μη μαδας τη μαργαριτα

Άγγελος Στάγκος Πηγή:www.reporter.gr Διανοείται ποτέ κανείς στον ιδιωτικό τομέα να έχει υπογράψει σύμβαση ορισμένου χρόνου, ή σύμβαση έργου και όταν αυτή φτάσει στο τέλος της, να προσφύγει στα δικαστήρια για να συνεχιστεί σώνει και καλά η απασχόλησή του και επομένως και η πληρωμή του;  Η απάντηση είναι φυσικά όχι, αν υπογράφονται τέτοιες συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, αλλά στον απίθανο κόσμο του ελληνικού δημοσίου τα πράγματα ήταν και είναι διαφορετικά. Εκεί λοιπόν, στο ελληνικό δημόσιο, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και οι συμβάσεις έργου, έδιναν και έπαιρναν. Εθεωρούντο προθάλαμος για τη μονιμοποίηση ενός υπαλλήλου, ή έστω, για την αέναη απασχόλησή του σε αυτό μέχρι να συνταξιοδοτηθεί. Επρόκειτο για μία φάμπρικα εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων που βόλευε την πολιτική τάξη, τη διοίκηση, τους συνδικαλιστές και βεβαίως εκείνους που με αυτό τον τρόπο εκπλήρωναν το όνειρο της ζωής τους, δηλαδή να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Με λίγα λόγια, οι περισσότερες συμβάσεις έργου

Οι απειλές της ΟΛΜΕ και των συνδικαλιστών για απεργία στην περίοδο των Πανελλαδικών εξετάσεων δεν θα πρέπει να σας απασχολούν. ΚΑΝΕΙΣ εκπαιδευτικός δεν θα ακολουθήσει. Είμαστε δημόσιοι λειτουργοί και άνθρωποι. του Λεωνίδα Καστανά Στα χρόνια της δανεικής ευφορίας δεν τολμούσες να ζητήσεις ούτε μια ώρα υπερωρία από ένα καθηγητή μέσης εκπαίδευσης. Κανείς δεν την ήθελε και ας ήταν πληρωμένη ( μετά από ένα χρόνο και..) Υπήρχε και σχετική οδηγία της ΟΛΜΕ προς τους συναδέλφους να μην την αποδέχονται. Το πρόσχημα: Να διορίσει το (πάμπλουτο κράτος) ωρομίσθιους, αναπληρωτές, μόνιμους, να φάνε ψωμί οι άνεργοι. Η ουσία: Κανείς δεν ήθελε να δουλέψει παραπάνω στο σχολείο, ακόμα και με αμοιβή. Στα χρόνια της δανεικής ευφορίας δεν τολμούσες να ζητήσεις από καθηγητή να πάει σε άλλο σχολείο να συμπληρώσει ωράριο. Θεωρείτο χτύπημα κάτω από τη μέση. Το έκαναν μόνο όσοι διευθυντές δεν ήξεραν ή είχαν προηγούμενα με κάποιους και τους «έδιναν» ως υπεράριθμους στα γραφεία. Είχαν (και

από το Δάσκαλο μας  Λευτέρη Τσίλογλου Γνωρίζω ότι αυτά που θα γράψω στη συνέχεια και τα έχω καιρό να μου τριβελίζουν το μυαλό, θα ενοχλήσουν πολλούς. Ακόμα και καλούς φίλους, που η χρονική συγκυρία μας βρίσκει σε ασυμφωνία απόψεων. Αλλά τι να κάνουμε; Οι φιλίες έχουν και τις δύσκολες στιγμές και φάσεις τους. Αν πατούσαν σε σταθερά θεμέλια θα αντέξουν αν όχι με γεια μας με χαρά μας. Χάρηκα που σας γνώρισα! Γενικά δεν γουστάρω αυτούς που «καταγγέλλουν», αυτούς που μυξοκλαίνε μαντζίρικα μπροστά στα λαίμαργα μικρόφωνα, που κάνουν συλλογή αρνητικών ειδήσεων για τους δικούς τους λόγους και σκοπούς. Έχετε προσέξει; Όλοι έχουν σύνταξη κάτω από πεντακόσια ευρώ και όλοι χρεωστάνε δάνεια στις τράπεζες. Έτσι αυθαίρετα βγάζουν τον εαυτό τους από το κάδρο των ευθυνών, ενώ ίσως είναι, πολλές φορές, οι κύριοι υπαίτιοι. Ας το πούμε καθαρά. Ο Ελλιπής δεν έγινε πρόεδρος ενός από τα κυβερνητικά κόμματα από μόνος του. Ένα εκατομμύριο ενήλικες Έλληνες τον ψήφισαν. Δεν ήρθε αυθαίρετα στην εξουσία

