μη μαδας τη μαργαριτα

Έχοντας τερατώδη προβλήματα με τους αλήτες, αγράμματους, φασίστες όλων των χρωμάτων, βλαμμένους, καθίκια, απατεώνες κλπ. που μας κυβερνούν δεν έχουμε την πολυτέλεια να δούμε με προσοχή τι γίνεται στον κόσμο γύρω μας. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την πολιτιστική παρακμή που ζει η ανθρωπότητα την τελευταία εικοσαετία. Μια παρακμή που είναι, φυσικά, φυσιολογική αν βάλουμε τα πράγματα στη σειρά τους. Το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου ήταν η αρχή της οικονομικής ανάπτυξης του δυτικού κόσμου. Με πολλή δουλειά, με μεγάλη προσπάθεια πάνω στα ερείπια που άφησε πίσω του ο πόλεμος, με θέληση να φτιαχτεί ένας καλύτερος νέος κόσμος. Ήταν φυσικό, λοιπόν, να ανθίσουν όλες οι τέχνες αφού αυτές ήταν η έκφραση του «νέου» ανθρώπου που ήθελε να χτίσει ένα διαφορετικό μέλλον. Και οι τέχνες αναπτύχθηκαν παράλληλα με τη νοοτροπία που επικρατούσε στην κοινωνία (σε ένα σοβαρό μέρος της). Αλλά από τη δεκαετία του ’70 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων είχαν καλυφθεί...

της Έλενας Πατρικίου από την Εφημερίδα των Συντακτών Το κείμενο που αναρτήθηκε διαδικτυακά ως πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό ξεσήκωσε την μήνιν και την κατηγορηματική απόρριψη ανθρώπων, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν είναι απλώς εξέχοντες στην τέχνη τους, είναι αποδεδειγμένα Αριστεροί και στην συνείδηση και στην πολύχρονη πολιτιστική πρακτική τους (Νίκος Ξυδάκης, Μισέλ Δημόπουλος, Γιώργος Κουρουπός, Φίλιππος Δρακονταειδής…). Υπό την πίεση της απόρριψης, προσπάθησαν αρχικά να πείσουν ότι το πρόγραμμα συντάχθηκε από έναν άνθρωπο και αναρτήθηκε ως σημείο εκκίνησης για συζήτηση. Εν συνεχεία, υποστηρίχθηκε ότι αποτελεί συνοπτική παρουσίαση της εργώδους προσπάθειας « ομάδων και υπο-ομάδων », όπως αφελώς αποκάλυψε ο Μίλτος Λογιάδης στην Εφημερίδα των Συντακτών και εν συνεχεία με καμάρι υπογράμμισε ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος. Στο μυαλό του μηχανισμού, ο ένας συντάκτης σημαίνει υποβάθμιση του κύρους του κειμένου, ενώ οι πολυάριθμοι συντάκτες των πολυάριθμων ομάδων...

Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής, από την Εφημερίδα των Συντακτών, Δεν θα πρέπει να κουράστηκαν πολύ οι σύντροφοι (και οι συντρόφισσες) του «Τμήματος Πολιτισμού» του ΣΥΡΙΖΑ για να αποπατήσουν το «προς διαβούλευση Πρόγραμμα Πολιτισμού». Εχοντας καλοχωνέψει ό,τι μουχλιασμένο, βρομερό και αποστεωμένο έχει να επιδείξει η επαναστατική κληρονομιά, στριμωγμένο σε ένα λεξιλόγιο απειλής του καπιταλισμού, ύψωσης της σημαίας «γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια», να φτιάξουμε όχι μόνο εκείνα που δεν έχουμε, αλλά και πολύ περισσότερα που είναι άχρηστα, ώστε να έχει η Μαριορή και ο φερεντζές να μην της λείπει, έδωσαν την «εργαλειακή χρήση του πολιτισμού» για «καλλιτεχνική ανάταση… προκειμένου να συναντηθούμε ξανά με την καρδιά της δημοκρατίας». Την έδωσαν σε έντεκα πυκνογραμμένες σελίδες, σε δεκαέξι «βασικούς άξονες της πολιτικής για την πολιτιστική κληρονομιά», με κορυφαία την «ακύρωση διαθεσιμοτήτων, απολύσεων και άλλων διαδικασιών συρρίκνωσης και υποβάθμισης του ανθρώπινου δυναμικού». Σκύβο...

