοντας σχεδόν ολοκληρωτικά οποιονδή...

του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη  aπό το samizdat     project Ναὶ ἀγαπημένη μου, ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι. Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε. Τάσος Λειβαδίτης Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου αυτοπροσδιορίζομαι ως αριστερός. Για μένα η Αριστερά ήταν και παραμένει ένα όνειρο, ένα όραμα όπου ο άνθρωπος, τα πάθη του, οι ελπίδες του, τα όνειρα του, η διαδρομή του στη ζωή και τα ίχνη που θα αφήσει σ’ αυτήν, συνθέτουν ένα καμβά ανθρωπισμού, αλληλεγγύης, ευγένειας και για όχι ποίησης. Σε νεαρή ηλικία διέπραξα την «πατροκτονία», κόβοντας κάθε ιδεολογική, πολιτική και ψυχολογική σχέση με κάθε τι που εκπροσωπούσε τον ολοκληρωτισμό του 20 ου  αιώνα, δηλαδή με τον φασισμό και τον κομμουνισμό, τις δύο πολιτικές θεωρίες που ματοκύλησαν τους λαούς είτε στ...

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη   Από τον  Αθήνα 98,4 Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν/με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων. Πάσχισε νάναι προεκτάσεις της πραγματικότητας/όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί σου χέρι. Έτσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού/να συνεφέρουν με χαστούκια όσους λιποθύμησαν/μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους.  Άρης Αλεξάνδρου  Το ότι η ελληνική δημοσιογραφία έχει χάσει εδώ και χρόνια την αθωότητά της, δεν είναι κάτι που μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Γκρίζες ηθικές ζώνες, υποψίες διαπλοκής με επιχειρηματικά συμφέροντα, συντεχνιακή νοοτροπία, απροκάλυπτη υποταγή στα κελεύσματα της πολιτικής εξουσίας, είναι μερικές μόνο πινελιές που συνθέτουν τον μουντό καμβά, πάνω στον οποίο γράφεται καθημερινά η ιστορία ενός κλάδου που χειμάζεται όχι μόνο από την οικονομική κρίση, μα και από μια άλλη βαθύτερη, την ηθική, την κρίση αξιών και αρχών. Μια κρίση ηθική που πολλές φορές φέρνει την ελληνική δημο...

Γράφει ο Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης από το media soup Μετεωριζόμενη στο ένα πόδι και μέσα σε θολό τοπίο, η ελληνική διανόηση υποδέχτηκε τη κρίση που ξέσπασε μεν στο οικονομικό πεδίο, αποκάλυψε δε τη γύμνια, την υποκρισία και τη διαφθορά του κοινωνικού μοντέλου που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα τον καιρό της «Μεταπολίτευσης». Το «Κείμενο των 17» στοίχειωνε τους Έλληνες διανοούμενους από το 1974 και μετά. Εκείνη η τολμηρή πράξη στο μέσο της δικτατορίας, είχε θέσει πολύ υψηλά τον πήχη των προσδοκιών μιας μερίδας, τουλάχιστον, σκεπτόμενων πολιτών. Το τσουνάμι όμως της «Μεταπολίτευσης» τα σάρωσε όλα. Οι προηγούμενες αξίες και αρχές καταδικάστηκαν απερίφραστα και ένα μεγάλο μέρος του νεοελληνικού πολιτισμού παραδόθηκε στην πυρά. Εκείνο που ήρθε να το αντικαταστήσει ήταν η ελευθεριότητα που ερχόταν (για άλλη μια φορά) από την Εσπερία, ο απόηχος του Μάη του ’68, το dominium της «προοδευτικής – ανατρεπτικής» σκέψης, το αλληθώρισμα προς την κραταιά, τότε, Ε.Σ.Σ.Δ, το φλερτ με τον Μάο ...