Του Ανδρέα Δρυμιώτη * από την Καθημερινή Παλιά λέγαμε: «Μάθε, παιδί μου, γράμματα για να έχεις προκοπή». Φαίνεται, όμως, ότι εδώ και μερικά χρόνια, τα πράγματα έχουν αλλάξει και δεν εκτιμάμε τόσο πολύ την πνευματική εργασία. Πιο πολλές πιθανότητες σημαντικής οικονομικής επιτυχίας έχει κάποιος αν γίνει ποδοσφαιριστής, καλαθοσφαιριστής, τραγουδιστής, ηθοποιός κ.ο.κ. παρά μαθηματικός ή μηχανικός. Αφορμή για το σημερινό κείμενο είναι ο πολύς δημοσιογραφικός θόρυβος που έγινε για τον 17χρόνο Αγγλο Nick D’ Aloisio, ο οποίος πούλησε μια εφαρμογή του στη Yahoo και πήρε 30 εκατ. δολάρια. Ολοι έμειναν έκπληκτοι για την επιτυχία του νεαρού και αφέθηκαν υπονοούμενα ότι η επιτυχία μπορεί να είναι «σικέ», λόγω της επαγγελματικής δραστηριότητας των γονιών του. Προσωπικά δεν με εξέπληξε καθόλου ούτε η ηλικία του ούτε και το ποσό που πήρε για την εφαρμογή που δημιούργησε. Αντιθέτως, το βρήκα, μάλιστα, ένα πολύ ελπιδοφόρο μήνυμα για τα νέα παιδιά. Επιτέλους, να που αναδεικνύεται και επιβρ

του Νίκου Μπίστη από το fb Δεν ξέρω πόσοι κατάλαβαν ακριβώς τι παίχτηκε - και ελπίζω να μην χάθηκε οριστικά - πριν δυο μέρες με την απόσυρση της ρύθμισης Μανιτάκη για τους συμβασιούχους. Οι συμβασιούχοι και η περιπέτεια τους βρίσκονται στην καρδιά του πελατειακού κράτους. Όλα τα κόμματα έχουν ευθύνη για αυτήν την κατάσταση. Κυρίως τα κόμματα που άσκησαν την κεντρική εξουσία , αλλά και τα άλλα γιατί άσκησαν την τοπική.  Και το πρόβλημα των συμβασιούχων στην Τοπική αυτοδιοίκηση είναι μείζον όπως φαίνεται και από τις κινητοποιήσεις της ΠΟΕΟΤΑ για να μην αλλάξει τίποτε στο φαύλο αυτό καθεστώς. Πριν δέκα χρόνια ήμουν υφυπουργός Εσωτερικών και το γραφείο μου ήταν εκεί που βρίσκεται σήμερα του Μανιτάκη. Επί τρεις μήνες μέχρι τις εκλογές το γραφείο επί της Βασιλίσσης Σοφίας ήταν καθημερινά αποκλεισμένο. Αποκλεισμένο από συμβασιούχους που ήθελαν διαβεβαίωση ότι θα μονιμοποιηθούν ( διαβεβαίωση που τους παρείχαν απλόχερα τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης) και από «επιτυχόντες» του Α

Να με συμπαθάτε για τη φωτογραφία αλλά νομίζω ότι είναι αντιπροσωπευτική της ιστορίας που πραγματεύονται τα δύο εξαιρετικά άρθρα που ακολουθούν Παίζοντας με τον χρόνο Του Νίκου Κωνσταντάρα ( Καθημερινή) Η διαμάχη μεταξύ των υπουργών Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντώνη Μανιτάκη και Δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη για την προοπτική απομάκρυνσης συμβασιούχων από τον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα όταν έχει λήξει η σύμβασή τους αποδεικνύεται χρήσιμη, για δύο λόγους: μας επιτρέπει να δούμε πώς λειτουργεί ο μηχανισμός που επιβάλλει την αδράνεια εις βάρος όποιας μεταρρύθμισης· θα δείξει κατά πόσον ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς θέλει και μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Το θέμα είναι υψίστης πολιτικής σημασίας, όπως προδίδει και η δυσκολία της κυβέρνησης να το διαχειριστεί, με την προσωρινή απόσυρση της διάταξης. Αφορά απολύσεις από τον δημόσιο τομέα, κάτι που αντίκειται στις «βασικές αρχές» όλων των κομμάτων που βρίσκονται εντός Βουλής. Ζητείται από συγκεκριμένους ανθρώπους να αναλάβ

Σε λίγες μέρες θα ανοίξει και επίσημα η συζήτηση για το Νέο Λύκειο και το Νέο Επαγγελματικό Λύκειο. Η Δημοκρατική Αριστερά θα παρουσιάσει ολοκληρωμένες προτάσεις. Με το άρθρο αυτό παρουσιάζω εν συντομία τις προσωπικές μου απόψεις, ως καθηγητή Επαγγελματικού Λυκείου. του Λεωνίδα Καστανά Η δευτεροβάθμια Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση (ΤΕΕ)  βρίσκεται σήμερα σε πλήρη ανυποληψία. Και όμως τα Επαγγελματικά Λύκεια (ΕΠΑΛ) και οι επαγγελματικές σχολές (ΕΠΑΣ) θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια λύση στην ανεργία των νέων της χώρας  και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη και την έξοδο από την βαθιά κρίση.  Αρκεί να καταφέρουν να εκπληρώσουν σε κάποιο βαθμό τους λόγους για τους οποίους ιδρύθηκαν. Δηλαδή να παρέχουν αξιόπιστα επαγγελματικά εφόδια και πραγματικές γνώσεις γενικής παιδείας. Μερικά δεδομένα 1. Η ΤΕΕ παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια αισθητή μείωση μαθητών (τριών). Από 160.000 μαθητές το 2002-03 σε 108.000 το 2008-09. Σήμερα πρέπει να έχει κατέβει ΄κάτω από τις 90.000.

