μη μαδας τη μαργαριτα

Δεν γράφω για το Πολυτεχνείο. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν έχει νόημα. Πάνε 40 χρόνια, ήμουν 18 χρονών. Αφήνω να μιλούν άλλοι γι’ αυτό, άλλοι που είτε ήταν αγέννητοι τότε, είτε δεν ήταν εκεί. Ήταν ένα γεγονός ελάχιστης πολιτικής σημασίας που μετά έγινε η 3η εθνική εορτή. Για όσους συμμετείχαν και μόνο γι’ αυτούς ήταν κάτι πραγματικά πολύ σημαντικό. Τι ακριβώς; Δεν ξέρω. Ο καθένας βιώνει διαφορετικά τις εξαιρετικές καταστάσεις. Βρήκα αυτό το κείμενο του παλιού συντρόφου Δήμου Αθανασόπουλου. Με εκφράζει και το δημοσιεύω. ( Leo )   Δήμος Αθανασόπουλος Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες βιώνω την απόλυτη ερημία της ανθρώπινης ύπαρξης. Παρακολουθώ φίλους και μη να διαπληκτίζονται, να διασταυρώνουν λογίς λογίς ανόητα επιχειρήματα, να ηθικολογούν να αφορίζουν και να αμύνονται σχετικά με το τι έγινε στο «Πολυτεχνείο». Το μόνο ισοδύναμο αυτού του καβγά είναι το θεολογικό ερώτημα πόσοι άγγελοι χωράνε στην μύτη μιας καρφίτσας. Ατέρμονες συζητήσεις για το τι έγινε στο «Πολυτεχνείο» και κα...

Πάει καιρός. Το Δήμο τον Αθανασόπουλο τον άφησα στα τέλη του 70 στο Ρήγα Φεραίο. Εγώ έφυγα για τη Β Πανελλαδική και μετά από λίγο, για κείνο κει το bar που ξενυχτάει. Τον ξαναβρήκα στο facebook πριν ένα χρόνο, καθηγητή σε Πανεπιστήμιο της Αμερικής. Γνωριστήκαμε φυσικά από τα ονόματα γιατί από φάτσες, πάει καιρός, πολύ καιρός. Μας έστειλε ένα μήνυμα σε μπουκάλι, το μάζεψα στα ξέβαθα της αγαπημένης μας Αριστεράς και σας το διαβάζω. Δήμο, όταν συναντηθούμε, είμαι σίγουρος ότι θα σφιχταγκαλιαστούμε. ( leo ) Του Δήμου Αθανασόπουλου Πάει ο καιρός, πάει ο καιρός… Που μας φαινόταν ο κόσμος διαφορετικός, πεδίο αναζήτησης των ονείρων μας η έστω και των ονειρώξεων μας. Τώρα πια στις πολιτικές μας διαδρομές εφιάλτες ξορκίζουμε. Όποια επικεφαλίδα και να έχει το ψηφοδέλτιο που θα ρίξουμε μας σφίγγει σα μέγγενη. Ότι και να πούμε ακούμε μέσα μας μια φωνή να μας εγκαλεί: στην κατάθεση μου, να θυμάμαι τι είπα στην κατάθεση μου. Οι πιο στενοί μεταξύ μας στους διαδικτυακούς διαύλους κά...