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό. Αξίζει να διαβαστεί ειδικά από εκείνους που βλέπουν έστω και μια αχτίδα φωτός στο πολιτικό αυτό μόρφωμα. από το left gr Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη διάρθρωση των κοινωνιών, οι πολιτισμικές δομές και εκφάνσεις φέρουν έντονο το στίγμα της άνισης κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης και της αυτοτελούς γιγάντωσης της οπτικοακουστικής και ψηφιακής παραγωγής που εκπορεύεται πρωτίστως από τις ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, η διεύρυνση του φαινομένου του  πολιτισμικού ιμπεριαλισμού,  πλήττει δραστικά την άνθηση των ιδιαίτερων εθνικών και περιφερειακών πολιτισμών, επιβάλλοντας ένα πλέγμα τυποποιημένων πολιτισμικών προτύπων, που προβάλλουν τον  ατομοκεντρισμό  και τον  καταναλωτισμό,  ως κυρίαρχες αξίες ενός θεμιτού και επιθυμητού παγκοσμιοποιημένου « στυλ ζωής». Η παγκόσμια διάχυση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού θα ήταν ανέφικτη χωρίς την πρότερη κατίσχυση της πολιτισμικής-ιδεολογικής ηγεμονίας μιας  διεθνοποιημένης  μαζι...

της Μαρίας Κατσουνάκη — από το dimart Είμαστε στον δρόμο για την ανάκαμψη και την πρόοδο ή οι πολιτικές που προτείνονται και οι αξίες που προβάλλονται στη δημόσια σφαίρα αναπαράγουν συντηρητικές αντιλήψεις, προοιωνιζόμενες μόνο πισωγυρίσματα; Τι σημαίνει για τον πολιτισμό η επιστροφή σε συνδικαλιστικά αιτήματα που ενισχύουν το «εθνικό», θεωρώντας ταυτότητα το παρελθόν και απειλή κάθε αναζήτηση στο παρόν; Τι σημαίνει η μυστικοποίηση της πολιτικής ζωής; Όταν ο ηγέτης της εν Ελλάδι Ριζοσπαστικής Αριστεράς ζητά να απομονωθεί με θαυματουργές εικόνες στο Άγιον Ορος για να προσευχηθεί ή να διαλογιστεί ή να αναστοχαστεί; Ή όταν συγκρίνει τους Ζαπατίστας με τους μοναχούς του Αγίου Ορους, αποκρύβοντας ότι οι μεν υποστηρίζουν την κοινοκτημοσύνη, ενώ οι δε εξασφαλίζουν εξαιρέσεις από τον νόμο για να προστατεύσουν την περιουσία τους; Τι σημαίνει όταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας επισκέπτεται μια ανασκαφή σε εξέλιξη από την οποία αναμένεται να ανακοινωθούν προσεχώς ιδιαίτερα σημαντικέ...

της Μυρσίνης Ζορμπά O πολιτισμός ως κοινωνικοπολιτισμικό πεδίο Η έννοια της πολιτισμικής δημοκρατίας δεν είναι νέα, ωστόσο δεν έχει απασχολήσει ώς τώρα τον δημόσιο διάλογο στη χώρα μας, όπως άλλωστε και μια σειρά άλλα σημαντικά ζητήματα του πολιτισμικού πεδίου. Δεν είναι η στιγμή να αναλυθούν οι αιτίες αυτού του κενού, ωστόσο είναι βασικό να υπογραμμιστεί ότι η αναφορά στην πολιτισμική δημοκρατία προϋποθέτει μια έννοια του πολιτισμού πολύ ευρύτερη από τη στενή παραδοσιακή, που περιορίζεται στις τέχνες και την πολιτιστική κληρονομιά. Προϋποθέτει μια διευρυμένη έννοια της κουλτούρας, που αγκαλιάζει το κοινωνικοπολιτισμικό πεδίο, τους ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις στο εσωτερικό του. Αυτό απαιτεί προσπάθεια, ώστε να μην οδηγείται η σκέψη μας συνειρμικά στην αισθητική, τα γράμματα και την αρχαιότητα, αλλά να συνδέεται με τους όρους και τις συνθήκες που διαμορφώνουν την πολιτισμική μας ταυτότητα, τη διαφορετικότητα και τα πολιτισμικά δικαιώματα, τις στάσεις, τις νοοτροπίες, τ...

Συνέντευξη του σπουδαίου δημιουργού, που πέθανε την Κυριακή, στο ΒΗΜΑgazino το 2003 με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ του «Raven» του Σάκη Δημητρακόπουλου από το ΒΗΜΑ Ο απόλυτος καλτ καλλιτέχνης; Αν προσπαθείτε απεγνωσμένα να του φορτώσετε μία ταμπέλα στην γέρικη ράχη του, τουλάχιστον δώστε του αυτήν! Πως αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτόν τον αντισυμβατικό σούπερ σταρ; Τι να πεις που να μην ακούγεται τετριμένο, σήμερα που όλοι κάτι είναι; Ο ένας «βασιλιάς» της ποπ, η άλλη «σιδηρά κυρία» των κλαμπ, νονοί της ηλεκτρονικής, γκουρού της κονσόλας, πρωτομάστορες του πανκ και βεβαίως δεν μιλούμε μόνο για τα «κεφάλαια» στην σύγχρονη ποπ και ροκ μουσική, αλλά για όλους αυτούς που με ελάχιστη προσφορά έχουν βαπτιστεί εντελώς αυθαίρετα ή έχουν υιοθετήσει οι ίδιοι κάποιον ηχηρό τίτλο.