Επιτέλους. Κείμενα που μιλούν για τη δικτατορία και δεν χαϊδεύουν αυτιά. Μετά από 40 χρόνια μεταπολίτευσης ανοίγουν τα στόματα για να πουν αλήθειες. Όχι σε μας που τα ζήσαμε αλλά στους νεώτερους που παραμυθιάζονται από την Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ για τους αγώνες του λαού κατά της δικτατορίας και άλλους τέτοιους αστικούς μύθους, παπαριές καμαρωτές. Το κείμενο του Σπυρόπουλου ανοίγει δρόμους. (leo)  Κώστας Σπυρόπουλος από το protagon Ώστε εξεπλάγημεν από το εύρημα της δημοσκόπησης «30% πιστεύουν ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα στη δικτατορία». Όμως, δεν είχαμε απορίες για το απεχθές σύνθημα «η χούντα δεν έπεσε το ΄73». Έλα, όμως, που και τα δυο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Όχι, δεν εννοώ ότι οι μεν «δεν θυμούνται καλά» και οι δε ότι «κάνουν λάθος στην ημερομηνία» μόνο και μόνο για να ταιριάξουν τη ρίμα με το επόμενο στιχάκι «εμείς θα την γκρεμίσουμε σε τούτη την πλατεία» (εβδομήντα -τρία/πλα-τεία). Πιστεύω, αντίθετα, ότι και η δημοσκόπηση και το σύνθημα δείχνουν όχι μόνο όσα δ

Από το blog Τσούγδω Πέρασαν κιόλας τρια χρόνια από τη μέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε από το Καστελόριζο την ένταξή μας στον μηχανισμό στήριξης. Την αναγγελία της είδησης την δεχθήκαμε αν όχι με εχθρικότητα, τουλάχιστον με έντονο σκεπτικισμό. Τρια χρόνια μετά υπάρχουν άπειρες διαψευσμένες προβλέψεις, πράγματα που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα και εντυπωσιακές αλλαγές στην κοινωνία. Το κλίμα που επικρατούσε τότε διεθνώς ήταν οτι η Ελλάδα "έπεσε έξω", είχε ξεγελάσει με τα ψευδή στοιχεία που έδινε για το έλλειμμα και οι αγορές έκλειναν. Όσο κι αν προσπαθούσαν κάποιοι να τονίσουν οτι το πρόβλημα δεν είναι τοπικό, αλλά ευρωπαϊκό, φαινόταν σαν να προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Η ίδια η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη να δεχθεί μία τέτοια άποψη. Το βάθος του προβλήματος άρχισε να διαφαίνεται σιγά σιγά, όταν την Ελλάδα ακολούθησε σειρά άλλων χωρών. Πλέον όλοι αποδέχονται οτι οι ρίζες του προβλήματος είναι βαθιές, μιλάμε για τεράστιο χάσμα

Φίλος του blog μας έστειλε αυτό το άρθρο από το Contra gr , σχετικά με τη συνεισφορά της Θάτσερ στην εξάλειψη του χουλιγκανισμού στην Αγγλία. Αν συγκρίνουμε τα όσα έκανε η Θάτσερ, ίσως λίγα και ελλιπή, με τη στάση των δικών μας υπευθύνων απέναντι στο θέμα της βίας στα γήπεδα, θα καταλάβουμε τη διαφορά. Το ποδόσφαιρο στην Αγγλία είναι προϊόν με μεγάλη εμπορική αξία και ως εκ τούτου το Αγγλικό πολιτικό σύστημα ήταν υποχρεωμένο να το προστατέψει. Εδώ, αυτό το κάτι σαν ποδόσφαιρο που παίζεται μπορούμε να το πετάμε στα σκυλιά. ( leo ) Του Θωμά Καίσαρη από το contra . gr "Η Θάτσερ νίκησε τους χούλιγκανς, τους εξαφάνισε με συνοπτικές διαδικασίες. Απέκλεισε τις αγγλικές ομάδες απ’την Ευρώπη, έφτιαξε τις συνθήκες του πρωταθλήματος, μείωσε τη βία στα γήπεδα, άλλαξε το ποδόσφαιρο και το έκανε αυτό που βλέπουμε σήμερα". Δεν θα το παίξω έξυπνος. Κι εγώ έχω αναμασήσει αυτά τα λόγια άπειρες φορές στο παρελθόν. Τα έχω πει σε ραδιοφωνικές εκπομπές ή σε συζητήσεις με φίλο