Στη σημερινή ελληνική συγκυρία, δεν συγκρούονται νομίζω διαφορετικές κουλτούρες μεταξύ τους, ούτε ο πολιτισμός με τη βαρβαρότητα. Συγκρούονται δύο αντίπαλες βαρβαρότητες που γεννήθηκαν από τις εκρηκτικές συνθήκες, τις οποίες δημιουργεί η αθρόα και ανεξέλεγκτη εισροή και εγκατάσταση λαθρομεταναστών στη χώρα μας. Στην εκρηκτικότητα δε αυτήν συντελεί καθοριστικά και η παρούσα κατάσταση της ελληνικής οικονομίας που κάνει εντελώς αδύνατη την εργασιακή και κοινωνική ενσωμάτωσή τους.   της Αλίκης Νικολού Η κοινωνία μας έχει -άθελά της- γίνει πολύ/πολιτισμική. Αιτία, η αθρόα -παράνομη ως επί το πλείστον- εισροή μεταναστών και το στοίβαγμά τους σε κεντρικές συνοικίες της Αθήνας ή σε παραγκουπόλεις και καταυλισμούς άλλων μεγάλων πόλεων. Οι συνθήκες ζωής είναι άθλιες, οι μετανάστες επίσημα ανύπαρκτοι (αφού δεν υπάρχουν πουθενά καταχωρημένα τα στοιχεία τους ή αυτά είναι ψεύτικα), και η πλειονότητά τους δεν έχει -ενδεχομένως ούτε καν διανοείται να επιδιώξει- την παραμικρή κ...

του Λεωνίδα Kαστανά από την AV Εντυπωσιακή η πρόταση του γραφείου ΟΚRA , «One Step Beyond», για τη νέα όψη της Αθήνας. Μακάρι να βρεθούν τα λεφτά και να πραγματοποιηθεί. Φαντάζομαι ότι οι ιθύνοντες έχουν μετρήσει σωστά τα κυκλοφοριακά δεδομένα του κέντρου και δεν θα τινάξουν στον αέρα τους παρακείμενους δρόμους. Αλλά όπως και να ’ναι αξίζει να δώσουμε περισσότερο χώρο στους ανθρώπους, στα δέντρα, στο χώμα και το νερό. Αλλά θα γίνει έτσι; Έγιναν και άλλες απόπειρες να αλλάξει η Αθήνα,  με σημαντικότερη αυτή των Ολυμπιακών αγώνων. Η πλατεία Ομονοίας, για παράδειγμα, είναι σήμερα το πιο σιχαμερό σημείο της πόλης. Η πλατεία Μοναστηρακίου κάτι ανάλογο. Η πλατεία Κλαυθμώνος, η κρεβατοκάμαρα των αστέγων. Ο Στρέφης, η Τοσίτσα, το Μουσείο στέκια του θανάτου που σφύζουν από πρέζα. Το Πολυτεχνείο μια αιμάσσουσα πληγή. Το Σινέ Αττικό μια μαύρη τρύπα. Πόση αδιαφορία χρειάζεται για να ξεραθεί το πράσινο τρίγωνο;  Πόσες διαδηλώσεις απαιτούνται για να οργωθεί το γρασίδι; Πόση δύσ...

Άντε να ανεβάσουμε και κάτι άλλο, πέρα από μνημόνια και αντiμνημόνια. Βαρέθηκα και τις μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται ή γίνονται στραβές, και τις επενδύσεις που δεν γίνονται ή γίνονται αποικιακά και την Αριστερά που φοβάται να πει yes στο άνοιγμα των αγορών μην και βγει από τον τάφο του ο Στάλιν και τη δαγκώσει.  Κάτι άλλο λοιπόν, η ιστορία του "ΝΟ" της Χιλής στον Πινοσέτ, μέσα από μια αμφιλεγόμενη κινηματογραφική ταινία (leo) Από το blog AposArgentino Ο  τίτλος της ταινίας είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο «Όχι». Και πρωταγωνιστής ο Gael García Bernal, αυτός ο μικροκαμωμένος Μεξικανός, που ποτέ δεν του το είχα ότι είναι Μεξικανός. Η ταινία βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Που εμένα αν με ρωτήσεις, εκτός από αληθινή τη θεωρώ και αλλόκοτη.  Βρισκόμαστε στη Χιλή στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Ο στρατηγός Augusto Pinochet είναι στην εξουσία, αλλά επειδή έχει αρχίσει λίγο να πιέζεται από τη διεθνή κοινότητα -δηλαδή τους Αμερικανούς που τότε ασχολούνταν ακόμα με τη Νότι...